Κάθε τόπος είναι ιερός, δεν χωράει αμφιβολία περί αυτού. Αξίζουν τον ίδιο σεβασμό τα νεκροταφεία των Ινδιάνων, όπως και η έρημος των Εβραίων, όπως και οι λίμνες και τα ποτάμια των Βίκινγκς, όπως τα βουνά της Πίνδου και τα αιγαιοπελαγίτικα ακρογιάλια στην Ελλάδα.
Όποτε έχω τη χαρά να βρίσκομαι πάνω στα βουνά της Ευρυτανίας, τα μυαλά μου παίρνουν αέρα. Είναι αλλιώς. Και το φως του ήλιου και ο άνεμος στο πρόσωπο και η ανάσα από τα ελατοδάση, όπως και το μην χορταίνεις να βλέπεις να πέφτει το πρώτο χιόνι πάνω στο Βελούχι. Είναι μια εμπειρία αυθεντικής ελευθερίας, χαρισμένη από τη φύση.
Αν το καλοσκεφτείς κάθε τόπος πονάει για τους ανθρώπους του. Γιατί έχει ζυμωθεί με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους. Και παντού σε κάθε τόπο, είναι το τραγούδι της γης αυτό που δονεί τις ψυχές των ανθρώπων.
Κι όλα τα τραγούδια της γης, τα τραγούδια κάθε ιερού τόπου, έχουν εξαιρετικά διδακτικές ιστορίες να αφηγηθούν, για τη φυλή των ανθρώπων. Γι’ αυτό είναι όλα άξια σεβασμού και απόδοσης τιμής. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να τραγουδάει ελεύθερα, το τραγούδι που δονεί την ψυχή του. Δεν έχει σημασία αν αυτό το τραγούδι ακούγεται σαν τσάμικο ή σαν hip hop. Σημασία έχει να κάνει την καρδιά να ανοίγει.
Είναι το τραγούδι που του λέει πως είναι πολύ σπουδαίο να βρίσκεται σε όρθια στάση σε αντίθεση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο κι αυτό πρέπει να το τιμά και να το σέβεται. Να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό, όχι με φόβο αλλά με θαυμασμό κι αγάπη. Όπως νιώθει ένα παιδί στην αγκαλιά της μάνας του.
Βέβαια, τα παιδιά μεγαλώνουν κι αρχίζουν τις παιδιάστικες χαζομάρες, ενίοτε χάνουν και τον έλεγχο. Η αλαζονεία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Το ζήτημα είναι αν θα προλάβουν να φωνάξουν «Παναγιά μου!», μη τα βρει κάνα κακό. Έτσι το’ χαμε στην ελληνική παράδοση. Κι ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη μάνες που «σταυρώνουν» τα παιδιά τους στις πόρτες.
Είναι κι όλες αυτές οι μάνες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που χαρίζουν καθημερινά στις ενορίες τον καλύτερο εαυτό τους, στηρίζοντας ένα τεράστιο έργο αλληλεγγύης της Ελληνικής Εκκλησίας. Κι αυτές οι εθελόντριες της καλοσύνης, όχι μόνο δεν βαρυγκωμούν αλλά σηκώνουν τα μάτια στον ουρανό με ευγνωμοσύνη λέγοντας «Δόξα Σοι ο Θεός!».
Δεν το διαφημίζουν πουθενά, ούτε θα μπουν ποτέ στις κοσμικές στήλες τα ονόματά τους. Μαγειρεύουν, πλένουν, καθαρίζουν, ψωνίζουν προμήθειες, δίνουν χρήματα. Είναι το πρόσωπο της καλύτερης Ελλάδας αυτή τη στιγμή. Και δεν είναι μόνες…
Eίναι και πατεράδες. Τρώνε όλη μέρα τα χέρια τους, τα πόδια τους, το μυαλό τους, για να μπορούν να προστατέψουν όλους αυτούς που αγαπούν. Προσπαθούν όλο και περισσότερο για να τα φέρουν σε πέρας μέσα σε δύσκολους καιρούς και το κάνουν αναλαμβάνοντας την ευθύνη που πάντα πρέπει να έχει ένας ακέραιος άντρας απέναντι σε ό,τι αγαπάει σαν «σπίτι του».
Παντού μαζεύονται μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα. Παντού όμως υπάρχουν άνθρωποι , οι οποίοι προσφέρουν αγάπη, υποστήριξη, αλληλεγγύη, προστασία, μέριμνα, θαλπωρή. Και το κάνουν όχι καταναγκαστικά αλλά ως αυτοπραγμάτωση της ανθρώπινης ελευθερίας μέσα από την Αγάπη. Αυτό σημαίνει να είσαι σε όρθια στάση. Να είσαι φίλος του Θεού και όχι σκλάβος. Να δίνεις και να λες «Δόξα σοι ο Θεός».
Ναι, τραβάμε ζόρια. Αλλά το σημαντικό είναι να μην σταματήσουμε να χαρίζουμε Αγάπη. Διαβάζω αυτές τις μέρες το τελευταίο και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του σύγχρονου Γάλλου φιλοσόφου Luc Ferry με τον τίτλο «Η Επανάσταση της Αγάπης». Σημειώνει εύστοχα πως η Αγάπη δεν μπορεί να αφορά μόνον τη μυθοπλασία, τον κινηματογράφο και το τραγούδι. Πρέπει να είναι ζωντανή και πανταχού παρούσα, γιατί αυτή μας «αναγκάζει» να μην υποκύψουμε στην παραίτηση και στην απαισιοδοξία. Έχει δίκιο. Η Αγάπη μας κρατάει όρθιους. Οι άνθρωποι που αγαπάμε, μας κρατάνε όρθιους.
Γι’ αυτό πρέπει να αντιληφθούμε την Αγάπη – κατά τον Ferry – ως το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη, για να ανακτήσουμε τον έλεγχο της πορείας του κόσμου που μας διαφεύγει κάθε μέρα και πιο πολύ. Είναι το φαινόμενο που ο Ferry αποκαλεί «δημοκρατική αποστέρηση». Το τιμόνι της εξέλιξης των πραγμάτων έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο κι ο κόσμος μοιάζει να έχει ξεμείνει από πιλότο, με αποτέλεσμα η πορεία του να γίνεται δομικά τυχαία και ανεξέλεγκτη. Προφανώς είναι ώρα να σκεφτούμε και να πράξουμε αλλιώς.
Ευτυχώς, υπάρχει και «ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος». Ο δρόμος της δοτικότητας, της χαριστικότητας και της Αγάπης. Όταν ανοίγει η καρδιά, ανοίγουν οι ουρανοί. Μη χάνεις αυτή την εμπειρία. Χάρισε…! Ό,τι και όσο μπορείς. Όλα μετράνε στη Μαγεία των Χριστουγέννων! Αυτό δεν έκαναν και οι Μάγοι με τα δώρα;
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 