Η λέξη ειρήνη κάποτε ήταν της μόδας. Ήταν τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όταν αναπτύχθηκε με διάφορες αιτίες και αφορμές μια παγκόσμια κουλτούρα ειρήνης, μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθούμε μπροστά σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η αμεσότητα της απειλής, ίσως έκανε τότε τις ανθρώπινες συνειδήσεις πιο ευαίσθητες.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έβγαλε από το λεξιλόγιο τη λέξη ειρήνη. Απέμειναν μόνον οι «Μις Κόσμος» να την εύχονται κατά τη διάρκεια της στέψης τους, ως «παγκόσμιες βασίλισσες της ομορφιάς». Κι έτσι σιγά – σιγά η έννοια της ειρήνης προσέλαβε το νόημα μιας αφελούς ευχής, όταν δεν έχει να πεις τίποτα πιο… sharp!
Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, την «επί γης ειρήνη» δηλαδή, σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και περισσότερο με βομβαρδισμένο τοπίο. Αλλά πως θα περιμέναμε να συμβεί το αντίθετο, όταν έχουμε σταματήσει να το ευχόμαστε, να το πιστεύουμε και να το υποστηρίζουμε;
Στην Αφρική, τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν από την πείνα, τη δίψα και από την έλλειψη μερικών απλών εμβολίων.
Στην Ασία, τα παιδιά εργάζονται κάτω από αδιανόητα σκληρές συνθήκες εργασίας για 1 δολάριο την ημέρα και εκπορνεύονται αγόρια και κορίτσια για μια χούφτα ευρώ, προκειμένου να ικανοποιήσουν παιδεραστές, που κατά κύριο λόγο είναι λευκοί, άντρες, χριστιανοί.
Στη Λατινική Αμερική, τα παιδιά στις φαβέλες αγωνιούν για ένα πιάτο φαγητό και η μόνη προοπτική αξιοπρέπειας που έχουν μπροστά τους είναι να ενταχθούν σε κάποια συμμορία και να πεθάνουν νέοι.
Τώρα και στην Ευρώπη, τα παιδιά αρχίζουν να ξαναδιαβάζουν με το φως των κεριών, προσπαθούν να ζεσταθούν με αυτοσχέδια μαγκάλια και για κάποια από αυτά, το μόνο γεύμα της ημέρας είναι το δεκατιανό που τους χορηγεί στο σχολείο κάποιο Ίδρυμα ή κάποια εταιρεία.
Σε όλα αυτά προσθέστε μια αλυσίδα φυσικών καταστροφών που προκαλούν πρόσθετο πόνο και δυστυχία, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών που φαίνεται πως έχουν γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα του χρόνου επιβίωσης του πλανήτη.
«Τι πήγε τόσο στραβά;». Όσο αναμασάμε αυτή την ερώτηση δεν επιλύουμε κανένα πρόβλημα. Δεν μπορείς να διαμορφώσεις το μέλλον, όταν ζεις στο παρελθόν, μόνο και μόνο για να λες πως φταίει ο καπιταλισμός, το Ισλάμ, ο κομμουνισμός, ο φανατισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, οι μυστικές υπηρεσίες, οι «Ιλουμινάτι», η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, κοκ. Το ζήτημα δεν είναι να πούμε ποιος φταίει και πήγε τόσο στραβά το πράγμα. Ας πούμε πως «φταίει ο Χατζηπετρής», όπως έλεγε κι ένα παλιό τραγουδάκι.
Το αληθινά σημαντικό και κρίσιμο είναι να οραματιστούμε ένα μέλλον και να το καταστήσουμε εφικτό με τις πράξεις μας. Να το υποστηρίξουμε με την καθημερινότητά μας. Με τη δουλειά μας. Με τις σχέσεις μας. Με τις γνώσεις μας. Με τη δημιουργικότητά μας. Να οραματιστούμε ένα μέλλον ειρηνικό. Δηλαδή, ένα μέλλον φωτός και ελευθερίας για όλους. Κυρίως όμως για τον ίδιο τον εαυτό μας.
Αν δεν βρούμε την «εσωτερική ειρήνη», δεν θα τη δούμε ποτέ επί γης!
Καλά Χριστούγεννα!
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 