Διάβαζα μια ωραία φράση του Jesse Owens, του αμερικανού μαύρου αθλητή του στίβου, ο οποίος συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο, όπου και κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια, προκαλώντας την οργή των φυλετιστών του Γ” Ράιχ και του ίδιου του Χίτλερ προσωπικά. Τη βρήκα επικοινωνιακά υποδειγματική. «Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια ζωή προπόνησης για μόλις 10 δευτερόλεπτα». Με δέκα λέξεις είπε όλη την προσωπική ιστορία του κι έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα.
Πράγματι, το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μοιάζει με προπόνηση ενόψει ενός αγώνα «10 δευτερολέπτων» όπου θα κριθεί το αν θα δικαιωθεί ή όχι, όλος ο κόπος που προηγήθηκε. Προφανώς, δεν κερδίζουν όλοι. Προφανώς, δεν κερδίζουν πάντα. Προφανώς όμως και δεν «προπονούνται» όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν πάει χαμένο. Έρχεται μια στιγμή που κεφαλαιοποιείται η «προπόνηση» και μεγάλα επιτεύγματα γίνονται πραγματικότητα. Σχέδια και όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αυτό είναι το μεγαλείο της ελευθερίας του ανθρώπου και για αυτό πρέπει να νιώθει υπεύθυνος για τη διαφύλαξη αυτής της ελευθερίας. Όχι μόνο ο καθένας για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους.
Οι άνθρωποι μόνον όταν είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι, μπορούν να οραματίζονται και να δημιουργούν βιώσιμο μέλλον. Αλλιώς τα πάντα θα καταρρεύσουν μέσα σε μια ανεξέλεγκτη χαοτική δίνη. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν είναι άσχετη με αυτή τη διαπίστωση.
Ευτυχώς, πάντα υπάρχουν Jesse Owens. Άνθρωποι «προπονημένοι» αρκετά για να ξέρουν πως να στρέψουν τα «μάτια της τίγρης» στον προορισμό τους. Κι ο προορισμός κάθε ύπαρξης είναι να ανταποκριθεί στην πιο θεμελιακή επιθυμία της: Να δείξει την αξία της. Όταν το πετυχαίνει αυτό, γίνεται σύμβολο κι εκφράζει μια ολόκληρη εποχή.
Γι αυτό και ό,τι αξίζει, βρίσκει πάντα τον τρόπο να νικήσει!
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 