Ξεκόλλα, δεν είσαι το κέντρο του Σύμπαντος!

H εποχή μας δεν προσφέρεται για πολιτικά μανιφέστα. Κούρασαν πολύ τους ανθρώπους οι ιδεολογίες και οι μεγάλες αφηγήσεις για την «αλλαγή του κόσμου» καθώς αφενός δημιουργούσαν σφοδρές αντιπαραθέσεις κι αφετέρου διέψευδαν διαρκώς τις προσδοκίες που καλλιεργούσαν. Έτσι αυτό το κενό ανέλαβαν να καλύψουν οι «ειδικοί», οι «τεχνοκράτες», οι δήθεν «ουδέτεροι». Και τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Η δήθεν ορθή και αντικειμενική διαχείριση των αριθμών υποτιμά την αξία των ίδιων των ανθρώπων. Με φρενήρεις ρυθμούς (καθ)οδηγούμαστε σε μια παγκόσμια απορρύθμιση που απειλεί τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε αλλά και τη δυνατότητα επιβίωσης του πλανήτη.

Στην πραγματικότητα διανύουμε ένα χαοτικό στάδιο στην πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ένα στάδιο εγωκεντρισμού, με σχέσεις χειριστικές και κύριο χαρακτηριστικό μια μη χαλιναγωγημένη απληστία. Μοιραία ο κόσμος μας θα έρθει, αργά ή γρήγορα, «πρόσωπο με πρόσωπο» με το χάος που δημιουργεί. Κι αυτή η συνάντηση δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη. Με αρχαιοελληνικούς όρους, ο σημερινός κόσμος διαπράττει εξακολουθητικά ύβρεις απέναντι στο μέτρο. Κι αυτό πληρώνεται πάντα.

Ο κόσμος μας για να συνεχίσει να υπάρχει πρέπει να αλλάξει. Αλλά αυτή την αλλαγή πρέπει να την «πάρουμε αλλιώς…». Ο καθένας μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, είναι μέρος του προβλήματος. Εντάξει μπορεί να μην είμαστε όλοι «λύκοι στη Wall Street» αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν «ράμματα για τη γούνα» του καθενός μας. Το να ψάχνουμε λοιπόν παντού για εχθρούς, το να καταγγέλλουμε τους άλλους είναι η παλιά μέθοδος που μας έσυρε ως εδώ. Οι κατηγορίες και η κριτική είναι η συνταγή της «παλιάς πολιτικής».

Ίσως λοιπόν αυτό που χρειαζόμαστε να είναι μια πολιτική της καθημερινής ζωής. Όχι την πολιτική των εκλογών αλλά την πολιτική των καθημερινών επιλογών. Σκεφτείτε τις καταλυτικές επιπτώσεις που θα είχε το να ξυπνήσουνε ένα πρωί εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη με τη βεβαιότητα πως ποτέ δεν χάνεις, όταν προσφέρεις τη βοήθειά σου. Εκατομμύρια άνθρωποι που θα μπορούν να γελούν με την ψυχή τους αλλά και να κλαίνε από συμπόνια. Εκατομμύρια άνθρωποι που δεν θα έχουν φθόνο στην ψυχή τους και φόβο στην καρδιά τους. Εκατομμύρια άνθρωποι που θα ακούνε με προσοχή τους άλλους και όταν μιλάνε οι ίδιοι θα πιστεύουν κάθε λέξη που λένε. Εκατομμύρια άνθρωποι που δεν θα βάζουν σαν στόχο να βρεθούν ψηλότερα από τους άλλους, αλλά ψηλότερα από εκεί που βρίσκονταν τη χθεσινή μέρα. Εκατομμύρια άνθρωποι με την επιθυμία να γνωρίσουν τον εαυτό τους καθώς προσπαθούν να κάνουν καλύτερο τον κόσμο για όλους. Και το προσπαθούν θετικά.

Ένα παλιό αναρχικό σύνθημα έλεγε πως «αν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας θα ήταν παράνομες». Το σύνθημα έχει αλήθεια. Αλλά είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ούτε οι μεγάλες επαναστάσεις, οι εμφύλιοι, τα λάβαρα, οι χαρισματικοί ηγέτες, οι φωτισμένες πρωτοπορίες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο σήμερα. Τη μεγάλη αλλαγή στον κόσμο μπορεί να τη φέρει μόνο η μεγάλη αλλαγή στην καθημερινή συμπεριφορά του καθενός μας. Κι αυτό δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας. Θα έλεγα πως είναι ένας θεμελιώδης μηχανισμός αυτο – βελτίωσης. Είναι η ψήφος εμπιστοσύνης στην ωριμότητα. Και ωριμότητα σημαίνει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι πως δεν είναι ο εαυτός σου το κέντρο του Σύμπαντος. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από περισσότερη σοφία και η αποδοχή αυτή είναι η αρχή της.