Βουνό ή θάλασσα; Η δημοφιλής απάντηση είναι θάλασσα. Παρ’ όλα αυτά η ορθότητα μιας άποψης δεν μπορεί να κρίνεται από τη δημοφιλία της. Όσοι το «ψάχνουμε» λίγο παραπάνω λέμε πως αφού η φύση μας τα έχει δώσει όλα απλόχερα, γιατί να μπαίνουμε σε ψευδοδιλλήματα. Και βουνό και θάλασσα!
Έτσι λοιπόν, σε μια πεζοπορική μου εξόρμηση στα ψηλά βουνά, συνάντησα κάποτε ένα τσοπάνη. Είχε τη στάνη του κοντά στα 2000 μέτρα υψόμετρο κι εκεί έβγαζε όλο το καλοκαίρι με το κοπάδι του, σε μια προχειροφτιαγμένη σαρακατσάνικη καλύβα. Πρέπει να ήταν καμιά 70αριά χρόνων, ίσως και παραπάνω. Πάντως ήταν καλοστεκούμενος, δραστήριος, εύθυμος, με ένα δυνατό τσίπουρο σαν φάρμακο και μια καρδιά ανοιχτή για όσους θα τύχαινε να συναντήσει.
Πάνω του δεν είχε τίποτα από αυτά τα παγωμένα χαρακτηριστικά μιας ανέκφραστης θλίψης που βλέπεις συνήθως στους ανθρώπους των πόλεων. Το γέλιο του ήταν πηγαίο κι όταν ήθελε να πει κάτι στα σοβαρά ήξερε πώς να το κάνει. Έβλεπες τη διακύμανση των συναισθημάτων, αυτή που κάνει το πρόσωπο να παίρνει μορφή όπως εκφράζεται, να γίνεται όμορφο. Το αντίθετο δηλαδή από τις ανέκφραστες μάσκες που ματαιοπονούν να φυλακίσουν τη νεότητα.
Με τα πολλά, πιάσαμε κουβέντα για την πολιτική. Όταν του είπα τι δουλειά κάνω, γυρίζει αυθόρμητα και μου λέει: « Δεν λυπάσαι το εαυτό σου βρε παιδί μου;». Στα βουνά ο αέρας είναι καθαρός. Και κάθε ανάσα που παίρνεις είναι μια εισπνοή του απείρου της ελευθερίας. Μια εισπνοή του ίδιου του Θεού. Κι ο Θεός είναι ο βασιλιάς των αναρχικών. Των πραγματικών αναρχικών, όχι αυτών που σπάζουν βιτρίνες και πετάνε μολότοφ. Αυτών που «δεν βολεύονται με λιγότερο ήλιο» κατά την έκφραση του ποιητή κι αναζητούν διαρκώς να σηκωθούν «λίγο ψηλότερα».
«Δεν βαριέσαι συνέχεια μόνος σου;» ήταν η δική μου απάντηση. Το ξέρω δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν η πρώτη που βρήκα λόγω κεκτημένου τρόπου σκέψης. Ο γερο – τσοπάνης γύρισε και με κοίταξε απορημένος: «Εγώ δω πάνω είμαι ο βασιλεύς των ορέων!». Κι έπειτα σκάζοντας στα γέλια μου λέει: «Οι άντρες άμα δεν έχουμε στ’ αυτί μας μια γυναικεία φωνή να μας λέει τι να κάνουμε, μπορούμε να φάμε μια ζωή με το να ξύνουμε τ’ αρχίδια μας. Την κυρά την έχω κάτω. Μαζί ξεχειμωνιάζουμε μισό αιώνα. Εδώ όμως ανεβαίνω για να ξύνω τα αρχίδια μου. Γιατί κι αυτό το έχουμε ανάγκη. Έτσι όρισε ο καλός Θεός τη φύση. Πρέπει να νοιάζεσαι και για το δεξί και για το αριστερό. Το ίδιο ισχύει και για το κάτω κεφάλι αλλά και για το πάνω. Έτσι ζεις ελεύθερα. Πρέπει να μιλάει το αριστερό… και να κάνει το δεξί!».
Τη συνομιλία αυτή, αν κι έχουν περάσει χρόνια αφότου έλαβε χώρα, δεν την ξέχασα. Και τη μεταφέρω εδώ σήμερα, διότι για κάποιο μυστήριο λόγο τη διαισθάνθηκα εξαιρετικά επίκαιρη.
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 