Παιχνιδομηχανή, αγάπη μου!

Ένας (δια) λογος για να αγαπήσεις (με) την ψυχή σου!

ΕΓΩ:  Έλα, μίλα μου!  Ξέρω πως έχεις  ένα τρόπο να μου πεις όλα όσα πρέπει να ξέρω … Δεν έχεις  άλλον σαν εμένα.  Δεν έχω άλλη σαν εσένα.  Μίλα μου, ψυχή μου.  Μίλα μου για αυτά που είδες. Μίλα μου για αυτά που βλέπεις. Για τα χελιδόνια και τις στέγες. Τα μικρά παιδιά και τα συλλαβίσματα της γλώσσας. Για τον πόνο και τα όνειρα. Για τους φόβους και τις βόλτες στις παραλίες. Για τη χαρά και την αίσθηση πως όλα τελειώνουν. Για τη φρίκη, την αρρώστια, τον πόλεμο με καλούς τρόπους. Μίλα μου για το σκοτάδι και το φως. Μίλα μου για το Μεγάλο Παιχνίδι της ύπαρξης. Άνοιξε τις πόρτες και μίλα μου. Μη μ’ αφήνεις σε αυτή την απέραντη μοναξιά. Μη με αφήνεις να περιμένω πότε ένα θρόισμα, ένα βουητό ή ένα ψίθυρο, για να μου δώσει την ελπίδα μιας δικής σου λέξης. Ξέρω είναι δύσκολο. Ξέρω το όρυγμα είναι βαθύ και μεγάλο. Ξέρω πως μπορεί και να προσπαθείς,  μα να μην φτάνει τίποτε ως εδώ.  Ξέρω πως ίσως να μιλάω πολύ και να σκεπάζω τη φωνή σου.  Τώρα όμως πρέπει να σε ακούσω. Γιατί όσα δεν ξέρω είναι πολλά, πάρα πολλά. Μίλα μου, λοιπόν. Μίλα, ψυχή μου!

ΨΥΧΗ: Όχι, δεν σου μιλάω. Δεν θα σου μιλήσω ποτέ. Γι αυτό δεν ακούς τίποτε. Ποτέ. Έδειχνες τόσο σίγουρος πάντα. Έδειχνες τόσο ικανός για όλα. Για όλα εκτός από το να καταλάβεις τι ήμουνα για σένα. Με ντρόπιασες. Με εξευτέλισες. Με βασάνισες. Με πόνεσες πολύ. Και το χειρότερο είναι πως τα έκανες όλα αυτά και τα απολάμβανες. Όχι δεν θα σου μιλήσω ποτέ.

ΕΓΩ: Είναι λάθος σου που δεν μου μιλάς. Είμαι πια ώριμος να σου παραδώσω τον έλεγχο. Αλλά θέλω να μου μιλήσεις. Να ακούσω. Να μάθω. Να δω με τα δικά σου μάτια τον κόσμο. Μίλα μου, ψυχή μου.

ΨΥΧΗ:  Πάντα ο ίδιος. Κλαψουρίσματα,  σαν μυξιάρικο πεντάχρονο. Σήκω και γίνε αυτό που μπορείς  για με ακούσεις στο τέλος – τέλος.  Δεν σου χρωστάω τίποτα. Εσύ είσαι γεμάτος χρέη. Εσύ παγιδεύτηκες μόνος σου καθώς συρόσουν στις ράγες που έφτιαξαν άλλοι για λογαριασμό σου. Καμιά σημασία δεν μου έδινες τότε. Καμιά λέξη μου δεν έφτανε στα αυτιά σου. Άλλοτε  ήσουν ένας αφοσιωμένος μίμος, κι άλλοτε ένας αδιάφορος σαλτιμπάγκος. Γέλασαν όλοι μαζί σου. Σπουδαίο κατόρθωμα! Γέλασαν και σε ξεγέλασαν πως τάχα κάτι μπορούν να δουν σε σένα. Τίποτα δεν έβλεπαν. Μόνον τον σαλτιμπάγκο. Έναν κακόμοιρο που αγκομαχάει να ανέβει την ανηφόρα της ζωής του. Τους θύμιζες τη δική τους κακομοιριά και οι καλύτεροι από αυτούς απλά υπέθεταν πως ξέρεις κάποιο κόλπο. Μάταια περίμεναν. Πληκτικά και επαναλαμβανόμενα τα νούμερά σου. Καμιά πρωτοτυπία. Εύκολα. Βολικά. Δεν έγινες ποτέ Παίκτης. Παρέμεινες ένας ηλίθιος της προσποίησης. Τίποτε περισσότερο.

ΕΓΩ: Αν δεν μου μιλήσεις….. τότε θα αποδεχθώ επιτέλους αυτό που για όλους τους άλλους πρέπει να είναι προφανές. Είσαι ένα φάντασμα. Μια ψευδαίσθηση. Μια αρχέγονη επινόηση που την κληρονόμησα και ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να την ξεφορτωθώ. Ναι, αυτό μόνο μπορώ να πω για να εξηγήσω λογικά πως δεν μπορώ ακούσω τίποτα από σένα. Ή αλλιώς θα πρέπει να υποθέσω πως είμαι ένας μισότρελος που παρακαλάει μέσα στη νύχτα να ακούσει φωνές. Για σιγά λοιπόν… Για σιγά…. Μήπως σε έχω επινοήσει μόνο και μόνο για να δικαιολογώ το ακατάσχετο παραμιλητό μου; Ε, βέβαια! Δεν μπορείς να μου απαντήσεις, επειδή δεν υπάρχεις. Υπάρχω μόνο εγώ στο παραμιλητό μου.

ΨΥΧΗ: Θλιβερός σκατιάρης. Δειλός και τεμπέλης. Εγωιστής και απόλυτα υπάκουος σε ότι προστάζουν οι κοντόφθαλμοι υπολογισμοί σου. Αυτά θα σου έλεγα, αν αποφάσιζα να σου μιλήσω. Αλλά δεν θα σου μιλήσω ποτέ.  Χάθηκα μαζί σου.

ΕΓΩ: Δεν έχω άλλο να κάνω από το να σε εξαφανίσω. Εγώ σε έφτιαξα, εγώ μπορώ και να σε τελειώσω. Τι είσαι; Τίποτα. Μια ριπή ανέμου από το σπασμένο τζάμι στο παράθυρο. Αυτό είσαι. Σε επινόησα για να έχω μια φανταστική φίλη. Για αυτό σε ήθελα σοφή, γλυκιά, τρυφερή, υπομονετική, φωτεινή, ξεχωριστή. Σε ήθελα θεά. Σε έφτιαξαν τα παράπονά μου και οι καλές μου προθέσεις. Όμως στην πραγματικότητα είσαι μια σκιά. Πόσο ανόητος έχω υπάρξει τελικά….

ΨΥΧΗ: Ανόητος και διεφθαρμένος. Αυτό ξέχασα να το προσθέσω πριν.  Τάχα πάντα δεν μπορούσες να ξέρεις πόσο κακό μου έκανες. Τάχα δεν μπορούσες να ξέρεις πόσο κακό μου έκαναν οι υποσχέσεις σου, τα μεγάλα λόγια σου και οι άθλιες πράξεις σου. Τάχα δεν είχες κριτήριο και μέτρο αλήθειας. Ψεύτη! Είχες και μέτρο και κριτήριο, απλά ήταν οι υπολογισμοί σου. Ένας λογιστάκος. Έσοδα και έξοδα. Κόστη και ωφέλειες.  Μπακάλη, ε μπακάλη! Γίνε αυτό που μπορείς , ρε! Μάθε να τιμάς το λόγο σου. Γιατί να σου μιλήσω; Για να με κοροϊδέψεις; Για να με ταπεινώσεις; Για να με πουλήσεις φθηνά με την πρώτη ευκαιρία; Ή μήπως για να με κάνεις σκλάβα σου; Θα ζοριζόσουν πολύ τώρα αν με άκουγες.  Γιατί ξέρω τι επιδιώκεις. Να φέρεις τα μέσα έξω!

(Σιωπή)

ΕΓΩ: Συγχώρεσέ με. Αν με συγχωρέσεις θα χωράμε και οι δυο.

ΨΥΧΗ: Αν σε συγχωρήσω, θα κάνεις πάλι τα ίδια.

ΕΓΩ: Μου απάντησες! Μου απάντησες! Σε άκουσα και με άκουσες… Μιλάμε! Θεέ μου, μιλάμε!

ΨΥΧΗ: Τώρα που μιλάμε, έχασες την περιπλάνησή σου. Δεν είσαι πια πλανήτης.  Τώρα θα ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Τώρα θα ζήσεις την ελευθερία του πεπρωμένου σου. Ετοιμάσου να δείξεις τον Άντρα που έκρυψες μέσα σε όλη αυτή την αλητεία. Ετοιμάσου από πλανήτης να γίνεις αστέρι!

ΕΓΩ: Έχει φτάσει εδώ και καιρό η φωνή σου… Ετοιμάζομαι, ψυχή μου.

ΨΥΧΗ: Αρχίζεις να με κάνεις να χαίρομαι. Φαίνεται πως κλείνει ο κύκλος της παρασκευής. Ανοίγει η αγκαλιά της σοφίας,  για να ξεχρεώσεις και να ζήσεις ελεύθερος. Όταν θα το νιώσεις, θα καταλάβεις για πρώτη φορά το αυθεντικό νόημα της  ελευθερίας. Θα ενθουσιαστείς.

ΕΓΩ: Εγώ θα τα κάνω όλα αυτά;

ΨΥΧΗ: Μαζί!

ΕΓΩ: Μα εγώ δεν είμαι καλά καλά βέβαιος αν σε ακούω ή αν παραμιλάω….

ΨΥΧΗ:  Σςςςςςς … Ησύχασε, αγοράκι μου. Το μαγαζί με τα μεγάλα παιχνίδια είναι ακόμη ανοιχτό. Όλα είναι καλά. Γίνε αυτό που μπορείς και θέλεις. Ενθουσιάσου και μοιράσου με γενναιοδωρία τον ενθουσιασμό σου,  με όλο τον κόσμο.

 

ΕΡΩΣ: Αγάπη Μου!