Στην Πεντέλη χρωστάω κάτι ανεκτίμητο. Τις όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, όταν περνούσα τα καλοκαίρια «με τον παππού και τη γιαγιά». Οι παιδικές αναμνήσεις έχουν την αξιοθαύμαστη δύναμη να ζουν σαν αναρριχητικά φυτά μέσα στο σώμα. Κι έχουν τη δύναμη να δίνουν μια τροπή στο βίο τέτοια, που να λειτουργεί γι’ αυτές σαν ευεργετικό λίπασμα.
Ήταν η Πεντέλη στα μισά σχεδόν της δεκαετίας του ‘70. Όταν ακόμη οι αλεπούδες «έκλεβαν» τις παντόφλες της γιαγιάς από τον κήπο κι ένα «παιδί του Πειραιά» σαν κι εμένα, είχε την ευκαιρία να «συμβιώνει» με σκαντζόχοιρους και χελώνες. Αλλά και να μαζευόμαστε κάθε χρόνο «οι φίλοι του καλοκαιριού» για … εξερευνήσεις και μυθικές περιπέτειες, για να παίξουμε μπάλα στο δρόμο της Γλάδστωνος ή της μεγάλης αλάνας που υπήρχε Μαυρομιχάλη και Μαντινείας, για να κάνουμε τα πρώτα … «επιχειρηματικά» μας βήματα παίζοντας με τις ώρες “Monopoly” ή να νιώσουμε τα πρώτα σκιρτήματα των «καλοκαιρινών ερώτων» που διαρκούν λίγο, αλλά μένουν στη μνήμη για πάντα.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για τις αναμνήσεις των καλοκαιριών εκείνων. Αναμνήσεις από χιλιάδες μικρές ετερόκλητες λεπτομέρειες. Από τη γεύση που είχαν τα σουβλάκια του Ιορδάνη ή τα ρυζόγαλα και οι κρέμες του κυρ Βαγγέλη, μέχρι το πηγαίο καλόκαρδο χιούμορ του παπα – Τιμόθεου Κιλίφη. Κι από τις μοναδικές εικόνες του βουνού, όπως εναλλάσσονταν μπροστά στα μάτια μου στη διαδρομή με το πούλμαν για το (σχεδόν) καθημερινό μπάνιο στο Μαραθώνα, μέχρι τις μαγικές νύχτες στον Πύργο της Πλακεντίας, με τα Κρυστάλλια, που οργάνωνε ο Εξωραϊστικός Επιμορφωτικός Σύλλογος Πεντέλης. Όμως θέλω να προσθέσω ένα ακόμη χρέος.
Στην Πεντέλη χρωστάω πως άνοιξε την αγκαλιά της στον αδερφό μου, τον Μιχάλη, δίνοντάς του την ευκαιρία όχι μόνο να φοιτά στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα», αλλά και να μπορεί να ζει ελεύθερος και με ασφάλεια, συναντώντας καλοσύνη κι αγάπη. Προνόμιο που δεν θα το είχε μέσα στις απρόσωπες συνθήκες του αστικού κέντρου. Αυτή η δυνατότητα «αυτονόμησης» από το άγχος της οικογενειακής προστασίας έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και σήμερα συναντώ παντού φίλους του Μιχάλη.
Μέσα στο πέρασμα του καιρού ο τόπος αυτός, δέχθηκε πλέον μέσα στα σπλάχνα του, τον παππού και τη γιαγιά, αλλά και, δυστυχώς, τόσο πρόωρα τον πατέρα μου. Έγινε πλέον ο τόπος μου. Μένοντας μόνιμα πλέον στην Πεντέλη, τριγύριζε τα τελευταία χρόνια στο μυαλό μου η σκέψη μιας ελάχιστης ανταπόδοσης. Αυτή η σκέψη, αυτή η «Πεντέλη μου», σιγά – σιγά σμιλεύτηκε και σχηματοποιήθηκε με βάση την επαγγελματική εμπειρία μου στην αγορά της επικοινωνίας. Και ιδού το αποτέλεσμα… Ό,τι μοιάζει ως αίνιγμα, για τη δημιουργικότητα είναι άνοιγμα. Γι αυτό και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου σε αυτή την προσπάθεια, οι οποίοι άνοιξαν δημιουργικά το μυαλό και την καρδιά τους, για να φτιάξουμε μαζί το mypenteli.gr
Με γενναιοδωρία αποφάσισαν να ενώσουν μαζί μου τα ταλέντα τους, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα διαδικτυακό κόμβο για την Πεντέλη, αλλά και την ευρύτερη γειτονιά της. Για τις μνήμες του χθες, την καθημερινότητα του σήμερα, αλλά και για τα όνειρα του αύριο. Έναν κόμβο ανοιχτό και φιλόξενο στην κοινωνική ευρηματικότητα, την καινοτομία, τον πολιτισμό, την τοπική ιστορία, την αλληλεγγύη, την οικολογία, την αυτοδιοίκηση (προσθέστε και ό,τι άλλο θέλετε εσείς…), ο οποίος προσφέρεται ελεύθερα και δωρεάν για να τον αξιοποιήσουν «όσοι ζεστοί, όσοι πιστοί…», κατά την έκφραση του ποιητή.
Το mypenteli.gr δεν είναι ένα ακόμη site ποικίλης ύλης ή ένα ακόμη site τοπικής ειδησεογραφίας. Φτιάξαμε αυτό το portal με τη φιλοδοξία να γίνουμε με τον καιρό κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: μια μεγάλη ενεργή κοινότητα όλων όσοι πιστεύουν στη θετική σκέψη και δράση, αναγνωρίζοντας πως και οι γενιές που έρχονται μετά από εμάς, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να πουν μια μέρα πως χρωστάνε στην Πεντέλη μας τις καλύτερες αναμνήσεις τους!
Γι’ αυτό και το mypenteli.gr αξίζει να το …πάρετε προσωπικά. Δικό σας!
Πρώτη δημοσίευση: ΜyΠΕΝΤΕΛΗ
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 