Ανήκω σε μια πολύ τυχερή γενιά, γεννημένους στη δεκαετία 1965 – 1975. Θεωρώ τυχερή τη γενιά μου γιατί πρόλαβε να ζήσει και το παρελθόν που έφευγε και το μέλλον που ερχόταν. Όμως απ’ όλα όσα ζήσαμε ως γενιά, γιατί εγώ μπορώ να μιλήσω καλύτερα μόνο για τη δική μου, το πιο σημαντικό που μας συνέβη ήταν πως προλάβαμε να πάμε σε καλά δημόσια σχολεία. Ήταν τότε που στα ιδιωτικά πήγαιναν οι «σκράπες», αυτοί που «τα είχαν» αλλά «δεν το’ χαν».
Αυτή ακριβώς υπήρξε μια μεγάλη κατάκτηση, η οποία αποτέλεσε μάλιστα και βασική πρόνοια του Συντάγματος της Μεταπολίτευσης. Πρόνοια που επιτάσσει δημόσια δωρεάν εκπαίδευση παρεχόμενη από το κράτος και υποχρεωτική τουλάχιστον για εννέα χρόνια.
Στα πρότερα Συντάγματα της Ελλάδας, η παιδεία θεωρείτο απλά σαν ατομικό δικαίωμα. Το Σύνταγμα του 1975 θεωρεί καθαρά την παιδεία όχι μονάχα ατομικό δικαίωμα ,αλλά και κοινωνικό. Διότι αν συμβαίνει αυτό, τότε μιλάμε για μια κοινωνία που δίνει μια ευκαιρία σε όλους. Αυτή ήταν η καταστατική συνθήκη της «Μεταπολίτευσης» κατά τη γνώμη μου. Είναι η ελάχιστη εγγύηση για μια δημοκρατική κοινωνία. Αλλιώς μιλάμε για κάτι άλλο, που προφανώς είναι κάτι λιγότερο από δημοκρατία. Κάθε τι λιγότερο όμως, προϋποθέτει ερπύστριες, είτε αυτές ακούγονται ανατριχιαστικά όπως στο Πολυτεχνείο του ’73 είτε είναι … αθόρυβες. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου »Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ήταν πολύ σοφό έστω και αν προδόθηκε από όσους στριμώχτηκαν στην πολιτική αρένα ως πολιτικοί εκπρόσωποι της γενιάς αυτής.
Κάθε γενιά όμως έχει το δικό της χρέος. Θα ήταν μεγάλη αχαριστία και αγνωμοσύνη εκ μέρους της γενιάς μου – η οποία ωφελήθηκε τα μέγιστα από το να έχει μια καλή δημόσια εκπαίδευση – να μην την υπερασπιστεί και να μη διεκδικήσει το ίδιο και για τα σημερινά παιδιά, τα παιδιά της. Και να το κάνει τώρα καθώς η δημόσια εκπαίδευση βρίσκεται κάτω από τις αθόρυβες ερπύστριες του οικονομικού ολοκληρωτισμού, οιουδήποτε χρώματος. Μη σας ξεγελάνε οι ταμπέλες.
Η εκπαιδευτική ανισότητα στη χώρα μας βαθαίνει επικίνδυνα. Κι είναι αυτή που αποτελεί τη χειρότερη μορφή κοινωνικής ανισότητας. Διαιωνίζει, κάτω από τη μάσκα της ουδετερότητας, τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και υπονομεύει τη βάση της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας, ακόμη και την ίδια τη λειτουργία της αγοράς που χρειάζεται κατάλληλα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Αν παραιτηθούμε ως κοινωνία από το δικαίωμα να υπάρχουν καλά δημόσια σχολεία για όλα τα παιδιά, ώστε το καθένα να’ χει μια πραγματική ευκαιρία, τότε το ανάθεμα που θα πέσει σε αυτή τη χώρα θα είναι σε πέτρες και μολότοφ! Μετά μάλλον θα είναι απλά ζήτημα χρόνου να ακουστούν και οι ερπύστριες των τανκς.
Πρώτη δημοσίευση: My ΠΕΝΤΕΛΗ
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 