Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας βασιλιάς , ο οποίος κάθε πρωί πήγαινε στην αίθουσα ακροάσεων του παλατιού κι άκουγε με προσοχή και συγκατάβαση τα προβλήματα των υπηκόων του. Οι περισσότεροι από αυτούς του πρόσφεραν κι ένα δώρο, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Πίσω από το θρόνο στεκόταν ο θησαυροφύλακας στον οποίο ο βασιλιάς παρέδιδε το δώρο που του προσφερόταν κι αυτός το μετέφερε στο θησαυροφυλάκιο.
Κάθε πρωί περνούσε μπροστά από τον βασιλιά κι ένας ταπεινός άνθρωπος, ο οποίος όμως δεν ζητούσε τίποτα και μόνο πρόσφερε στον βασιλιά ως δώρο ένα μήλο. Ο βασιλιάς αδιάφορος για ένα τόσο ευτελές δώρο το παρέδιδε στον θησαυροφύλακα κι αυτός περιφρονητικά το πετούσε μέσα από έναν φεγγίτη στο υπόγειο.
Ο ταπεινός ανθρωπάκος έκανε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα και για πολλά χρόνια, χωρίς να του δώσει κανένας σημασία. Ένα πρωινό εμφανίστηκε ξαφνικά στην αίθουσα των ακροάσεων ένας πίθηκος που είχε καταφέρει να ξεφύγει από τους υπηρέτες του παλατιού. Ήταν η στιγμή που ο ταπεινός άνθρωπος μόλις είχε δώσει ένα ακόμη μήλο στο βασιλιά κι εξαφανιζόταν μέσα στο πλήθος όπως έκανε κάθε μέρα. προτού ο βασιλιάς προλάβει να δώσει το μήλο στον θησαυροφύλακα, όρμησε και το άρπαξε ο πίθηκος. Το δαγκώνει για να το φάει , όμως τα δόντια του προσέκρουσαν πάνω σε κάτι σκληρό. Το αντιλαμβάνεται ο βασιλιάς, παίρνει το δαγκωμένο μήλο από το στόμα του πίθηκου, το ανοίγει στα δυο και τι να δει… στο κέντρο του μήλου υπήρχε ένα πελώριο διαμάντι!
Ρωτάει αμέσως τον θησαυροφύλακα που έβαζε τα μήλα που έφερνε όλα αυτά τα χρόνια ο ταπεινός άνθρωπος κι εκείνος απαντά πως τα έριχνε στο υπόγειο. Τρέχουν και οι δυο προς τα κει και βρίσκονται μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Ένας αστραφτερός σωρός από διαμάντια ανάμεσα σε σαπισμένα μήλα…
Αυτό το σοφό ινδικό παραμύθι μας λέει πως κάθε μέρα της ζωής μας έρχεται ταπεινή και χωρίς να μας ζητήσει τίποτα. Μας προσφέρει σιωπηλά το δώρο της που εμείς με τα «βασιλικά» κριτήριά μας το θεωρούμε ευτελές κι αδιαφορούμε περιφρονητικά. Διακοσμούμε το «παλάτι» της ύπαρξής μας με τεχνήματα την ώρα που θησαυρός των απλών φυσικών πραγμάτων που μας προσφέρει κάθε μέρα της ζωής μας σαπίζει στα υπόγεια της ψυχής μας. Κι αυτό μπορεί να κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια και μόνο ίσως ένα τυχαίο περιστατικό θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην ανακάλυψη αυτού του αυτογνωσιακού θησαυρού.
Οι μετρημένες μέρες της ζωής μας είναι διαμάντια.
Ας μη μας διαφεύγει η τεράστια αξία τους και η μοναδική λάμψη τους.
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 