Tο παλιό μπορεί να μας είναι πλέον άχρηστο, όμως μας είναι γνώριμο και οικείο, ενώ αντίθετα το νέο, το καινούργιο, μας είναι άγνωστο και το φοβόμαστε. Γι αυτό ακόμη κι αν ορκιζόμαστε στην αξία της αλλαγής, στην πραγματικότητα την ξορκίζουμε. Αναζητούμε συνήθως ένα «άλλοθι» που θα επιτρέψει στον κόσμο μας να μείνει ίδιος κι απαράλλακτος. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει διαιώνιση της δυστυχίας ή της τυρρανίας μας, καθίσταται προτιμητέα επιλογή σε σχέση με τη δυστυχία που μας προκαλεί η τυρρανία της αβεβαιότητας.
Συνήθως εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που ορθώνουμε τα σοβαρότερα εμπόδια στην εξέλιξή μας. Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα της ρουτίνας και της συνήθειας. Αγαπάμε πολύ αυτό που είμαστε για να το θυσιάσουμε χάρη αυτού που μπορούμε να γίνουμε.
Τι θα μπορούσαμε να γίνουμε; Μα το αυτονόητο. Πολίτες!
Έγραφε ωραία ο αείμνηστος Χρόνης Μίσιος, υποδεικνύοντας μια διαφορετική πολιτική αισθητική: «…γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος ζωντανός και να μην συμμετέχεις στο γίγνεσθαι της εποχής σου! Τότε, δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι πολίτης, είσαι υπήκοος, είσαι οπαδός, είσαι ένα “ζώον”. Και δυστυχώς, έχουμε γεμίσει από οπαδούς και υπηκόους αντί από πολίτες, διότι η λέξη πολίτης, σημαίνει ότι συμμετέχεις, ότι δρας, ότι σκέφτεσαι, ότι έχεις κριτική σκέψη, ότι έχεις φαντασία, ότι έχεις θέληση…».
Αυτό είναι το αληθινό έλλειμμα της χώρας. έλλειμμα συμμετοχής, δράσης, κριτικής σκέψης, φαντασίας και θέλησης. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» που τραγουδούσε κι ο Παπάζογλου. Γίνεται μια οπαδική αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεολογιών, δηλαδή σε επίπεδο ψεύδους.
Να ένα πολύ μικρό καθημερινό παράδειγμα. Η Εθνική Τράπεζα κάνει καμπάνια σε φιλικά της μέσα για να μας πείσει πως στηρίζει start up και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή, η Εθνική Τράπεζα χρεώνει 120 ευρώ το χρόνο, για την τήρηση εταιρικού λογαριασμού μιας μονοπρόσωπης ΙΚΕ. Συγγνώμη αλλά αυτό δεν λέγεται «προμήθεια», λέγεται «νταβατζιλίκι».
Αλήθεια λοιπόν, το να τραβήξεις το αυτί της Εθνικής ώστε να σταματήσει να κάνει αυτό τον ταξικό πόλεμο σε βάρος της μεσαίας ( τρομάρα μας… ) τάξης, είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική πολιτική; Απορία ψάλτου βηξ!
Γι αυτό και το πολιτικό σύστημα μας προτρέπει να συζητήσουμε καλύτερα το όνομα των Σκοπίων που όλος ο κόσμος αποκαλεί «Μακεδονία» αλλά εδώ ακόμη το συζητάμε διότι όσοι πάνε και τ’ ακουμπάνε στο καζίνο της Γευγελής έχουν θέμα με τους «γυφτοσκοπιανούς» αφού ως γνωστόν «η Μακεδονία είναι ελληνική». Πόσο «μπάοκ» είμαστε τελικά σ’ αυτή τη χώρα;
Υπό αυτές τις περιστάσεις μόνο ένα «θαύμα» συλλογικής αφύπνισης από το λήθαργο των έτοιμων ιδεολογημάτων θα μπορούσε να αλλάξει πραγματικά τη προδιαγεγραμμένη μοίρα παρακμής. Μέχρι τότε, κάθε φορά που ακούω για «καθαρή έξοδο» αντεύχομαι: «Καλά κρασιά!».
πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ»20.1.2018
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 