Οι «πολλοί» και οι «καλοί»

Ζούμε την πιο αποπολιτικοποιημένη προεκλογική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Από τη μια οι «πολλοί» και από την άλλη οι «καλοί». Κι αυτό ασφαλώς δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν η απεύθυνση αφορά ακροατήρια που σε συντριπτικά ποσοστά είναι εξοικειωμένα περισσότερο με το FACEBOOΚ παρά με οποιοδήποτε από τα μεγάλα ζητήματα (ανάπτυξη, οικονομία, εθνικά θέματα, ρόλος Ε.Ε, νέες τάσεις στην παγκοσμιοποίηση, κλπ). Η κρίση για πρόσωπα είναι πάντα πιο «ξεκούραστη» από τις κρίσεις για αντικειμενικά προβλήματα, τα οποία κινούνται σε πολύ υψηλό βαθμό συνθετότητας και πολυπαραγοντικότητας.
Όσο πιο αχανής και πολύπλοκος είναι ο κόσμος τόσο πιο σημαντικές είναι οι απλοποιήσεις. Αν έχουμε τους «σταρ», μειώνουμε την πολυπλοκότητα του κόσμου μέσω της εμπιστοσύνης στα πρόσωπα. Η σύγχρονη πολιτική δεν εκτίθεται στο κοινοβούλιο αλλά στις κάμερες των smartphones.
Στις ψηφιακές δημοκρατίες η πολιτική μοιάζει όλο και περισσότερο με multiple choice. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε όλη την απάντηση για κάθε ερώτημα. Αρκεί να βρίσκουμε τον Κυριάκο «καλό» και τον Τσίπρα «κακό» ή τον Αλέξη «καλό» και τον Κούλη «κακό». Περισσότερες πληροφορίες θα προκαλούσαν απλώς μεγαλύτερη σύγχυση. Γι αυτό και ουδόλως νοιάζεται η κοινωνία για κανένα debate.
Από την πολιτική συζήτηση έχουμε μπει στη «ζώνη» της συναισθηματικής διαχείρισης πραγμάτων που στην πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να διαχειριστεί και το μόνο που κρίνεται κάθε φορά είναι η ικανότητά του να σχηματίσει το εκλογικό κεφάλαιο ελπίδας πως θα το κάνει.
Με αυτούς τους όρους οι «καλοί» έχουν προβάδισμα έναντι των «πολλών», η προδοσία των οποίων έχει συντελεστεί προ πολλού.