Ο Μακιαβέλι και ο … μπόγιας

H φιλελεύθερη δημοκρατία απειλείται με το δικό της «89». Από κει που θα εξαπλωνόταν σε όλο τον πλανήτη, υποχωρεί ατάκτως. Η αποτυχία της μοιάζει το ίδιο παταγώδης με αυτή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Βρίσκεται στη φάση που το κοινό αγαθό έχει χαθεί μέσα σε μια γενικευμένη απορρύθμιση των συνθηκών της ζωής. Αλλά με τη βία από μόνη της, όπως ξέρουμε τουλάχιστον από τον καιρό του Μακιαβέλι, δεν επιβιώνει πολύ καιρό μια πολιτική δομή. Ο οξυδερκής πολιτικός φιλόσοφος, ακριβώς γι αυτές τις συνθήκες του «μεγάλου κενού» της διαφθοράς και της παρακμής σε μια πολιτεία, συνέστησε ένα «πολιτικό χέρι» που βγαίνει από το σύνηθες κάδρο για να αποκαταστήσει το μέτρο. Και όλες οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης αναμετρώνται σήμερα με αυτή την υπαρξιακή πρόκληση, με απογοητευτικά για την ώρα αποτελέσματα. Κορωνίδα της απογοήτευσης η ελληνική περίπτωση. Μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας, γεμάτα από πνεύμα και αίμα, ως μόνο ενεργό συλλογικό αρχέτυπο ηγεσίας καταλήξαμε να έχουμε αυτό του μπόγια.