Όποιος διατρέξει έστω και διαγώνια ένα βιβλίο για την ιστορία του νεοελληνικού κράτους θα παρατηρήσει εύκολα πως τα χρόνια από το 1974 μέχρι και το 2010 η Ελλάδα υπήρξε για πρώτη φορά μια «κανονική χώρα» του δυτικού κόσμου. Δεν συνέβη τίποτα το αναπάντεχο και το συνταρακτικό, δεν δημιουργήθηκαν έκτακτες συνθήκες, δεν χρειάστηκαν έκτακτα μέτρα, δεν σημειώθηκαν εκτροπές και ανώμαλες πολιτικές συνθήκες. Το επίπεδο ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας αυξανόταν διαρκώς με υλικούς όρους και όλα έμοιαζαν με … ανέμελες διακοπές στην Εδέμ.
Όμως όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος. Κι εκεί βρισκόμαστε πλέον σήμερα. Στην εξορία από τον «παράδεισο» της Μεταπολίτευσης. Το ιστορικό ταξίδι της Ελλάδας μέσα στo «τσουνάμι» της παγκοσμιοποίησης έχει πάψει προ πολλού να είναι “first class”. Ζούμε ήδη μια δεκαετία έκπτωτοι προνομίων και δικαιωμάτων.
Τα κακά μαντάτα όπως θα θυμάστε μας τα είπε με τον πιο επίσημο τρόπο από το Καστελόριζο το 2010 ο τότε πρωθυπουργός. Ο οποίος υπέκυψε κι αυτός στον πειρασμό να το κάνει με τον δικό του τρόπο όπως έλεγε Φρανκ Σινάτρα, πλην όμως κατάφερε μόνο να τα κάνει όλα μαντάρα. Αντί να βάλει τις σειρήνες να ηχήσουν για τον κερδοσκοπικό πόλεμο που δεχόταν η χώρα αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης στις ΗΠΑ το 2008, έταζε πως «λεφτά υπάρχουν». Οι αμαρτίες πληρώνονται. Τις πλήρωσε κι αυτός κι η χώρα. Εκχωρήθηκε η κυριαρχία της στους δανειστές μας και ανετράπη ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της.
Και γι αυτό θεωρώ υπερβολή να γιορτάζουμε πλέον την επέτειο από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Λυπάμαι μάλιστα που η πρώτη Ελληνίδα Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν βάζει σε μια λογική τάξη τα πράγματα αλλά επαναλαμβάνει κι αυτή τα ίδια υποκριτικά στερεότυπα ενός ξύλινου λόγου που δεν πιστεύει κανένας, κερδίζοντας μόνον τα καλά λόγια και τα κολακευτικά σχόλια του Γερμανικού τύπου. Διότι βρισκόμαστε σε ένα νέο κύκλο πολιτικής αντιπροσώπευσης, ο οποίος είναι παντελώς ανήμπορος να εναρμονίσει τις κοινωνικές ανάγκες και τα εθνικά συμφέροντα με τον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό και κατ’ επέκταση με τις στρατηγικές επιλογές των μεγάλων παικτών.
Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τον Ιούλιο του 2015 όταν ο λαός κυρίαρχα ψήφισε ΟΧΙ και μετατράπηκε παρασκηνιακά σε ΝΑΙ. Αχρείαστο ή όχι το δημοψήφισμα πολύ λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι πως η λαϊκή ετυμηγορία έγινε κουρελόχαρτο και η πολιτική ανωμαλία κορυφώθηκε. Το γεγονός πως σήμερα φτάνουμε πλέον στο να στέλνει η εκτελεστική εξουσία στη φυλακή δικαστικούς λειτουργούς και εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας να ζητούν χωρίς προσχήματα τον περιορισμό της ελευθερίας του τύπου δείχνει απλά πως η πολιτική ανωμαλία κατατρώει τις σάρκες της δημοκρατίας. Κι αυτό δεν έχει ποτέ καλό τέλος.
Δυστυχώς η λύση του προβλήματος δεν είναι θέμα «ανθρώπινων πόρων». Δεν είναι θέμα πολιτικού προσωπικού μειωμένων ικανοτήτων, το οποίο μπορούμε να αντικαταστήσουμε και να πάμε καλύτερα. Αυτό είναι το επιφαινόμενο, τα χρωματιστά λουλούδια πάνω στο κολάρο του ελέγχου.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους κανόνες που έχουν φτιάξει οι Μεγάλοι Παίκτες για να επωφελούνται από το Μεγάλο Παιχνίδι, όλη η ευρύτερη περιοχή μας θα διευθετηθεί σαν ένα ενιαίο «οικόπεδο». Το σενάριο να εξαγοράσουμε στο πλαίσιο αυτής της διευθέτησης άλλα 20-30 χρόνια ειρήνης και σταθερότητας με το επιχείρημα πως «το Καστελόριζο είναι μακριά» , είναι ήδη πάνω στο τραπέζι.
Γι αυτό εσύ που είσαι έτοιμος να φας σαράντα Τούρκους στην καθισιά σου (στον καναπέ, πάντα) απλά θυμηθήσου πως σαν κι εσένα κάποιοι άλλοι κάθονταν και περίμεναν έναν Ιούλιο πριν 5 χρόνια να κάνουν κομφετί τα μνημόνια… Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι! Άκου και λίγο Ματθαιόπουλο που έχει πλάκα τα γαλόνια και ξέρει…
Όποιον κάνει «τζιριτζάντζουλες», η κορυφή της «πυραμίδας» τον στέλνει για βρούβες!
Πρώτη μετάδοση POINT Z
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 