Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Είμαστε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πρωτίστως  ζητήματα ταυτότητας, αξιών και οράματος.  Τι πρέπει να κάνουμε για την αυξανόμενη ανισότητα σήμερα; Πώς διατηρούμε και αναπτύσσουμε μια βιώσιμη μεσαία τάξη, δημιουργώντας,  παράλληλα,  μονοπάτια προς τη μεσαία τάξη για εκείνους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας; Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι έχουμε αναλάβει τη φροντίδα των ηλικιωμένων μας με αξιοπρέπεια και σεβασμό; Πως μπορούμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον; Και πώς μπορούμε να παρέχουμε  ανθρώπινες και δίκαιες  λύσεις στα ζητήματα που ανακύπτουν από το παγκόσμιο μεταναστευτικό «τσουνάμι»; Πώς κάνουμε την Ελλάδα μια χώρα ευκαιριών για ανοδική κοινωνική κινητικότητα, διασφαλίζοντας ότι η σημερινή και οι μελλοντικές γενιές  έχουν τα εργαλεία και τις δεξιότητες για να επιτύχουν;

Οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε αυτονόητες. Τα δύσκολα θα είναι διαρκώς μπροστά μας και όποια κι αν είναι η ερώτηση,  η σωστή απάντηση είναι η Δημιουργικότητα. Υπάρχει,  λοιπόν, μια Ελλάδα που διεξάγει έναν «αόρατο πόλεμο»,  προκειμένου όχι μόνο να καταφέρει να μείνει όρθια αλλά και να «μπολιάσει» ξανά μέσα στο κοινωνικό DNA την αξία του να πολεμάς και να κερδίζεις με το σπαθί σου. Την αξία του να βασίζεσαι στη δημιουργικότητα προκειμένου να απαντήσεις στις πελώριες προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Όχι δεν είναι η Ελλάδα του «ξέρεις ποιος είμ΄εγώ, ρε», ούτε του «είμε Αίληνας». Δεν είναι η Ελλάδα που κουνάει κομματικά σημαιάκια ευελπιστώντας να «βολευτεί», ούτε αυτή που τρώει «σανό» πιστεύοντας πως «τα δύσκολα πέρασαν». Είναι μια Ελλάδα που προσπαθεί, που δημιουργεί, που αγωνίζεται, που πετυχαίνει, που δεν το βάζει κάτω. Είναι μια Ελλάδα που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί, στηριζόμενη σε συγκριτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού χώρου.

Αυτή η  Ελλάδα που επιμένει να οραματίζεται και να δημιουργεί, που υπομένει ένα σωρό αντιξοότητες αλλά και ταυτόχρονα προσμένει πως «δικτυωμένη» με τη δημοσιογραφία των νέων μέσων θα καταφέρει να κάνει μικρά και μεγάλα «θαύματα». Αυτή η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο ενός εξαιρετικά πολυδιάστατου διαλόγου  που αναπτύχθηκε στο διήμερο σεμινάριο “Creative Economy” που οργάνωσε ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός  iDialogue  στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, 4 και 5 Ιουλίου,  στο πλαίσιο του προγράμματος #Socialbiz που υλοποιεί σε συνεργασία με Δήμους, Περιφέρειες και Επιμελητήρια ανά την Ελλάδα.

Επαγγελματίες από διαφορετικούς κλάδους (επικοινωνία, τεχνολογίες πληροφορικής, μουσική, εκδόσεις,  γραφιστική, τουρισμός, εξαγωγές,  αγροτοδιατροφική παραγωγή, κλπ)  «συν – διαλέχθηκαν»  δημιουργικά  με στόχο να ενώσουν ιδέες και δυνάμεις και μέσα από τις συνέργειες που θα αναπτυχθούν να επιτύχουν αφενός μεν  επιχειρηματικούς στόχους αλλά κι ένα ευρύτερο κοινωνικό όφελος,  δημιουργώντας  ευκαιρίες απασχόλησης, εκπαίδευσης, εμπλουτισμού γνώσεων, απόκτησης εμπειριών, κυρίως για τη νέα γενιά.

Ειλικρινά θέλω να δηλώσω εντυπωσιασμένος από τις «ιστορίες» επιμονής,  δημιουργικότητας και επιτυχίας που είχαν να αφηγηθούν πολλοί από τους συμμετέχοντες, ενθαρρύνοντας και τους υπόλοιπους μέσα σε ένα κλίμα «συλλογικής εμψύχωσης» να μη το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν να αγωνίζονται για να κερδίσουν αυτό που αξίζουν με το σπαθί τους.

Σταχυολογώ από αυτές τις αφηγήσεις, μερικές χαρακτηριστικές:

Στη Λεπτοκαρυά, ο σχεδιαστής Johnny Prapas,  όπως είναι διεθνώς πλέον γνωστός και η εταιρεία του Olympus  κατασκευάζουν από ξυλεία δέντρων του Ολύμπου, μοναδικές ηλεκτρικές κιθάρες που γίνονται αντικείμενα πόθου για μεγάλους κιθαρίστες της ροκ και κυρίως της τζαζ μουσικής!

«Ήθελα και εγώ να πάρω μέρος στην κουβέντα ,να πω την γνώμη μου να ρωτήσω. Δίσταζα όμως .Είχα κάτι καινούργιο να πώ; Θέλανε να με ακούσουνε; Αν όμως δεν προσπαθήσω και εγώ να πώ την άποψη μου , αν δεν αποφασίσω να μοιραστώ τις σκέψεις μου δεν θα το μάθω.». Αυτά είναι τα λόγια της Ληδίας που αποφάσισε τελικά να ανοίξει τον «κήπο» της στον ψηφιακό κόσμο και σήμερα έχει καταφέρει να προμηθεύει  σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό σειρά προϊόντων παρασκευασμένων από την ίδια,  από αρώματα και καλλυντικά μέχρι γλυκά και λικέρ, τα οποία έχουν ως πρώτη ύλη βότανα και φυτά της Χαλκιδικής.

Η ελληνική φύση είναι “brand” ανυπολόγιστης αξίας, στο βαθμό που καταφέρουμε να επιτύχουμε την ποιοτική παραγωγή, την πιστοποίηση και ένα εξωστρεφές μάρκετινγκ που θα ανοίγει «πόρτες» σε νέες αγορές. Αυτά είναι και τα φιλόδοξα επιχειρηματικά σχέδια που κάνουν ήδη πράξη και «Οι μέλισσες του Βογιατζή»  Ανθόμελα και καστανόμελα μοναδικής αυθεντικότητας αλλά και μια σειρά από κρέμες απόλυτα φυσικές που μπορούν να υποκαταστήσουν όλο το φάσμα των προϊόντων της χημικής βιομηχανίας καλλυντικών που ευθύνεται για σειρά προβλημάτων υγείας. Αυτό πλέον γίνεται «κοινός τόπος» και για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για το εξωτερικό με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον και οι πωλήσεις να βαίνουν με ελπιδοφόρα αυξητική τάση. «Δεν αγοράζουν απλά μια κρέμα περιποίησης, αγοράζουν υγεία» όπως μου έλεγαν χαρακτηριστικά για τα καλαίσθητα βαζάκια κρέμας που ταξιδεύουν σε όλο τον πλανήτη.

Όμως σε αυτό το διήμερο δεν αναδείχθηκαν μόνον οι επιχειρηματικές προσπάθειες. Αναδείχθηκε και η αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Όπως με την περίπτωση της «Εύνοιας» ,  μια κοινωνική δράση που ιδρύθηκε πριν 4  χρόνια από την Μπέττυ Φ. Σεμακούλα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το έργο της Εύνοιας έχει πανελλήνια εμβέλεια. Στόχος είναι η βοήθεια απόρων και άστεγων συμπολιτών μας με την παροχή σίτισης και ένδυσης καθώς και με την αντιμετώπιση εκτάκτων κρίσεων-αναγκών. Τους αγκαλιάζει, συμπάσχει, τους προσφέρει αγάπη, αλληλεγγύη και ελπίδα. Κάνει το πρόβλημα δικό της και προσπαθεί για την εύρεση λύσεων. Η ΕΥΝΟΙΑ υποστηρίζεται εξ’ ολοκλήρου από εθελοντές, δωρεές και χορηγίες και έχει στο δίκτυο της προστασίας της κοντά στις 450 οικογένειες. Ωστόσο σήμερα, για πρώτη φορά από την ίδρυσή της,  δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει  στις ανάγκες του έργου της λόγω έλλειψης αποθεματικών καθώς νέες οικογένειες προστίθενται διαρκώς  στο δίκτυο της «Εύνοιας» και μιλάμε για ανθρώπους που ζουν χωρίς ρεύμα και χωρίς νερό μαζί με τα παιδιά τους και με ελλείψεις τρομακτικές στην καθημερινότητά τους. Η «Εύνοια» μας ζητάει να δείξουμε την εύνοιά μας και αξίζει πραγματικά να το κάνουμε.

Από όποια θέση λοιπόν και αν βρίσκεται κανείς δεν μπορεί να μένει απαθής στις προκλήσεις των καιρών. Οφείλει να γίνει δημιουργικός.  Γιατί μόνο η δύναμη της δημιουργίας και η σύνδεση μαζί της μπορεί να κάνει τον καθένα και τη καθεμιά να δρα καινοτόμα, ποιοτικά, υπεύθυνα, συνεργατικά, αξιόπιστα. Και η δράση αυτή,  να αποδίδει προστιθέμενη αξία στο κοινωνικό σύνολο.

Στο «νέο κόσμο» που αναδύεται μέσα από  αυτή τη παγκόσμια  συγκυρία, η Ελλάδα ή θα κατακτήσει τελικά με το σπαθί της τη θέση που της αξίζει,  αξιοποιώντας την ποιότητα της φύσης και των ανθρώπων της  ή απλά θα πάψει να υπάρχει.

Όπως έλεγε κι ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: «αν δεν μπορείς να πετάξεις, τότε τρέχα, αν δεν μπορείς να τρέξεις τότε περπάτα, αν δεν μπορείς να περπατήσεις τότε μπουσούλησε, αλλά ότι και να κάνεις πάντα πρέπει να κινείσαι μπροστά».

Ας πράξουμε ανάλογα.

ΥΓ: Αν και μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, για τη φωτογραφία της σημερινής «Αρένας» οφείλω να γράψω μερικές λέξεις ακόμη. Ευχαριστώ την Άννα Λιάκου (Conceptual Design & Modeling) που μου την έδωσε από το προσωπικό της αρχείο καθώς απεικονίζει τόσο παραστατικά τον «αόρατο πόλεμο» που διεξάγουν «με το σπαθί τους» όλοι οι δημιουργικοί Έλληνες  (φωτογράφος: Θεόδωρος Τυμπανίδης). Η Άννα είναι ένας υπέροχα δημιουργικός άνθρωπος κι ελπίζω πως πολύ σύντομα θα καταφέρουμε να κάνουμε πράξη όλα όσα ήδη οραματιζόμαστε  για την περαιτέρω ανάδειξη της δημιουργικής οικονομίας και την ουσιαστική συμβολή που μπορεί να έχει στην ανάπτυξη αλλά και την κοινωνική συνοχή του βορειοελλαδικού χώρου.

πρώτη δημοσίευση: i-dialogue.org