H δημοκρατία μπορεί να χάνεται, o τζόγος όμως ποτέ!
Ακουσε το podcast
Ζούμε για πολλοστή φορά το παραμύθι της Χιονάτης. Κάθε φορά έρχεται η μάγισσα της εξουσίας και προσφέρει ένα φαρμακωμένο μήλο. Πότε της ισχυρής Ελλάδας, πότε της επανίδρυσης του κράτους, πότε με τα λεφτά που κάπου υπάρχουν, πότε σκίζοντας μνημόνια και λίαν προσφάτως με την δήθεν ακύρωση και επαναδιαπραγμάτευση της ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών. Κάθε φορά τέζα η Χιονάτη κι ο πρίγκιπας άφαντος.
Άκουσε το podcast
Σχολείο είναι η ζωή κι ερχόμαστε όλοι αδιάβαστοι. Δεν υπάρχει «μάνιουαλ» χρήσης, ούτε γίνεται καμιά πρόβα τζενεράλε. Από τη στιγμή που χτυπάει το πρώτο κουδούνι μέχρι και που θα χτυπήσει η καμπάνα του «αντίο», αυτοσχεδιάζουμε. Συνήθως κάνουμε ότι ξέρουμε, λέμε ό, τι πήρε τ’ αφτί μας από άλλους, βάζουμε και μπόλικες δικές μας σάλτσες έτσι για να φανούμε προετοιμασμένοι, αλλά τελικά γεγονός παραμένει πως είμαστε παντελώς ανυποψίαστοι για τις ερωτήσεις που μας κάνει η ζωή. Αν και ο Μπόρχες έβλεπε το σύμπαν σαν μια αχανή και δαιδαλώδη βιβλιοθήκη, σε κανένα ράφι της δεν υπάρχει το «Μεγάλο Βιβλίο των Σωστών Απαντήσεων». Μόνο ό,τι πιστέψουμε…
Άκουσε το podcast εδώ!
Η θάλασσα είναι πολλά παραπάνω από την ξαπλώστρα στην πρώτη σειρά. Πόσο μάλλον όταν ακούγεται μέσα από τα βάθη των αιώνων η κραυγή: «Μέσα με δέρνει ο θάνατος, ν’ όξω με δέρνει ο Τούρκος. Κι απ’ τη δεξιά μου τη μεριά, Φράγκος με πολεμάει».
H «Οδύσσεια» συνεχίζεται κι έχουμε περιπέτεια μπροστά. «Πρέπει πάντα να αρχίζεις με κάτι. Έπειτα μπορείς να απομακρύνεις όλα τα ίχνη πραγματικότητας.». Έτσι έλεγε ο Πικάσο. Ας (ξαν)αρχίσουμε με τη θάλασσα. Έχοντας στο νου τα λόγια από την «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ το χρέος μου έκαμα του γιου, ξεπέρασα τον κύρη, τώρα και συ ξεπέρνα με, αν μπορείς, στο νου και στο κοντάρι».
Τhe Greek Way! Η ζωή σε όλες τις πληθωρικές δυνατότητές της, όπως έχει καταδείξει η σπουδαία αμερικανίδα συγγραφέας Edith Hamilton, στο ομώνυμο βιβλίο της. Προφανώς δεν είναι ούτε κάτι απλό, ούτε κάτι εύκολο. Αλλά όπως έχει πει κι ο Νίτσε «Να χορεύεις αλυσοδεμένος!».
Η ιδέα του podcast μου βγήκε αυθόρμητα. Θεωρώ πως αντανακλά την αγάπη μου για το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο που με συντρόφευσε στην εφηβεία, το ραδιόφωνο που αποτέλεσε την αιτία για την πρώτη μου εμπειρία συλλογικής διεκδίκησης μέσα από το κίνημα της ελεύθερης ραδιοφωνίας, το ραδιόφωνο που με έβαλε στη δημοσιογραφία.
Αυτή η γοητεία των 80’s και 90’s εξηγεί νομίζω τη νοσταλγία που νιώθω το 2020 σε συνθήκες ημικαραντίνας, έχοντας επιβεβαιώσει, εν τω μεταξύ, το διάσημο απόφθεγμα πως η δημοσιογραφία σε οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως ένα παιδί. Kάπως έτσι δεν το είχε πει και ο Ηράκλειτος;
Όλοι ξέρουμε πως για να εξευμενίσεις ένα παιδί, τάξε του παιχνίδι.
Αλλιώς τάξε λαμπάδα σε άγιο.
Προτίμησα το παιχνίδι.
Podcast λοιπόν. Σαν να λέμε radio on demand.
Καλή ακρόαση!