Ό,τι κι αν αρχίσεις να λες για τις αμερικανικές εκλογές, καταλήγει σε μια ρητορική banalité που πρωτίστως απογοητεύει εσένα που την εκφράζεις. Η αμερικανική δημοκρατία δολοφονήθηκε στις 12:30 τοπική ώρα, την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου του 1963, στην πλατεία Ντίλι στο Ντάλας του Τέξας. Όλα τα υπόλοιπα από κει και πέρα είναι υποσημειώσεις στο τέλος της αμερικανικής δημοκρατίας, η οποία θυσιάστηκε στο βωμό της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Τελεία. Από κει και πέρα οι ήρωες της αμερικανικής πολιτικής είναι από χαρτόνι, παραγεμισμένοι με θεατρικά φούμαρα. Απόδειξη ότι έγινε Πρόεδρος ο Ρήγκαν, ένα επαγγελματικό μηδενικό την εποχή εκείνη.
H δημοκρατία μπορεί να χάνεται, o τζόγος όμως ποτέ!
Ακουσε το podcast

Ζούμε για πολλοστή φορά το παραμύθι της Χιονάτης. Κάθε φορά έρχεται η μάγισσα της εξουσίας και προσφέρει ένα φαρμακωμένο μήλο. Πότε της ισχυρής Ελλάδας, πότε της επανίδρυσης του κράτους, πότε με τα λεφτά που κάπου υπάρχουν, πότε σκίζοντας μνημόνια και λίαν προσφάτως με την δήθεν ακύρωση και επαναδιαπραγμάτευση της ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών. Κάθε φορά τέζα η Χιονάτη κι ο πρίγκιπας άφαντος.
Άκουσε το podcast

Η θάλασσα είναι πολλά παραπάνω από την ξαπλώστρα στην πρώτη σειρά. Πόσο μάλλον όταν ακούγεται μέσα από τα βάθη των αιώνων η κραυγή: «Μέσα με δέρνει ο θάνατος, ν’ όξω με δέρνει ο Τούρκος. Κι απ’ τη δεξιά μου τη μεριά, Φράγκος με πολεμάει».
H «Οδύσσεια» συνεχίζεται κι έχουμε περιπέτεια μπροστά. «Πρέπει πάντα να αρχίζεις με κάτι. Έπειτα μπορείς να απομακρύνεις όλα τα ίχνη πραγματικότητας.». Έτσι έλεγε ο Πικάσο. Ας (ξαν)αρχίσουμε με τη θάλασσα. Έχοντας στο νου τα λόγια από την «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ το χρέος μου έκαμα του γιου, ξεπέρασα τον κύρη, τώρα και συ ξεπέρνα με, αν μπορείς, στο νου και στο κοντάρι».
Τhe Greek Way! Η ζωή σε όλες τις πληθωρικές δυνατότητές της, όπως έχει καταδείξει η σπουδαία αμερικανίδα συγγραφέας Edith Hamilton, στο ομώνυμο βιβλίο της. Προφανώς δεν είναι ούτε κάτι απλό, ούτε κάτι εύκολο. Αλλά όπως έχει πει κι ο Νίτσε «Να χορεύεις αλυσοδεμένος!».