Η ιδέα του podcast μου βγήκε αυθόρμητα. Θεωρώ πως αντανακλά την αγάπη μου για το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο που με συντρόφευσε στην εφηβεία, το ραδιόφωνο που αποτέλεσε την αιτία για την πρώτη μου εμπειρία συλλογικής διεκδίκησης μέσα από το κίνημα της ελεύθερης ραδιοφωνίας, το ραδιόφωνο που με έβαλε στη δημοσιογραφία.
Αυτή η γοητεία των 80’s και 90’s εξηγεί νομίζω τη νοσταλγία που νιώθω το 2020 σε συνθήκες ημικαραντίνας, έχοντας επιβεβαιώσει, εν τω μεταξύ, το διάσημο απόφθεγμα πως η δημοσιογραφία σε οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως ένα παιδί. Kάπως έτσι δεν το είχε πει και ο Ηράκλειτος;
Όλοι ξέρουμε πως για να εξευμενίσεις ένα παιδί, τάξε του παιχνίδι.
Αλλιώς τάξε λαμπάδα σε άγιο.
Προτίμησα το παιχνίδι.
Podcast λοιπόν. Σαν να λέμε radio on demand.
Καλή ακρόαση!
