Θα μου πεις τι ψάχνεις τώρα; Ξέρω γω… αλλά είναι μάλλον αλήθεια αυτό που έλεγε ο Καστοριάδης: «Οι λογαριασμοί που έχει κανείς με τον τόπο που γεννήθηκε, που μεγάλωσε, που μιλάει τη γλώσσα του δεν κλείνουν ποτέ». Από αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό ξεκινάει αυτό το σχόλιο. Για το πόσο προφανές είναι πως η αποφασιστική πράξη στην αναμέτρηση με την Τουρκία, είναι υπεράνω των ελληνικών δυνάμεων. Δεν συνιστά έκπληξη. Αυτή είναι η διαχρονική εκτίμηση των ελληνικών ηγεσιών. Γι αυτό και η ελληνική αγωνία είναι σφραγισμένη με τη διττότητα της «τόλμης» στη ρητορική της επικοινωνίας και της οργανωμένης αδράνειας στην πράξη, γι’ αυτό και πάντα η Ελλάδα κοντοστέκεται αναποφάσιστη στο κατώφλι του πράττειν. Αλλά από αυστηρά ηθική άποψη κάθε αυτοδιχασμός είναι ένοχος και πληρώνεται αναλόγως από την ιστορία.
Ειδικά η τρέχουσα επιδεικνυόμενη «ψυχραιμία» που έχει μάτια μόνο για τον ευρωπαϊκό ουρανό, μήπως και δει πουθενά γραμμένο το «εν τούτω νίκα», με αποτέλεσμα να κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει επί ελληνικής γης και θαλάσσης. Εάν η κατειλημμένη από απελπισία Ελλάδα δεν οδηγήσει το μυαλό και την καρδιά της σε πλήρη αυτοσυνείδηση, ποτέ δεν πρόκειται ν’ απαλλαγεί από τις αρρωστημένες ψυχικές καταστάσεις που την οδηγούν στις τραγωδίες που βιώνει, με σταθερή ιστορική περιοδικότητα. Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος…. Και η ελληνική διπλωματία, την οποία υποτίθεται πως προκρίνουμε έναντι της στρατιωτικής απάντησης, δεν κατάφερε ούτε τη θεολογική σχολή της Χάλκης να ανοίξει. Έγινε τζαμί όμως η Αγιά Σοφιά.
Ούτε στρατιωτικά αλλά ούτε και διπλωματικά έχουμε επιτύχει έστω και μια μικρή νίκη. Συνεπώς… η επερχόμενη ήττα είναι προδιαγεγραμμένη. Το εύρος της μόνον μπορεί – κι αυτό υπό προϋποθέσεις – να είναι συζητήσιμο.
ΥΓ: Αν υπάρχει μια ελπίδα, αυτή είναι να έχει δίκιο ο Χαίλντερλιν: «Όπου όμως υπάρχει ο κίνδυνος, εκεί αναπτύσσεται και η σωτηρία». Μπορεί οι Γερμανοί στρατηγοί να μην ήταν ποτέ φίλοι μας, οι Γερμανοί ποιητές όμως, ήταν όλοι.
Tag Archives: Τουρκία
Ο Μακιαβέλι και ο … μπόγιας
H φιλελεύθερη δημοκρατία απειλείται με το δικό της «89». Από κει που θα εξαπλωνόταν σε όλο τον πλανήτη, υποχωρεί ατάκτως. Η αποτυχία της μοιάζει το ίδιο παταγώδης με αυτή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Βρίσκεται στη φάση που το κοινό αγαθό έχει χαθεί μέσα σε μια γενικευμένη απορρύθμιση των συνθηκών της ζωής. Αλλά με τη βία από μόνη της, όπως ξέρουμε τουλάχιστον από τον καιρό του Μακιαβέλι, δεν επιβιώνει πολύ καιρό μια πολιτική δομή. Ο οξυδερκής πολιτικός φιλόσοφος, ακριβώς γι αυτές τις συνθήκες του «μεγάλου κενού» της διαφθοράς και της παρακμής σε μια πολιτεία, συνέστησε ένα «πολιτικό χέρι» που βγαίνει από το σύνηθες κάδρο για να αποκαταστήσει το μέτρο. Και όλες οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης αναμετρώνται σήμερα με αυτή την υπαρξιακή πρόκληση, με απογοητευτικά για την ώρα αποτελέσματα. Κορωνίδα της απογοήτευσης η ελληνική περίπτωση. Μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας, γεμάτα από πνεύμα και αίμα, ως μόνο ενεργό συλλογικό αρχέτυπο ηγεσίας καταλήξαμε να έχουμε αυτό του μπόγια.
Ένα θαύμα παρακαλώ
Σύμφωνα με το ranking εθνική ισχύος στην ετήσια έκθεση 2020 Best Countries του US News and World Report που συμπεριλαμβάνει δείκτες από την οικονομία μέχρι την στρατιωτική ισχύ, η Ελλάδα βρίσκεται στην 43η θέση, με την Πολωνία από πάνω (42) και την Σερβία από κάτω (44). Αντίθετα, η γειτονική Τουρκία έχει θέση στο top20 καταλαμβάνοντας την 16η θέση, αμέσως μετά την Αυστραλία (15). Νομίζω το χάσμα ισχύος εξηγεί εν πολλοίς γιατί η Τουρκία είναι σε θέση να κάνει αυτά που κάνει, με αποτέλεσμα να προβάλλονται ήδη απόψεις του τύπου «κάτι να δώσουμε, κάτι να μας μείνει». Σε σημείο που ένα σπιτάκι που μου άφησε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου στην ακριτική Νίσυρο να μην είμαι σίγουρος αν πρέπει να το δηλώσω στο ελληνικό κτηματολόγιο ή να περιμένω….
Τώρα το γιατί βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, προφανώς και δεν είναι μόνον γεωγραφική μοίρα. Είναι και το αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών, συγκεκριμένων πρωθυπουργών και κυβερνήσεων που έτυχαν της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που στην πραγματικότητα κανένας δεν θέλει να ανοίξει.
Ειλικρινά λοιπόν δεν ξέρω τι ακριβώς θα γιορτάσουμε μαζί με τη Γιάννα το 2021. Ελπίζω μόνο να είχε δίκιο ο Καζαντζάκης γράφοντας πως η Ελλάδα επιζεί μέσα από διαδοχικά θαύματα.
Το «καλό χαρτί» της Ελλάδας είναι ο τουρισμός!
Aν οι Ευρωπαίοι θέλουν – όπως λένε – το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα , τότε θα πρέπει να αποφασίσουν – και μάλιστα σύντομα – για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Οπότε το γεγονός πως μετά και την συνεδρίαση του λεγόμενου Washington Group , οι Γερμανοί μεταφέρουν ένα κλίμα γενικής συμφωνίας είναι κατ’ αρχήν θετικό, όμως η συμφωνία θα κριθεί στους χρόνους, στους όρους και στις προϋποθέσεις της ελάφρυνσης. Και ως γνωστόν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Συνεπώς όλη αυτή η συζήτηση για το «μετά» ασφαλώς και είναι χρήσιμη αλλά μάλλον είναι πρόωρη. Περισσότερο βοηθάει τον ακατάπαυστο βερμπαλισμό του πολιτικού συστήματος με τις γνωστές ατάκες περί αλλαγής «αναπτυξιακού παραδείγματος». ΄Ομως, σε κάθε περίπτωση, καλό είναι η προσπάθεια της χώρας να επικεντρώνεται στο «τώρα» και να παίζει έξυπνα με ό,τι «χαρτιά» έχει για να παραμείνει στο παιχνίδι. Αλλιώς είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια…
Το «καλό χαρτί» της Ελλάδας είναι ο τουρισμός! Αυτό το πιστεύουν και συμφωνούν όλοι. Απόδειξη το γεγονός πως τα πέντε κορυφαία διμερή Επιμελητήρια (Αμερικανικό, Βρετανικό, Γαλλικό, Γερμανικό & Ιταλικό) διοργανώνουνε το 3ο Ετήσιο Συνέδριο Τουρισμού την Πέμπτη 10 Μαΐου στο Συνεδριακό Κέντρο “Ιωάννης Βελλίδης” της Θεσσαλονίκης.
Αυτό λοιπόν που έχει σημασία στο «τώρα» είναι το…. ελληνικό καλοκαίρι. Όλα τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα μέχρι αυτή την ώρα καθώς και το κλίμα από τις διεθνείς εκθέσεις του παγκόσμιου τουρισμού βεβαιώνουν πως η ζήτηση για την Ελλάδα όχι μόνο παραμένει υψηλή αλλά και συνεχίζει ν’ αυξάνεται. Ήδη στους δημοφιλείς προορισμούς καταγράφει κρατήσεις που ξεπερνούν το 10% σε σχέση με πέρυσι.
Ο τουρισμός γι άλλη μια χρονιά βάζει πλάτη. Δίνει δουλειές, δημιουργεί εισοδήματα, εισφέρει στα δημόσια έσοδα και πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές. Για πάρα πολλά νέα παιδιά το να πάνε σε κάποιο νησί να δουλέψουν για σεζόν είναι η μόνη επαγγελματική διέξοδος, αν δεν θέλουν να μεταναστεύσουν. Επίσης, διαχέει οφέλη σε άλλους κλάδους, από την πρωτογενή παραγωγή μέχρι την οικοδομή κι από την εστίαση μέχρι τις νέες τεχνολογίες. Κι αν είχαμε λίγο μυαλό θα προσφέραμε και περισσότερη σύγχρονη τέχνη κι έναν αναβαθμισμένο καθημερινό πολιτισμό, ως μέρος της τουριστικής εμπειρίας κάθε επισκέπτη.
Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας επίσης το γεγονός πως τα ξενοδοχεία είναι ο μόνος κλάδος στον οποίο υπογράφονται Εθνικές Συλλογικές Κλαδικές Συμβάσεις με αυξήσεις για τους εργαζόμενους. Πρόσφατα ο Πρόεδρος των ξενοδόχων Γρηγόρης Τάσιος υπέγραψε την τελευταία κλαδική σύμβαση, η οποία είναι διετούς ισχύος, αναδρομικά από 1/1/2018 έως 31/12/2019. Προβλέπει, μεταξύ άλλων, την αύξηση κατά 1,5% του κατώτατου μισθού στα ξενοδοχεία από 1/1/2018 και την επιπλέον αύξηση κατά 1,5% από 1/1/2019. Ακούγεται σαν επιστροφή στην κανονικότητα. Κι αυτό έχει τεράστια ψυχολογική αξία για την αγορά.
Αλλά ο τουρισμός είναι ευαίσθητο προϊόν. Κι αυτό ως τουριστική χώρα το υποτιμούμε. Η ένταση με την Τουρκία και η απειλή του προσφυγικού είναι πάντα δυο μεγάλοι κίνδυνοι για τον τουρισμό, για την εθνική οικονομία και κατά συνέπεια για την κοινωνία. Το να πηγαίνουμε λοιπόν μόνοι μας να βάζουμε φωτιά για να κάψουμε το μόνο «καλό χαρτί» που έχουμε, με γραφικότητες τοποθέτησης σημαιών σε βραχονησίδες δεν είναι πατριωτισμός, είναι χουλιγκανισμός. Είναι τα «αποκαίδια» από το «ξεβλάχεμα» του Κωστόπουλου. Βίος αβασάνιστος στη μάθηση και τζάμπα μαγκιές για τα 40 δευτερόλεπτα δημοσιότητας που αναλογούν σε κάθε «ψώνιο».
Πατριωτισμός αυτή την ώρα είναι η διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στο Αιγαίο. Και η συγκέντρωση δύναμης και πλεονεκτημάτων αποτροπής οποιασδήποτε πολεμικής εμπλοκής, εξαιτίας της κλιμακούμενης επιθετικότητας του δικτάτορα Ερντογάν, ο οποίος κατάφερε να ρίξει την τουρκική λίρα στα τάρταρα κι αναζητάει εσπευσμένα τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» της καταστροφής που προκαλεί σε όλα τα επίπεδα στον τουρκικό λαό.
Συνακόλουθα, υγιής πατριωτισμός είναι η πρωτοβουλία που ανέλαβε ο επίτιμος πρόεδρος του ΣΕΤΕ και διευθύνων σύμβουλος της Sani/Ikos Ανδρέας Ανδρεάδης για τη συγκέντρωση εντός του έτους 1 δισ. € για ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων από όλους τους εύπορους Έλληνες πατριώτες και ιδρύματα στη χώρα και στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει στηρίζω τη χώρα μου και δεν της γυρίζω την πλάτη, τη δύσκολη στιγμή της.
Πιστεύω αλήθεια πως η πρωτοβουλία αυτή θα μπορούσε να διευρυνθεί και μεταξύ άλλων κοινωνικών εταίρων ώστε να μπορούν και οι εργαζόμενοι για παράδειγμα να αφιερώσουν μια ώρα δωρεάν εργασίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ή τα εμπορικά καταστήματα να συνεισφέρουν με το τζίρο μια επιλεγμένης ημέρας. Και η τουριστική περίοδος είναι το καλύτερο timing. Ιδέες θα βρεθούν. Το σημαντικό είναι η πρόθεση της προσφοράς και η δέσμευση για κάτι που υπερβαίνει το ατομικό συμφέρον του καθενός, υπηρετώντας έναν ανώτερο συλλογικό στόχο.
Την εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να την ασκούν οι… ρακές! Έλεος. Ας σοβαρευτούμε τουλάχιστον την ύστατη ώρα κι ας στοιχηθούμε πίσω από μια εθνική πρωτοβουλία ουσίας που θα κάνει πράξη την περίφημη ρήση του Τζον Φ. Κένεντι: «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».
Καλό Πάσχα Έλληνες και να φάτε με… μέτρο!
Ελεύθερος είναι όποιος δεν φοβάται. Αλλά η κατεστημένη ιεραρχική πυραμίδα ποτέ δεν το εκτιμά ως προσόν, διότι αυτό ακριβώς φοβάται. Ζει διαρκώς με τον εφιάλτη πως «θα έρθει κάποιος έξυπνος να μας πάρει το μαγαζί». Είναι ο λόγος που σταύρωσαν και το Χριστό.
Αυτό διαχρονικά έχει μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Την συστηματική εξόντωση του ελεύθερου και ως εκ τούτου ικανού και δημιουργικού πνεύματος και την επικράτηση της μετριοκρατίας. Ο μέτριος επειδή πάντα φοβάται, έχοντας συνείδηση της μετριότητάς του, δεν είναι ποτέ ελεύθερος. Φοράει την περσόνα της βαρύγδουπης σοβαροφάνειας και του ορθολογιστικού σχολαστικισμού κι αντί να δημιουργεί, μιμείται «sucess stories». Έτσι, με τη «σωστή τοποθέτηση» βρίσκει πάντα ένα τρόπο να παραμένει στον αφρό, σε αντίθεση με αυτόν που λέει ελεύθερα αυτό που πιστεύει, ο οποίος μπαίνει ενίοτε σε μεγάλες περιπέτειες aλλά δεν χάνει την ψυχή του.
Όσο βέβαια τα πράγματα κινούνται στη σφαίρα της «κανονικότητας», η μετριότητα είναι αξιοζήλευτο προτέρημα. Όταν όμως οι περιστάσεις απαιτούν να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα, ο μέτριος επειδή φοβάται και δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως να το κάνει, σκέφτεται μόνον σε ποιον θα ρίξει την ευθύνη που δεν έγινε. Οπότε… μαύρο φίδι που μας έφαγε!
Τα κόμματα υπήρξαν το βασικό σχολείο για την εμπέδωση της μετριοκρατίας στη χώρα. Κι επειδή οι κομματικοί μηχανισμοί έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι αποφάσιζαν για όλα, υπήρξε μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Η μετριοκρατία κατέκλυσε τα πάντα. Ακόμη και το τελευταίο «κάστρο» της ανθρώπινης ευφυίας που είναι η τέχνη. Έτσι δεν έχουμε μόνο μέτριους υπαλλήλους. Δεν έχουμε μόνο μέτριους επιχειρηματίες. Δεν έχουμε μόνο μέτριους πολιτικούς. Έχουμε και μέτριους καλλιτέχνες, οι οποίοι υποτίθεται υπηρετούν το «πνεύμα» πάνω απ’ όλα και οφείλουν να λειτουργούν ως ζώσα συνείδηση μιας κοινωνίας την ώρα που έχει γύρει κι είναι έτοιμη να την πάρει ο λήθαργος.
Ο Τσίπρας δεν είναι χειρότερος ως πολιτικός απ’ ότι ο Λάκης Λαζόπουλος ως καλλιτέχνης. Παραμένουν στο αφρό αμφότεροι, έχοντας πουλήσει για μεταξωτές κορδέλες τα φύκια του αυτονόητου. «Πες ό,τι θέλει ο κόσμος ν’ ακούσει.». Αυτό όμως είναι κάτι που θα πρέπει να το κάνουν μόνον οι διαφημιστές. Ο διαφημιστής είναι καθαρός. Σου λέει πληρώνομαι και διαφημίζω. Το ταμπελάκι «περιέχει τοποθέτηση προϊόντος» δεν ταιριάζει στην τέχνη όταν θέλει να λέει αλήθειες. Και στην Αριστερά πάνω απ’ όλα, όταν μάλιστα επί χρόνια ορκιζόταν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»!
Και φτάνουμε έτσι στην τρίτη μεγάλη συνέπεια της μετριοκρατίας. Την προδοσία της υποτιθέμενης 4ης εξουσίας. Η χώρα δεν θα βρισκόταν σήμερα σε αυτή τη δεινή θέση εάν η μετριοκρατία δεν ήταν τόσο εμπεδωμένη και (αυτο)αναπαραγόμενη όσο στα «συγκροτήματα τύπου», καθότι αποτελούσαν τη μετώπη συγκεκριμένων συμφερόντων. Το «ελέγχουμε την εξουσία» προσέλαβε ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο προσωπικής ευζωίας και ως εκ τούτου η επιτυχία σπανίως είχε να κάνει με την ουσία της αποστολής του δημοσιογράφου να φέρνει την αλήθεια στο φως.
Οι τιμητικές εξαιρέσεις που ασφαλώς υπάρχουν σε όλους τους χώρους – περίπτωση Σκλαβενίτη για παράδειγμα – απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά δεν συνιστούν μέγεθος ικανό για να αλλάξει μια προδιαγεγραμμένη πορεία παρακμής, καθώς το «λίγο – λίγο» έγινε πολύ… σκοτάδι! Κι από τον Κωστόπουλο φτάσαμε στον Μποτρίνι. Και φοβάμαι πως δεν είναι το τέλος, έχει κι άλλο…
Διότι μη μου πείτε πως «υπάρχει φως» σε μια χώρα η οποία είναι στο παραπέντε ενός πολέμου με τον «αιώνιο αντίπαλό της» κι όμως δείχνει τόσο απροετοίμαστη ώστε να τρέχει με διαδικασίες fast track να προλάβει την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού υλικού της που βρίσκεται εδώ και κάτι χρόνια παροπλισμένο να σκουριάζει στα υπόστεγα. Πλήρωνε τώρα περιούσιε ελληνικέ λαέ που ζεις σε συνθήκες φτώχειας, 1δις ευρώ!
Τούτων δοθέντων, Καλό Πάσχα Έλληνες και να φάτε με … μέτρο!
Πρώτη δημοσίευση: RIZOPOULOS POST
