Μηνιαία αρχεία: Δεκέμβριος 2013

Συμπαντικό Παράδοξο: Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις αλλά δεν είσαι ελεύθερος από τις συνέπειες των πράξεών σου! Ισχύει;

Είναι μέρες Χριστουγέννων, μέρες των παιδιών και των παραμυθιών, γι αυτό και σας μεταφέρω ένα παραμύθι όπως το άκουγα πιτσιρίκι στην αγκαλιά της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της Ελευθερίας.

Ένας βασιλιάς είχε δυο κόρες. Θέλοντας να διακριβώσει το μέγεθος της αγάπης τους, μια μέρα τις κάλεσε κοντά του και τους είπε: «Θέλω καθεμιά να μου δώσει μια απάντηση. Πως με αγαπάτε; Σαν τη ζάχαρη ή σαν το αλάτι;». Η μικρή κόρη χωρίς να το πολυσκεφτεί απάντησε: «Μπαμπάκα μου, σαν τη ζάχαρη σ’ αγαπώ!». Το πρόσωπο του βασιλιά έλαμψε από ικανοποίηση. Η μεγάλη, έδειχνε προβληματισμένη. Κύλησαν λεπτά και ώρες ώσπου να καταλήξει: «Πατέρα, σαν τ’ αλάτι σ’ αγαπώ».

Για να μην τα πολυλογώ ο μπαμπάς- βασιλιάς τα πήρε στο κρανίο και την έδιωξε από το παλάτι. Χάθηκε. Γύριζε σε τόπους και βουνά, σε άγριες θάλασσες, σε βάρβαρες χώρες. Όμως δεν ήταν οργισμένη. Ήταν λυπημένη. Θυμόταν ακέραια τη βασιλική καταγωγή της κι ας ζούσε τόσο κάτω από τις δυνατότητές της. Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που έλειπε η λύπη κι άφησε χώρο για το πριγκιπόπουλο μιας ξένης χώρας, που την ερωτεύτηκε μέσα στην πείνα και τη δίψα της, με τα χέρια ματωμένα από τη σκληρή δουλειά στους αγρούς. Και κάνανε έναν περίλαμπρο βασιλικό γάμο. Μια φορά Πριγκίπισσα, για πάντα Πριγκίπισσα!

Τα παραμύθια της γιαγιάς είναι σαν το παλιωμένο κρασί. Τ’ αφήνεις στο σκοτεινό ράφι τους και ποτέ δεν ξέρεις για ποιο σοβαρό λόγο θα χρειαστεί να κατέβεις στο κελάρι, να τα βρεις, να τ’ ανοίξεις, να «πιεις» το νόημα και μετά όλος ο κόσμος να σου φαίνεται αλλιώς. Σαν παιχνίδι.

Όπως φάνηκε και στην ταλαιπωρημένη Πριγκίπισσα του παραμυθιού. Γι αυτό προσκάλεσε στον βασιλικό γάμο της και την πατρική οικογένεια. Δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή στους μάγειρες του παλατιού να απουσιάζει παντελώς το αλάτι από τα εξαίσια εδέσματα που θα προσφέρονταν στο γαμήλιο δείπνο. Όπως κι έγινε. Όλοι κατάπιναν με συγκαταβατική ευγένεια. Πλην του βασιλιά – πατέρα της νύφης που ευθαρσώς και εν μέσω όλων των προσκεκλημένων αναφώνησε: «Μα δεν υπάρχει, επιτέλους, λίγο αλάτι;;;».

Την απάντηση ανέλαβε να δώσει η ίδια η απαστράπτουσα νύφη. «Όχι, απόψε δεν υπάρχει. Κάποτε είπα στον πατέρα μου πως τον αγαπώ σαν τ’ αλάτι και με έδιωξε από το παλάτι του».

«Παιδί μου!!! Εσύ είσαι το παιδί μου…..!». Οι τρυφερές λέξεις έβγαιναν από το στόμα του πατέρα – βασιλιά, ανάμιχτες με αναφιλητά ενοχής. Συνήθως έτσι συμβαίνει σε όλα τα “happy ends”.

Το παραμύθι δεν πληροφορεί για την τύχη του βασιλείου του, ούτε ξέρουμε πως πήγε ο γάμος, πάντως μας λέει πως «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Το μήνυμα του παραμυθιού σαφές. Ο τρόπος που εκφράζουμε τα συναισθήματά μας μπορεί να ικανοποιεί ή να απογοητεύει τους άλλους. Μπορεί να μας πάρουν αγκαλιά ή να μας διώξουν κακήν κακώς από μπροστά τους. Το ζήτημα είναι να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας. Να είμαστε αληθινοί και ελεύθεροι στην έκφραση της επιλογής μας, όσο κι αν φαίνεται πως μπορεί να μας ξεβολέψει ή να μας στοιχίσει τη συνηθισμένη ευκολία μας.

Ωστόσο, έχω τη διαίσθηση πως αν ρωτούσε σήμερα κάτι σχετικό ένας μπαμπάς την «Πριγκίπισσά» του, εκείνη θα απαντούσε: « Σε αγαπώ σαν την κανέλα».

Αυτό είναι το νόημα της νέας εποχής που έρχεται και θέλει να κάνει ενδιαφέρουσες συνθέσεις για να υπερβεί τα μεγάλα διλλήματα του «παλιού κόσμου». Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Ξέρω όμως πως έχει το δικαίωμα να πειραματιστεί. Έχει δικαίωμα να προσπαθήσει «να μπει στην κουβέντα» και να εκφραστεί μ’ έναν δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο, ο οποίος θα υπερβαίνει το «άσπρο» και το «μαύρο», χωρίς να καταλήξει «γκρι».

Το να μην παίρνουμε – εμείς, οι μεγάλοι «βασιλιάδες» του «παλιού κόσμου» – την απάντηση όπως την περιμένουμε, δεν σημαίνει πως η νέα γενιά αδιαφορεί ή δεν σκέφτεται. Σημαίνει μόνον πως ενδιαφέρεται και σκέφτεται διαφορετικά. Δεν χρειάζεται πάντα να θυσιάζεται μια νέα γενιά για να ξαναζήσει η ανθρωπότητα το «Πόλεμος και Ειρήνη». Έχει σωρευτεί τόση γνώση και δικτυώνεται σήμερα τόσα γοργά η ευφυΐα και η εμπειρία, ώστε η νέα γενιά ζητάει να έχει δικαίωμα, αν θέλει, να ζήσει «Τη ζωή της Αντέλ». Ή «Τη ζωή του Πι». Είναι δικαίωμά της να κάνει μια τέτοια επιλογή κι έχουμε την ηθική υποχρέωση έναντι του μέλλοντος να τη στηρίξουμε. Θετικά. Είναι τα παιδιά μας. Τους αξίζει Αγάπη και Αφθονία. Έχουν δικαίωμα και αυτά να πειραματιστούν και να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Μην τους κλείνουμε τις πόρτες. Ακόμη κι αν πρέπει να υπομείνουν τις συνέπειες των πράξεών τους, πρέπει να τα βοηθήσουμε να τις αντέξουν και να τις ξεπεράσουν. Αυτό δεν ζητάμε, άλλωστε, όλοι μας από τον Θεό; Πως ζητάμε κάτι που δεν δίνουμε στα παιδιά μας;

Το συμπαντικό παράδοξο λοιπόν ισχύει. Ωστόσο, η Αγάπη είναι αυτή που ανοίγει το μυαλό και την καρδιά. Η Αγάπη είναι αυτή που αποκαλύπτει τον αληθινό μας εαυτό. Διότι είναι αυτή που τα συγχωρεί όλα σε όλους. Δεν μετράει ούτε τόκους, ούτε χρέη. Η αφήγηση της Αγάπης είναι η νέα αφήγηση που ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα ο κόσμος μας. Για να βρει τον αληθινό εαυτό του και να μην κατρακυλήσει ακόμη πιο βαθιά μέσα στην ενοχική υποκρισία, η οποία είναι πάντα ολοκληρωτική, καταστροφική και μισαλλόδοξη.

Στο τέλος – τέλος , το να είσαι αληθινά ο εαυτός σου είναι ο μόνος δρόμος για μια νόστιμη ζωή που αξίζει πραγματικά να τη γευτείς. Είναι ο δρόμος για νέα παραμύθια, τα οποία θα συνθέτονται και θα μεταδίδονται ως δεδομένα μέσα από κβαντικούς υπολογιστές ή θα «μαγεύουν» σαν φωτεινά ολογράμματα στον ουρανό. Και μεθαύριο … ποιος ξέρει; Μπορεί να επικοινωνούνται τηλεπαθητικά. Έτσι είναι. Ο κόσμος αλλάζει. Ένα ζωντανό παραμύθι χωρίς τέλoς…