Μηνιαία αρχεία: Απρίλιος 2015

Το βράδυ της πρωταπριλιάς ο Αντώνης Σαμαράς προσκάλεσε τους πρωτοεκλεγέντες βουλευτές του κόμματός του σε ταβέρνα στην Κηφισιά σε μια προσπάθεια «σύσφιξης των σχέσεων». Στην πραγματικότητα,  τους χρησιμοποίησε ως πολιτικό «ντεκόρ» για να κάνει «διαρροές»  σε φιλικά  μέσα της διαπλοκής των αναφορών του στην «ολική επαναφορά Σαρκοζί» στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Προσδοκώντας έτσι να δημιουργήσει αναλογικούς συνειρμούς με το πρόσωπό του. Κανένας ασφαλώς δεν πίστεψε το σενάριο κι όχι μόνο γιατί ήταν πρωταπριλιά… Γιατί άραγε;

Από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, ο Σαμαράς «το ζει όλο μόνος του». Κάθε «dead line» που μπαίνει στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση και συνοδεύεται από μπαράζ επιθέσεων στους «απείθαρχους» της Αθήνας, για τον Σαμαρά είναι άλλη μια «μεγάλη προσδοκία» επιστροφής στην εξουσία, καθώς ακόμη δεν έχει παραδεχθεί πως ο πολιτικός κύκλος του έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη λαϊκή ετυμηγορία της 25^ης Ιανουαρίου. Γι αυτό και δεν διστάζει να συνταχθεί τόσο απροκάλυπτα με τους δανειστές, να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια ανάκτησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και να εμφανιστεί πρόθυμος για συμμετοχή σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τη στιγμή που δεν του το ζήτησε κανένας.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να «χωνέψει» πως ενώ έκανε όλα όσα του ζητήθηκαν, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές αδειάστηκε από τους εταίρους του στο ΕΛΚ,  με την «υπόσχεση» πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να καταφέρει να αποτελέσει κάτι περισσότερο από μια «παρένθεση» και πως σύντομα θα επιστρέψει «δικαιωμένος» στο Μέγαρο Μαξίμου. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον «ξενοδόχο», δηλαδή τις ΗΠΑ υπό τη διακυβέρνηση Ομπάμα…

Από την εξέλιξη των πραγμάτων έχει καταστεί σαφές πως οι ΗΠΑ δεν συμμερίζονται τα «σχέδια επί χάρτου» που καταστρώνονται στην Ευρώπη για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης μέσω του χρηματοδοτικού εκβιασμού που θυμίζει τακτικές Μαφίας, γεγονός που κατά την αμερικανική οπτική  θα μπορούσε να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενός ντόμινο γενικευμένης αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου. Και μάλιστα τη στιγμή που οι σχέσεις των ΗΠΑ με την «ερντογανική» Τουρκία βρίσκονται στο ναδίρ και εκατομμύρια φανατικών Τούρκων ισλαμιστών θεωρούν την Αμερική «το πιο μισητό έθνος στον κόσμο».

Μπορεί λοιπόν οι ευρωπαίοι δανειστές να έβγαλαν το «φίμωτρο» που είχαν βάλει για κάμποσο διάστημα στο «ντόπερμαν» Σόιμπλε προκειμένου να «γαυγίσει» πως δεν θα υπάρξει συμφωνία στις 25 Απριλίου και να πυροδοτήσει μπαράζ δημοσιευμάτων περί Grexit ή χρεωκοπίας ακόμη και εντός ευρωζώνης,  έσπευσε ωστόσο ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού να «μαζέψει» το λουρί σημειώνοντας πως «ακόμη και αν ο κίνδυνος της μετάδοσης είναι πολύ μικρότερος σήμερα απ’ ότι ήταν, ας πούμε, το 2012 και νωρίτερα, δεν θα ήταν καλό να εισαχθεί αυτή η μορφή της αβεβαιότητας σε μία παγκόσμια οικονομία που μόλις ανακάμπτει από μία βαθιά ύφεση». Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υποστηρίζουν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των ευρωπαίων και της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης και όχι εκτροπή κι ανατροπή της.

Στο «σχέδιο» λοιπόν δεν μπορεί να ελπίζει ο Σαμαράς για να γίνει ο Έλληνας Σαρκοζί. Τι μένει; Το «ατύχημα». Να ξεφύγουν δηλαδή καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα πράγματα στην Ελλάδα που δέχεται πολλαπλές πιέσεις και μπροστά στον κίνδυνο εθνικής κατάρρευσης να οδηγηθούμε σε κυβερνητική λύση «εθνικής ενότητας». Όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, ο τελευταίος που θα μπορούσε να «γεφυρώσει» τις αντιθέσεις θα ήταν ο Σαμαράς. Αντίθετα,  θα ήταν ο πρώτος στον οποίο θα καταλογιζόταν (και δικαίως) η συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης της σημερινής κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές,  προκειμένου να είναι αυτοί που θα διορίζουν τους «κηπουρούς» τους για να κυβερνούν την Ελλάδα.  Ο υπόλογος για την εκτροπή δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης, όταν είναι οργανικό μέρος του προβλήματος.  Η Ελλάδα θα ξαναζούσε «Ιουλιανά» με άγνωστη έκβαση.

Αν ο μη γένοιτο… γίνει το μη γένοιτο και χρειαστεί «γεφύρωση» των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες οξυμμένης έντασης και γενικευμένης εθνικής κρίσης, αυτό  θα μπορούσε να το επιτύχει μόνον ο Κώστας Καραμανλής.  Είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει όλη τη κεντροδεξιά παράταξη, κράτησε αποστάσεις ασφαλείας από τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση», διατήρησε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας τόσο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τους ΑΝΕΛ και έπαιξε τον πρώτο και καθοριστικό ρόλο στη συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί προσπαθεί με τόση πολιτική αφέλεια ο Σαμαράς να ανατρέψει μια κυβέρνηση με τρόπο που θα θέσει τον ίδιο όχι απλά στο περιθώριο αλλά στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας; Λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η γνωστή κινηματογραφική ατάκα σύμφωνα με την οποία «η ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου». Κι ο Σαμαράς με τις αμαρτίες έχει παρελθόν, όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί ενώπιον της κας Μέρκελ.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Πολλοί ήθελαν τον Τσίπρα «επί ξύλου κρεμάμενο» τη Μ. Πέμπτη, με  τη χώρα να μεταμορφώνεται σε «Κρανίου Τόπο»  και αναπόδραστα τη «Ζωή εν τάφω» στη συνέχεια.  Γι αυτό και είχαν προετοιμαστεί για σήμερα  πολλές «πρώτες φωνές» της «πέμπτης φάλαγγας»,  προκειμένου να ψάλλουν χαιρέκακα το «Ω γλυκύ μου Έαρ…». Άλλοι για να πουν πως ήρθε το τέλος της κυβερνώσας Ε(λληνικής) ΑΡ(ιστεράς) και άλλοι διότι θα μιλούσαν ευθέως για τα πρόδρομα συμπτώματα μιας «αραβικής άνοιξης» made in Greece.  Και τότε όλοι θα λούφαζαν,  «για τον φόβο των Ιουδαίων».

Τελικά, άλλο ένα σενάριο κάηκε και οι πρόθυμοι διακινητές του αποδείχθηκαν πράκτορες «του τίποτα». Κι έτσι οι Έλληνες μπορούμε ακόμη ως λαός και όχι ως ένα άτακτο και πανικοβλημένο πλήθος, να πάμε απόψε στην «Ακολουθία των Ωρών» και στις περιφορές των Επιταφίων για να συμμετέχουμε στη σοφία που σώρευσε ο βυζαντινός υμνογράφος και την παρέδωσε σαν «κλειδί» γι αυτούς που «στους αιώνες των αιώνων» βλέπουνε τον θάνατο και λένε θάνατος δεν υπάρχει, όπως μας δίδαξε ο τελευταίος μεγάλος Δάσκαλός μας ο Νίκος Καζαντζάκης. Γι αυτούς που βλέπουνε πρώτοι τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα να έρχεται, όπως μας ψιθύρισε μυστικά ο τελευταίος μεγάλος Ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης. Γι αυτούς που λένε «είμαστε ιστορικός λαός» κι έχουμε μια «ιστορική αποστολή», όπως μας έδειξε στα κρυφά  ο τελευταίος μεγάλος Μύστης μας, ο Άγγελος Σικελιανός.

Αποστολή μας είναι να θυμίζουμε πως μόνον η ελεύθερη ζωή αξίζει τον κόπο και μόνο μέσα στην  ελευθερία του είναι σημαντικός ο άνθρωπος. Γι αυτό και μεταξύ των διαφόρων τρόπων που επινόησε η Ιστορία για τη διακυβέρνηση των «πολλών»,  η ελληνική απάντηση ήταν σταθερά η Πόλις. Το πολίτευμα στο οποίο εκλέγουμε πρώτους μεταξύ ίσων πολιτών-οπλιτών. Κι αυτή είναι μια διαχρονική απάντηση οικουμενικής αξίας, καθώς διασυνδέει οργανικά την ελευθερία με την πνευματικότητα της αληθινής κατάκτησής της και όχι με την εξαγορά της ή τον σφετερισμό της.

Προσδοκώ λοιπόν πως ο Τσίπρας θα καταφέρει να γίνει τελικά αυτό που μπορεί. Ένας μεγάλος Έλληνας ηγέτης.  Μόνο που για να το πετύχει απαιτείται «να σπάσει αυγά», με πρώτο το δικό του. Να βγει από  το «αυγό» του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να «αναστηθεί» ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με ένα νέο αφήγημα για μια «Νέα Ελλάδα». Χώρα με χώρο να κινηθεί. Με ελεύθερο πνεύμα και δίκαιη κρίση. Γέφυρα Δύσης και Ανατολής, με το κεφάλι ψηλά αλλά και με τα δυο πόδια πάνω στη γη. Πάνω – κάτω το καταστατικό της «Φιλικής Εταιρείας» δηλαδή, σε μια συγκυρία που εγείρεται εκ νέου «Ανατολικό Ζήτημα».

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η διακυβέρνηση ενός λαού συναρτάται ευθέως με τη διακυβέρνηση του κόσμου ολόκληρου. Το  «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» στερείται νοήματος, αν δεν ενταχθεί στη «μεγάλη εικόνα» του μεγαλύτερου ερωτήματος: «ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;».

Οι απαντήσεις είναι «εν τω γίγνεσθαι», γι’ αυτό και ζούμε σε μεταβατική εποχή. Την εποχή δηλαδή που πειραματίζεται με πολλά και διαφορετικά υβρίδια. Άλλα από αυτά πεθαίνουν πρόωρα, άλλα καταλήγουν «τέρατα» κατά τη γνωστή έκφραση του Γκράμσι, άλλα όμως μπορούν να αποτελέσουν το πρόπλασμα μιας βιώσιμης εναλλακτικής πραγματικότητας για το μέλλον. Αυτό που μετράει πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η καλή γνώση του Μεγάλου Παιχνιδιού. Διότι όπως θα έλεγε κι ο Μπρεχτ,  η  πραγματικότητα είναι αυτή που μας ανοίγει τα μάτια για να αλλάξουμε την πραγματικότητα.

ΥΓ1: Φαντάζομαι είναι αυτονόητο πως η αναφορά μου στη «Φιλική Εταιρεία» δεν περιορίζεται στο  «συνωμοτικό όνομα» της πλατείας Κολωνακίου, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό…

ΥΓ2: Τυχόν πρωτοβουλίες ενεργοποίησης «Φιλικών» ανά τον κόσμο,  θα πρέπει να επισπευσθούν πάραυτα, καθώς στην κλεψύδρα του διαθέσιμου χρόνου το ακρότατο όριο είναι οι αμερικανικές εκλογές, τον Νοέμβριο του 2016. Μετά κανείς δεν ξέρει…

 

 

 

 

 

Με δήλωσή του στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg, ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς  δήλωσε «πρόθυμος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας,  αν ο στόχος είναι η παραμονή στο ευρώ». Τώρα,  το γιατί σπεύδει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει μια δήλωση για ένα ζήτημα που δεν έχει τεθεί από κανέναν, είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς.

Στην πραγματικότητα ο κ. Σαμαράς ανοίγει το θέμα και εμμέσως πλην σαφώς αποκαλύπτει πως η διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της ήταν και είναι πολιτική. Οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» δεν είναι παρά το αναγκαίο φύλο συκής για την απόκρυψη του πραγματικού στόχου που είναι αμιγώς πολιτικός: ποιος και πως κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Η σωστή απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι «ο λαός με δημοκρατία». Αλλά αυτό γίνεται συντονισμένη  προσπάθεια όχι απλά να αμφισβητηθεί ή να σχετικοποιηθεί αλλά να ανατραπεί πλήρως και να υποκατασταθεί από ένα άλλο πολίτευμα το οποίο προς το παρών το λέμε «ευρωζώνη».

Ο άνευ όρων συμβιβασμός με τους δανειστές όπως ζητείται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ακυρώνουν de facto τη διενέργεια των πρόσφατων εκλογών στην Ελλάδα.  Κι αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα σήμαινε πως ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν από το «παιχνίδι». Δηλαδή θα είχαμε μια ανατροπή της εκφρασμένης βούλησης του ελληνικού λαού και αντιδημοκρατική εκτροπή σε μια κυβέρνηση δήθεν «εθνικής ενότητας» που δεν θα έχει την παραμικρή βάση λαϊκής νομιμοποίησης για να εκτελέσει πειθήνια τις εντολές των δανειστών, στηριζόμενη στη διαπλοκή και το φόβο.

Σαμαράς και Βενιζέλος κρατούν ακόμη τις καρέκλες τους μήπως και φανούν…. χρήσιμοι. Ταυτόχρονα, ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι του φτιάχτηκαν και ζουν πολιτικά για ένα και μόνο λόγο:  να κάνουν τον μπαλαντέρ. Μια κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ – Ποτάμι είναι ήδη χθεσινή είδηση.  Μετά τα πρώτα crash tests δανειστές και εγχώρια κέντρα συμφωνούν στον στόχο κυβέρνησης εθνικής ενότητας – και μάλιστα,  δεν σκέφτονται για επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης τον Τσίπρα…

Τα σχέδια επί χάρτου υποτιμούν την αντίδραση των «μελλοθανάτων». Η «παρένθεση» όχι μόνον αντέχει ακόμη αλλά άρχισε να στέλνει και λογαριασμούς εκεί που πρέπει. Όσο για την Ελλάδα ισχύει και οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά το  “too big to fail”, τόσο και ο Τσίπρας θα αποδεικνύεται «πολύ σκληρός για να πεθάνει». Έχει Ζωή!

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post