Μηνιαία αρχεία: Ιουλίου 2015

Δημοκρατία του χαβαλέ στη xώρα του Σπαλιάρα

photo_arenaΑρέσει, δεν αρέσει,  η Μεταπολίτευση χτίστηκε πάνω σε μια «εσχάτη προδοσία».  Μόνο που εκείνο το «Δεν Ξεχνώ»,  τελικά ξεχάστηκε πολύ γρήγορα καθώς το επίπεδο της ποιότητας ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας αυξανόταν  διαρκώς με υλικούς όρους και η βασική δομή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή η απρόσκοπτη εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, εξασφάλιζε κοινωνικό consensus και πολιτειακή σταθερότητα.

Για να λέμε την αλήθεια, αυτές οι τέσσερις δεκαετίες έμοιαζαν με τον «επί της γης παράδεισο», συγκρίνοντάς τες με όλα όσα είχαν προηγηθεί στις δεκαετίες των διχασμών, των πολέμων, των πραξικοπημάτων και των εθνικών καταστροφών. Το περιβόλι τ’ ουρανού είχε κατέβει ξαφνικά στη γη, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ασφαλώς σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι τζάμπα. Αλλά αυτή η μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια αποσιωπήθηκε έντεχνα από την πολιτική τάξη, η οποία επί της ουσίας δεν είχε να κάνει και πολλά πράγματα για να διατηρεί την «πρόοδο» και τον «κοινωνικό ευδαιμονισμό», κατ’ επέκταση δε και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της. Τα βασικά μεταπολιτευτικά προαπαιτούμενα για την πολιτική τάξη,  ήταν δύο: Να εξαγοράζει την ειρήνη με αστρονομικά ποσά για αμυντικούς εξοπλισμούς και να διανέμει τα «μεγάλα έργα» με τρόπο που θα  έχει «happy» όσο το δυνατόν περισσότερους από τους εγχώριους και ξένους «νταβατζήδες», κατά τη γνωστή καραμανλική ρήση.

Ναι, το «μαγαζί» ήταν και είναι «γωνιακό». Αυτό σήμαινε εξ αρχής πως δεν θα έμενε «απροστάτευτο». Απλώς στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η  δημοκρατική χρυσόσκονη,  η οποία είχε  κυρίως τη μορφή διανομής προνομίων μέσω του πελατειακού κράτους,  κατάφερε  να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την επιβεβλημένη «προστασία» όπως αυτή διαμορφωνόταν στις τέσσερις αυτές δεκαετίες και σε συνάρτηση με την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας.

Έτσι, από τη μια τα λύτρα της «προστασίας» έναντι «συμμάχων» και «εταίρων» και από την άλλη οι αθρόες προσλήψεις, τα επιδόματα, οι συντάξεις στα 40, η επιβράβευση της αυθαιρεσίας  και η ασύδοτη φοροδιαφυγή,  προσδιόρισαν το «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τον ξέφρενο δανεισμό. Χαβαλές και λήθη.  Αν κάτι σκίστηκε λοιπόν  είναι ακριβώς αυτό το «κοινωνικό συμβόλαιο», οι όροι του οποίου δεν μπορούν να ικανοποιηθούν πλέον,  καθότι δεν υπάρχουν περιθώρια για δανεικά.

Το «μαγαζί» όμως, την «προστασία» θα την πληρώσει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν παίρνει το ρίσκο να τιναχθεί στον αέρα, όπως παραστατικά δείχνουν και όλες οι ταινίες με θέμα τους «Νονούς».   Ωστόσο, με την αναγκαία δημοκρατική χρυσόσκονη για μια Νέα Μεταπολίτευση δεν έχει βρεθεί εναλλακτική. Το πελατειακό κράτος αδυνατεί να οργανώσει τον χαβαλέ και την λήθη των επόμενων δεκαετιών.  Η αμηχανία είναι έκδηλη και δεδομένη σε όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς χωρίς «κοινωνικό συμβόλαιο»,  δεν υπάρχει ούτε κοινωνικό consensus, ούτε πολιτειακή σταθερότητα. Όπερ σημαίνει πως μόνο με «προστασία» και την επίκληση του φόβου, το «μαγαζί» δεν μένει ανοιχτό για πολύ. Κι αυτό δεν θα αργήσει καθόλου να φανεί…

Το φθινόπωρο θα είναι πολύ πιο θερμό από όσο θέλουν να πιστεύουν ή να υποπτεύονται ορισμένοι, για τους οποίους μάλιστα έχει αποδειχθεί πως οι επιτυχείς προβλέψεις δεν είναι και το δυνατό τους σημείο.

ΥΓ: Υπάρχει τουλάχιστον ο Γιάννης Σπαλιάρας προκειμένου να εκτονωθεί πάνω του η επιθετικότητα που έχει αρχίσει να συσσωρεύεται. Και μπορεί το γεγονός πως το διαδίκτυο κατακλύζεται από αναρίθμητα σχόλια για τον Σπαλιάρα και τις 4000 γυναίκες που υποστηρίζει ότι πέρασαν από το κρεβάτι του,  να εξαγοράζει κάποιο χρόνο ανοχής μεσούντος του θέρους,  αλλά πόσο να κρατήσει αυτός ο χαβαλές; Στην πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ,  όλα θα είναι αλλιώς…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post   

Το νέο κυβερνητικό σχήμα έχει ανάγκη από νέο αφήγημα

arena_19.7Το αφήγημα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και με βάση το οποίο σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, ηττήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το αφήγημα αυτό αφορούσε στην υπόσχεση μιας αποτελεσματικότερης διαπραγμάτευσης που θα κατέληγε στο τέλος της λιτότητας ή έστω σε  έναν «έντιμο συμβιβασμό», πάντα όμως  εντός της ευρωζώνης.

Η αισιοδοξία πως αυτό θα το βλέπαμε να συμβαίνει «μέρα μεσημέρι»,  όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός,  διαψεύστηκε μετά τον 17ωρο εγκλεισμό του στο ”war room” των Βρυξελλών, όπου και υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει σχεδόν άνευ όρων, με τη Γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη. Ναι, εκβιάστηκε. Σκληρά και ανελέητα. Και μπορώ να σας πω ότι σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές,  ο εκβιασμός δεν περιορίστηκε μόνον στην άτακτη χρεωκοπία, καθώς «ενημερώθηκε αρμοδίως» και για πολύ πιο επώδυνα και καταστροφικά σενάρια που θα μπορούσαν να λάβουν χώρα στην Αθήνα.

Υπό το κράτος εκβιαστικών απειλών και τρόμου, η  συνθηκολόγηση ήταν από κάθε άποψη αναπόφευκτη. Κανένας έντιμος και εχέφρων πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό όμως οδηγεί εκ των πραγμάτων σε ένα κενό αφηγήματος,  το οποίο αργά ή γρήγορα θα τον «καταπιεί». Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν είναι οι 39 διαφωνούντες. Το πρόβλημα είναι οι συμφωνούντες, οι οποίοι δεν θα μπορούν να διατηρήσουν επί μακρόν αυτή τη στάση, εάν δεν μπορούν να την αιτιολογήσουν με κάτι σαφώς μεγαλύτερο και  περισσότερο από την απλή στήριξη ενός ακόμη μνημονίου.

Η νέα κυβερνητική σύνθεση λοιπόν μπορεί να έχει ως πρώτη προτεραιότητα το κλείσιμο της συμφωνίας με τον ESM, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να συνιστά αφήγημα. Η συμφωνία είναι το γενικό πλαίσιο, όμως το περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής  θα πρέπει να αποκτήσει  ένα σαφές πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο που θα την καθιστά διακριτή ως προς τις αποτυχημένες πολιτικές των πέντε τελευταίων χρόνων.

Η πραγματιστική προσγείωση στο έδαφος της σκληρής ευρωπαϊκής πραγματικότητας δεν επιτρέπει τη συνέχεια απλουστεύσεων, εμμονών, και στερεοτύπων. Ούτε τη συνέχιση της διακυβέρνησης με όρους «κλειστής παρέας». O Τσίπρας διεκδίκησε να αλλάξει την Ευρώπη μέσα από ένα νέο “New Deal” αλλά επιβεβαιώθηκε πως αν θες να αλλάξεις τον κόσμο ξεκινάς από το πιο κοντινό σε σένα: τον εαυτό σου.

Στον Τσίπρα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία από την κοινωνία. Μπορεί να μην είναι ο έτοιμος εθνικός ηγέτης που έχουμε ανάγκη,  ωστόσο αφενός δεν έχουμε άλλον και αφετέρου έχει δώσει δείγματα δυνατοτήτων πως μπορεί να γίνει. Αρκεί να μην σπαταληθεί αυτή η «δεύτερη ευκαιρία» με όρους μικροπολιτικής και εύκολων εφήμερων εντυπώσεων. Διότι αυτό θα συνιστά την πιο μεγάλη διάψευση και την πιο βαθιά απογοήτευση καθώς «τρίτη ευκαιρία» δεν πρόκειται να υπάρξει.

Το νέο «New Deal» συνεπώς πρέπει να αποτελέσει τον κορμό ενός νέου αφηγήματος που θα πάρει πάνω του ο πρωθυπουργός. Αφήγημα που θα το πιστεύει και θα εργάζεται συνειδητά γι αυτό. Αφήγημα που θα στηρίζεται σε μια νέα κοινωνική συμφωνία εντός της χώρας, η οποία θα μοιράζει με όσο το δυνατόν δικαιότερο τρόπο δικαιώματα και υποχρεώσεις μεταξύ όλων των συμμετεχόντων, προκειμένου η χώρα να σταθεί στα πόδια της, να αποκτήσει αποτελεσματική και ευέλικτη διοίκηση,  να δημιουργήσει παραγωγική ταυτότητα, να ανακτήσει την εθνική ισχύ της που σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ, να αξιοποιήσει τις δυνάμεις του οικουμενικού Ελληνισμού όπως και τις ευκαιρίες να ηγηθεί σε πρωτοβουλίες σταθερότητας και ανάπτυξης στην ευρύτερη γειτονιά μας, στη νοτιοανατολική ευρωμεσογειακή λεκάνη.

Αν πετύχει αυτό το εσωτερικό ”New Deal”, η χώρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει με πλεονεκτικότερους όρους ό,τι κι αν συμβεί. Διότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο και δεδομένο πως σε δέκα χρόνια θα εξακολουθεί να υπάρχει ευρωζώνη… Στο βαθμό που φιλοδοξούμε να υπάρχει και στο μέλλον η Ελλάδα, η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί για όλα. Αυτή η ευθύνη πέφτει στους ώμους του Τσίπρα και ο προχθεσινός ανασχηματισμός πρέπει πάση θυσία να αποδειχθεί η «καλή αρχή» προς αυτή την κατεύθυνση.

ΥΓ: Ως το 2021 που θα συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, θα πρέπει να έχουμε μια απάντηση για το αν όλο αυτό άξιζε τον κόπο ή έγινε για το τίποτα…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Ψήφος Εθνικής Δημοκρατικής Άμυνας απόψε στη Βουλή

greece-financial-crisis-988e43fdd11eba1eΑν μείνουμε όρθιοι, ως χώρα, όλα παίζονται. Αν καταρρεύσουμε θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε κλίμακα εθνική καταστροφή μετά τον ξεριζωμό μας από τη γη του Πόντου και της Ιωνίας. Στην ουσία θα μιλάμε για ξεριζωμό από το ίδιο το εθνικό μας κέντρο. Κι αυτό,  δυστυχώς,  φαίνεται να αποτελεί στρατηγική επιδίωξη ακραίων αντιδραστικών κύκλων της Ε.Ε, υπό την ηγεσία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Η σημερινή Ε.Ε μοιάζει όλο και περισσότερο με την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Ο πλούτος στην ελίτ, προνομιούχα γραφειοκρατία, μη αναγνώριση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, απουσία δημοκρατικού αντίλογου,  κομισάριοι και ντιρεκτίβες. Για αυτό και ταιριάζει η σημερινή Ε.Ε στην περιγραφή που έκανε ο Τζορτζ Όργουελ  στη «Φάρμα των Ζώων»,  όπου ο αρχικός κανόνας «όλα τα ζώα είναι ίσα» αντικαταστάθηκε σύντομα από το αξίωμα ««Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα». Αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τα τελευταία 24ωρα. Της παγκόσμιας κοινής γνώμης που μέσω του hashtag που σάρωσε το διαδίκτυο, το #ThisIsACoup, αναγνώρισε και κατήγγειλε το πρώτο μεταμοντέρνο πραξικόπημα στην ιστορία των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών.

Τηρουμένων των αναλογιών αυτό που συνέβη στην Αθήνα είναι ανάλογο της εισβολής των ρωσικών τανκς στην Πράγα τον Μάιο του 1968, όταν ο ηγέτης της χώρας Αλεξάντερ Ντούμτσεκ επιχείρησε να δώσει λίγη ανάσα στο λαό του. Σήμερα δεν χρειάζονται tanks. Σήμερα υπάρχουν… banks και μέσω αυτών επιβλήθηκαν τα τελεσίγραφα των πραξικοπηματιών. Είναι ο λόγος που ο Σλοβάκος Υπουργός Οικονομικών, ένας από τους πολλούς χρήσιμους ηλίθιους της Γερμανίας,  έγραψε  στο Twitter: «Η “Ελληνική Άνοιξη” έφερε τη σκληρή συμφωνία».  Μια δήλωση με την οποία ξεμπροστιάζονταν μόνοι τους και για αυτό τον έβαλαν να τη διαγράψει λίγο αργότερα.

Τις μέρες αυτές γράφεται ιστορία. Τίποτα απ’ όσα λέγονται και γίνονται δεν είναι άνευ σημασίας καθώς διαμορφώνονται οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί ενός νέου παγκόσμιου χάρτη. Τα όσα κάνει ή δεν κάνει η Γερμανία συνεπικουρούμενη από τους δορυφόρους της θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις που δεν θα περιορίζονται στο twitter. Θα υπάρξουν παγκόσμιας κλίμακας εξελίξεις, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθούν θετικές για τη χώρας μας στο βαθμό όμως που έχει καταφέρει να μείνει «μέσα στο παιχνίδι» και δεν έχει θυσιαστεί σαν «μικρό πιόνι» στη «μεγάλη σκακιέρα». Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως ο Ομπάμα στέλνει τον Τζακ Λιου περιοδεία σε Βερολίνο, Φρανκφούρτη και Παρίσι, με μοναδικό θέμα στην ατζέντα το ελληνικό ζήτημα.

Το μείζον λοιπόν είναι να αντέξουμε. Να κρατήσουμε άμυνα. Άμυνα εθνική, άμυνα δημοκρατική. Σε όλα τα μέτωπα. Στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, στην καθημερινή διακυβέρνηση, στην οικονομία, στην κοινωνία, παντού. Με όλους τους δυνατούς τρόπους. Και κυρίως με την ψυχική ενότητα  και την αλληλεγγύη μεταξύ των Ελλήνων. Δεν είναι ούτε η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών, ούτε της απόδοσης ευθυνών. Άλλωστε «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Είναι η ώρα της σύνεσης και της σοφίας, του αισθήματος της ατομικής και συλλογική ευθύνης απέναντι στην ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Το καλό για να γίνει απαιτεί κόπο και χρόνο. Το κακό γίνεται σε μια στιγμή και διορθώνεται πάρα πολύ δύσκολα κι αν…

Απόψε λοιπόν στο εθνικό κοινοβούλιο, οι Έλληνες πρέπει να δείξουμε πως είμαστε αποφασισμένοι να το παλέψουμε μέχρι τέλους. Να ορθώσουμε την άμυνά μας και να μην παραδοθούμε στα σενάρια που έχει στο συρτάρι του ο Σόιμπλε και η συμμορία του. Να κερδίσουμε χρόνο, να κερδίσουμε χώρο και τις όποιες υπαρξιακές αποφάσεις για την τύχη μας να τις πάρουμε εμείς και μόνον εμείς,  όταν θα είμαστε έτοιμοι και όχι τώρα που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Αν πέσει ο Τσίπρας, πέφτει η Ελλάδα!

arena-12-07Κάθε αληθινός ηγέτης, ξέρει ότι ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις στο μέλλον είναι να το δημιουργήσεις. Είναι ο λόγος που κάθε αληθινός ηγέτης έχει μάθει πως πριν από μια μεγάλη νίκη, πρέπει να βιώσει μια μεγάλη δυσκολία. Το κλειδί για να τα καταφέρει είναι να μένει συγκεντρωμένος και να μη χάνει την πίστη του. Γι αυτό και η ηγεσία δεν έχει να κάνει τόσο με τη θέση που βρίσκεται αλλά με τον τρόπο που δρα. Ηγέτης είναι σε τελική ανάλυση αυτός που κατανοεί μια σοφή ρήση του Ρόμπερτ Λούι Στήβενσον: «Το να είμαστε αυτό που είμαστε και να γίνουμε αυτό που είμαστε ικανοί να γίνουμε είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής».

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε ένα δραματικό δίλημμα: Να ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του και να γίνει… δραπέτης ή να μείνει όρθιος στις επάλξεις και να γίνει ο ηγέτης που έλειψε από την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι εύκολη η επιλογή, λαμβάνοντας υπόψη κανείς  τις ανθρώπινες αντοχές και τη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχτηκε και δέχεται. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως θα επιλέξει το ηθικά σωστό,  γιατί αυτό φαίνεται στο βλέμμα του. Κουρασμένο, αγχωμένο αλλά ακόμη καθαρό.

Το χθεσινοβραδινό δραματικό Eurogroup που διεκόπη αργά μετά τα μεσάνυχτα και θα συνεχιστεί σήμερα στις 12 το μεσημέρι (ώρα Ελλάδας) έδειξε για άλλη μια φορά ξεκάθαρα πως τα λεφτά δεν είναι θέμα. Θέμα είναι η Δημοκρατία.

Οι  αστείες αιτιάσεις περί εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, το σόου του Φινλανδού  Οικονομικών περί αποχώρησής του και οι διαρροές στον τύπο περί πρότασης Σόιμπλε για πενταετές Grexit δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η γερμανική απάντηση στο «ΟΧΙ» των Ελλήνων στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Η πίεση αυτή που παρατείνει την εκκρεμότητα και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το «τρεις στο λάδι, τρεις στο ξύδι» των μέτρων ή με κενά στα excel των αριθμών. Η απειλή του Grexit ήταν εξ αρχής και εξακολουθεί να παραμένει πολιτική, έστω κι αν ντύνεται τον οικονομικό μανδύα. Ο στόχος είναι να τιμωρηθεί η αναίδεια των Ελλήνων να ψηφίσουν «ΟΧΙ» με συντριπτικό ποσοστό ακόμη και με τις τράπεζες κλειστές όπως και η αναίδεια του Έλληνα πρωθυπουργού να ζητεί την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και χώρο για λίγη εθνική αξιοπρέπεια.

Οι προθέσεις των Γερμανών και των δορυφόρων τους είναι δεδομένες. Δεν τους αρέσει ο Τσίπρας. Όσο ο Τσίπρας παραμένει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αυτό είναι ένα ηχηρό συμβολικό χαστούκι στην αυτοκρατορική ηγεμονία τους επί της Ευρώπης. Εξαντλούν λοιπόν όλα τα μέσα προκειμένου να επιτευχθεί αυτό για το οποίο πασχίζουν από την αρχή: Να πέσει ο Τσίπρας.

Η λαϊκή στήριξη και οι έξυπνοι ελιγμοί του Τσίπρα ωστόσο,  έχουν αρχίσει να δημιουργούν περιπλοκές που ενδέχεται να καταστήσουν μπούμερανγκ για τους Γερμανούς την εμμονή τους μαζί του. Για να λέμε αλήθειες… Την «ελληνική» πρόταση την προανήγγειλαν οι Ιταλοί, την έγραψαν οι Γάλλοι, την καλωσόρισαν οι Αμερικανοί και την μπλοκάρουν οι Φινλανδοί! Ποιοι; Οι Φινλανδοί! Το απόλυτο τίποτα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Και κάποιοι νομίζουν πως αυτό το «φτύσιμο»  είναι μόνον στον Τσίπρα; Δεν είναι μια de facto κατάργηση του γαλλογερμανικού άξονα; Δεν είναι μια ευθεία αμφισβήτηση ως προς τη δυνατότητα των ΗΠΑ να έχει ρόλο και λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα; Πέραν της γερμανικής τυφλότητας, υπάρχει σκεπτόμενος νους που να πιστεύει πως αυτή η αλαζονεία δεν θα επιφέρει συνέπειες μέσα σε ένα κλίμα κλιμακούμενης  καχυποψίας μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού όπως έχουν καταδείξει τα  WikiLeaks;

Εξελίξεις λοιπόν θα υπάρξουν καθώς η Γερμανία διεκδικεί μονομερώς να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που της έχει αναγνωριστεί μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να αντέξει και να μην είναι το μικρό πιόνι που θα θυσιαστεί εύκολα στο «παιχνίδι» της μεγάλης σκακιέρας. Και για να μην συμβεί αυτό υπάρχει μια ουσιαστική προϋπόθεση: Η χώρα να έχει ηγεσία.

Αν πέσει ο Τσίπρας, πέφτει η Ελλάδα. Απλά τα πράγματα. Όταν όλο το παλιό πολιτικό σύστημα είναι πλήρως απαξιωμένο και οι εκπρόσωποί του προκαλούν θυμό και αηδία στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως καταδείχθηκε και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, εξωθεσμικές λύσεις και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα που θα ακυρώνουν στην πράξη τη λαϊκή κυριαρχία θα ανοίξουν επικίνδυνες ατραπούς για την τύχη της Ελλάδας. Τα Ιουλιανά του 65 οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου. Όταν ακυρώνεται η Δημοκρατία, η εθνική καταστροφή είναι απλά ζήτημα χρόνου.

Αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι σήμερα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν νέες ηγεσίες, οι οποίες  δεν δείχνουν – τουλάχιστον μέχρι σήμερα- πως επιθυμούν να γίνουν μέρος σεναρίων εξωθεσμικής ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης που χαίρει της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού,  είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Γι αυτό όμως και η πίεση με τα «προπαιτούμενα» μεταφέρεται τώρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και θα πρέπει να αναλογιστεί τι θα ήταν χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα…

Θα πρόκειται για επανάληψη ολέθριου ιστορικού λάθους να αγνοηθούν για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ελληνική  ιστορία οι γεωπολιτικοί περιορισμοί της χώρας και να είναι άλλη μια φορά «η Αριστερά της ήττας» υπεύθυνη για τα δεινά που θα πέσουν πάνω στις πλάτες του λαού, ο οποίος θα έχει μείνει απροστάτευτος και εκτεθειμένος στους «γύπες» που καραδοκούν. Όπως λέει στο «Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ «δεν κάνεις δυο φορές την ίδια επανάσταση».  Όσοι λοιπόν ζητούν από τον Τσίπρα «να βγει στο βουνό» είναι τουλάχιστον ανιστόρητοι.

Ο καιρός των τεράτων που το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί,  απαιτούν «συνταγή» μιας νέας ΕΔΑ: Εθνική Δημοκρατική Άμυνα. Και τον Α. Τσίπρα ηγέτη της, όρθιο στις επάλξεις του καθήκοντος προς το λαό και την πατρίδα.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post