Μηνιαία αρχεία: Δεκέμβριος 2017

Σε μια δημοκρατία οι εξουσίες ασκούνται υπέρ των πολιτών. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Ενίοτε συμβαίνει κιόλας. Οπότε γίνονται και πράγματα που δύσκολα τα χωράει ο νους του Έλληνα.

Σκέφτεστε, ας πούμε, μια διαδήλωση στο Σύνταγμα που να λέει «Ευχαριστώ!». Ακούγεται σαν σενάριο προχωρημένης επιστημονικής φαντασίας. Έγινε όμως στην  Κοπεγχάγη. Μία διαφορετική διαδήλωση, μια διαδήλωση… θετική! Μια διαδήλωση στην οποία υπήρχαν πανό με την λέξη ΤΑΚ (Ευχαριστώ). Η διαδήλωση κράτησε 20 λεπτά και τα 600 παιδιά που ήρθαν από όλη τη χώρα, σχημάτισαν μια χορωδία και είπαν 3 τραγούδια, ένα εκ των οποίων το πολύ όμορφο Here Comes The Sun των Beatles.

Ο λόγος της διαδήλωσης ήταν για να ευχαριστήσουν τους… Βουλευτές -αρκετοί εκ των οποίων βγήκαν στα παράθυρα της Βουλής- γιατί άλλαξαν έναν νόμο (χρειάστηκαν βέβαια 10 χρόνια μεγάλης προσπάθειας από μερικούς γονείς που είχαν τεράστια θέληση, πίστη και όραμα).

Τι άλλαξε ο νέος νόμος?

Τα εναλλακτικά σχολεία (Steiner Waldorf Schools) σε όλον τον κόσμο, δεν πιστεύουν στους βαθμούς οπότε και δεν υπάρχει βαθμολογία. Ο στόχος του δασκάλου στα Steiner, είναι να καθοδηγήσει τους μαθητές του και να τους βοηθήσει να ανακύψουν ο καθένας τα ιδιαίτερα και ξεχωριστά του χαρίσματα.

Η Κυβέρνηση της Δανίας, έκανε δεκτό το αίτημα και το απολυτήριο αυτών των παιδιών είναι πλέον ισότιμο με αυτό του κλασσικού σχολείου και των εισαγωγικών εξετάσεων Studenter Exam (αντίστοιχες των Πανελληνίων). Άλλωστε, όλο και περισσότερα Πανεπιστήμια στην Δανία αναζητούν πλέον υποψηφίους φοιτητές που να είναι ξεχωριστοί, να έχουν ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δεξιότητες σχετικές με αυτό που θέλουν να σπουδάσουν και να είναι κοινωνικά ώριμοι νέοι. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζεται με έναν απλό βαθμό, όσο υψηλός και να είναι αυτός.

Αυτά στη Δανία. Γιατί  στη «Δανία του Νότου» που μας έλεγαν κάποτε, ακόμα συζητάμε την «Αριστεία» με όρους του παρελθόντος.  Το μέλλον δεν ζητάει άριστους σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εμπεδώνει την ηλιθιοποίηση ( δεν το λέω εγώ, το έχει ο πολύ εγκυρότερος κορυφαίος βρετανός φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ : «Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση.». ). Το μέλλον ζητάει ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ!

Αυτά!

 

Με πληροφορίες από ΛΕΞΙΜΑΘΕΙΑ

Όπως πολύ ωραία το διατύπωσε με το βρετανικό «φλέγμα» του, ο «πατέρας» της αναλυτικής φιλοσοφίας,  Μπέρτραντ Ράσελ: «Δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο». Γι αυτό κι έχουνε τον Τζοχατζόπουλο και τον μπαινοβγάζουν στη φυλακή για να βλέπει ο κόσμος πως βρήκανε αυτόν που «φταίει». Διότι κατά τα λοιπά, δεν φταίει κανένας, ποτέ και για τίποτα.

Το πράγμα αποδείχθηκε περίτρανα στις πλημμύρες. Ο ένας «μπαλάκι» τις ευθύνες στον άλλο παίζοντας την … κολοκυθιά. Ποιος φταίει; Η Δούρου! Και  γιατί να φταίει η Δούρου; Και ποιος να φταίει; Να φταίει ο δασάρχης που δεν έδινε τις άδειες. Μα γιατί να φταίει ο δασάρχης και να μην φταίει το υπουργείο;  Α όλα κι όλα το υπουργείο δεν φταίει ποτέ. Η Δήμαρχος της Μάνδρας φταίει που είναι «πουλέν» του Βενιζέλου!

Το πόσο γελοίο είναι όλο αυτό προφανώς το αντιλήφθηκε ακόμη και η ίδια η Περιφερειάρχης Αττικής, κι αποφάσισε να καταθέσει μήνυση ενάντια στον εαυτό της,  μεταξύ όσων συμπεριλαμβάνονται στο  «κατά παντός υπευθύνου». Κι έγινε γελοίο στο τετράγωνο.  Και το έκανε  λανσάροντας ταυτόχρονα νέο «λουκ» στο χτένισμά της. Εμ, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.

Αλλά αυτό το «αυτοδιοικητικό ζεν»  στο οποίο ζουν οι αιρετοί μας εκπρόσωποι σε Δήμους και Περιφέρειες  δεν αφορά μόνο την Αττική. Όπου βρέχει γίνονται πλημμυρικά φαινόμενα και η χώρα είναι παντελώς απροετοίμαστη γι αυτό που συμβαίνει. Πριν από τη Μάνδρα πνίγηκε η Σαμοθράκη αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία γιατί πέφτει «κομματάκι» μακριά. Αλλά και μετά τη Μάνδρα,  πνίγηκαν προχθές το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο. Εκεί ο Κατσιφάρας ως περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας τι έχει να πει; Κίνημα Αλλαγής; Ο Καχριμάνης πάνω εκεί στην Ήπειρο που πνίγηκαν Πρέβεζα, Τζουμέρκα και Ζαγοροχώρια, τι λέει στο «ποίμνιο»; Ζήτω ο Κυριάκος;

Καλά είναι τα αυτοδιοικητικά αξιώματα και οι εκλογές και να βάφονται με χρώματα οι χάρτες της Ελλάδας. Αλλά θα έπρεπε πέρα από το πολιτικό «πανηγύρι» να υπάρχει και ουσία. Δυστυχώς ουσία δεν υπάρχει. «Δημοκρατικό»  καθήκον για κάθε αυτοδιοικητικό άρχοντα, πρώτου ή δεύτερου βαθμού,  είναι κατά τη γνώμη του, μόνον το που θα ρίξει την ευθύνη και όχι να πάει στο καθρέπτη του μπροστά και να πει «φτου σου ρε μασκαρά που άφησες ανθρώπους να πνιγούν». Οι όποιες τιμητικές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η αυτοδιοίκηση είναι με τα χέρια κάτω, παρατηρητής του δράματος. Δεν είναι θέμα αρμοδιοτήτων. Ούτε χρημάτων. Είναι θέμα κουλτούρας και προτεραιοτήτων. Η οχύρωση της χώρας με έργα υποδομής έναντι των ακραίων φυσικών φαινομένων που θα παρατηρούνται όλο και συχνότερα λόγω της κλιματικής αλλαγής επιβάλλει στην  αυτοδιοίκηση τουλάχιστον, ως τη πιο κοντινή προς τον πολίτη εξουσία, να θέσει σε προτεραιότητα την προστασία του πληθυσμού. Και για να το πράξουν πρέπει να μπορούν να συνεργαστούν τουλάχιστον οι δύο βαθμοί της αυτοδιοίκησης μεταξύ τους και όχι να κοιτάνε πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου για λόγους προσωπικών ή κομματικών σκοπιμοτήτων. Διότι έτσι η χώρα πάει «στα τυφλά» κι αυτό κοστίζει ανθρώπινες ζωές, περιουσίες και χρήματα των σκληρά φορολογούμενων πολιτών.