Μηνιαία αρχεία: Ιουλίου 2017

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας βασιλιάς , ο οποίος κάθε πρωί πήγαινε στην αίθουσα ακροάσεων του παλατιού κι άκουγε με προσοχή και συγκατάβαση τα προβλήματα των υπηκόων του. Οι περισσότεροι από αυτούς του πρόσφεραν κι ένα δώρο, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.  Πίσω από το θρόνο στεκόταν ο θησαυροφύλακας στον οποίο ο βασιλιάς παρέδιδε το δώρο που του προσφερόταν κι αυτός το μετέφερε στο θησαυροφυλάκιο.

Κάθε πρωί περνούσε μπροστά από τον βασιλιά κι ένας ταπεινός άνθρωπος, ο οποίος όμως δεν ζητούσε τίποτα και μόνο πρόσφερε στον βασιλιά ως δώρο ένα μήλο. Ο βασιλιάς αδιάφορος για ένα τόσο ευτελές δώρο το παρέδιδε στον θησαυροφύλακα κι αυτός περιφρονητικά το πετούσε μέσα από έναν φεγγίτη στο υπόγειο.

Ο ταπεινός ανθρωπάκος έκανε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα και για πολλά χρόνια, χωρίς να του δώσει κανένας σημασία. Ένα πρωινό εμφανίστηκε  ξαφνικά στην αίθουσα των ακροάσεων ένας πίθηκος που είχε καταφέρει  να  ξεφύγει από τους υπηρέτες του παλατιού. Ήταν η στιγμή  που ο ταπεινός άνθρωπος μόλις είχε δώσει ένα ακόμη μήλο στο βασιλιά κι εξαφανιζόταν μέσα στο πλήθος όπως έκανε κάθε μέρα. προτού ο βασιλιάς προλάβει να δώσει το μήλο στον θησαυροφύλακα, όρμησε και το άρπαξε ο πίθηκος. Το δαγκώνει για να το φάει , όμως τα δόντια του προσέκρουσαν πάνω σε κάτι σκληρό. Το αντιλαμβάνεται ο βασιλιάς, παίρνει το δαγκωμένο μήλο από το στόμα του πίθηκου, το ανοίγει στα δυο και τι να δει… στο κέντρο του μήλου υπήρχε ένα πελώριο διαμάντι!

Ρωτάει αμέσως τον θησαυροφύλακα που έβαζε τα μήλα που έφερνε όλα αυτά τα χρόνια ο ταπεινός άνθρωπος κι εκείνος απαντά πως τα έριχνε στο υπόγειο. Τρέχουν και οι δυο προς τα κει και βρίσκονται μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Ένας αστραφτερός σωρός από διαμάντια ανάμεσα σε σαπισμένα μήλα…

Αυτό το σοφό ινδικό παραμύθι μας λέει πως κάθε μέρα της ζωής μας έρχεται ταπεινή και χωρίς να μας ζητήσει τίποτα. Μας προσφέρει σιωπηλά το δώρο της που εμείς με τα «βασιλικά» κριτήριά μας το θεωρούμε ευτελές κι αδιαφορούμε περιφρονητικά. Διακοσμούμε το «παλάτι» της ύπαρξής μας με τεχνήματα την ώρα που θησαυρός των απλών φυσικών πραγμάτων που μας προσφέρει κάθε μέρα της ζωής μας σαπίζει στα υπόγεια της ψυχής μας. Κι αυτό μπορεί να κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια και  μόνο ίσως ένα τυχαίο περιστατικό θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην ανακάλυψη αυτού του αυτογνωσιακού θησαυρού.

Οι μετρημένες μέρες της ζωής μας είναι διαμάντια.

Ας μη μας διαφεύγει η τεράστια αξία τους και η μοναδική λάμψη τους.

Αγαπώ την Αμερική. Γι αυτό και δεν έχω πάει ποτέ. Έχω συνειδητοποιήσει πως αγαπώ τον μύθο της και προτιμώ να μένω πιστός  σε αυτή την εξιδανίκευση,  παρά να προσγειωθώ στο σκληρό έδαφος της πραγματικότητάς της. Θα με απογοήτευε όπως συμβαίνει με τους έρωτες, των οποίων το καλύτερο κομμάτι είναι η αναμονή τους.  Από τη στιγμή που συμβαίνουν, φθείρονται.

Αγαπώ το ελεύθερο πνεύμα της. Αυτό που ενσάρκωσε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας λέγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας:

«Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας.

Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, ιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας τις εύλογες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνημένων.

Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.».

Αυτό το «ελεύθερο πνεύμα» ασφαλώς υποτάχθηκε στους σιδερένιους νόμους της οικονομίας, οπότε αναπόφευκτα, στο τέλος,  επιβίωσε τσακισμένο μόνο στην ποίηση του Άλλεν Γκίνσμπεργκ,  στη λογοτεχνία του Τζακ Κέρουακ και στο επαναστατικό αίτημα που τραγουδούσε ο  Τζιμ Μόρισον «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα».  Και μετά;

Ειλικρινά δεν ξέρω αν η Αμερική έχει πλέον να πει κάτι περισσότερο από την τεχνολογία,  ως ηγέτιδα δύναμη της Δύσης. Στο βαθμό πάντως που για τον δυτικό πολιτισμό παραμένει κυρίαρχο το αφήγημα του «ελεύθερου πνεύματος», τότε αυτός ή θα συντριβεί πάνω στα τείχη της υποκρισίας του ή θ’ αναγκαστεί να αναγνωρίσει πως  η ανυπακοή είναι η πρώτη και έσχατη πράξη ελευθερίας. Μόνο ένα ελεύθερο όν μπορεί να αρνηθεί. Και μόνον έτσι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Αλλιώς δεν διαφέρει σε τίποτα από την κατάσταση που χαρακτηρίζει τα ζώα, δηλαδή την υποταγή στην αναγκαιότητα του ελευσόμενου.