Οπωσδήποτε  φταίει o σταθμάρχης.  Αλλά ποιος σταθμάρχης;  

Χωρίς παιδιά,  μέλλον δεν υπάρχει. Τώρα όμως πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως όλα τα παιδιά συνδέονται μεταξύ τους, δεν μπορείς να θεωρήσεις πως έχεις εξασφαλίσει το παραμικρό στο παιδί σου όταν το παιδί του άλλου εξαϋλώνεται  ή όταν το παιδί του άλλου γίνεται «βίζιτα» και βιάζεται κατ’ εξακολούθηση στα … 12!!! Μπαίνει σε κίνηση ο τροχός της Δικαιοσύνης. Όχι του Ντογιάκου. Του σύμπαντος.

Όποιος αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του, αγαπάει τα παιδιά. Τα νιάτα. Δεν τα σκοτώνει. Δεν τα κακοποιεί. Δεν τα διαφθείρει. Δεν τους κλείνει το δρόμο. Δεν τα υποτιμά και δεν τα απαξιώνει. Κι αλίμονο αν χρειάζεται να ζούμε ένα  bloodbath  για να σκεφτούμε τα θεμελιώδη.

Αν κάτι έχει απομείνει να ενώνει μια πολυτεμαχισμένη κοινωνία, έστω κι αν ο καθένας μας είναι στον κόσμο της φούσκας του, νομίζω είναι η αγάπη για τα παιδιά μας. Κι αυτή η αγάπη δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με μια πραγματικότητα – λοταρία που δεν ξέρεις αν το παιδί σου θα γυρίσει ζωντανό στο σπίτι του. Είτε είναι «ντελιβεράς», είτε παίρνει το νυχτερινό τραίνο. Δεν αντέχεται.

Στην καρδιά της ελληνικής οικογένειας είναι τα παιδιά. Πάνω από χρώματα, κόμματα, ιδεολογίες και προκαταλήψεις. Τώρα όμως πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως στα παιδιά μας χρωστάμε αν μη τι άλλο μια στοιχειωδώς σοβαρή κοινωνία.

Aμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Την έχουμε την πληροφορία απλά κάνουμε πως δεν υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο. Υπάρχει και είναι αυτό το διαχρονικά ελαττωματικό κράτος που συγκεντρώνει όλα τα μειονεκτήματα που έχουμε σαν λαός και σχεδόν καμία από τις αρετές που έχουμε σαν ξεχωριστά πρόσωπα.

Η γενιά μου, η ελληνική Generation X, οι γύρω στα πενήντα, δεν έδωσε κανέναν αγώνα ηθικού χρέους. Δεν ζήσαμε Αντίσταση, Εμφύλιο, Κύπρο, Ανένδοτο, Χούντα, Πολυτεχνείο. «Μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη» γενιά κατά τον γνωστό αφορισμό των «Φατμέ». Η ελληνική Generation X, λίγο πολύ τα βρήκε όλα ανοιχτά και έτοιμα. Κάναμε βόλτα με το magic bus. ΠΑΣΟΚ! Ή τουλάχιστον έτσι νoμίζαμε. Τίποτα δεν προσφέρεται δωρεάν και το τίμημα είναι ασύλληπτα οδυνηρό όταν οδηγεί στη θυσία των παιδιών σου, επειδή « It’ s the economy, stupid».

Το Κακό έρχεται από μακριά. Κι έχει πάντα πολύ προετοιμασία μέσα του. Πέρασε πολλούς σταθμούς μέχρι να καταλήξει στα Τέμπη. Και τα «κλειδιά» πουθενά δεν ήταν στη θέση τους.

Το «Ποτέ ξανά» για να είναι ρεαλιστικό, προϋποθέτει μια καθαρτήρια απάντηση στο «γιατί;». Δεν είναι απλό και δεν είναι αυτονόητο. Αλλά όταν ο Κρόνος τρώει παιδιά, σίγουρα δεν είναι ένα ακόμη σύνηθες προεκλογικό debate. Είναι Τιτανομαχία. Και καμία γενιά τελικά δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη να κάνει το χρέος της.

«Μερικά βηματάκια πίσω, παρακαλώ!»

Point Z

Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα της ζωής είναι πως όταν φτάνεις σε αδιέξοδο πρέπει να κάνεις βήματα πίσω μέχρι να βρεις τη στροφή που έχασες και όχι να κάθεσαι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Γι’ αυτό και στο συγκεκριμένο μάθημα «κόβεται» πολύς κόσμος. Αγαπάμε πολύ αυτό που είμαστε και συνήθως δεν δίνουμε ευκαιρίες σε αυτό που μπορούμε να γίνουμε.

Μη το θεωρήσεις αλαζονικό αλλά αν θες μια γρήγορη συμβουλή, αυτή είναι πως το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις στη ζωή σου είναι ο χρόνος και η ενέργεια σου καθώς και τα δύο είναι περιορισμένα και δεν εξαρτώνται από το συνειδητό Εγώ σου. Ότι δίνεις σε χρόνο και ενέργεια θα καθορίσει την ύπαρξη σου αλλά τα αποθέματά σου είναι πέρα από τον έλεγχο του συνειδητού Εγώ σου.

Το νόημα σε όλο αυτό, πρέπει να το βρεις μόνον εσύ για σένα. Αλλιώς χάνεται το πνεύμα και μένει το γράμμα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 140 επιπλέον λέξεις

Η ηλιοκαταιγίδα ίσως και να ήταν «μια κάποια λύσις»

Point Z

Εντάξει, νομίζω πως τουλάχιστον βαθιά μέσα μας όλοι μοιραζόμαστε μια κοινή αίσθηση πως ζούμε σε εποχή που το σύμπαν περνάει από «stress test» τον πλανήτη γη. Πανδημία, σεισμοί, τυφώνες, ηφαίστεια, κλιματική κρίση και μια επικείμενη ηλιοκαταιγίδα που μπορεί, όπως λένε οι αστροφυσικοί, να ρίξει το Ίντερνετ για μερικούς μήνες. Οι σχετικές δημοσιεύσεις το προβάλλουν ως σενάριο καταστροφής εφόσον κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως μπορεί να μοιάζει η ζωή στον πλανήτη χωρίς ίντερνετ. Σίγουρα δεν είναι τόσο απλό … αλλά και από την άλλη, κάθε τέλος δεν είναι και μια ευκαιρία καινούργιας αρχής;

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως μπορεί να μοιάζει η ζωή στον πλανήτη χωρίς ίντερνετ.

Ειδικά όταν το θέμα έχει πάει τόσο πολύ λάθος ανθρωπολογικά. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της Frances Haugen για τους αλγόριθμους της παραπληροφόρησης από το Facebook με μόνο στόχο την αύξηση της προσωπικής περιουσίας του «Ζούγκι» είναι απλά το σύμπτωμα. Το «δηλητηριασμένο μήλο» της…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 312 επιπλέον λέξεις

Το εύκολο ανάθεμα

O πιο εύκολος τρόπος είναι να ρίχνεις ένα ανάθεμα, έναν αφορισμό και να καθαρίζεις. Όχι με το πρόβλημα αλλά με την «εικόνα» που θέλεις να δείχνεις, κι ας είναι στην πραγματικότητα μια οφθαλμαπάτη.

Τα πρόσφατα επεισόδια στα ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης και του Ευόσμου αποδεικνύουν πως το πρόβλημα του Νεοναζισμού στη χώρα μας είναι πλέον «συστημικό». Δεν είναι δέκα φιγούρες του υποκόσμου και 500.000 ηλίθιοι που «αγοράζουν» μια εναλλακτική αφήγηση για τα πράγματα, απόλυτα ταυτισμένη με την ωμότητα και το έγκλημα. Το πρόβλημα είναι «συστημικό» γιατί αυτή η αφήγηση κερδίζει καρδιές νέων παιδιών.

Στα μάτια των παιδιών αυτών,  η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι κληρονομική ολιγαρχία. Παιδιά βιαίως φτωχοποποιημένων γονιών,  χωρίς την ελπίδα πως θα γυρίσει ο τροχός αφού το «ματσάκι» είναι στημένο και η «άνοδος» στην επάνω κατηγορία δεν κερδίζεται πλέον με τη δημόσια εκπαίδευση, όπως γινόταν σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. 

Μέσα στην οικονομία της γνώσης και την κοινωνία της πληροφορίας, η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται συστηματικά, αντανακλώντας την ηθελημένη αδυναμία του κράτους να έχει προτεραιότητες  για το κοινό καλό. Οπότε υπάρχει για να υπακούει στις πολυεθνικές, να διασώζει τράπεζες με δημόσιο χρήμα, να αγοράζει φρεγάτες και να πολλαπλασιάζει ακατάπαυστα την ισχύ των δυνάμεων καταστολής.  

Στη φύση και στην κοινωνία δεν υπάρχουν κενά. Το κενό της δημόσιας εκπαίδευσης ως διαδικασίας και μηχανισμού κοινωνικής κινητικότητας, καλύπτεται με όλο και πιο ανησυχητικούς ρυθμούς  από τη νεοναζιστική ακροδεξιά, η οποία επενδύει στην απόγνωση και στην αμάθεια, υποδεικνύοντας «εύκολους» αποδιοπομπαίους, για να χαϊδέψει τα ναρκισσιστικά τραύματα που βιώνουν αποκλεισμένοι ή ημι-αποκλεισμένοι έφηβοι. Και μόνο με το ανάθεμα η Αριστερά, η οποία θα όφειλε να είναι ανάχωμα στην εφηβική αποκτήνωση,  μοιάζει τόσο παλιά όσο έμοιαζε κάποτε ο Αυγουστίνος Καντιώτης.   

«Μάθε να ζεις με αυτό». Τι σημαίνει άραγε αυτό για τη ζωή́ μου;

Point Z

Από τη Βάσω Ραφαέλα Βακουφτσή*

Το όνομα μου είναι Βάσω. Ένα κουαρτέτο ασθενειών δουλεύει αδιάκοπα για να διαταράξει κάθε έννοια κανονικότητας στη ζωή μου. Διαγνώστηκα με νόσο του Crohn σε πολύ νεαρή ηλικία και ακολούθησαν οι διαγνώσεις της ψωρίασης και της ψωριασικής αρθρίτιδας πολύ σύντομα. Έχοντας συμβιβαστεί με αυτές τις διαγνώσεις, ήλπιζα ότι η ζωή μου θα επιστρέψει στο φυσιολογικό.

Κάποια χρόνια αργότερα, σε ηλικία 25 ετών, διαγνώστηκα με επινεφριδιακή ανεπάρκεια. Ευτυχώς δεν κατάλαβα πόσο άρρωστη ήμουν τότε ή ίσως υποσυνείδητα επέλεξα να μην το σκεφτώ. Διαγνώστηκα με επινεφριδιακή ανεπάρκεια τον Απρίλιο του 2020. Κανείς δεν μου είπε τι ακριβώς την προκάλεσε, μου είπαν πως πιθανώς και αυτό ήταν αυτοάνοσης αιτιολογίας – το στοιχείο μου, τα κάνω συλλογή.

Εκείνη την ημέρα έμαθα πως η υψηλή κορτιζόλη είναι επιβλαβής, αλλά η χαμηλή κορτιζόλη μπορεί να είναι θανατηφόρα. Η διάγνωσή μου με επινεφριδιακή ανεπάρκεια δεν ήταν κάτι που αποδέχθηκα εύκολα και δεν…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 617 επιπλέον λέξεις