Μηνιαία αρχεία: Απρίλιος 2018

Aν οι Ευρωπαίοι θέλουν – όπως λένε – το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα , τότε θα πρέπει να αποφασίσουν – και μάλιστα σύντομα – για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Οπότε το γεγονός πως μετά και την συνεδρίαση του λεγόμενου Washington Group , οι Γερμανοί μεταφέρουν ένα κλίμα γενικής συμφωνίας είναι κατ’ αρχήν θετικό, όμως η συμφωνία θα κριθεί  στους χρόνους, στους  όρους  και στις  προϋποθέσεις της ελάφρυνσης. Και ως γνωστόν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Συνεπώς όλη αυτή η συζήτηση για το «μετά» ασφαλώς και είναι χρήσιμη αλλά μάλλον είναι πρόωρη. Περισσότερο βοηθάει τον ακατάπαυστο βερμπαλισμό του  πολιτικού συστήματος με τις γνωστές ατάκες περί αλλαγής «αναπτυξιακού παραδείγματος».   ΄Ομως, σε κάθε περίπτωση,  καλό είναι η προσπάθεια της χώρας να επικεντρώνεται στο «τώρα» και να παίζει έξυπνα με ό,τι «χαρτιά» έχει για να παραμείνει στο παιχνίδι. Αλλιώς είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια…

Το «καλό χαρτί» της Ελλάδας είναι ο τουρισμός!  Αυτό το πιστεύουν και συμφωνούν όλοι. Απόδειξη το γεγονός πως τα πέντε κορυφαία διμερή Επιμελητήρια (Αμερικανικό, Βρετανικό, Γαλλικό, Γερμανικό & Ιταλικό) διοργανώνουνε το 3ο Ετήσιο Συνέδριο Τουρισμού την Πέμπτη 10 Μαΐου στο Συνεδριακό Κέντρο “Ιωάννης Βελλίδης” της Θεσσαλονίκης.

Αυτό λοιπόν που έχει σημασία στο «τώρα»  είναι το…. ελληνικό καλοκαίρι.  Όλα τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα μέχρι αυτή την ώρα καθώς και το κλίμα από τις διεθνείς εκθέσεις του παγκόσμιου τουρισμού βεβαιώνουν πως η ζήτηση για την Ελλάδα όχι μόνο παραμένει υψηλή αλλά και συνεχίζει ν’ αυξάνεται. Ήδη στους δημοφιλείς προορισμούς καταγράφει κρατήσεις που ξεπερνούν το 10% σε σχέση με πέρυσι.

Ο τουρισμός γι άλλη μια χρονιά βάζει πλάτη. Δίνει δουλειές, δημιουργεί εισοδήματα, εισφέρει στα δημόσια έσοδα και πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές. Για πάρα πολλά νέα παιδιά το να πάνε σε κάποιο νησί να δουλέψουν για σεζόν είναι η μόνη επαγγελματική διέξοδος, αν δεν θέλουν να μεταναστεύσουν.  Επίσης, διαχέει οφέλη σε άλλους κλάδους,  από την πρωτογενή παραγωγή μέχρι την οικοδομή κι από την εστίαση μέχρι τις νέες τεχνολογίες. Κι αν είχαμε λίγο μυαλό θα προσφέραμε και περισσότερη σύγχρονη τέχνη κι έναν αναβαθμισμένο καθημερινό πολιτισμό, ως μέρος της τουριστικής εμπειρίας κάθε επισκέπτη.

Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας επίσης το γεγονός πως τα ξενοδοχεία είναι ο μόνος κλάδος στον οποίο υπογράφονται Εθνικές Συλλογικές Κλαδικές Συμβάσεις με αυξήσεις για τους εργαζόμενους. Πρόσφατα ο Πρόεδρος των ξενοδόχων Γρηγόρης Τάσιος υπέγραψε την τελευταία κλαδική σύμβαση, η οποία είναι διετούς ισχύος, αναδρομικά από 1/1/2018 έως 31/12/2019. Προβλέπει, μεταξύ άλλων, την αύξηση κατά 1,5% του κατώτατου μισθού στα ξενοδοχεία από 1/1/2018 και την επιπλέον αύξηση κατά 1,5% από 1/1/2019. Ακούγεται σαν επιστροφή στην κανονικότητα. Κι αυτό έχει τεράστια ψυχολογική αξία για την αγορά.

Αλλά ο τουρισμός είναι ευαίσθητο προϊόν. Κι αυτό ως τουριστική χώρα το υποτιμούμε. Η ένταση με την Τουρκία και η απειλή του προσφυγικού είναι πάντα δυο μεγάλοι κίνδυνοι για τον τουρισμό, για την εθνική οικονομία και κατά συνέπεια για την κοινωνία. Το να πηγαίνουμε λοιπόν μόνοι μας να βάζουμε φωτιά για να κάψουμε το μόνο «καλό χαρτί» που έχουμε,  με γραφικότητες τοποθέτησης σημαιών σε βραχονησίδες δεν είναι πατριωτισμός, είναι χουλιγκανισμός. Είναι τα «αποκαίδια» από το «ξεβλάχεμα» του Κωστόπουλου.  Βίος αβασάνιστος στη μάθηση  και τζάμπα μαγκιές για τα 40 δευτερόλεπτα δημοσιότητας που αναλογούν σε κάθε «ψώνιο».

Πατριωτισμός αυτή την ώρα είναι η διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στο Αιγαίο. Και η συγκέντρωση δύναμης και πλεονεκτημάτων αποτροπής οποιασδήποτε πολεμικής εμπλοκής, εξαιτίας της κλιμακούμενης επιθετικότητας του δικτάτορα Ερντογάν, ο οποίος κατάφερε να ρίξει την τουρκική λίρα στα τάρταρα κι αναζητάει εσπευσμένα τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» της καταστροφής που προκαλεί σε όλα τα επίπεδα στον τουρκικό λαό.

Συνακόλουθα,  υγιής πατριωτισμός είναι η πρωτοβουλία που ανέλαβε  ο επίτιμος πρόεδρος του ΣΕΤΕ και διευθύνων σύμβουλος της Sani/Ikos Ανδρέας Ανδρεάδης για τη συγκέντρωση εντός του έτους 1 δισ. € για ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων από όλους τους εύπορους Έλληνες πατριώτες και ιδρύματα στη χώρα και στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει στηρίζω τη χώρα μου και δεν της γυρίζω την πλάτη, τη δύσκολη στιγμή της.

Πιστεύω αλήθεια πως η πρωτοβουλία αυτή θα μπορούσε να διευρυνθεί και  μεταξύ άλλων κοινωνικών εταίρων ώστε να μπορούν και οι εργαζόμενοι για παράδειγμα να αφιερώσουν μια ώρα δωρεάν εργασίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις.  Ή τα εμπορικά καταστήματα να συνεισφέρουν με το τζίρο μια επιλεγμένης ημέρας. Και η τουριστική περίοδος είναι το καλύτερο timing.  Ιδέες θα βρεθούν. Το σημαντικό είναι η πρόθεση της προσφοράς  και η δέσμευση για κάτι που υπερβαίνει το ατομικό συμφέρον του καθενός, υπηρετώντας έναν ανώτερο συλλογικό στόχο.

Την εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να την ασκούν οι… ρακές! Έλεος. Ας σοβαρευτούμε τουλάχιστον την ύστατη ώρα κι ας  στοιχηθούμε πίσω από μια εθνική              πρωτοβουλία ουσίας που θα κάνει πράξη την περίφημη ρήση του Τζον Φ. Κένεντι: «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».

 

 

Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που μουρμουρίζει . To έγραψε ο Αισχύλος και το εισέπραξα κυρίως τις μέρες του Πάσχα, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Δεν θυμάμαι πιο κατσουφιασμένο Πάσχα σε αυτή τη χώρα. Παντού ένα «μουρμουρητό» που μοιάζει με παραμιλητό καταθλιπτικού.  Γι αυτά που θα μπορούσαν να γίνονται και δεν γίνονται. Και γι αυτά που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν κι όμως είναι γεγονότα.  Οπότε τα κύματα της δυσφορίας  που σε πρώτη φάση έγιναν αγανάκτηση στις πλατείες κι έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πλέον είναι ένας συμπιεσμένος θυμός σε μορφή μοναχικής κατάθλιψης. Δεν ξέρω τι πολιτική στάση σηματοδοτείται από αυτή τη συμπεριφορά, γνωρίζω όμως πως όταν κανείς δεν ξέρει τι να κάνει, συνήθως κάνει το χειρότερο. Δότι δεν έχει τη διαύγεια για να κάνει το αυτονόητο.

Θυμωμένοι και συγχυσμένοι οι Έλληνες γιατί τα παιδιά τους είτε θα θάβονται, κυριολεκτικά αν είναι πιλότοι, μεταφορικά αν είναι «ντελίβερι» είτε θα μεταναστεύουν. Καταθλιπτικοί γιατί δεν ξέρουνε τι να κάνουνε για να το αποτρέψουν ως το χειρότερο σενάριο για τους εαυτούς τους κι αυτούς που ακολουθούν. Κι αυτό είναι μεγάλη αποτυχία μιας κοινωνίας.

Το να αναθεματίζουμε συλλήβδην τη Μεταπολίτευση είναι γελοίο και τραγικό μαζί. Έγινε αυτό που μπορούσε να γίνει, κάτω από τις δοσμένες συνθήκες. Σήμερα όμως ο πλανήτης βρίσκεται εν βρασμώ, νέες συνθήκες δημιουργούνται στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα καθώς η παγκοσμιοποίηση των αγορών οδήγησε στην παρακμή του έθνους – κράτους, βοηθώντας όμως την ίδια στιγμή την επιχειρούμενη ανάδυση των Αυτοκρατοριών του ανατολικού δεσποτισμού ( Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, Κίνα). Η παγκόσμια δημοκρατία αποδεικνύεται όνειρο απατηλό και ο εφιάλτης του ολοκληρωτισμού επιστρέφει.

Οπότε το αυτονόητο σε αυτές τις περιστάσεις είναι αν μη τι άλλο, η ενότητα. Η ενότητα για να υπερασπιστούμε συλλογικά τις αξίες που περιγράφονται τόσο ξεκάθαρα στον «Επιτάφιο» του Περικλή και είναι η αληθινή εθνική κληρονομιά μας. Την Πατρίδα και τη Δημοκρατία. Γιατί μόνο αν υπάρχει πατρίδα και δημοκρατία μπορεί να θεμελιωθεί η ελευθερία του ατόμου. Αλλιώς είναι μια ζωτική ψευδαίσθηση που μας οδηγεί στο γκρεμό.

Πατρίδα και Δημοκρατία, μαζί.  Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε μέσα από τον εσωτερικό  διχασμό και τη σύγκρουση. Είναι η ώρα να δούμε τη δημοκρατία της συνεργασίας, του «εμείς» και όχι των παραταξιακών περιχαρακώσεων που γεννήθηκαν μέσα σε άλλες συγκυρίες κι εκφράζουν άλλες εποχές.

Είναι τραγικό σε αυτές τις στιγμές, με τους δανειστές να κάνουν «μπαλάκι» το ζήτημα του χρέους, τους εταίρους να παζαρεύουν τις συντάξεις με το όνομα της «Μακεδονίας» και τον Ερντογάν να μας κάνει καθημερινό bullying, το πολιτικό σύστημα να βρίσκεται στην ιδεολογικο-κομματική «κοσμάρα» του.  Να κάνουν προτεραιότητα το πως θα την πει ο ένας στον άλλο και όχι πως να δώσουμε με μια φωνή, ενιαία και ισχυρή, τη σωστή απάντηση στις τεράστιες προκλήσεις και πιέσεις που δεχόμαστε από παντού.

Φτάσαμε έτσι στο σημείο που τη σωστή πολιτική απάντηση στο μεγάλο διακύβευμα της συγκυρίας για τη χώρα να τη δίνει ο Μιχάλης Σάλλας και όχι οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης και οι τομεάρχες της αντιπολίτευσης. Τη μεταφέρω επί λέξει από σχετικό άρθρο του: » Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, μια χρησιμοποίηση της προληπτικής γραμμής θα σήμανε ένα νέο σκληρό μνημόνιο, νέα μέτρα, επιβολή καινούργιων περιορισμών, που δύσκολα θα δεχθεί η κοινωνία, η οποία έχει κουραστεί από περίπου 10 χρόνια μνημονίων, και ακόμα πιο δύσκολα θα διαχειριστούν την κατάσταση οι πολιτικοί».

Όσο δεν γίνεται το αυτονόητο, όσο δεν υπάρχει αρραγές εσωτερικό μέτωπο, η χώρα θα είναι ανοιχτή στις απειλές που δέχεται κι εξαναγκάζεται να υποκύπτει.  Κι αυτό συνιστά μεγάλη ιστορική ευθύνη πλέον.

Η πρωτοβουλία ασφαλώς σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκει στην κυβέρνηση. Αυτή πρέπει να δώσει το στίγμα των προθέσεών της. Για να επιτύχει αληθινή ενότητα και ομοψυχία, όπως απαιτούν οι περιστάσεις. Και όχι να συζητάμε στα σοβαρά ποια πλειοψηφία θα μπορούσε να κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή τον Κώστα Καραμανλή. Αυτή είναι παρακμιακή πολιτικάντικη συζήτηση…

Αν δεν μπορούν να το πετύχουν ο Τσίπρας κι ο Κυριάκος τότε ας πάμε παρακάτω… Είμαστε πάρα πολλοί αυτοί που πιστεύουμε πως θα μπορούσαν να τον πετύχουν σίγουρα ο Κώστας Μπακογιάννης με τη Ρένα Δούρου. Και όσοι αμφιβάλουν γι αυτό, ας διαβάσουν με προσοχή το πως αποχαιρέτησε ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας τον Ευρυτάνα πολεμιστή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, υπασπιστή του Άρη Βελουχιώτη, τον Καπετάν Ερμή… Ν’ ανοίξουν λίγο τα μυαλά τους, μπας και προλάβουμε να σώσουμε τίποτα σε αυτή τη χώρα.

πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post   

Ελεύθερος είναι όποιος δεν φοβάται.  Αλλά η κατεστημένη ιεραρχική πυραμίδα ποτέ δεν το εκτιμά ως προσόν, διότι αυτό ακριβώς φοβάται. Ζει διαρκώς με τον εφιάλτη πως «θα έρθει κάποιος έξυπνος να μας πάρει το μαγαζί».  Είναι ο λόγος που σταύρωσαν και το Χριστό.

Αυτό διαχρονικά έχει μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Την  συστηματική εξόντωση του ελεύθερου και ως εκ τούτου ικανού και δημιουργικού πνεύματος  και την επικράτηση της μετριοκρατίας. Ο μέτριος επειδή πάντα φοβάται,  έχοντας συνείδηση της μετριότητάς του,  δεν είναι ποτέ ελεύθερος. Φοράει την περσόνα της βαρύγδουπης σοβαροφάνειας και του ορθολογιστικού σχολαστικισμού κι αντί να δημιουργεί, μιμείται «sucess stories».  Έτσι,  με τη «σωστή τοποθέτηση» βρίσκει πάντα ένα τρόπο να παραμένει στον αφρό, σε αντίθεση με αυτόν που λέει ελεύθερα αυτό που πιστεύει,  ο οποίος μπαίνει ενίοτε σε μεγάλες περιπέτειες aλλά δεν χάνει την ψυχή του.

Όσο βέβαια τα πράγματα κινούνται στη σφαίρα της «κανονικότητας», η μετριότητα είναι αξιοζήλευτο προτέρημα. Όταν όμως οι περιστάσεις απαιτούν να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα, ο μέτριος  επειδή φοβάται και δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως να  το κάνει, σκέφτεται μόνον σε ποιον θα ρίξει την ευθύνη που δεν έγινε. Οπότε… μαύρο φίδι που μας έφαγε!

Τα κόμματα υπήρξαν το βασικό σχολείο για την εμπέδωση της μετριοκρατίας στη χώρα. Κι επειδή οι κομματικοί μηχανισμοί έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι αποφάσιζαν για όλα, υπήρξε  μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Η μετριοκρατία κατέκλυσε τα πάντα. Ακόμη και το τελευταίο «κάστρο» της ανθρώπινης ευφυίας που είναι η τέχνη. Έτσι δεν έχουμε μόνο μέτριους υπαλλήλους. Δεν έχουμε μόνο μέτριους επιχειρηματίες. Δεν έχουμε μόνο μέτριους πολιτικούς. Έχουμε και μέτριους καλλιτέχνες, οι οποίοι υποτίθεται υπηρετούν το «πνεύμα» πάνω απ’ όλα και οφείλουν να λειτουργούν ως ζώσα συνείδηση μιας κοινωνίας την ώρα που έχει γύρει κι είναι έτοιμη να την πάρει ο λήθαργος.

Ο Τσίπρας δεν είναι χειρότερος ως πολιτικός απ’ ότι ο Λάκης Λαζόπουλος ως καλλιτέχνης. Παραμένουν στο αφρό αμφότεροι, έχοντας πουλήσει για μεταξωτές κορδέλες τα φύκια  του αυτονόητου. «Πες ό,τι θέλει ο κόσμος ν’ ακούσει.». Αυτό όμως είναι κάτι που θα πρέπει να το κάνουν μόνον οι διαφημιστές. Ο διαφημιστής είναι καθαρός. Σου λέει πληρώνομαι και διαφημίζω. Το ταμπελάκι «περιέχει τοποθέτηση προϊόντος» δεν ταιριάζει στην τέχνη όταν θέλει να λέει αλήθειες.   Και στην Αριστερά πάνω απ’ όλα, όταν μάλιστα επί χρόνια ορκιζόταν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»!

Και φτάνουμε έτσι στην τρίτη μεγάλη συνέπεια της μετριοκρατίας.  Την προδοσία της  υποτιθέμενης 4ης εξουσίας.  Η χώρα δεν θα βρισκόταν σήμερα σε αυτή τη δεινή θέση εάν η μετριοκρατία δεν ήταν τόσο εμπεδωμένη και (αυτο)αναπαραγόμενη όσο στα «συγκροτήματα τύπου», καθότι αποτελούσαν τη μετώπη συγκεκριμένων συμφερόντων. Το «ελέγχουμε την εξουσία» προσέλαβε ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο προσωπικής ευζωίας  και ως εκ τούτου η επιτυχία σπανίως είχε να κάνει με την ουσία της αποστολής του δημοσιογράφου να φέρνει την αλήθεια στο φως.

Οι τιμητικές εξαιρέσεις που ασφαλώς υπάρχουν σε όλους τους χώρους – περίπτωση Σκλαβενίτη για παράδειγμα – απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά δεν συνιστούν μέγεθος ικανό για να αλλάξει μια προδιαγεγραμμένη πορεία παρακμής, καθώς  το «λίγο – λίγο» έγινε πολύ… σκοτάδι!  Κι από τον  Κωστόπουλο φτάσαμε στον Μποτρίνι. Και φοβάμαι πως δεν είναι το τέλος, έχει κι άλλο…

Διότι μη μου πείτε πως «υπάρχει φως» σε  μια χώρα η οποία είναι στο παραπέντε ενός πολέμου με τον «αιώνιο αντίπαλό της» κι όμως δείχνει τόσο απροετοίμαστη ώστε να τρέχει με διαδικασίες fast track να προλάβει την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού υλικού της που βρίσκεται εδώ και κάτι χρόνια παροπλισμένο να σκουριάζει στα υπόστεγα. Πλήρωνε τώρα περιούσιε ελληνικέ λαέ που ζεις σε συνθήκες φτώχειας,  1δις ευρώ!

Τούτων δοθέντων, Καλό Πάσχα Έλληνες και να φάτε με … μέτρο!

 

Πρώτη δημοσίευση: RIZOPOULOS POST

Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Και μαζί Πρωταπριλιά. Αυτή η ημερολογιακή συντυχία θα μπορούσε να πει κανείς πως αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο το απατηλό ψέμα της δόξας. Τη μια Κυριακή τα πλήθη παραληρούν και κραυγάζουν «ωσαννά!» κι αφού μεσολαβήσουν μερικά 24ωρα φωνάζουν εξαγριωμένα «σταυρωθήτω!». Η κοινή γνώμη έχει πάντα τις μεταπτώσεις της.

Όταν η ελπίδα επενδύεται στο πρόσωπο ενός «Μεσσία» που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις μας και μας δίνει επιχειρήματα για να στηρίξουμε την πολιτική, οικονομική, θρησκευτική ή όποια άλλη ιδεολογία μας βολεύει, τότε είμαστε πρόθυμοι να αναφωνήσουμε «ωσαννά».

Ωσαννά για » την επανίδρυση του κράτους».  Ωσαννά, «λεφτά υπάρχουν». Ωσαννά, «στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα…». Ωσαννά, «σκίζουμε τα μνημόνια».  Τη στιγμή του «ωσαννά»,  όσο και να διαφωνεί η αντικειμενική πραγματικότητα για τις δυνατότητες επίτευξης του στόχου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Είναι ένα είδος βοναπαρτισμού που χαρακτηρίζει οριζόντια το πολιτικό σύστημα: «Θα δοξαστούμε ως νικητές και μετά βλέπουμε…».   Ωστόσο και για τους τρείς πρώην πρωθυπουργούς  (Κώστα Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά) αυτό που τελικά φάνηκε ήταν μόνον η συνάντησή τους με την αναπόφευκτη  στιγμή του «σταυρωθήτω», όταν πλέον  η ελπίδα του καλύτερου είχε μετατραπεί σε θυμό κι απογοήτευση.

Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συμβαίνει τώρα και με τον Αλέξη Τσίπρα. Η κοινή γνώμη έχει πλέον μεταστραφεί. Δεν είναι μόνο θέμα δημοσκοπήσεων. Είναι αυτό που εισπράττει κανείς «στο δρόμο» και στις καθημερινές συναναστροφές του. Η μέχρι πρότινος πολιτική αμηχανία που εκφραζόταν με το «και οι άλλοι τι παραπάνω θα κάνουν;» έχει μετατραπεί σε «αει σιχτιρ».

Η  «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια ακούγεται σαν σύντομο ανέκδοτο,  όταν το ΔΝΤ  – παρά τις επίσημες διαψεύσεις – ασκεί ήδη πιέσεις για επίσπευση των μέτρων μείωσης αφορολόγητου και συντάξεων από τις αρχές του 2019.    Όσο για  το «Μακεδονικό» αποδείχθηκε εξαιρετικά πολύπλοκο κι επικίνδυνο καθώς προσεγγίστηκε με αμιγώς επικοινωνιακούς όρους. Ωστόσο η καταφυγή στα σκάνδαλα και στη σκανδαλολογία ελλείψει θετικού πολιτικού αφηγήματος δεν μπορεί να παρατείνει για πολύ ακόμη τη ζωή της παρούσας κυβέρνησης.

Τα «πολιτικά καύσιμα» έχουν σχεδόν τελειώσει και η  «μπάλα» κινδυνεύει να χαθεί. Μιλάμε για κράτος που η αστυνομία συστήνει στους πολίτες να κάνουν πως κοιμούνται όταν μπαίνουν συμμορίες μέσα στα σπίτια τους. Κράτος που επί μια βδομάδα έχει αφήσει χωρίς νερό, διψασμένους και άπλυτους  τους Θεσσαλονικείς, ενώ κατά τα λοιπά «Μακεδονία ξακουστή…». Κράτος που όπως διαπιστώνουμε έχει απολέσει το μονοπώλιο της έννομης βίας, εφόσον σημαίνοντες επιχειρηματίες της χώρας  που συμβαίνει να είναι και ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ΠΑΕ έχουν πλέον ιδιωτικούς στρατούς,  οι οποίοι δεν αγγίζονται από καμία κρατική αρχή και μπορούν να παρεμβαίνουν βίαια στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας. Πότε οι μεν να διαλύουν μια συγκέντρωση του Άδωνη Γεωργιάδη και πότε οι δε,  μια άλλη,  του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Ο Τσίπρας σίγουρα δεν είναι χαζός για να μην καταλαβαίνει αυτό που του συμβαίνει. Η κοινωνική δυσφορία πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο  και ο σχεδιασμός για διπλές εκλογές – εθνικές και ευρωεκλογές – τον Μάιο του 2019 δεν αντέχει χρονικά, τουλάχιστον αν δεν μεσολαβήσει κάτι «μεγάλο» που θα αλλάξει προς όφελός του τα δεδομένα. Άλλωστε ακούει εισηγήσεις που του λένε πως το στρατηγικό διακύβευμα πλέον είναι το κόμμα και όχι η κυβέρνηση και όσο διατηρούνται δυνάμεις πέριξ του 18 – 20% θα πρέπει να προχωρήσει σε εκλογές και ν’ ανοίξει το δρόμο σε μια «παρένθεση Μητσοτάκη» μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020.

Αλλά ο Τσίπρας είναι και «παίκτης» που δεν βγαίνει εύκολα από το «παιχνίδι”.  Ξέρει πως τα σχέδια επί χάρτου με «παρενθέσεις» και «comeback» καταλήγουν συνήθως στον κάλαθο των αχρήστων. Αν δεν μπορεί όπως φαίνεται να παίξει πλέον με την ελπίδα του καλύτερου, σίγουρα δεν θα διστάσει, βοηθούντος του «πολεμικού κλίματος» με τον Ερντογάν,  να παίξει με τον φόβο του χειρότερου.