Μηνιαία αρχεία: Ιανουαρίου 2014

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Ο-ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ-ΧΡΟΝΟΣ-ΤΩΝ-ΩΡΙΜΩΝ-ΑΝΘΡΩΠΩΝΥπάρχουν κείμενα που διαβάζοντάς τα νιώθεις να σε διαπερνούν αλλεπάλληλες ηλεκτρικές εκκενώσεις. Κι αφού συνέλθεις από το σοκ, τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις, για να βεβαιωθείς πως πράγματι οι λέξεις και τα νοήματα είναι πραγματικά εκεί μπροστά σου και δεν πρόκειται για κάτι που φαντάστηκες.

Το ραντεβού με τέτοια κείμενα, σχεδόν ποτέ δεν είναι «τυφλό» ή «τυχαίο». Νιώθεις ενδόμυχα πως πρόκειται για την απάντηση σε μια πρόσκληση που έχει απευθύνει ένας εσώτερος εαυτός και το σύμπαν έχει χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο δίκτυο μέσων και ανθρώπων για να τη φέρει μπροστά στα μάτια σου.

Ας πούμε ότι κάπως έτσι, έφτασε και σε μένα ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, Mário Raul de Morais Andrade (1893 – 1945).

Αντιγράφω:

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…».

 

Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο σου, πρέπει να αλλάξεις το μυαλό σου!

cropped-change-your-mind«Αυτό δεν γίνεται». Είναι μια από τις πλέον δημοφιλείς νεοελληνικές εκφράσεις, την οποία μπορεί κανείς να ακούσει από το στόμα των πιο ετερόκλητων ανθρώπων κάτω από τις πλέον διαφορετικές μεταξύ τους συνθήκες. Ωστόσο, ο κοινός παρονομαστής είναι μια καλλιεργημένη επί δεκαετίες τάση συντηρητισμού και φυγόπονης διάθεσης. Διότι για να γίνει κάτι, οσοδήποτε μικρό ή μεγάλο, απαιτείται πάντα ένα όραμα, ένα σχέδιο, μια προσπάθεια που να διακρίνεται για τη συνέπειά της και τη συνέχειά της.

Αντίθετα, με την επίκληση του «αυτό δεν γίνεται» όλα μένουν σε αδράνεια και από κει και πέρα η πεπατημένη να είναι καλά. Στα 70’s αλά ελληνικά, άνοιγε ένας ψιλικατζίδικο κι άνοιγαν δίπλα άλλα δέκα. Στα 80’s ζήσαμε την «επιδημία» των βίντεο κλαμπ που άνοιγαν το ένα δίπλα στο άλλο. Στα 90’s έκαναν θραύση τα σοφιστικέ καφέ και οι χρηματιστηριακές. Σήμερα, ανοίγουν φούρνοι….

Με απλά λόγια, με το να μην γίνεται το ένα, να μην γίνεται το άλλο, καταφέραμε στο τέλος να μην γίνεται τίποτα. Δεν είναι αφορισμός, είναι διαπίστωση και βίωμα μιας καθημερινότητας, η οποία μισεί το καινούργιο και το καινοτόμο και λατρεύει το ανέξοδο copy paste.

Στη νεολαιίστικη εξέγερση του Μάη του 68 στη Γαλλία, το πιο δημοφιλές σύνθημα έλεγε: «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο». Στην Ελλάδα ο ρεαλισμός εκφράστηκε κάπως διαφορετικά. «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε μια καρέκλα». Για αυτή τη νοοτροπία δεν φταίει ούτε η τουρκοκρατία, ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, ούτε η κατοχή κι ο εμφύλιος. Συνήθως η αναφορά σε αυτά τα ιστορικά δράματα γίνεται για να λειτουργεί ο μηχανισμός της «θυματοποίησης» και να αποενοχοποιούμαστε μέσα από μια λογική «έλα μωρέ τι να σου κάνει η Ψωροκώσταινα….».

Προσωπικά πιστεύω πως το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως αυτή η κοινωνία δεν έτυχε ποτέ μιας εμπνευσμένης κι αληθινά προοδευτικής – δηλαδή στραμμένης προς το μέλλον – ηγεσίας. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην πολιτική ηγεσία. Το ίδιο ισχύει και για την πνευματική ηγεσία. Και για την ακαδημαϊκή. Και για την επιχειρηματική. Όταν έχουν μοιραστεί εκατοντάδες διδακτορικά με διατριβές λογοκλοπής κι όταν “πετυχημένο” business plan ήταν η διαδρομή “τράπεζα – δάνειο – offshore”, ποια δημιουργική σκέψη και ποια καινοτομία μπορούμε να περιμένουμε;

Το μέλλον όμως δεν το διαμορφώνουν οι συνταγές του παρελθόντος. Αν ήταν έτσι θα ζούσαμε ακόμη με προβιές στα σπήλαια. Παραθέτω μερικά παραδείγματα όπως καταγράφονται στο βιβλίο των Yoram (Jerry) Wind, Colin Crook, και Robert Gunter, «The Power of Impossible Thinking» :

– Μέχρι το 1954, το να τρέξει κανείς την απόσταση του ενός μιλίου κάτω από τέσσερα λεπτά ήταν αδιανόητο και πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Εκείνη τη χρονιά, ο Roger Bannister έσπασε αυτό το φράγμα σε αγώνες στην Οξφόρδη.

– Το iTunes της Apple άλλαξε την προσέγγιση της μουσικής βιομηχανίας, δίνοντας στους χρήστες τη δυνατότητα να «κατεβάζουν» τραγούδια από το Διαδίκτυο έναντι 99 σεντ το τραγούδι και στη συνέχεια να γράφουν τα δικά τους CD!

– Αντί να αντιγράψει το αμερόληπτο στυλ του ρεπόρτερ, η Oprah στάθηκε μπροστά στο ακροατήριό της σαν φίλη, εκθέτοντας και τα δικά της προσωπικά βιώματα. Με τη δύναμη της προσωπικότητάς της έκανε την τηλεόραση περισσότερο προσωπική, ξεκινώντας μία μακρά θητεία ως «βασίλισσα των talk show».

– Όταν ο Howard Schultz βρέθηκε το 1981 στη Starbucks, η αγορά του καφέ βρισκόταν σε παρακμή. Ήταν ένας κλάδος με σκληρό ανταγωνισμό τιμών. Η τοπική οικονομία στο Σιάτλ δοκιμαζόταν από τις απολύσεις της Boeing, του μεγαλύτερου εργοδότη της πόλης. Έδειχνε να είναι το χειρότερο μέρος και η περισσότερο ακατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει κανείς μία υγιή επιχείρηση καφέ. Όμως ο Schultz είδε κάτι διαφορετικό: την ευκαιρία να δημιουργήσει στις ΗΠΑ μία αλυσίδα καταστημάτων με ευρωπαϊκό στυλ. Ήταν τόσο επαναστατική ιδέα ώστε οι ίδιοι οι συνεταίροι του δεν την αποδέχθηκαν, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση η οποία στη συνέχεια εξαγόρασε την Starbucks και το όνομά της.

Η λίστα των παραδειγμάτων είναι μεγάλη. Το νόημα όμως είναι σαφές. Ενίοτε, ο μόνος ρεαλισμός είναι να διεκδικήσεις το αδύνατο. Στη σημερινή Ελλάδα, ισχύει πολύ περισσότερο για τη νέα γενιά, η οποία αν θέλει να έχει μέλλον, θα πρέπει να το δημιουργήσει η ίδια, διότι δεν έχει να περιμένει τίποτα κι από κανέναν. Και πρέπει να το κάνει με ένα τρόπο που να μην έχει απολύτως καμία σχέση με ό,τι «κληρονόμησε».

Ο Andy Grove, ο οποίος έκανε αυτοκρατορία την Intel, επαναπροσδιόρισε την εταιρεία πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας της. Το έκανε με βάση αυτό που ονόμασε «στρατηγικά σημεία καμπής», τα σημεία δηλαδή που ήταν απαραίτητη μία νέα στρατηγική και ένα νέο μοντέλο σκέψης και δράσης. Μάλιστα, παρομοίαζε τις «στρατηγικές καμπές» σαν ένα «νοητικό χάρτη ενός Νέου Κόσμου,» του οποίου οι περιοχές μπορεί να είναι άγνωστες αλλά η ανάγκη για αλλαγή του τρόπου σκέψης είναι συνειδητοποιημένη.

Η νέα γενιά στην Ελλάδα πρέπει να κάνει αυτόν τον νοητικό χάρτη του μέλλοντός της. Αλλά για να το κάνει πρέπει να ανακαλύψει και να βιώσει την αξία του να είναι κανείς game changer, έχοντας ως μόττο ζωής όχι το «αυτά δεν γίνονται» αλλά κάτι πολύ πολύ πολύ διαφορετικό: Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο σου, πρέπει να αλλάξεις το μυαλό σου.

Ζητείται Πρίγκιπας για … Δούκισσα

Doukissa_tis_PlakentiasΚάποια πράγματα αξίζει να τα παίρνεις προσωπικά και να μην τα αφήνεις να περνάνε λες και δεν τρέχει τίποτα. Είναι αυτά που έχουν να κάνουν σε τελική ανάλυση με το ποιος είσαι και με ποια «ταυτότητα» κυκλοφορείς τελικά σε αυτή τη ζωή.

Όταν έμαθα λοιπόν ότι το Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας, ο «Πύργος» όπως τον λέμε οι παλιοί Πεντελιώτες, έχει εκχωρηθεί προς πώληση στο ΤΑΙΠΕΔ, ένιωσα τουλάχιστον απογοήτευση. Όχι μόνο γιατί είναι ένας χώρος ταυτισμένος με τα παιδικά και εφηβικά μου καλοκαίρια, στις εκδηλώσεις πολιτισμού και τέχνης που οργάνωνε ο τοπικός σύλλογος και ερχόταν όλη η Αθήνα, αλλά και για το γεγονός πως στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο «Πύργος» έμεινε σταδιακά παντελώς αναξιοποίητος με αποτέλεσμα το εγχείρημα της πώλησής του να φαίνεται σήμερα εύλογο. Μάλιστα όπως πληροφορήθηκα το ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί προέρχεται από γαλλικό όμιλο συμφερόντων προκειμένου να τον μετατρέψει σε gourmet εστιατόριο. Οι Γάλλοι καλά το σκέφτηκαν. Εμείς;

Δεν ξέρω τι έσοδα προσδοκά να βάλει στο ταμείο του το ΤΑΙΠΕΔ από μια τέτοια πώληση, είμαι βέβαιος ωστόσο πως εάν το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας μπορούσε να αξιοποιηθεί έξυπνα και δημιουργικά ως πολυχώρος τεχνών, πολιτισμού, διαδικτυακών projects, ψηφιακής βιβλιοθήκης, κοκ, θα είχε σε μεσομακροπρόθεσμη βάση σημαντικότερα κοινωνικά και οικονομικά οφέλη.

Κι επειδή το δημόσιο σε όλες τις εκδοχές του, κεντρική διοίκηση και αυτοδιοίκηση, έχει δείξει πως ούτε ξέρει και ούτε μπορεί να αναλαμβάνει με επιτυχία τέτοια εγχειρήματα, πιστεύω πως η διάσωση του Μεγάρου είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Να αναδειχθεί ως σύμβολο της προσπάθειας που απαιτείται συνολικά σε αυτή τη χώρα αφενός για να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη και η πολιτισμική ταυτότητα και αφετέρου για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος με σύγχρονους όρους οικονομικής βιωσιμότητας και κοινωνικού οφέλους.

Είναι η ώρα, επίσης, που χρειάζονται και οι «μεγάλοι ευεργέτες». Κάτι από το «νεκρό χρήμα» που «λιμνάζει» θα μπορούσε να συνδράμει οικονομικά ένα τέτοιο σχέδιο. Είναι η ώρα το χρήμα να ξανασυναντήσει την ευγένεια. Διότι τίποτα αληθινά μεγάλο δεν γίνεται μόνον με «ωραίες ιδέες». Χρειάζεται και η πρακτικότητα εκείνη, η οποία καταφέρνει να γεφυρώσει τη φαντασία με τον πραγματισμό και παρέχει τη δύναμη υλοποίησης.

Σκόρπιες σκέψεις κάνω. Μπορεί να γίνουν και άλλες, ευφυέστερες κι αποδοτικότερες. Το σημαντικό είναι να ενωθούν οι καλές ιδέες και να πετάξουμε τις παρωπίδες που μας κρατούν σε αδράνεια και απαξίωση. Μια καλή μαγιά από σοβαρούς ανθρώπους και δημιουργικές ιδέες, μπορεί πάντα να κάνει ένα συναρπαστικό start up. Η Δούκισσα της Πλακεντίας, η οποία αγάπησε τόσο την Ελλάδα ώστε να αφιερωθεί σε αυτή , το αξίζει. Θυμίζω για όσους νομίζουν πως η Δούκισσα της Πλακεντίας είναι μόνον σταθμός του μετρό, πως η Sophie de Marbois-Lebrun, Δούκισσα της Πλακεντίας, υπήρξε φιλελληνίδα Αμερικανίδα, γόνος Γάλλου διπλωμάτη και σύζυγος του Δούκα της Πλακεντίας, (Πιατσέντσα), πόλης στη βόρεια Ιταλία. Η δράση της εστιάστηκε στην ενίσχυση του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, με μεγάλη οικονομική και κοινωνική συνεισφορά κατά τα πρώτα χρόνια εδραίωσης του νεοελληνικού κράτους. Να μη ξεχνάμε λοιπόν όσους «έβαλαν πλάτη». Δεν είναι ηθικά σωστή η α(μερι)μνησία.

Θα μου πείτε τώρα, «δύσκολοι καιροί για Πρίγκιπες» κι έχετε δίκιο. Όμως στους δύσκολους καιρούς φαίνονται αυτοί που μπορούν να κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Οι αληθινοί Πρίγκιπες.

Έχει μείνει κανένας;

http://www.rizopoulospost.com/post4life/

 

 

Ό,τι αξίζει, βρίσκει πάντα τον τρόπο να νικήσει!

ARENA_10.1

Διάβαζα μια ωραία φράση του Jesse Owens, του αμερικανού μαύρου αθλητή του στίβου, ο οποίος συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο, όπου και κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια, προκαλώντας την οργή των φυλετιστών του Γ” Ράιχ και του ίδιου του Χίτλερ προσωπικά. Τη βρήκα επικοινωνιακά υποδειγματική. «Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια ζωή προπόνησης για μόλις 10 δευτερόλεπτα». Με δέκα λέξεις είπε όλη την προσωπική ιστορία του κι έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα.

Πράγματι, το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μοιάζει με προπόνηση ενόψει ενός αγώνα «10 δευτερολέπτων» όπου θα κριθεί το αν θα δικαιωθεί ή όχι, όλος ο κόπος που προηγήθηκε. Προφανώς, δεν κερδίζουν όλοι. Προφανώς, δεν κερδίζουν πάντα. Προφανώς όμως και δεν «προπονούνται» όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν πάει χαμένο. Έρχεται μια στιγμή που κεφαλαιοποιείται η «προπόνηση» και μεγάλα επιτεύγματα γίνονται πραγματικότητα. Σχέδια και όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αυτό είναι το μεγαλείο της ελευθερίας του ανθρώπου και για αυτό πρέπει να νιώθει υπεύθυνος για τη διαφύλαξη αυτής της ελευθερίας. Όχι μόνο ο καθένας για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους.

Οι άνθρωποι μόνον όταν είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι, μπορούν να οραματίζονται και να δημιουργούν βιώσιμο μέλλον. Αλλιώς τα πάντα θα καταρρεύσουν μέσα σε μια ανεξέλεγκτη χαοτική δίνη. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν είναι άσχετη με αυτή τη διαπίστωση.

Ευτυχώς, πάντα υπάρχουν Jesse Owens. Άνθρωποι «προπονημένοι» αρκετά για να ξέρουν πως να στρέψουν τα «μάτια της τίγρης» στον προορισμό τους. Κι ο προορισμός κάθε ύπαρξης είναι να ανταποκριθεί στην πιο θεμελιακή επιθυμία της: Να δείξει την αξία της. Όταν το πετυχαίνει αυτό, γίνεται σύμβολο κι εκφράζει μια ολόκληρη εποχή.

Γι αυτό και ό,τι αξίζει, βρίσκει πάντα τον τρόπο να νικήσει!

 

Viva la Vida!

fwto_arena_3.2Είναι αληθινά παράδοξο το πώς και που μπορείς να συναντήσεις αξιοσημείωτους ανθρώπους. Όπως ας πούμε παραμονή Πρωτοχρονιάς σε ένα ρεβεγιόν που έχει εξελιχθεί σε αχαλίνωτη αρσενική χαρτοπαιξία.

Το κύριο Άγγελο τον γνώρισα πάνω στο «τραπέζι», ξεκινώντας μια συζήτηση για το αν η ζωή μοιάζει με μια παρτίδα πόκερ, για το αν τα χρόνια που ζούμε δεν είναι άλλο παρά η συμμετοχή μας στο «Μεγάλο Παιχνίδι», όπως επίσης και τι θα πρέπει να προσδοκούμε να πάρουμε μαζί μας, όταν θα έρθει η ώρα να σηκωθούμε από το «τραπέζι». Μετά από κάμποση ώρα συζήτησης, γυρίζει και μου λέει:

«Τη φιλοσοφία που ακολούθησα και με έκανε ευτυχισμένο την αποκαλώ “η φιλοσοφία Viva La Vida”, εκ του γνωστού “ Viva Las Vegas”, ασφαλώς». Γελάσαμε και οι δυο.

Ήταν ένας ευδιάθετος « εβδομηντάρης plus», με συμπαθητικά χαρακτηριστικά, με την τραγιάσκα του όλο το βράδυ καθώς παραπονιόταν πως κρύωνε λίγο το κεφάλι του. Είχε καλούς τρόπους κι έντονο βλέμμα μέσα από τα μεγάλα γυαλιά που φορούσε. Μου αφηγήθηκε εν τάχει πως πέρασε όλη του τη ζωή στη θάλασσα, μέσα στη χλιδή και τον πλούτο, σαν «καμαρότος» σε υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια, μέχρι να βρει εκείνη τη χάρη στη ζωή που του επέτρεψε να ζει πια στο βουνό την ελευθερία του, μαζί με τη «βασίλισσά του», όπως μου είπε χαρακτηριστικά.

Χαθήκαμε για λίγο καθώς απορροφήθηκα στη συνέχεια της βραδιάς με την παρέα μου. Κάποια στιγμή επέστρεψα στο «τραπέζι» αλλά δεν τον είδα. Υπέθεσα πως μπορεί να έφυγε. Ωστόσο, ενώ έπαιζα 21 προβληματιζόμενος αν πρέπει να τραβήξω φύλλο από το 16, νιώθω να με πλησιάζει κι ακουμπώντας το χέρι του στην πλάτη μου, με ρωτάει:

« Μου είπες πως γράφεις;»

« Μάλιστα» κάνω εγώ, βγάζοντας και μια «ξινίλα» καθώς διασπούσε την προσοχή μου σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.

«Ωραία» απαντά εκείνος με ευγένεια. «Αν σου δοθεί η ευκαιρία γράψε σε παρακαλώ κάτι για τη φιλοσοφία Viva La Vida. Είναι κάτι που το χρωστάω στη γυναίκα μου…». Δεν καλοκατάλαβα αλλά δεν ζήτησα εκείνη τη στιγμή διευκρινήσεις. Βγάζει από την τσέπη και μου δίνει μια από αυτές τις ασπρόμαυρες κάρτες με στιγμιότυπα από ελληνικές ταινίες του ‘60, η οποία έχει πάνω μια χαρακτηριστική σκηνή από «Τα Παιδιά του Πειραιά». Τη γυρίζω ανάποδα και είναι εξαιρετικά πυκνογραμμένη, με μικρά γράμματα που μαρτυρούν γυναικείο γραφικό χαρακτήρα αλλά δεν υπάρχει υπογραφή.

Απαντώ «θα το κάνω», χαιρετιόμαστε , ακουμπάω ανάποδα την κάρτα δίπλα μου και το μάτι μου διατρέχει διαγώνια το κείμενο. Έχει τη μορφή λίστας και κάτι γράφει για «χρυσούς κανόνες». Το μάτι μου στέκεται: «ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο12: Μην έχεις άγχος για λάθος πράγματα, όταν η τύχη είναι με το μέρος σου.».

Αμέσως πήρα φύλλο. Καλύτερα δεν γινόταν!

Το λιγότερο λοιπόν που οφείλω να κάνω σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσα στον κύριο Άγγελο, είναι να αντιγράψω και να παρουσιάσω – σε παγκόσμια πρώτη ανάγνωση, παρακαλώ! – τη φιλοσοφία Viva La Vida, σε 22 Χρυσούς Κανόνες και με φωτό τη Μελίνα.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο1: Άσχετα με κέρδη ή ζημιές της συγκυρίας, αν θες να είσαι νικητής πρέπει πρώτα να γίνεις σημαντικός Παίκτης.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο2: Σημαντικό Παίκτη, σε κάνουν οι σημαντικοί Παίκτες. Μην χάνεις το χρόνο σου με τους ασήμαντους.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο3: Κανένας σημαντικός Παίκτης δεν θα σε κάνει σημαντικό Παίκτη, εκτός αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς προκειμένου να προχωρήσει στο Παιχνίδι.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο4: Κανένας σημαντικός Παίκτης δεν είναι πιο σημαντικός από δύο σημαντικούς Παίκτες. Η συμμαχία με τρεις σημαντικούς Παίκτες είναι η ιδανική στρατηγική καθώς σχηματίζει την «Τετράς». Αργά ή γρήγορα θα προκύψει εσωτερικό ρήγμα που θα σου δώσει χώρο και χρόνο για την ανάπτυξη της στρατηγικής σου. «Εν τούτω νίκα!» που λέγαμε παλιά.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο5: Λέγε διαρκώς τη σωστή προσευχή για σένα.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο6: Ψάξε να τη βρεις πολύ προσεκτικά.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο7: Κάνε τις σωστές ερωτήσεις.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο8: Αγνόησε όλους τους κανόνες προκειμένου να βρεις μια απάντηση και μόνο όταν την έχεις, σιγουρέψου πως επιβεβαιώνει κάποιον από τους κανόνες.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο9: Κάνε το ανοιχτό μυαλό υπηρέτη της Αφθονίας και την ανοιχτή καρδιά υπηρέτρια της Αγάπης.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο10: Αποδέξου το παράδοξο και δόξασέ το!

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο11: Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, Βασιλιά σε κάνει μόνο μια Βασίλισσα.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο12: Μην έχεις άγχος για λάθος πράγματα, όταν η τύχη είναι με το μέρος σου.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο13: Αυθεντικότητα προσδίδει μόνον η διεκδίκηση αυτού που μοιάζει ανέφικτο.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο14: Κανείς δεν συμπαθεί να βλέπει την άβυσσο κατάφατσα.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο15: Παίξε με την ψυχή σου, απλά πρόσεξε μην τη χάσεις.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο16: Ένας χαμένος γύρος, ποτέ δεν κρίνει το Παιχνίδι. Φρόντισε όμως να υπάρχει επόμενος.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο17: Η αξία της νίκης σου είναι ευθέως ανάλογη της σημαντικότητας των Παικτών που νίκησες.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο18: Ενίοτε, για να τα κάνεις όλα σωστά, πρέπει να τα κάνεις όλα πουτάνα.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο19 : Ο αγώνας είναι αρσενικός, αλλά η νίκη θηλυκή.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο20: Δύναμη της απλότητας είναι η δύναμη της αλήθειας.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο21: Τα πάντα έχουν διπλή σημασία αλλά νικητής αναδεικνύεται πάντα ένας.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Νο22: Παίξε με τη χάρη ενός παιδιού στην αγκαλιά της μάνας του και την έξαψη μιας τίγρης στην αγκαλιά της φύσης.

Viva La Vida, σύντροφοι!