Μηνιαία αρχεία: Μαρτίου 2015

Από τη μύγα ξύγκι προσπαθεί να βγάλει μεγάλο τμήμα του πολιτικο-μηντιακού συστήματος με αφορμή τα συνθήματα που ακούστηκαν από άντρες των ΟΥΚ στο τέλος της παρέλασης και περίπου στο ύψος των Προπυλαίων,  όταν φώναξαν ρυθμικά «και το όνειρό μας είναι/ στην Πόλη εμείς να μπούμε/ σημαία να υψώσουμε/τον ύμνο εμείς να πούμε». Μέγα θέμα λοιπόν ένα «τραγουδάκι» με το περιεχόμενο του οποίου μπορεί να διαφωνεί κανείς αλλά στο κάτω – κάτω δεν είναι οι άντρες των ΟΥΚ που ασκούν την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Οι ΟΥΚ έχουν συγκεκριμένη αποστολή στις Ένοπλες Δυνάμεις και προκειμένου να διατηρούνται σε ετοιμότητα για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής η καθημερινότητά τους σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: σκληρή εκπαίδευση σε συνθήκες αδιανόητες για τον μέσο άνθρωπο και κυρίως γι αυτούς που έχουν εύκολη τη ρομφαία της κριτικής.  Η αντοχή στην εκπαίδευση αυτή έχει μια πολύ συγκεκριμένη προϋπόθεση, την «ψυχολογία». Κι αυτή, τι να κάνουμε τώρα, δεν μπορεί να την έχει κανείς τραγουδώντας Χατζηγιάννη ή Άννα Βίσση.

Το θέμα λοιπόν είναι ήσσονος σημασίας. Άσε που την αμφισβήτηση των συνόρων οι γείτονες Τούρκοι την έχουν εκφράσει κατά καιρούς με πολύ πιο επίσημους, θεσμικούς και έμπρακτους τρόπους και είναι αστείο να αρχίζουμε εμείς το «αυτομαστίγωμα» για το συγκεκριμένο «τραγουδάκι». Η συζήτηση λοιπόν είναι εξόχως υποκριτική και γίνεται στα τηλεπαράθυρα απλά και μόνο γιατί φέρνει σε αμηχανία τη νέα κυβέρνηση.

Να ρίξουμε λοιπόν τις ΟΥΚ στην πυρά, λες και δεν μεγαλώσαμε σε μια χώρα που ο λαϊκός της πολιτισμός είναι συνυφασμένος με το   «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα “ναι». Λες και δεν ακούσαμε ποτέ για τον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά», λες και δεν σιγοτραγουδήσαμε ποτέ σε μια παρέα μαζί με την Αλεξίου το «έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά, που λένε τα γραμμένα…».

Ο πολιτικο – μηντιακός φαρισαϊσμός όμως προσλαμβάνει ανησυχητικότερες  διαστάσεις καθώς την ώρα που ζητεί την κεφαλή  επί πίνακι των αντρών των ΟΥΚ «κάνει γαργάρα»  το γεγονός ότι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί εξυπηρετούν συμφέροντα ξένα και αντίπαλα προς αυτά της πατρίδας. Τα παραδείγματα είναι φρέσκα.

Η μεν επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κ. Αναστασία Σακελλαρίου με δική της υπαιτιότητα επέστρεψε σε μια δύσκολη στιγμή για την ελληνική οικονομία 1,2 δις ευρώ στον Ευρωπαικό Μηχανισμό Στήριξης. Χρήματα που ανήκουν στην Ελλάδα και τώρα τα ζητάμε πίσω. Να το έκανε από βλακεία; Με τέτοιες περγαμηνές στο βιογραφικό της είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως πρόκειται για άνθρωπο μειωμένων διανοητικών ικανοτήτων. Η πράξη της όμως ήταν «βούτυρο στο ψωμί» όσων – μέσα και έξω- επιθυμούν τη διατήρηση συνθηκών ασφυξίας. Το εξωφρενικό στην υπόθεση είναι πως η κυρία αυτή, εκλεκτή των κυρίων Σαμαρά και Στουρνάρα, ακόμη και μετά το «λάθος» που παραδέχτηκε εξακολουθεί να παραμένει στη θέση της και να αμείβεται πλουσιοπάροχα και δεν νιώθει την παραμικρή αίσθηση ευθύνης για να υποβάλλει την παραίτησή της έχοντας κάνει ζημιά στην πατρίδα της.

Έτερος κρατικός λειτουργός, ο πάρεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Αναστάσιος Μπάνος, ο επονομαζόμενος και «Μεγαλοπρεπής» μεταξύ των παροικούντων στην Καραγιώργη Σερβίας, κατά την εξέταση της υπόθεσης του εξωδικαστικού συμβιβασμού της Siemens στο Συμβούλιο της Επικρατείας, συντάχθηκε με την πλευρά της ….γερμανικής εταιρείας! Ο άνθρωπος δηλαδή που εκπροσωπούσε το ελληνικό δημόσιο στην εκδίκαση της υπόθεσης θεώρησε πως τα ψίχουλα των 90 εκατομμυρίων που προβλέπει ο συμβιβασμός είναι υπεραρκετά για τη ζημιά που υπέστη η χώρα από τη δράση της Siemens και είναι αβάσιμη η προσφυγή αμφισβήτησης.

Καμία όμως από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις δεν πήρε διάσταση στη «σκαλέτα» των τηλεοπτικών ειδήσεων. Σε αντίθεση με το «τραγουδάκι» των ΟΥΚ…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού της Αλέξη Τσίπρα ύψωσε τη φωνή και την αξιοπρέπειά της, αρνούμενη να συνεχίσει να είναι το «κλωτσοσκούφι» των ισχυρών της Ευρωζώνης. Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο έβαλε την ηγεσία της Ευρωζώνης να καθίσει στο τραπέζι με δική του πρωτοβουλία αλλά πήρε κι αυτό που ήθελε στο κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά τη συνάντηση. Την επαναβεβαίωση δηλαδή της απόφασης του Eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου,  με την αποσαφήνιση πως είναι η Ελλάδα και όχι οι δανειστές,  αυτή που αποφασίζει για τον εαυτό της.

Ο Τσίπρας που πέταξε για Βρυξέλλες σαν κοινός θνητός, στην οικονομική θέση της τακτικής αεροπορικής γραμμής, καθίσταται μέρα τη μέρα ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της χώρας,  συγκρινόμενος πλέον στη συνείδηση των Ελλήνων με εθνικούς ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως οι υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, άμεσα ή έμμεσα, δηλώνουν πλήρη υποστήριξη κι εμπιστοσύνη στη διακυβέρνησή του.

Από την άλλη, οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα δοκιμάζουν τη μια ήττα μετά την άλλη. Η κυβέρνησή του δεν έπεσε «σε πέντε βδομάδες» όπως «προφήτευαν» (ή και σχεδίαζαν) όσοι διακινούσαν τα σχετικά σενάρια. Δεν σημειώθηκε πιστωτικό γεγονός και ούτε πρόκειται να σημειωθεί τουλάχιστον στον ορατό ορίζοντα. Η Ελλάδα εκπροσωπείται με αξιοπρέπεια στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές της και το ελληνικό κοινοβούλιο σηματοδοτεί την ανάκτηση σημαντικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας που είχαν απωλέσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με το να συζητά και να ψηφίζει νομοθετήματα τα οποία δεν έρχονται έτοιμα από το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες. Επιπλέον, για πρώτη φορά, η διακυβέρνηση Ομπάμα στέλνει στο Βερολίνο μια απόλυτα ευθεία και σαφή προειδοποίηση: δεν είναι  επιλογή να τεθεί εκτός ευρωζώνης  η Ελλάδα.

Όλο το «αφήγημα» που είχαν φιλοτεχνήσει οι «πεμπτοφαλαγγίτες» της Αθήνας   καταρρέει και το μόνο που τους απομένει ως πολιτική ρητορική είναι να κάνουν σεξιστικό bullying στη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή να ασχολούνται με το πρόγραμμα της παρέλασης που οργανώνει ο Πάνος Καμμένος. Απόλυτη γύμνια πολιτικής δηλαδή που αφήνει όλο το χώρο ελεύθερο στον Αλέξη Τσίπρα για να ξεδιπλώσει την πλήρη ηγεμονία του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, θέτοντας τις βάσεις για μια διακυβέρνηση μακράς πνοής.

Είναι σημαντικό δε, πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει παίξει ακόμη με τους πολλούς «άσσους» που κρατάει στα χέρια του. Η προτεραιότητα ήταν να αντιμετωπιστεί ο ορατός κίνδυνος της ανατροπής και να ελεγχθούν οι αρμοί του βαθέως κράτους. Δοκιμασία που πέρασαν επιτυχώς τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν παρέλαβε το χάος που κληρονόμησε από τη χούντα, όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έκανε το 1981 μια ιστορική τομή στην πολιτική εξέλιξη της χώρας. Επιτυχώς περνάει αυτή τη δοκιμασία και ο Τσίπρας και απελευθερωμένος πλέον θα αρχίσει στο αμέσως επόμενο διάστημα να κατεβάζει τους «άσσους» που έχει.

Ο πρώτος εξ αυτών είναι το σκάνδαλο της Siemens.  Χθες ο Σήφης Βαλυράκης (ένα καθόλου τυχαίο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή της χώρας) απέστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την οποία τονίζει ότι η κυβέρνηση, η Δικαιοσύνη και η Βουλή πρέπει να συνεχίσουν τη διερεύνηση και να εκκαθαρίσουν το σκάνδαλο Siemens. Ο κ. Βαλυράκης, ο οποίος ήταν πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής που είχε ερευνήσει την υπόθεση, επισημαίνει στην επιστολή του ότι «το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, η Δικαστική, η Εκτελεστική και η Νομοθετική εξουσία αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων και αδύναμες να αντιμετωπίσουν το ίδιο το σκάνδαλο σε όλο το μέγεθος του, αλλά και να αξιοποιήσουν το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής», με αποτέλεσμα σήμερα να δικάζονται δεκάδες υπηρεσιακοί παράγοντες, χωρίς πολιτικά πρόσωπα για την εμπλοκή των οποίων στο σκάνδαλο υπήρξαν σημαντικά στοιχεία.

Τα στόματα θα ανοίξουν. Και όχι μόνο για τη Siemens αλλά και για όλες τις μεγάλες υποθέσεις καταλήστευσης του εθνικού πλούτου που συμπεριλαμβάνονται στη «λίστα των αμαρτιών» και αφορούν στα εξοπλιστικά αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εφόσον η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν έπεσε «σε πέντε βδομάδες», θα καταπέσει τελικά η απλουστευτική αφήγηση ότι οι Έλληνες χρωστούν και πρέπει να πληρώσουν.

Η συνέχεια επί της οθόνης του «Κλικλίκου», ο οποίος κι αυτός θα δώσει οσονούπω εξηγήσεις για το πώς βρέθηκε με ψηφιακές συχνότητες έναντι πινακίου φακής…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

 

 

 

 

Κανείς δεν δικαιούται να έχει πλέον ψευδαισθήσεις. Ο Ντράγκι είναι ο «δράκος» που φυλάει το γερμανικό θησαυροφυλάκιο και ως εκ τούτου το μακρύ χέρι του Βερολίνου για την άσκηση της επικυριαρχίας του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνεπώς η «φωτογραφική» εξαίρεση της Ελλάδας από το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκινάει να εφαρμόζεται από την προσεχή Δευτέρα είναι μια αμιγώς πολιτική απόφαση που ελήφθη με πολιτικά κριτήρια και έχει ως μόνο στόχο να εξαναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση από τις θέσεις της.

Αλλά δεν έφτανε μόνον αυτό στον κ. Ντράγκι και τους εντολείς του. Αποφάσισε επίσης πως το όριο άντλησης ρευστότητας από τον ELA για τις τράπεζες μπορεί να αυξηθεί οριακά, μόλις κατά 500 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί; Για να ακυρώσει και την τελευταία πηγή εναλλακτικής χρηματοδότησης των υποχρεώσεων της χώρας μέσα στον Μάρτιο, από τα ταμειακά διαθέσιμα οργανισμών του δημοσίου τομέα που βρίσκονται υπό τη μορφή καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες. Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται κάπου 2 δις ευρώ και το ποσό αυτό θα μπορούσε να αντισταθμιστεί από τη χρηματοδότηση του ELA προς τις τράπεζες.  Η απόφαση για οριακή αύξηση στα 500 εκατομμύρια δεν είναι παρά μια σαδιστική ειρωνεία, γερμανικής έμπνευσης ασφαλώς.

Με βάση αυτά τα δεδομένα η ελληνική κυβέρνηση ή θα πρέπει να πάει γονυπετής στο Eurogroup και να δηλώσει την πλήρη υποταγή της ή να αναλάβει το ρίσκο απρόβλεπτων εξελίξεων. Η πρώτη επιλογή είναι αυτή που έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις μετά το 2010 και είναι αυτό που περιμένει με τόση ανυπομονησία ο Σαμαράς καθότι θα συνιστά όπως ο ίδιος  νομίζει «δικαίωση» της πολιτικής του, αφού ως γνωστόν έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου ως αντιμνημονιακός και όταν έγινε πρωθυπουργός πήγε στη Μέρκελ για να δηλώσει το περίφημο «ουδείς αναμάρτητος».

Όμως η  μεγάλη «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ που την περιμένουν πως και πως,  εντός κι εκτός συνόρων,  θα είναι η επιβεβαίωση του «όλοι ίδιοι είναι» και η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Ελληνικής Δημοκρατίας, εφόσον ο λαός μπορεί να ψηφίζει ό,τι θέλει αλλά αυτό δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο στο βαθμό που  οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες βάση … προγράμματος. Γι αυτό και πλανώνται πλάνην οικτρά, όσοι κάνουν αυτές τις ώρες σχέδια επί χάρτου για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα είτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε την αντίσταση στην «κωλοτούμπα», είτε αν την κάνει και χάσει τη λαϊκή υποστήριξη που αυτή τη στιγμή διαθέτει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση αποτέλεσε το τελευταίο θεσμικό καταφύγιο για τη διαχείριση της κρίσης εντός του πλαισίου της δημοκρατικής νομιμότητας. Αν δεν τα καταφέρει, οι εξελίξεις θα έχουν εξωθεσμικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα. Το γεγονός πως ευρωπαϊκές αλλά και εγχώριες δυνάμεις συνεργούν τόσο απροκάλυπτα στο να μην τα καταφέρει, αυτομάτως τις καθιστά υπόλογες για ηθική αυτουργία σε εκτροπή του πολιτεύματος.

ΥΓ: Και μια υπενθύμιση, μέρες που είναι. Η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας (άρθρο 120, παρ. 4) είναι λιτή και σαφής. «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post