Μηνιαία αρχεία: Φεβρουαρίου 2015

Mind the gap! Το πραγματικό κενό της Ελλάδας…

bridging the gap picΤο να κάνω κι εγώ υποθέσεις για το τι υπάρχει «στο μυαλό του Γιάνη Βαρουφάκη» μικρή σημασία έχει. Διαισθητικά και μόνον πιστεύω πως για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού για το οποίο όλοι συζητάμε τα δύο τελευταία 24ωρα, δεν έχει τίποτα,  πέρα ασφαλώς  από το προφανές. Είναι αδιανόητη μια χρεωκοπία μέσα στην Ευρωζώνη και άρα θα δοθεί «μια κάποια λύση». Τώρα αν θα’ ναι ακριβή ή φθηνή, κανένας δεν το ξέρει. Θα είναι άλλος ένας «ευρωπαϊκός συμβιβασμός»,  από αυτούς που δεν αφήνουν ούτε χαρά νίκης, ούτε απελπισία ήττας.

Όμως,  αυτό είναι τελικά το καθοριστικό για την τύχη της Ελλάδας; Σίγουρα, όχι. Το να  κολλάμε τα μούτρα μας πάνω στο πρόβλημα δεν βοηθάει στη λύση. Χρειάζεται να βλέπουμε καμιά φορά την εικόνα και «από πιο ψηλά».  Με τις όποιες δυσκολίες. Άλλωστε όπως μας έμαθε ο Ανδρέας Κάλβος, του οποίου ένα βιβλίο κουβαλώ πάντα μέσα στην τσάντα μου, «θέλει αρετή και τόλμη , η ελευθερία». Ούτε μόνο τόλμη, ούτε μόνο αρετή. Μαζί γεννούν ελευθερία.

Ζούμε σε μεταβατικούς καιρούς. Σε μελέτη της για τον «Κόσμο το 2050»  η PricewaterhouseCoopers (PwC) υποστηρίζει ότι η μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης από τις παραδοσιακές αναπτυγμένες οικονομίες των ΗΠΑ, της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας προς τις αναδυόμενες οικονομίες θα συνεχιστεί για τα επόμενα 35 χρόνια. Που βρίσκεται η Ελλάδα σε αυτό το νέο χάρτη; Αυτή την ώρα πουθενά…

Μέσα σε αυτό το τσουνάμι των κατακλυσμιαίων αλλαγών που φέρνει η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά τις ίδιες τις δυνατότητές μας και να κάνουμε καλύτερη χρήση τους. Η πρόκληση για όλους μας είναι η δημιουργικότητα. Και δημιουργικότητα σημαίνει διαδικασία γέννησης πρωτότυπων ιδεών που έχουν αξία.  Παντού. Στην οικονομία. Στην κοινωνία. Στην πολιτική. Στη διαχείριση του προσωπικού χρόνου και της ιδιωτικότητας. Στην εκπαίδευση. Στην αγορά εργασίας. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως παλιά και πως όλα πρέπει να τα πάρουμε από την αρχή, υπό το φως των δεδομένων που διαμορφώνει μια νέα εποχή για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τίποτα δεν μένει ανεπηρέαστο,  εκτός ίσως από τα νοητικά στερεότυπα που κουβαλάμε κι αντανακλούν βολικές συνήθεις στις οποίες εκπαιδευτήκαμε και τις οποίες είναι δύσκολο να τινάξουμε από πάνω μας σαν σκόνη.

Ωστόσο, οι απόψεις μας μπορούν να μας σκλαβώσουν ή να μας ελευθερώσουν. Κάποιοι δεν κάνουν ποτέ το πέρασμα και συνεχίζουν να ζουν με τον παλιό τρόπο σκέψης, επαναπαυόμενοι στη ζώνη του ιδεολογικού κομφορμισμού τους.  Το κλειδί γυρνάει προς δυο κατευθύνσεις. Η μία κρατά κλειδωμένες τις δυνατότητές μας κι όλα αυτά που μπορούμε να πετύχουμε. Η άλλη απελευθερώνει αυτές τις δυνατότητες και διαμορφώνει ένα διαφορετικό μέλλον, χτισμένο πάνω σε μια διαφορετική λογική που λέει πως όταν εργαζόμαστε ορθολογικά, συντονισμένα, συνεργατικά και με επινοητικότητα τότε «όλα γίνονται».

Αρέσει, δεν αρέσει, η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλα. Είναι πάνω και από τις θρησκείες,  πάνω και από τις ιδεολογίες, πάνω και από τους  εκάστοτε «μύθους».  Όλα αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις προκειμένου να δικαιολογείται η εκάστοτε τάξη των πραγμάτων και να μην αμφισβητείται από όσους αδικούνται από αυτή.   Όμως η αλήθεια, αργά ή γρήγορα, βγαίνει στο φως. Γίνεται φως η ίδια,  για να αποκαλύψει τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής θέασης της πραγματικότητας, ενός καινούργιου νοήματος για τον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή.

Σήμερα η ανθρωπότητα έχει αγγίξει, διανοητικά τουλάχιστον, το σύνορο μιας μεγάλης αλήθειας. Tη διαβεβαίωση της κβαντικής μηχανικής πως το βλέμμα του παρατηρητή επηρεάζει το παρατηρούμενο γεγονός. Αυτό σημαίνει πως μπορούμε πολλά  περισσότερα, αν τολμήσουμε για πολλά περισσότερα καθώς  ο κόσμος αλλάζει. Η ζωή είναι αυτό που την κάνουμε να είναι.

Το κενό λοιπόν δεν είναι χρηματοδοτικό ή δημοσιονομικό. Το κενό αφορά στο αφήγημα που μπορεί να μας ξαναδώσει όραμα δημιουργικής ελευθερίας και όχι «δημιουργικής ασάφειας», όπως προσπαθούμε πάλι σήμερα να τα κουτσοβολέψουμε.

Επί της ουσίας χρειαζόμαστε μια μετα-πολιτική προσέγγιση της πολιτικής, η οποία δεν θα εστιάζει στο τι κληρονομήθηκε από το παρελθόν  αλλά στον πολιτικό συγχρονισμό με τις προκλήσεις του μέλλοντος. Οι διάφοροι «ισμοί» που μας κληροδότησε το παρελθόν είναι νεκροί από καιρό. Ανήκουν όλοι μαζί  σε μια οικογένεια της realpolitik που είχε ως επίκεντρο την κυριαρχία του ατομικού συμφέροντος, είτε βαφτιζόταν «ταξικό» από την Αριστερά, είτε «ιδιωτικό» από τη Δεξιά. Γι αυτό και είχαν από κοινού ύπουλα διαβρωτικά αποτελέσματα, την ίδια στιγμή που κάθε ηθική αμφισβήτηση της έννοιας του ατομικού συμφέροντος (ταξικού ή ιδιωτικού) εξοστρακιζόταν ως «αφελής», «ιδεαλιστική» ή «ουτοπική». Αυτό το σύστημα έχει καταρρεύσει σήμερα διότι τελικά προδίδει τις προσδοκίες που το ίδιο καλλιέργησε. Μόνο η συνεργατική, αλληλέγγυα  και συντονισμένη προσπάθεια για τον σχηματισμό και την  εμπέδωση μιας «νέας εμπιστοσύνης»  στην κοινή ευημερία,  μπορεί να αποτελέσει βάση για μια «νέα εποχή» στην Ελλάδα.

Mind the gap, λοιπόν. Αλλά σοβαρά και έξυπνα. Ο ναρκισσισμός, η ανοησία και η αφέλεια δεν συνιστούν επαναστατικές πράξεις. Με τα λόγια του Φερνάντο Πεσσόα «κάθε άνθρωπος που είναι προικισμένος με μια ευαισθησία δίκαιη κι έναν ορθολογισμό, αισθάνεται πως το κακό και η αδικία στον κόσμο τον αφορούν, και επιδιώκει να τα διορθώσει, αρχίζοντας από τα πιο κοντινά: και το πρώτο είναι ο εαυτός του».

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Ο Τσίπρας είναι Game Changer ή… Loser;

GameChangerVideoOverlayΤα ιστορικά πρόσωπα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Αντιλαμβάνονται πως το να παραμείνουν στο παιχνίδι με τους παλιούς κανόνες, δεν έχει κανένα νόημα. Το να παίζεις  σε ένα παιχνίδι που είσαι εκ των προτέρων και μονίμως χαμένος, μοιάζει με τις «ομάδες – δορυφόρους» των μεγάλων brands  στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δείχνουν να «σκοτώνονται» αλλά με τη λήξη, έχει γίνει αυτό που θέλει το «Αφεντικό» κι έτσι οι παίκτες εξαφανίζονται στα αποδυτήρια με σκυμμένο κεφάλι και υπό τις αποδοκιμασίες της εξέδρας.

Όλα τα παιχνίδια έχουν τον ίδιο «χρυσό κανόνα»: αυτός που έχει τον χρυσό βάζει και τους κανόνες. Κατ’ ακολουθία, το ερώτημα που βάζει κάθε επίδοξος Game Changer στον εαυτό του είναι το αν θα βγει «με τη μία» από το παιχνίδι σαν loser ή… αν:

  1. Μείνει στο παιχνίδι.
  2. Παίξει στα όρια, αλλά με τους κανόνες.
  3. Επιχειρήσει να αλλάξει τους κανόνες «από μέσα» και στον «δικό του χρόνο».
  4. Παίξει ακόμη και ενάντια στον «χρυσό», αλλά με απώτερο στόχο να «τον βάλει στο χέρι».

Τα μέχρι σήμερα δείγματα πολιτικής στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με Game Changer. Το να μην συνθηκολογείς αμαχητί με τις συνθήκες του παρόντος , το να τολμάς να ελπίζεις και να διεκδικείς την κατάκτηση ενός ονείρου, το να μην ξεχνάς την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας, έχει μέσα του τη δύναμη της αλήθειας. Μια  δύναμη που είναι πάνω απ’ όλα.

Το σύνθημα της τελευταίας μεγάλης πολιτισμικής επανάστασης στη Δύση, το σύνθημα  του γαλλικού Μάη του 68 , ήταν «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο». Το σύνθημα αυτό έχει αφήσει το ισχυρό του αποτύπωμα πάνω στη συλλογική συνείδηση στη Δύση.

Οι μεγάλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας στην πληροφορική και την επικοινωνία,  ξεκίνησαν με το ρίσκο και την τόλμη νεαρών αμερικανών φοιτητών που ζήτησαν το αδύνατο.

Ο Μπάρακ Ομπάμα ζήτησε το αδύνατο  και έγινε ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στις ΗΠΑ.

Το ίδιο και ο Τσίπρας, σήμερα.  Ζήτησε το αδύνατο και έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός κυβέρνησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στη μεταπολεμική Ευρώπη.  Στο εξωτερικό ανάγκασε τους πάντες να δώσουν προσοχή στην Ελλάδα. Και στο εσωτερικό διαμορφώνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ένα πραγματικό μέτωπο ομοψυχίας. Επιπλέον, στις αδυσώπητες γερμανικές επιθέσεις απαντάει λιτά, με δύο μόνον λέξεις: «Δεν εκβιαζόμαστε»!

Σε ότι αφορά το στάδιο της διαπραγμάτευσης που βρισκόμαστε σήμερα, ο Τσίπρας  για να υπογραμμίσει πως η κυβέρνηση  είναι έτοιμη να προχωρήσει και σε μέτρα ελέγχου της ροής κεφαλαίων στον τραπεζικό χώρο, έστειλε τον Δραγασάκη να συναντήσει «εκτάκτως» τον Στουρνάρα. Ανεξαρτήτως του πώς «σκηνοθετήθηκε» η συνάντηση, αυτοί που έπρεπε να καταλάβουν, κατάλαβαν…

Το μήνυμα πήγε «συστημένο» και στον Ντράγκι, ο οποίος κινδυνεύει να χρεωθεί ένα τραπεζικό «ατύχημα» σε τράπεζες της ενιαίας – ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας και την επιβολή από κυβέρνηση της Ευρωζώνης μέτρων περιορισμού της διακίνησης κεφαλαίων – μια πραγματική καταστροφή για το κύρος της ΕΚΤ και πιθανή θρυαλλίδα για ένα νέο γύρο κρίσης στο τραπεζικό ευρωσύστημα… Βεβαίως, ένα τέτοιο τραπεζικό «ατύχημα» δεν αφήνει αδιάφορο ούτε τον κ. Σόιμπλε.

Την οριστική απάντηση στο ερώτημα του τίτλου, δεν την περιμένουν μόνον οι Έλληνες. Την περιμένει όλος ο κόσμος. Αν όχι σήμερα Παρασκευή, σε λίγες μέρες θα ξέρουμε…

 

ΥΓ: Η πατρίδα μας σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ μια νέα αφήγηση. Το αφήγημα «ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του»,  το οποίο κυριάρχησε για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο,  μας  πήγε στα βράχια. Η στροφή πρέπει να είναι 180 μοιρών,  για να μπορέσουμε να ξεκολλήσουμε. Το νέο αφήγημα θα πρέπει να είναι αυτό της Ελλάδας ως παγκόσμιου Game Changer.

Υπάρχουν ικανοί άνθρωποι για να αρθρώσουν και να εκφράσουν αυτό το αίτημα, να αναδείξουν αυτή τη  νέα εθνική αφήγηση, να πάρουν στην πλάτη τους το στοίχημα μιας  Ελλάδας που δεν θα μας πληγώνει αλλά και δεν θα την πληγώνουμε.  Αυτοί οι άνθρωποι είναι διάσπαρτοι, παντού. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Σε όλες τις πόλεις και τα χωριά μας,  από τη Θράκη  μέχρι την Κρήτη και από την Ήπειρο μέχρι την Κύπρο. Σε όλα τα φύλα, σε όλες τις ηλικίες, σε όλα τα κοινωνικά, μορφωτικά και εισοδηματικά στρώματα.   Είναι όλοι όσοι και όλες όσες – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – έχουν γίνει οι Game Changers της ζωής τους. Αν του βγει του Τσίπρα, θα τους έχει όλους μαζί του. Κι αυτή η «κρίσιμη μάζα» μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει μια Νέα Ελλάδα.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

 

 

 

Tik…tak… Boom!

OLYMPUS DIGITAL CAMERAΜία από τις πιο συνετές  φωνές  της  σύγχρονης ιστορίας, ο τελευταίος  Σοβιετικός ηγέτης και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ,  βγήκε πρόσφατα για να χτυπήσει το «καμπανάκι του κινδύνου»  να βρεθεί ο κόσμος μέσα σε μια πολεμική περιπέτεια με άγνωστη έκβαση.

Η ανθρωπότητα ζει ακόμη στην «εποχή των σπηλαίων». Γι αυτό και κινδυνεύει τόσο άμεσα,  να ξαναγυρίσει κυριολεκτικά στα σπήλαια,  είτε μετά από έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο,  είτε λόγω των δραματικών κλιματικών αλλαγών που ήδη αφανίζουν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, είτε και από τα δύο μαζί όπως, δυστυχώς, μπορεί να αποδειχθεί και το πιο πιθανό.

Αν δεν βγούμε άρον – άρον από τα «σπήλαια» του εγωισμού μας, αν δεν πούμε όλοι μας ένα μεγάλο από καρδιάς  «ΝΑΙ» σε μια Νέα Αρμονική Ισορροπία με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τη φύση και τον πλανήτη, έχω αρχίσει να πιστεύω πως τα παιδιά μας δεν θα προλάβουν να γεράσουν.

Όσοι νομίζουν αφελώς πως θα είναι ασφαλείς στα «σπήλαια» του εγωισμού τους – «κάστρα» με security, offshore, πλάκες χρυσού, κλπ – θα δοκιμάσουν την οδυνηρή έκπληξη πως στοιχημάτισαν υπέρ της λάθους πλευράς,  την πιο λάθος στιγμή για την ανθρώπινη ιστορία.

«Αγάπη για κάθε τι που ανασαίνει πάνω στη γη», έγραψε πριν μερικές μέρες στο facebook του Κύκλου Αλληλεγγύης   και με όλο τον επαναστατικό ρομαντισμό της,  ένα «πνευματικό παιδί» της iDialogue , η ταλαντούχα νέα λογοτέχνης και δημοσιογράφος,   Γεωργία Δρακάκη.

Διαβάζοντας το post  αυτό,  με γύρισε  στη δική μου νεότητα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μου θύμισε όταν μαζί με τη σύντροφό μου και τότε και σήμερα, Έφη Ασημακοπούλου ,  ενθουσιαζόμασταν με τους στίχους από την «Ενδοχώρα» του Ανδρέα Εμπειρίκου: «Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή/ Τα πάντα μοιάζουν στη βαθύτερη πηγή τους…».

Τότε ,  το «τικ ….τακ» συλλαμβανόταν μόνον ως  μακρινή βοή από τη διαρκή ευαισθησία του ελευθεριακού και εναλλακτικού πνεύματος, το οποίο εκφραζόταν με τις πρώτες πολιτικές απόπειρες οργάνωσης ενός κινήματος κοινωνικής οικολογίας. Στοίχημα ανοιχτό ακόμη…

Με τα μάτια του σήμερα,  η Γεωργία  – σε μια μεταγενέστερη και γι αυτό πιο επείγουσα «ποιητική αποκάλυψη» –  βλέπει τα «λύτρα» που πρέπει να πληρώσει η ανθρώπινη αλαζονεία,  για να σωθεί ο κόσμος. Για να έχει το δικαίωμα να γεράσει η γενιά της και οι επόμενες γενιές!

Δεν πρόκειται πλέον για μια μάχη πολιτικών ή/και θρησκευτικών ιδανικών. Είναι μάχη για τη ζωή αυτή καθ’ αυτή. Για μια κοινωνία του ζώντος. Με τα λόγια του Ραούλ Βανεγκέμ:«Φαντάζομαι σαν μέσα από μια ξαφνική αναλαμπή – ένα σημείο συγχώνευσης όπου οι αισθήσεις και η συνείδησή τους φωτίζουν ξαφνικά τους δαιδάλους του λαβυρίνθου μας, τοποθετώντας μας στο κέντρο, στο σημείο όπου ακριβώς η ατομική μας θέληση για ζωή ανακαλύπτει την πηγή της σε μια συλλογική θέληση για ζωή».

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή στην οποία πρέπει να αποκτήσουμε μια νέα θεώρηση για τη ζωή, τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Ένα είδος Νέου Διαφωτισμού που θα έχει σε προτεραιότητα την Ορθή Πράξη, με  θεμελιώδεις αρχές την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη φιλία, την αλληλοβοήθεια. Μια αληθινή επανάσταση που θα αγγίξει όλους τους τομείς της ζωής, ακριβώς για να μπορέσει και να τη σώσει.

Είναι η στιγμή να αγαπήσουμε. Πρωτίστως, τα ίδια τα παιδιά μας.  Δυνατά κι αληθινά. Δεν τους αξίζει το καλύτερο; Το  καλύτερο δεν είναι το «παιχνίδι εξουσίας» που μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο. Το καλύτερο για τα παιδιά μας, είναι μια ζωή γεμάτη «όμορφα και λαμπερά πράγματα», μέσα σε ένα κόσμο δίκαιης ελευθερίας για όλους και με «αγάπη για ό,τι ανασαίνει πάνω στη γη».

Τικ… Τακ… Τικ…. Τακ…

#mazi: Ελλήνων Ευρώπη!

we are all GreeksΟι Έλληνες πολιτικά, είμαστε αναρχικοί. Μπορεί να σαχλαμαρίζουμε με τα περί δεξιάς, κέντρου και αριστεράς, όμως κατά βάθος είμαστε αναρχικοί. Δεν μας αρέσει να έχουμε κάποιον πάνω από το κεφάλι μας και να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.   Αλλά αυτό τον έμφυτο  αναρχισμό μας,  τον εκδηλώνουμε με  το να είμαστε και αθεράπευτα εξουσιομανείς, με τη λογική πως  «αν κάποιος πρέπει να είναι το Αφεντικό, ας είμαι εγώ».

Το μεγαλύτερο μέρος του αρχαίου και σύγχρονου βίου μας,  το περάσαμε μέσα σε αυτή την υπαρξιακή αντίφαση. Αναρχικοί,  σε ένα διαρκές “power game”.  Από την αρχαία αγορά  μέχρι την Ιερά Σύνοδο και από τα δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια μέχρι την πρωθυπουργία. Είναι στη φύση μας.

Διαχρονικά, όταν αυτός ο έμφυτος αναρχισμός  συναντά το φιλότιμο και μια επιδίωξη με αληθινά ανώτερο ηθικό περιεχόμενο, τότε δημιουργούμε μεγάλες τομές μέσα στην ιστορία. Έτσι  αναδείξαμε σπουδαίους στρατηγούς αλλά και σπουδαίους πολιτικούς. Δεν γράφω ονόματα, τα ξέρουμε όλοι. Σπουδαίο πολιτικό πάντως, έχουμε να δούμε πολλά χρόνια να βγαίνει στην «Αρένα».

Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που κοιτάζει την πραγματικότητα όχι για να συνθηκολογήσει μαζί της,  αλλά για να την αλλάξει  προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων. Όποιοι κι αν είναι οι λίγοι, όσο ισχυροί κι αν είναι.  Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που βλέπει πιο μακριά από αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι,  μπορεί να σχεδιάζει  αυτό που δεν υπάρχει ακόμη και έχει την αποφασιστικότητα  να το καθιστά εφικτό. Σπουδαίος πολιτικός είναι αυτός που διαλέγει τη σωστή θέση στη σωστή στιγμή και το πετυχαίνει διότι μπορεί να αφουγκράζεται  τη «σοφία του πλήθους».

Αυτό λοιπόν που θα κρίνει κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο σπουδαίος πολιτικός που μας έλειψε τα χρόνια του μαρασμού και της υποτίμησης,  είναι η σταθερή και αταλάντευτη προσήλωσή του στην εκπροσώπηση  των πολλών και όχι των λίγων. Όσο αδύνατο κι αν  φαίνεται σήμερα,  μέσα στην «Σκοτεινή Ήπειρο» του δημοσιονομικού  ολοκληρωτισμού και της λιτότητας. Η  αταλάντευτη προσήλωση στη δημοκρατική αρχή είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική  που μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα ξαναγίνεται φάρος,  μέσα στο πυκνό σκοτάδι του αποχαλινωμένου ναρκισσισμού της βορειοευρωπαικής ελίτ. Οι λαοί της Ευρώπης (και όχι μόνο) το διαισθάνονται, το βλέπουν και νιώθουν την ανάγκη να είναι … #mazi.

Η Ιστορία έσπρωξε μπροστά την Ελλάδα,  γιατί η Ελλάδα  μπορεί να σπρώχνει μπροστά την Ιστορία. Απέναντι στον εφιάλτη ενός νέου ολοκληρωτισμού, μιας Γερμανικής Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι πολίτες  ξαναδίνουν νόημα στο ευρωπαϊκό όνειρο του «Μαζί»,  αναφωνώντας «We are all Greeks now». Η  Ελλάδα  ως σύμβολο της δημοκρατίας και ο λαός της ως σύμβολο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ήδη κερδίζουν. Κι όχι μόνο για μας. Για όλους!

ΥΓ1: To τελευταίο επί γης χριστιανικό ευαγγέλιο έχει τον τίτλο «Αλληλοβοήθεια». Το έγραψε ένας Αναρχικός Πρίγκιπας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Ο Πρίγκιπας Πέτρος Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν (στις  8 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 94 χρόνια από το θάνατό του) ήταν εξέχων Ρώσος θεωρητικός ενός ειρηνόφιλου και συνεργατικού αναρχισμού, πνευματικής δύναμης και  ηθικής ευγένειας. Η οξυδερκέστατη παρατήρηση που έκανε, κόντρα στο κυρίαρχο «πνεύμα» των επιγόνων του Δαρβίνου,  είναι πως η αλληλοβοήθεια εξηγεί την εξέλιξη των ειδών και όχι η αλληλοεξόντωση. Μέσα στην εξέλιξη, σύμφωνα με τον Πρίγκιπα Κροπότκιν, δεν σώζεται ο πιο ισχυρός.  Σώζεται αυτός που έχει φίλους.

ΥΓ2:  H Apple  αξίζει 3,5 φορές το ελληνικό ΑΕΠ. Δεν μας δανείζει τα λεφτά της «γέφυρας» του Βαρουφάκη  η φίλη μας,   να αλλάξουμε την Ευρώπη μια ώρα αρχύτερα;   Τι καλύτερη παγκόσμια καμπάνια για το iPad Air 2, το οποίο λανσάρεται  με το σλόγκαν “Change is in the Air!”.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Αποκάλυψη Τώρα: Βγαίνουν ονόματα Γερμανών και συνεργατών τους!

apocalypse_now_sunset_poster_by_yugy5-d70unee Στην «Τέχνη του Πολέμου» ο Σουν Τσου λέει: «η γραμμή ανεφοδιασμού είναι ζωτικής σημασίας, όσο η καρδιά για τη ζωή του ανθρώπου». Το σημειώνω πρώτο καθώς έχει συμβολική αλλά και ουσιαστική σημασία το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εδρεύει στην Φραγκφούρτη. Το «ευρωπαϊκό χρήμα» είναι υπό τον πλήρη γερμανικό έλεγχο, υπακούει μόνον σε γερμανικές εντολές και θα χρησιμοποιηθεί ως «πάντσερ» στη γερμανική «αντεπίθεση» που έχει ξεκινήσει να εκδηλώνεται τις τελευταίες 72 ώρες.

Είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρη η γερμανική πρόθεση να κατασταλεί εν τη γενέσει της η «ελληνική αντίσταση» που εκδηλώθηκε στον ευρωπαϊκό γύρο επαφών Τσίπρα – Βαρουφάκη, προκειμένου να μην μεταδοθεί η «φωτιά» στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό Νότο. Οι Γερμανοί ανησυχούν καθώς μετά τα «φαινόμενα» ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και Podemos στην Ισπανία, η λοιπή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (Ρέντσι και Ολάντ) αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως κινδυνεύει να εκλείψει ιστορικά (όπως το ΠΑΣΟΚ) και αργά ή γρήγορα θα πάρει τις αποστάσεις της από την «παράνοια» της λιτότητας.

Ο χρόνος όμως πιέζει ασφυκτικά την Ελλάδα και οι Γερμανοί το ξέρουν καλύτερα από όλους. Έχοντας τα κλειδιά του «θησαυροφυλακίου» κάνουν στην πραγματικότητα ό,τι θέλουν. Διακοπή στη ροή χρηματοδότησης από την ΕΚΤ, σημαίνει διακοπή «οξυγόνου» και σβήσιμο της «φωτιάς» που πάει να ανάψει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας την «αρπαγή της Ευρώπης» από τα γερμανικά χέρια. Οι Γερμανοί λοιπόν δεν μπλοφάρουν…

Όταν βγαίνει η Φινλανδία στις αγορές (προχθές, Τετάρτη) και μαζεύει 1 δισ. ευρώ μέσω δημοπρασίας 5ετών ομολόγων, πετυχαίνοντας αρνητικό επιτόκιο για πρώτη φορά στην ιστορία, είναι σαφές πως οι «ιδιοκτήτες» δεν θα αφήσουν εύκολα να τους πάρουν το «σπίτι» αυτοί, που τους έχουνε μέχρι και σήμερα για «ενοικιαστές». Ο Τσίπρας το είπε πολύ ωραία αυτό. Αλλά δεν παύει να είναι μια ηθικού περιεχομένου επισήμανση μέσα σε μία απολύτως διεφθαρμένη Ευρώπη που μόνο «το χρήμα μιλάει». Η ηθική παρακμή της Ευρώπης είναι τέτοιας έκτασης που όχι μόνο η επισήμανση του Τσίπρα αλλά και η εξίσου ηθική παραίνεση του Ομπάμα «δεν μπορείς να συνεχίσεις να ξεζουμίζεις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση», κάνουν τους Γερμανούς να «λύνονται στα γέλια», πίσω από τη μάσκα με το βλοσυρό ύφος της Καγκελαρίου Μέρκελ και του Δόκτορος Σόιμπλε.

Για την Ελλάδα δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Άπαξ και μπήκαμε πρώτοι στο «χορό», τώρα πρέπει να «χορέψουμε». Έξυπνα όμως. Τα επιχειρήματά μας πρέπει να έχουν νόημα στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Μπροστά λοιπόν στην γερμανική «αντεπίθεση», το σύγχρονο «οχυρό Ρούπελ» μπορεί να είναι μόνο η Δημοκρατία. Στον ωμό εκβιασμό, στις απειλές «ξαφνικού θανάτου» και στο ταπεινωτικό βασανιστήριο του «εικονικού πνιγμού», να δηλώσουμε ξεκάθαρα πως θα τα αντιμετωπίσουμε με δημοκρατικό φρόνημα, συνοχή και ενότητα. Κι αυτό θα πρέπει να είναι το μήνυμα τόσο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης όσο και της εκλογής νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Στρατηγικά σημαντικό είναι να καταστεί σαφές πως η Ελλάδα δεν παραιτείται από τα δικαιώματά της και υπηρετεί με προσήλωση τη δημοκρατική διαφάνεια. Ο Βαρουφάκης, μέσα στην «καρδιά του κτήνους», στο Βερολίνο, όχι μόνο δεν έδειξε δέος αλλά άνοιξε δύο θέματα που έχουν βάθος: το ζήτημα του ναζισμού και το ζήτημα με τις «μίζες» Siemens και Χριστοφοράκου. Το ζήτημα με το ναζισμό, παραπέμπει τόσο στις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις προς την Ελλάδα και το κατοχικό «δάνειο» όσο και στην ελληνική συμφωνία για το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953.

Το ζήτημα Siemens – Χριστοφοράκου, ωστόσο, είναι ακόμη πιο σημαντικό. Στο ζήτημα αυτό, η ελληνική κυβέρνηση έχει στα χέρια της στοιχεία που «δένουν» Έλληνες αξιωματούχους με Γερμανούς ομολόγους τους.

Οι πληροφορίες λένε ότι μέχρι το Eurogroup και τη Σύνοδο Κορυφής θα εκδηλωθεί εντυπωσιακή πρωτοβουλία κυβερνητικών και κρατικών αρχών στο ζήτημα της διαφθοράς η οποία θα αφορά «σεσημασμένους Έλληνες ολιγάρχες» αλλά και πολιτικά πρόσωπα, η οποία θα κάνει πάταγο! Για αυτή την πρώτη ελληνική απάντηση στην εξελισσόμενη γερμανική «αντεπίθεση» και για τα πρόσωπα των οποίων επίκειται η σύλληψη, οι πληροφορίες λένε πως ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει ενημερώσει τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα.

Έπεται και συνέχεια…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post