Εξ ενστίκτου και μόνον υποστηρίζω πως στις προσεχείς αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές θα δούμε παράξενα πράγματα. Μπορεί μέσα στην ναρκισσιστική αυταρέσκεια των κομματικών μηχανισμών να επικρατεί κλίμα «κανονικότητας» , στην κοινωνία όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Απλώς η σιωπή είναι μη μετρήσιμο μέγεθος, όσο παραμένει τέτοια.
Η μισή κοινωνία είναι σιωπηλή. Αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική χειραγώγηση που επιχειρεί η πολιτική επικοινωνία για να καταστήσει ενδιαφέρουσα την αντιπαράθεση Μαρινάκη – Βαξεβάνη, καθώς επί της ουσίας γι αυτό πρόκειται. Αλλά αν η κοινωνία πίστευε πως αυτή η αντιπαράθεση την αφορά θα εκτόξευε την κυκλοφορία των «Παραπολιτικών» και του «Documento». Εξ όσων γνωρίζω δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Παρ’ όλα αυτά το πολιτικό σύστημα επιμένει να αναπαράγει στο διηνεκές το ματσάκι «Ολυμπιακός – Παναθηναικός» (προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες) διότι μόνο αυτό ξέρει να κάνει. Φως και Σκότος. Και κάθε φορά «νικάει το φως» και κάθε φορά οι πολλοί μένουν στο «μαύρο σκοτάδι».
Αυτή η κρίση εμπιστοσύνης δεν αποκαθίσταται με την επανάληψη των ίδιων πολιτικών παιχνιδιών «μηδενικού αθροίσματος». Η κοινωνία ζητάει λύσεις και το θέαμα που προσφέρεται δεν τη συγκινεί στο παραμικρό, καθώς οι λύσεις που ζητάει είναι λύσεις επιβίωσης με αξιοπρέπεια. Υπαρξιακές δηλαδή.
Όσο το πολιτικό σύστημα «βολεύεται» με τον μηντιακό πόλεμο στις οθόνες των υπολογιστών μας και των κινητών μας, αμήχανο στην πραγματικότητα να προτείνει κάτι που να μπορεί ένας μέσος σκεπτόμενος άνθρωπος να πιστέψει, τόσο πιο εκτεθειμένη αφήνει την κοινωνία στο να υποστεί ένα εξαιρετικά δυσάρεστο μέλλον. Κι αυτό η μισή κοινωνία τουλάχιστον το καταλαβαίνει.
Τώρα το πως θα αντιδράσει αυτή τη φορά μπροστά στους κινδύνους που διαισθάνεται, ούσα αποξενωμένη από το πολιτικό σύστημα , είναι αυτό που θα δημιουργήσει εκλογικά παράδοξα κυρίως στο ρευστό πεδίο της αυτοδιοίκησης, χωρίς να αποκλείεται και ένα έντονο αποτύπωμα στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Το γεγονός, ας πούμε για παράδειγμα, ότι κανένα κόμμα δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πως θα αντιμετωπιστούν οι «μαύρες τρύπες» όλων των ασφαλιστικών συστημάτων της Ευρώπης από τη ραγδαία επέκταση της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης στην παραγωγική διαδικασία δεν περνάει τόσο απαρατήρητο όσο θέλουν να νομίζουν. Ή πως υπάρχει μια δυσκολία στο να αναγνωριστεί πως για να υπάρχει ανθρώπινο μέλλον πρέπει να υπάρχει και πλανήτης και ο καθένας πρέπει να πληρώνει το μερίδιο που του αναλογεί για να υπάρχει γη που θα μεγαλώσουν κι άλλες γενιές ανθρώπων.
Η μισή κοινωνία εξακολουθεί να σκέφτεται. Στη σιωπή. Όπως πριν από ένα μεγάλο Big Bang.
YΓ: Η υποψηφιότητα του Αλέξη Γεωργούλη είναι η απόδειξη πως ο πολιτικός ανταγωνισμός στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η συναισθηματική διαχείριση πραγμάτων, τα οποία έχουν καταστεί πλέον μη διαχειρίσιμα.
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 