Μηνιαία αρχεία: Σεπτεμβρίου 2018

Η εξουσία είναι σαν το βιολί, που το πιάνεις με το αριστερό και το παίζεις με το δεξί. Τα’ χει αυτά η ζωή. Μήπως από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν πήγαμε στην «αγορά του αιώνα» κι από κει στην ΟΝΕ και το ευρώ; Μπορεί στο διαδίκτυο να γίνονται viral τα βίντεο με «τα ψέματα του Τσίπρα» αλλά δεν είναι και κάτι πρωτοφανές.
Μήπως υπήρξε ποτέ η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη; Μήπως επανίδρυσε το κράτος ο Κώστας Καραμανλής; Ή μήπως υπήρχαν τα λεφτά του ΓΑΠ; Και μετά ήρθαν τα μνημόνια. Τα οποία ασφαλώς και δεν τα κατήργησε «με ένα νόμο» ο Τσίπρας αλλά με τη βοήθεια των γεωπολιτικών συγκυριών κατάφερε να πετύχει ό,τι μοιάζει πιο κοντά σε αυτό. Να βγει η Ελλάδα, έστω και τυπικά, από το πρόγραμμα.
Σε οικονομικό επίπεδο λοιπόν, ο πρωθυπουργός θέλει μέσα από τη ΔΕΘ να βγάλει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα: Πως για πρώτη φορά μετά την υπαγωγή στα μνημόνια, υπάρχει «χώρος» για την ελληνική κυβέρνηση να «κάνει πολιτική», κλείνοντας το μάτι στο εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς όμως να το παρακάνει – όπως κατά κόρον συνέβαινε στα προ μνημονίων χρόνια – για «να μην ανησυχήσουν» οι αγορές. Ο Τσίπρας ξέρει κι έχει αποδεχθεί, πως ό,τι λέει σε επίπεδο κυβερνητικής εξαγγελίας, αυτομάτως αντανακλάται στο επιτόκιο δανεισμού της χώρας. Εντάξει δεν είναι η επιτήρηση της τρόικας αλλά απέχει έτη φωτός απ’ αυτό που θα μπορούσε να εννοηθεί ως «εθνική κυριαρχία». Αλλά ποιος έχει «εθνική κυριαρχία» σήμερα;
Σε γεωπολιτικό επίπεδο η ΔΕΘ φέρνει σε πρώτο πλάνο τη «σχέση» με τις ΗΠΑ, σε μια στιγμή ρευστότητας για τα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Η απόλυτη σύμπτωση της ελληνικής κυβέρνησης με την αμερικανική εξωτερική πολιτική στην περιοχή καθιστά την Ελλάδα (μαζί με το Ισραήλ) χώρα – προτεραιότητας για τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα στέλνει το μήνυμα προς τον Ερντογάν πως ναι μεν η Τουρκία έχει στρατηγική αξία, αλλά μπορεί και εύκολα να αντικατασταθεί… Μήνυμα που έχει πάρει ο Ερντογάν και ήδη διαφοροποιήθηκε από Ρώσους και Ιρανούς στη διάσκεψη της Τεχεράνης για τη Συρία. Αλλά αυτό είναι πολύ λίγο για να κλείσει το χάσμα. Η διακυβέρνηση Τραμπ φαίνεται αποφασισμένη να μη δεχθεί καμία «μετάνοια», μέχρι να συρθεί «γονατιστός» ο Ερντογάν στο ΔΝΤ. Συγκυρία που επίσης δίνει «χώρο» στην ελληνική κυβέρνηση για να προχωρήσει ζωτικής σημασίας θέματα όπως ο καθορισμός και η εκμετάλλευση της ΑΟΖ. Απλά θυμίζουμε εδώ πως ExxonMobil και Total, έχουν ήδη χτυπήσει την πόρτα των ΕΛΠΕ με την κατάθεση αίτησης κοινοπραξίας για δύο περιοχές της Κρήτης. Αν δεν προωθηθεί το ζήτημα του καθορισμού της ΑΟΖ με όλες ανεξαιρέτως τις γειτονικές χώρες σ’ αυτή τη διεθνή συγκυρία, πότε ακριβώς περιμένουμε να υπάρξει ιδανικότερη;
Αντικειμενικά λοιπόν ο Τσίπρας έχει «χώρο» για να κινηθεί. Διαφαίνεται στη ΔΕΘ, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Πρέπει να τον γεμίσει με «περιεχόμενο», τουτέστιν πολιτικές, που θα του επιτρέψουν να στήσει τετραπλές κάλπες τον Μάιο του 2019 και να γίνει το «έλα να δεις», με τη μισή και παραπάνω Ελλάδα να είναι υποψήφιοι και να τρέχουν για «σταυρούς».
ΥΓ: Το σενάριο για πτώση της κυβέρνησης εντός του έτους λόγω του «μακεδονικού» έχει μικρές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα. Περισσότερες έχει να γίνει «σκηνοθετημένα» για να αποδράσει ο Τσίπρας, αν κάτι «στραβώσει άσχημα» στην οικονομία, ειδικά στην περίπτωση που δεν καταφέρει τελικά η κυβέρνηση να παρατείνει την περίοδο εφαρμογής του μέτρου της περικοπής των συντάξεων. Ωστόσο κι εδώ η συγκυρία βοηθά και δίνει «χώρο». Απογοητευμένος από τους Γερμανούς, ο Μακρόν θα επιδιώξει με το σύνολο της «εθνικής ισχύος» της Γαλλίας, να βρεθεί είτε ο Μπαρνιέ, είτε ο Μοσχοβισί στη θέση του Γιούνκερ, κόντρα στην όποια επιλογή των Γερμανών που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής της ομάδας των συντηρητικών του Λαϊκού Κόμματος (PPE) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μέλος των Βαυαρών συμμάχων (CSU) της Μέρκελ. Ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός μπορεί να σώσει τις συντάξεις, τουλάχιστον.

Πρώτη δημοσίευση @ RIZOPOULOS POST

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης Τσίπρα, σε όλες τις εκφάνσεις του, από το κεντρικό πολιτικό μήνυμά του μέχρι τις πικάντικες λεπτομέρειές του, θύμιζε τόσο πολύ «Ανδρέα»! Από την «Εθνική Λαϊκή Ενότητα» που είχε επινοήσει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ για να κάνει προεκλογικές κατά βάση διευρύνσεις μέσω συγκεκριμένων προσώπων μέχρι την αναγνώριση της «ανιδιοτελούς προσφοράς» είτε στον Πρόεδρο, είτε στο «πεζοδρόμιο», είτε και μαζί, με την τοποθέτηση από το «πουθενά» σε περίοπτες κυβερνητικές θέσεις νέων προσώπων.
Το μόνο που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα ο Τσίπρας είναι να πάει στη Δήμητρα και να μαζέψει όσες γραβάτες του μακαρίτη έχει φυλάξει, για να τις φοράει τώρα που δεν είναι πλέον ο «αριστεριστής» που θέλει ν’ αλλάξει την Ευρώπη, αλλά ο «εθνικός ηγέτης» της «προοδευτικής» παράταξης.
Η επιδίωξη της «ταύτισης» με τον Ανδρέα δεν είναι ασφαλώς τυχαία. Υπακούει σε μια αλήθεια. Η Ελλάδα, τουλάχιστον σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της, είναι ΠΑΣΟΚ. Είτε το λέει, είτε όχι, είτε το πιστεύει, είτε όχι, έτσι είναι. Και είναι έτσι πολύ φυσιολογικά, καθώς η ηγεμονική δύναμη της Μεταπολίτευσης υπήρξε το ΠΑΣΟΚ και ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου. Δημιούργησε ένα πρότυπο διακυβέρνησης, το οποίο με τη σειρά του διαμόρφωσε την Ελλάδα όπως την ξέρουμε.
Η ειρωνεία είναι πως το «πνεύμα» του Ανδρέα μετά τον θάνατό του εγκατέλειψε το πολιτικό σώμα του ΠΑΣΟΚ, «μπήκε» μέσα στον Κώστα Καραμανλή κι από κει μεταπήδησε στον Αλέξη Τσίπρα. Φαίνεται πως ούτε τα μνημόνια στάθηκαν ικανά να «ξορκίσουν» το «πνεύμα» του Ανδρέα, καθώς δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο από το να γίνει η Ελλάδα ένα φτηνό τουριστομάγαζο, άντε το πολύ πολύ κι ένας βιολογικός λαχανόκηπος για την Ευρώπη.
Πως αντιμετωπίζεται λοιπόν το «πνεύμα» του Ανδρέα, αφού το μέλλον δεν κερδίζεται με φαντάσματα; Για τη σημερινή αντιπολίτευση αυτό παραμένει ένας γρίφος.
Από τη μια, ο ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός με τους όρους που επιχειρήθηκε μέχρι σήμερα απέτυχε να δώσει για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας τα αποτελέσματα που υποσχέθηκε και ως εκ τούτου απέτυχε να αναδειχθεί σε ηγεμονική δύναμη και να δημιουργήσει ένα πρότυπο διακυβέρνησης που να υπερβαίνει θετικά το «manual» διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Από την άλλη, η μετεμφυλιακή ιδεολογία της «εθνικοφροσύνης» συνιστά παιχνίδι με τη φωτιά και καταλήγει πάντα σε εθνικές ταπεινώσεις κι απώλειες.
Η αναζήτηση της λύσης του γρίφου δεν έχει μεταβληθεί ακόμη σε πολιτική πρόταση. Πολύ δε περισσότερο σε κυβερνητικό πρόγραμμα. Ζούμε ακόμη το τέλος του παλιού, χωρίς να διαφαίνεται ακόμη στον ορίζοντα τίποτα πραγματικά νέο.
ΥΓ: Ειλικρινά δεν αμφισβητώ το τι μπορεί να καταφέρει η κα Νοτοπούλου. Τη βρίσκω άλλωστε τόσο «ξινούτσικη» που μπορεί επάξια να γίνει η Βάσω Παπανδρέου του μέλλοντός μας!

πρώτη δημοσίευση:RIZOPOULOS POST