Το 1986 μιλώντας στο βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι, Channel 4, ο σημαντικότερος πολιτικός φιλόσοφος του καιρού μας, ο αείμνηστος Κορνήλιος Καστοριάδης, με δεινή πνευματική οξυδέρκεια και ιστορική διορατικότητα σημείωνε μεταξύ άλλων: «Πριν από τριάντα ή εξήντα χρόνια, οι άνθρωποι της αριστεράς μιλούσαν για τη Μεγάλη Νύχτα, οι άνθρωποι της δεξιάς για την αέναη πρόοδο κ.λπ. Σήμερα, κανένας δεν τολμάει να εκφράσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, ή τουλάχιστον ορθολογικό, που να πηγαίνει πέρα από τον προϋπολογισμό ή από τις προσεχείς εκλογές».
Τριάντα χρόνια μετά από αυτή τη διαπίστωση, τα πράγματα είναι σαφώς πολύ πιο απογοητευτικά. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τελευταία πέντε χρόνια, έχουμε φθάσει πλέον στο «σχέδιο βδομάδας» και κάθε Κυριακή, ανάλογα και με το τι γράφουν και τα πρωτοσέλιδα, «βλέπουμε και κάνουμε».
Το παραδεχόμαστε ή όχι, η πολιτική έχει μετατραπεί στο «γιουσουφάκι» της οικονομίας. Ιδεολογίες, προγράμματα, σχέδια και θέσεις δεν είναι παρά το «σκηνικό» σε ένα «θέατρο του παραλόγου» μέσα στο οποίο ένας υπουργός στη διαδρομή από το σπίτι του μέχρι το γραφείο του, χάνει ή βρίσκει (ανάλογα με τη μέρα) 400 – 500 εκατομμύρια ευρώ για να πληρώσει συντάξεις!
Η πολιτική συρρικνώνεται σε μια λογιστική διαχείριση του υπάρχοντος, ανήμπορη να αρθρώσει αντίλογο στους αυτοματισμούς της οικονομίας. Περιορίζεται στο να βρει όπως – όπως τα λεφτά των συντάξεων αλλά αδυνατεί να απαντήσει πειστικά στο δημογραφικό πρόβλημα, για παράδειγμα. Και όσο η πολιτική αδυνατεί να δημιουργήσει μια συνεκτική ρεαλιστική αφήγηση για το πώς θα μοιάζουν τα πράγματα σε πέντε ή σε δέκα χρόνια και να την υπηρετήσει με μια στοιχειώδη συνέπεια, αντισταθμίζει αυτή την ανημποριά με ρητορικούς διαξιφισμούς και διάφορα εύηχα παραμύθια, ώσπου έρχεται η ώρα της «πραγματιστικής πολιτικής» και η κοινωνία βυθίζεται στην πιο μεγάλη σύγχυση.
Η «Ισχυρή Ελλάδα» του Κώστα Σημίτη. Η «Νέα Διακυβέρνηση» του Κώστα Καραμανλή. Το «Restart» του Γιώργου Παπανδρέου. Τα «Ζάππεια» του Αντώνη Σαμαρά. Σωροί ερειπίων. Διαψεύσεις και ματαιώσεις που «ξήλωσαν το πουλόβερ» του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης κι άνοιξαν το δρόμο για να συμβεί το… αδιανόητο, να πάρει στα χέρια της το «τιμόνι» της χώρας η ριζοσπαστική Αριστερά. Για να αναγκαστεί ασφαλώς να το στρέψει κι αυτή προς τα «δεξιά», μετά από μια μάχη τεσσάρων μηνών, από την οποία βγαίνει «τραυματισμένη» μεν αλλά ακόμα ζωντανή.
H Μεταπολίτευση κατά τον συμπαντικό νόμο της Αδράστειας, κλείνει όπως ξεκίνησε. Με τη Δεξιά σε σπαραγμό. Το Κέντρο εξαφανισμένο στα αζήτητα. Την Αριστερά «τραυματισμένη», αλλά ζωντανή. Κι αν γινόταν δημοψήφισμα, τότε το μόνο που θα έλειπε από το «κάδρο» θα ήταν ένας «Καραμανλής». Δηλαδή, ένας πολιτικός ηγέτης που θα υπερβεί το παρελθόν του, θα αναμετρηθεί με τους δαίμονές του και θα «στεγνώσει την ψυχή του», προκειμένου να κάνει “damage control”, προχωρώντας σε κορυφαίες εθνικές επιλογές που θα διαμορφώσουν το νέο τοπίο στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας αλλά και στην εσωτερική ανασυγκρότηση της χώρας.
Ποιος θα είναι ο νέος Ηγέτης; Ο Τσίπρας έχει όλα τα φώτα πάνω του καθώς οι παλιοί πολιτικοί «οίκοι» κατέρρευσαν. Διεκδικεί να είναι αυτός που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην «επόμενη μέρα», ωστόσο οι τέσσερις μήνες έδειξαν πως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο, καθώς ισχύει το «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί». Τώρα το γνωρίζει καλά και ο ίδιος, οπότε ο Ιούνιος θα αποδειχθεί καθοριστικός, τόσο για την τύχη του όσο και για την τύχη της χώρας.
Το Game of Thrones αλά ελληνικά… μόλις αρχίζει! «Opening your eyes is all that is needing» όπως λέει και μια διάσημη ατάκα του πρώτου μέρους της ομώνυμης σειράς. Ή επί το ελληνικότερο «έχε τα μάτια σου ανοιχτά, βράδυ – πρωί…».
Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 