Η θάλασσα είναι πολλά παραπάνω από την ξαπλώστρα στην πρώτη σειρά. Πόσο μάλλον όταν ακούγεται μέσα από τα βάθη των αιώνων η κραυγή: «Μέσα με δέρνει ο θάνατος, ν’ όξω με δέρνει ο Τούρκος. Κι απ’ τη δεξιά μου τη μεριά, Φράγκος με πολεμάει».
H «Οδύσσεια» συνεχίζεται κι έχουμε περιπέτεια μπροστά. «Πρέπει πάντα να αρχίζεις με κάτι. Έπειτα μπορείς να απομακρύνεις όλα τα ίχνη πραγματικότητας.». Έτσι έλεγε ο Πικάσο. Ας (ξαν)αρχίσουμε με τη θάλασσα. Έχοντας στο νου τα λόγια από την «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ το χρέος μου έκαμα του γιου, ξεπέρασα τον κύρη, τώρα και συ ξεπέρνα με, αν μπορείς, στο νου και στο κοντάρι».
Τhe Greek Way! Η ζωή σε όλες τις πληθωρικές δυνατότητές της, όπως έχει καταδείξει η σπουδαία αμερικανίδα συγγραφέας Edith Hamilton, στο ομώνυμο βιβλίο της. Προφανώς δεν είναι ούτε κάτι απλό, ούτε κάτι εύκολο. Αλλά όπως έχει πει κι ο Νίτσε «Να χορεύεις αλυσοδεμένος!».
Μηνιαία αρχεία: Αύγουστος 2020
Κι η Παναγιά μαζί μας!
Ο Οδυσσέας συνιστά το συλλογικό μας αρχέτυπο. Μπορεί να ναυαγήσεις, μπορεί να περιπλανηθείς, να χάσεις χρόνια και συντρόφους αλλά στο τέλος θα βρεις την Ιθάκη, αν έχεις καταφέρει εν τω μεταξύ να υφάνεις το νόημά της στο μυαλό και στην ψυχή σου. Αυτό επιβεβαιώνουμε κάθε Αύγουστο στις γιορτές, τα πανηγύρια και τα ανταμώματα.
Τώρα όμως «ψαχνόμαστε». Μέχρι να καταλάβουμε πως ο «μπούσουλας» της παράδοσης δεν έχει να κάνει με το «γράμμα» αλλά με το πνεύμα. Αλλιώς η παράδοση «πετρώνει» και γίνεται είδωλο η Χαρά Βέρρα. Η ζωή όμως είναι πάντα σε κίνηση. Σαν το κύμα.
Πίσω από κάθε πόνο, αμφιβολία, ανασφάλεια κρύβεται μια καταστροφική σκέψη και πίσω από μια καταστροφική σκέψη, υπάρχει ο φόβος της αναμέτρησης με τα κύματα που έρχονται και φεύγουν.
Τα δύσκολα είναι αυτά που κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Για να κερδίσεις μεγάλες μάχες θα πρέπει συμφιλιώσεις μεγάλες αντίρροπες δυνάμεις, την ασπίδα της Αθηνάς με την τρίαινα του Ποσειδώνα. Ο Παρθενώνας 2,5 χιλιετίες τώρα, μας κλείνει με νόημα το μάτι.
Αλλιώς, με τα χέρια μονίμως στις τσέπες. καμπουριασμένη τη ράχη και με το χαζό βλέμμα του υβριδικού μετανθρώπου, η ζωή αρχίζει να μοιάζει με πηγάδι που στερεύει μέσα στην έρημο της καταναγκαστικής εργασίας. Γυμνή ζωή που λέει κι ο Αγκάμπεν, σε ένα πλανήτη μεταμορφωμένο σε απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Στο «σκάσε και κολύμπα» που έρχεται, να απαντήσουμε σαν καπεταναίοι: «Βίρα τις άγκυρες!».
Κι η Παναγιά μαζί μας!
Για την ακριβή μας δημοκρατία
Όποιος διατρέξει έστω και διαγώνια ένα βιβλίο για την ιστορία του νεοελληνικού κράτους θα παρατηρήσει εύκολα πως τα χρόνια από το 1974 μέχρι και το 2010 η Ελλάδα υπήρξε για πρώτη φορά μια «κανονική χώρα» του δυτικού κόσμου. Δεν συνέβη τίποτα το αναπάντεχο και το συνταρακτικό, δεν δημιουργήθηκαν έκτακτες συνθήκες, δεν χρειάστηκαν έκτακτα μέτρα, δεν σημειώθηκαν εκτροπές και ανώμαλες πολιτικές συνθήκες. Το επίπεδο ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας αυξανόταν διαρκώς με υλικούς όρους και όλα έμοιαζαν με … ανέμελες διακοπές στην Εδέμ.
Όμως όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος. Κι εκεί βρισκόμαστε πλέον σήμερα. Στην εξορία από τον «παράδεισο» της Μεταπολίτευσης. Το ιστορικό ταξίδι της Ελλάδας μέσα στo «τσουνάμι» της παγκοσμιοποίησης έχει πάψει προ πολλού να είναι “first class”. Ζούμε ήδη μια δεκαετία έκπτωτοι προνομίων και δικαιωμάτων.
Τα κακά μαντάτα όπως θα θυμάστε μας τα είπε με τον πιο επίσημο τρόπο από το Καστελόριζο το 2010 ο τότε πρωθυπουργός. Ο οποίος υπέκυψε κι αυτός στον πειρασμό να το κάνει με τον δικό του τρόπο όπως έλεγε Φρανκ Σινάτρα, πλην όμως κατάφερε μόνο να τα κάνει όλα μαντάρα. Αντί να βάλει τις σειρήνες να ηχήσουν για τον κερδοσκοπικό πόλεμο που δεχόταν η χώρα αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης στις ΗΠΑ το 2008, έταζε πως «λεφτά υπάρχουν». Οι αμαρτίες πληρώνονται. Τις πλήρωσε κι αυτός κι η χώρα. Εκχωρήθηκε η κυριαρχία της στους δανειστές μας και ανετράπη ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της.
Και γι αυτό θεωρώ υπερβολή να γιορτάζουμε πλέον την επέτειο από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Λυπάμαι μάλιστα που η πρώτη Ελληνίδα Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν βάζει σε μια λογική τάξη τα πράγματα αλλά επαναλαμβάνει κι αυτή τα ίδια υποκριτικά στερεότυπα ενός ξύλινου λόγου που δεν πιστεύει κανένας, κερδίζοντας μόνον τα καλά λόγια και τα κολακευτικά σχόλια του Γερμανικού τύπου. Διότι βρισκόμαστε σε ένα νέο κύκλο πολιτικής αντιπροσώπευσης, ο οποίος είναι παντελώς ανήμπορος να εναρμονίσει τις κοινωνικές ανάγκες και τα εθνικά συμφέροντα με τον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό και κατ’ επέκταση με τις στρατηγικές επιλογές των μεγάλων παικτών.
Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τον Ιούλιο του 2015 όταν ο λαός κυρίαρχα ψήφισε ΟΧΙ και μετατράπηκε παρασκηνιακά σε ΝΑΙ. Αχρείαστο ή όχι το δημοψήφισμα πολύ λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι πως η λαϊκή ετυμηγορία έγινε κουρελόχαρτο και η πολιτική ανωμαλία κορυφώθηκε. Το γεγονός πως σήμερα φτάνουμε πλέον στο να στέλνει η εκτελεστική εξουσία στη φυλακή δικαστικούς λειτουργούς και εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας να ζητούν χωρίς προσχήματα τον περιορισμό της ελευθερίας του τύπου δείχνει απλά πως η πολιτική ανωμαλία κατατρώει τις σάρκες της δημοκρατίας. Κι αυτό δεν έχει ποτέ καλό τέλος.
Δυστυχώς η λύση του προβλήματος δεν είναι θέμα «ανθρώπινων πόρων». Δεν είναι θέμα πολιτικού προσωπικού μειωμένων ικανοτήτων, το οποίο μπορούμε να αντικαταστήσουμε και να πάμε καλύτερα. Αυτό είναι το επιφαινόμενο, τα χρωματιστά λουλούδια πάνω στο κολάρο του ελέγχου.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους κανόνες που έχουν φτιάξει οι Μεγάλοι Παίκτες για να επωφελούνται από το Μεγάλο Παιχνίδι, όλη η ευρύτερη περιοχή μας θα διευθετηθεί σαν ένα ενιαίο «οικόπεδο». Το σενάριο να εξαγοράσουμε στο πλαίσιο αυτής της διευθέτησης άλλα 20-30 χρόνια ειρήνης και σταθερότητας με το επιχείρημα πως «το Καστελόριζο είναι μακριά» , είναι ήδη πάνω στο τραπέζι.
Γι αυτό εσύ που είσαι έτοιμος να φας σαράντα Τούρκους στην καθισιά σου (στον καναπέ, πάντα) απλά θυμηθήσου πως σαν κι εσένα κάποιοι άλλοι κάθονταν και περίμεναν έναν Ιούλιο πριν 5 χρόνια να κάνουν κομφετί τα μνημόνια… Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι! Άκου και λίγο Ματθαιόπουλο που έχει πλάκα τα γαλόνια και ξέρει…
Όποιον κάνει «τζιριτζάντζουλες», η κορυφή της «πυραμίδας» τον στέλνει για βρούβες!
Πρώτη μετάδοση POINT Z
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 