Χωρίς παιδιά, μέλλον δεν υπάρχει. Τώρα όμως πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως όλα τα παιδιά συνδέονται μεταξύ τους, δεν μπορείς να θεωρήσεις πως έχεις εξασφαλίσει το παραμικρό στο παιδί σου όταν το παιδί του άλλου εξαϋλώνεται ή όταν το παιδί του άλλου γίνεται «βίζιτα» και βιάζεται κατ’ εξακολούθηση στα … 12!!! Μπαίνει σε κίνηση ο τροχός της Δικαιοσύνης. Όχι του Ντογιάκου. Του σύμπαντος.
Όποιος αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του, αγαπάει τα παιδιά. Τα νιάτα. Δεν τα σκοτώνει. Δεν τα κακοποιεί. Δεν τα διαφθείρει. Δεν τους κλείνει το δρόμο. Δεν τα υποτιμά και δεν τα απαξιώνει. Κι αλίμονο αν χρειάζεται να ζούμε ένα bloodbath για να σκεφτούμε τα θεμελιώδη.
Αν κάτι έχει απομείνει να ενώνει μια πολυτεμαχισμένη κοινωνία, έστω κι αν ο καθένας μας είναι στον κόσμο της φούσκας του, νομίζω είναι η αγάπη για τα παιδιά μας. Κι αυτή η αγάπη δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με μια πραγματικότητα – λοταρία που δεν ξέρεις αν το παιδί σου θα γυρίσει ζωντανό στο σπίτι του. Είτε είναι «ντελιβεράς», είτε παίρνει το νυχτερινό τραίνο. Δεν αντέχεται.
Στην καρδιά της ελληνικής οικογένειας είναι τα παιδιά. Πάνω από χρώματα, κόμματα, ιδεολογίες και προκαταλήψεις. Τώρα όμως πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως στα παιδιά μας χρωστάμε αν μη τι άλλο μια στοιχειωδώς σοβαρή κοινωνία.
Aμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Την έχουμε την πληροφορία απλά κάνουμε πως δεν υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο. Υπάρχει και είναι αυτό το διαχρονικά ελαττωματικό κράτος που συγκεντρώνει όλα τα μειονεκτήματα που έχουμε σαν λαός και σχεδόν καμία από τις αρετές που έχουμε σαν ξεχωριστά πρόσωπα.
Η γενιά μου, η ελληνική Generation X, οι γύρω στα πενήντα, δεν έδωσε κανέναν αγώνα ηθικού χρέους. Δεν ζήσαμε Αντίσταση, Εμφύλιο, Κύπρο, Ανένδοτο, Χούντα, Πολυτεχνείο. «Μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη» γενιά κατά τον γνωστό αφορισμό των «Φατμέ». Η ελληνική Generation X, λίγο πολύ τα βρήκε όλα ανοιχτά και έτοιμα. Κάναμε βόλτα με το magic bus. ΠΑΣΟΚ! Ή τουλάχιστον έτσι νoμίζαμε. Τίποτα δεν προσφέρεται δωρεάν και το τίμημα είναι ασύλληπτα οδυνηρό όταν οδηγεί στη θυσία των παιδιών σου, επειδή « It’ s the economy, stupid».
Το Κακό έρχεται από μακριά. Κι έχει πάντα πολύ προετοιμασία μέσα του. Πέρασε πολλούς σταθμούς μέχρι να καταλήξει στα Τέμπη. Και τα «κλειδιά» πουθενά δεν ήταν στη θέση τους.
Το «Ποτέ ξανά» για να είναι ρεαλιστικό, προϋποθέτει μια καθαρτήρια απάντηση στο «γιατί;». Δεν είναι απλό και δεν είναι αυτονόητο. Αλλά όταν ο Κρόνος τρώει παιδιά, σίγουρα δεν είναι ένα ακόμη σύνηθες προεκλογικό debate. Είναι Τιτανομαχία. Και καμία γενιά τελικά δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη να κάνει το χρέος της.
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 