Μηνιαία αρχεία: Οκτώβριος 2020

Θα μου πεις τι ψάχνεις τώρα; Ξέρω γω… αλλά είναι μάλλον αλήθεια αυτό που έλεγε ο Καστοριάδης: «Οι λογαριασμοί που έχει κανείς με τον τόπο που γεννήθηκε, που μεγάλωσε, που μιλάει τη γλώσσα του δεν κλείνουν ποτέ». Από αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό ξεκινάει αυτό το σχόλιο. Για το πόσο προφανές είναι πως η αποφασιστική πράξη στην αναμέτρηση με την Τουρκία, είναι υπεράνω των ελληνικών δυνάμεων. Δεν συνιστά έκπληξη. Αυτή είναι η διαχρονική εκτίμηση των ελληνικών ηγεσιών. Γι αυτό και η ελληνική αγωνία είναι σφραγισμένη με τη διττότητα της «τόλμης» στη ρητορική της επικοινωνίας και της οργανωμένης αδράνειας στην πράξη, γι’ αυτό και πάντα η Ελλάδα κοντοστέκεται αναποφάσιστη στο κατώφλι του πράττειν. Αλλά από αυστηρά ηθική άποψη κάθε αυτοδιχασμός είναι ένοχος και πληρώνεται αναλόγως από την ιστορία.
Ειδικά η τρέχουσα επιδεικνυόμενη «ψυχραιμία» που έχει μάτια μόνο για τον ευρωπαϊκό ουρανό, μήπως και δει πουθενά γραμμένο το «εν τούτω νίκα», με αποτέλεσμα να κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει επί ελληνικής γης και θαλάσσης. Εάν η κατειλημμένη από απελπισία Ελλάδα δεν οδηγήσει το μυαλό και την καρδιά της σε πλήρη αυτοσυνείδηση, ποτέ δεν πρόκειται ν’ απαλλαγεί από τις αρρωστημένες ψυχικές καταστάσεις που την οδηγούν στις τραγωδίες που βιώνει, με σταθερή ιστορική περιοδικότητα. Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος…. Και η ελληνική διπλωματία, την οποία υποτίθεται πως προκρίνουμε έναντι της στρατιωτικής απάντησης, δεν κατάφερε ούτε τη θεολογική σχολή της Χάλκης να ανοίξει. Έγινε τζαμί όμως η Αγιά Σοφιά.
Ούτε στρατιωτικά αλλά ούτε και διπλωματικά έχουμε επιτύχει έστω και μια μικρή νίκη. Συνεπώς… η επερχόμενη ήττα είναι προδιαγεγραμμένη. Το εύρος της μόνον μπορεί – κι αυτό υπό προϋποθέσεις – να είναι συζητήσιμο.
ΥΓ: Αν υπάρχει μια ελπίδα, αυτή είναι να έχει δίκιο ο Χαίλντερλιν: «Όπου όμως υπάρχει ο κίνδυνος, εκεί αναπτύσσεται και η σωτηρία». Μπορεί οι Γερμανοί στρατηγοί να μην ήταν ποτέ φίλοι μας, οι Γερμανοί ποιητές όμως, ήταν όλοι.