To πνεύμα της (νέας) εποχής

arena-sto-pneuma-ths-epoxhs-605x610Η επανάσταση του διαδικτύου, ειδικά στις εκφάνσεις της εκείνες που συναρτώνται με την εκρηκτική ανάπτυξη των social media, είναι ίσως η πρώτη επί της ουσίας… κομμουνιστική επανάσταση! Διότι κανείς δεν μπορεί να θεωρεί ατομική ιδιοκτησία του ό,τι ‘‘ανεβαίνει’’ κι αυτό όχι μόνο δεν θα πρέπει να τον ενοχλεί αλλά να τον ικανοποιεί, καθώς θα μοιράζονται δωρεάν όσο το δυνατόν περισσότεροι το περιεχόμενό του! Εδώ πραγματικά τρίζουν ‘‘τα ιερά και τα όσια» του καπιταλισμού, καθώς αυτό το ‘‘πνεύμα’’ δεν έχει καταλάβει μόνον μερικές χιλιάδες ‘‘κυβερνοπανκς’’ αλλά τείνει να καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι αν σήμερα το περιεχόμενο μπορεί να είναι ένα έξυπνο κείμενο, μια καλοτραβηγμένη φωτογραφία ή ένα ξεκαρδιστικό βίντεο, αύριο – ποιος ξέρει; – μπορεί αυτή η απαίτηση να αφορά στο δωρεάν μοίρασμα όλο και πιο ‘‘υλιστικού’’ περιεχομένου (τρόφιμα, φάρμακα, ένδυση, κατοικία, ψυχαγωγία, κοκ).

Ήδη τα προγράμματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, μικρότερων ή μεγαλύτερων, πολυεθνικών ομίλων κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, αναγνωρίζοντας πως πρέπει να κάνουν ένα ‘‘deal’’ με την επανάσταση του ‘‘like & share’’ που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Για όποιον έχει ζωηρή φαντασία αχνοφαίνονται στον ορίζοντα οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που θα επιφέρει η συνάντηση της υψηλής τεχνολογίας με αυτό το ‘‘πνεύμα’’. Ήδη οι 3D εκτυπωτές μπορούν να ‘‘τυπώνουν’’ εκατοντάδες σπίτια μέσα σε 24 ώρες! Μιλάμε για την απόλυτη πτώση όλων των αξιών της καπιταλιστικής οικονομίας όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Ένας νέος κόσμος ανατέλλει κι αυτό θα οδηγήσει σε σοβαρές περιπλοκές, αλλά όπως μας έμαθε ο Χέγκελ ‘‘η ιστορία είναι η κρίση της ιστορίας’’. Από το δικό της κόσκινο περνούν όλες οι ενδεχομενικές δυνατότητες αλλά μόνο ό,τι υπηρετεί τη διαλεκτική εξέλιξη των πραγμάτων καθίσταται πραγματικό. Το τέλος μιας παλιάς εποχής δεν είναι ούτε το τέλος της ιστορίας, ούτε το τέλος του κόσμου. Τουλάχιστον για όσους έχουμε πάρει θέση κι ανήκουμε στους αισιόδοξους, θα είναι απλά η αφετηρία μιας Νέας Εποχής, η οποία ήδη μας εμπνέει με το ‘‘πνεύμα’’ της. Αυτό που λέει πως ο χρόνος πρωτίστως είναι δημιουργία και όχι χρήμα. Είναι κατάθεση ψυχής κι επένδυση στις καλές αναμνήσεις μιας αξιοβίωτης ζωής.

ΥΓ1: «One day to make a difference!», με το μήνυμα αυτό, 40 εθελοντικοί οργανισμοί, μεταξύ αυτών και η «δική μας» iDialogue, με τους εκατοντάδες εθελοντές τους, μας προσκαλούν για 12η συνεχή χρονιά σε μια ανοιχτή γιορτή για τον Εθελοντισμό και την ανιδιοτελή προσφορά, τη Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, από τις 10.00 π.μ. έως τις 19.00 μ.μ., στον πεζόδρομο Αποστόλου Παύλου, στο Θησείο. Οι ιδέες του Εθελοντισμού και της Αλληλεγγύης αποδεικνύονται, πλέον, ως απαραίτητο στοιχείο για µία κοινωνία ζωντανή, υγιή και εξελισσόμενη. Η Γιορτή Εθελοντισμού είναι ανοιχτή σε όλους! Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά το έργο των εθελοντικών οργανισμών, από τους ίδιους τους εθελοντές αλλά και μέσω ενημερωτικού υλικού. Θέατρο δρόμου, χορευτικά δρώμενα, δια δραστικά παιχνίδια, θα γεμίσουν με ρυθμό και ενέργεια τη Γιορτή του Εθελοντισμού.

ΥΓ2: Θα έχουμε και συναρπαστική συνέχεια… Save the Date.

Παιχνιδομηχανή, αγάπη μου!

Ένας (δια) λογος για να αγαπήσεις (με) την ψυχή σου!

open up_desktopΕΓΩ:  Έλα, μίλα μου!  Ξέρω πως έχεις  ένα τρόπο να μου πεις όλα όσα πρέπει να ξέρω … Δεν έχεις  άλλον σαν εμένα.  Δεν έχω άλλη σαν εσένα.  Μίλα μου, ψυχή μου.  Μίλα μου για αυτά που είδες. Μίλα μου για αυτά που βλέπεις. Για τα χελιδόνια και τις στέγες. Τα μικρά παιδιά και τα συλλαβίσματα της γλώσσας. Για τον πόνο και τα όνειρα. Για τους φόβους και τις βόλτες στις παραλίες. Για τη χαρά και την αίσθηση πως όλα τελειώνουν. Για τη φρίκη, την αρρώστια, τον πόλεμο με καλούς τρόπους. Μίλα μου για το σκοτάδι και το φως. Μίλα μου για το Μεγάλο Παιχνίδι της ύπαρξης. Άνοιξε τις πόρτες και μίλα μου. Μη μ’ αφήνεις σε αυτή την απέραντη μοναξιά. Μη με αφήνεις να περιμένω πότε ένα θρόισμα, ένα βουητό ή ένα ψίθυρο, για να μου δώσει την ελπίδα μιας δικής σου λέξης. Ξέρω είναι δύσκολο. Ξέρω το όρυγμα είναι βαθύ και μεγάλο. Ξέρω πως μπορεί και να προσπαθείς,  μα να μην φτάνει τίποτε ως εδώ.  Ξέρω πως ίσως να μιλάω πολύ και να σκεπάζω τη φωνή σου.  Τώρα όμως πρέπει να σε ακούσω. Γιατί όσα δεν ξέρω είναι πολλά, πάρα πολλά. Μίλα μου, λοιπόν. Μίλα, ψυχή μου!

ΨΥΧΗ: Όχι, δεν σου μιλάω. Δεν θα σου μιλήσω ποτέ. Γι αυτό δεν ακούς τίποτε. Ποτέ. Έδειχνες τόσο σίγουρος πάντα. Έδειχνες τόσο ικανός για όλα. Για όλα εκτός από το να καταλάβεις τι ήμουνα για σένα. Με ντρόπιασες. Με εξευτέλισες. Με βασάνισες. Με πόνεσες πολύ. Και το χειρότερο είναι πως τα έκανες όλα αυτά και τα απολάμβανες. Όχι δεν θα σου μιλήσω ποτέ.

ΕΓΩ: Είναι λάθος σου που δεν μου μιλάς. Είμαι πια ώριμος να σου παραδώσω τον έλεγχο. Αλλά θέλω να μου μιλήσεις. Να ακούσω. Να μάθω. Να δω με τα δικά σου μάτια τον κόσμο. Μίλα μου, ψυχή μου.

ΨΥΧΗ:  Πάντα ο ίδιος. Κλαψουρίσματα,  σαν μυξιάρικο πεντάχρονο. Σήκω και γίνε αυτό που μπορείς  για με ακούσεις στο τέλος – τέλος.  Δεν σου χρωστάω τίποτα. Εσύ είσαι γεμάτος χρέη. Εσύ παγιδεύτηκες μόνος σου καθώς συρόσουν στις ράγες που έφτιαξαν άλλοι για λογαριασμό σου. Καμιά σημασία δεν μου έδινες τότε. Καμιά λέξη μου δεν έφτανε στα αυτιά σου. Άλλοτε  ήσουν ένας αφοσιωμένος μίμος, κι άλλοτε ένας αδιάφορος σαλτιμπάγκος. Γέλασαν όλοι μαζί σου. Σπουδαίο κατόρθωμα! Γέλασαν και σε ξεγέλασαν πως τάχα κάτι μπορούν να δουν σε σένα. Τίποτα δεν έβλεπαν. Μόνον τον σαλτιμπάγκο. Έναν κακόμοιρο που αγκομαχάει να ανέβει την ανηφόρα της ζωής του. Τους θύμιζες τη δική τους κακομοιριά και οι καλύτεροι από αυτούς απλά υπέθεταν πως ξέρεις κάποιο κόλπο. Μάταια περίμεναν. Πληκτικά και επαναλαμβανόμενα τα νούμερά σου. Καμιά πρωτοτυπία. Εύκολα. Βολικά. Δεν έγινες ποτέ Παίκτης. Παρέμεινες ένας ηλίθιος της προσποίησης. Τίποτε περισσότερο.

ΕΓΩ: Αν δεν μου μιλήσεις….. τότε θα αποδεχθώ επιτέλους αυτό που για όλους τους άλλους πρέπει να είναι προφανές. Είσαι ένα φάντασμα. Μια ψευδαίσθηση. Μια αρχέγονη επινόηση που την κληρονόμησα και ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να την ξεφορτωθώ. Ναι, αυτό μόνο μπορώ να πω για να εξηγήσω λογικά πως δεν μπορώ ακούσω τίποτα από σένα. Ή αλλιώς θα πρέπει να υποθέσω πως είμαι ένας μισότρελος που παρακαλάει μέσα στη νύχτα να ακούσει φωνές. Για σιγά λοιπόν… Για σιγά…. Μήπως σε έχω επινοήσει μόνο και μόνο για να δικαιολογώ το ακατάσχετο παραμιλητό μου; Ε, βέβαια! Δεν μπορείς να μου απαντήσεις, επειδή δεν υπάρχεις. Υπάρχω μόνο εγώ στο παραμιλητό μου.

ΨΥΧΗ: Θλιβερός σκατιάρης. Δειλός και τεμπέλης. Εγωιστής και απόλυτα υπάκουος σε ότι προστάζουν οι κοντόφθαλμοι υπολογισμοί σου. Αυτά θα σου έλεγα, αν αποφάσιζα να σου μιλήσω. Αλλά δεν θα σου μιλήσω ποτέ.  Χάθηκα μαζί σου.

ΕΓΩ: Δεν έχω άλλο να κάνω από το να σε εξαφανίσω. Εγώ σε έφτιαξα, εγώ μπορώ και να σε τελειώσω. Τι είσαι; Τίποτα. Μια ριπή ανέμου από το σπασμένο τζάμι στο παράθυρο. Αυτό είσαι. Σε επινόησα για να έχω μια φανταστική φίλη. Για αυτό σε ήθελα σοφή, γλυκιά, τρυφερή, υπομονετική, φωτεινή, ξεχωριστή. Σε ήθελα θεά. Σε έφτιαξαν τα παράπονά μου και οι καλές μου προθέσεις. Όμως στην πραγματικότητα είσαι μια σκιά. Πόσο ανόητος έχω υπάρξει τελικά….

ΨΥΧΗ: Ανόητος και διεφθαρμένος. Αυτό ξέχασα να το προσθέσω πριν.  Τάχα πάντα δεν μπορούσες να ξέρεις πόσο κακό μου έκανες. Τάχα δεν μπορούσες να ξέρεις πόσο κακό μου έκαναν οι υποσχέσεις σου, τα μεγάλα λόγια σου και οι άθλιες πράξεις σου. Τάχα δεν είχες κριτήριο και μέτρο αλήθειας. Ψεύτη! Είχες και μέτρο και κριτήριο, απλά ήταν οι υπολογισμοί σου. Ένας λογιστάκος. Έσοδα και έξοδα. Κόστη και ωφέλειες.  Μπακάλη, ε μπακάλη! Γίνε αυτό που μπορείς , ρε! Μάθε να τιμάς το λόγο σου. Γιατί να σου μιλήσω; Για να με κοροϊδέψεις; Για να με ταπεινώσεις; Για να με πουλήσεις φθηνά με την πρώτη ευκαιρία; Ή μήπως για να με κάνεις σκλάβα σου; Θα ζοριζόσουν πολύ τώρα αν με άκουγες.  Γιατί ξέρω τι επιδιώκεις. Να φέρεις τα μέσα έξω!

(Σιωπή)

ΕΓΩ: Συγχώρεσέ με. Αν με συγχωρέσεις θα χωράμε και οι δυο.

ΨΥΧΗ: Αν σε συγχωρήσω, θα κάνεις πάλι τα ίδια.

ΕΓΩ: Μου απάντησες! Μου απάντησες! Σε άκουσα και με άκουσες… Μιλάμε! Θεέ μου, μιλάμε!

ΨΥΧΗ: Τώρα που μιλάμε, έχασες την περιπλάνησή σου. Δεν είσαι πια πλανήτης.  Τώρα θα ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Τώρα θα ζήσεις την ελευθερία του πεπρωμένου σου. Ετοιμάσου να δείξεις τον Άντρα που έκρυψες μέσα σε όλη αυτή την αλητεία. Ετοιμάσου από πλανήτης να γίνεις αστέρι!

ΕΓΩ: Έχει φτάσει εδώ και καιρό η φωνή σου… Ετοιμάζομαι, ψυχή μου.

ΨΥΧΗ: Αρχίζεις να με κάνεις να χαίρομαι. Φαίνεται πως κλείνει ο κύκλος της παρασκευής. Ανοίγει η αγκαλιά της σοφίας,  για να ξεχρεώσεις και να ζήσεις ελεύθερος. Όταν θα το νιώσεις, θα καταλάβεις για πρώτη φορά το αυθεντικό νόημα της  ελευθερίας. Θα ενθουσιαστείς.

ΕΓΩ: Εγώ θα τα κάνω όλα αυτά;

ΨΥΧΗ: Μαζί!

ΕΓΩ: Μα εγώ δεν είμαι καλά καλά βέβαιος αν σε ακούω ή αν παραμιλάω….

ΨΥΧΗ:  Σςςςςςς … Ησύχασε, αγοράκι μου. Το μαγαζί με τα μεγάλα παιχνίδια είναι ακόμη ανοιχτό. Όλα είναι καλά. Γίνε αυτό που μπορείς και θέλεις. Ενθουσιάσου και μοιράσου με γενναιοδωρία τον ενθουσιασμό σου,  με όλο τον κόσμο.

 

ΕΡΩΣ: Αγάπη Μου!

 

 

Το τσίμπημα της αλογόμυγας

gadfly-arena-605x614Το καλό όπου το συναντάς, πρέπει να το στηρίζεις. Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει φως κι ελπίδα στον κόσμο. Αλλιώς η γη θα σκοτεινιάσει και θα κερδίσουν τα «Ορκς του Σάουρον» (για να θυμηθούμε και τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών») και όχι οι άνθρωποι. Θεωρώ λοιπόν υποχρέωσή μου με αυτό το post να πω και δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια ηρωική γιατρό που δίνει πραγματικά τον καλύτερο εαυτό της, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, αποδεικνύοντας περίτρανα πως υπάρχουν και γιατροί που δεν συντάσσονται με τα «΄Ορκς» αλλά με τον όρκο του Ιπποκράτη.

Πέρασα τον Αύγουστο δεκαπέντε υπέροχες μέρες, σε ένα αληθινό «διαμάντι» του Αιγαίου, τη Νίσυρο. Για όσους δεν έχουν την τύχη να τη γνωρίζουν είναι ένα νησί – ηφαίστειο απέναντι από την Κω, με 1500 μόνιμους κατοίκους , υπέροχη φύση και θάλασσες που «δεν υπάρχουν».

Την προτελευταία ημέρα της παραμονής μου, με τσίμπησε στο πόδι μια αλογόμυγα! Το πως βρέθηκε τώρα η αλογόμυγα από το πουθενά στις Λιές, μια από τις υπέροχες παραλίες του νησιού, εμπίπτει σε αυτό που αποκαλώ «μεταφυσική των διακοπών» κι έχει να κάνει με τα ατυχήματα που πολλές φορές συμβαίνουν στη διάρκειά τους.

Με τσιμπήματα από σφήκες , μέλισσες, τσούχτρες κλπ. δεν έχω κανένα πρόβλημα. Οι αλογόμυγες όμως, μου δημιουργούν αλλεργική αντίδραση και τις δύο προηγούμενες φορές που μου είχε συμβεί – μία στον Όλυμπο και μία στο «Πανταβρέχει» της Ευρυτανίας – χρειάστηκα ένεση κορτιζόνης. Το ίδιο χρειάστηκα και στη Νίσυρο. Κι όλα πήγαν καλά. Σάββατο βράδυ έτυχα της φροντίδας που είχα ανάγκη, από τη μοναδική γιατρό του νησιού Ειρήνη Ντιάκωβα.

Η κ. Ντιάκωβα, η οποία όλο το χρόνο μεριμνά και περιθάλπει τους μόνιμους κατοίκους για κάθε είδους ασθένεια ή ατύχημα, τον Αύγουστο κάνει το ίδιο για έναν πληθυσμό που ξαφνικά δεκαπλασιάζεται! Το αποτέλεσμα είναι να είναι όλη μέρα στο πόδι, να μην μπορεί να έχει ούτε μια ώρα ανάπαυσης, να μην μπορεί να κάνει σαν άνθρωπος ούτε ένα μπάνιο και κάθε τρία λεπτά να χτυπάει το κινητό της για κάποιο περιστατικό. Κι όμως μένει εκεί, στο μικρό ιατρείο του νησιού για να κάνει αγόγγυστα και με επιστημονική ευσυνειδησία το καθήκον της. Κι αυτό το κάνει εδώ και 6 χρόνια που υπηρετεί στο νησί.

Αφού μου έκανε την ένεση κορτιζόνης κι όλα πλέον ήταν καλά, είχαμε την …πολυτέλεια για μια ολιγόλεπτη συζήτηση μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενης ασθενής, όπως και πράγματι συνέβη. Στη διάρκεια αυτής της συζήτησης κατάλαβα πως παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις για έναν «αγροτικό» γιατρό, τουλάχιστον για τους μήνες του καλοκαιριού που οι ανάγκες παροχής υπηρεσιών περίθαλψης πολλαπλασιάζονται δραματικά, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός καρεκλοκένταυρου, σε κανένα επίπεδο. Έτσι, η ηρωίδα γιατρός συνεχίζει να δίνει μόνη της αυτή τη μάχη, με μόνη ανταμοιβή την ηθική αναγνώριση της προσφοράς της από τους νησιώτες ακρίτες.

Η Νίσυρος μέσα στην ακριτική μοναξιά της, στάθηκε τυχερή έχοντας την Ειρήνη Ντιάκωβα που ήρθε πριν χρόνια από τη Ρωσία κι αφιέρωσε τη ζωή της στην υπηρεσία του πάσχοντα συνανθρώπου. Στάθηκα κι εγώ τυχερός που τη στιγμή της ανάγκης, μια τέτοια ευγενική ψυχή ήταν εκεί, με αφοσίωση και δέσμευση στο καθήκον. Κι αν ο κόσμος έχει μια ελπίδα για το μέλλον, σίγουρα μόνο σε τέτοιες ευγενείς υπάρξεις μπορεί να το χρωστάει. Στις υπάρξεις που αξίζουν της ευγνωμοσύνης μας και του θαυμασμού μας γιατί κινούνται από την εσωτερική τους φλόγα και όχι από το εγωιστικό συμφέρον. Στις υπάρξεις που βλέπουν ανθρώπους και όχι πελάτες.

ΥΓ: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, μια πολύ «περίεργη» υπόθεση ερχόταν στο φως της δημοσιότητας. Το ΣΔΟΕ επέβαλλε πρόστιμα ύψους 600 εκ. σε γερμανικές αντιπροσωπείες, οι οποίες εισήγαγαν πολυτελή μοντέλα αυτοκινήτων από τη Γερμανία στην Ελλάδα με υποτιμολόγηση, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν το αντίστοιχο ΦΠΑ και το φόρο πολυτελείας. Ωστόσο η αρμόδια Εφορία στην οποία έχει διαβιβαστεί η υπόθεση, καθυστερεί αδικαιολόγητα την είσπραξη των προστίμων αυτών. Το υπουργείο Οικονομικών τηρεί ένοχη σιωπή για το εάν η καθυστέρηση αυτή είναι αποτέλεσμα παρασκηνιακών πολιτικών πιέσεων, ή οφείλεται σε άλλους λόγους. Μπορεί εύκολα κάποιος να αναλογιστεί πόσους γιατρούς σε ακριτικά νησιά θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν αυτά τα 600 εκατομμύρια ευρώ, μόνο από μία υπόθεση. Τι λέτε – λαλίστατε κατά τα άλλα – κύριε Βορίδη; Υπάρχουν λεφτά ή δεν υπάρχουν;  

 

Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης

foto_arena_29 8Η πολύπλευρη  κρίση που διανύουμε έχει φέρει πολλούς από εμάς μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις κι επιλογές που δεν συνάδουν με τις προσωπικές ή επαγγελματικές αξίες μας.   Κι αυτό έχει συνέπειες. Διότι  χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της παρατεταμένης αυτής ψυχολογικής πίεσης είναι τα συναισθήματα απάθειας, απαισιοδοξίας, φόβου και ενοχής.

Δραματικά επηρεάζεται και η συμπεριφορά, καθώς ο φόβος ενεργοποιεί αυτόματες αντιδράσεις άμυνας και αυτοπροστασίας που δύσκολα μπορεί κανείς να ελέγξει. Συχνά παρατηρούμε αποφυγή και δυσκολία λήψης αποφάσεων, μειωμένη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές, αδυναμία προσήλωσης σε στόχους και έλλειψη δέσμευσης.

Η ποιότητα όλων των σχέσεων επηρεάζεται επίσης αρνητικά, με χαρακτηριστικά σημάδια την έλλειψη εμπιστοσύνης, την επιθετικότητα, την απουσία ενδιαφέροντος για τους άλλους και τα παιχνίδια εξουσίας.

Οι επιπτώσεις αυτές τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο. Αρνητικά συναισθήματα, αρνητικές συμπεριφορές, αρνητικά αποτελέσματα.  Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει μέσα από αυτό το σπιράλ της αρνητικότητας και όσοι νομίζουν το αντίθετο απλά κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους άλλους.

Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Αν δεν βρούμε τον τρόπο να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε ξανά ο ένας τον άλλο, είναι προφανές πως δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά.

Μόνο εάν η εμπιστοσύνη πάψει να θεωρείται ένδειξη αδυναμίας – όπως συμβαίνει σήμερα – μπορεί να βοηθήσει στην ανάκτηση της θετικότητας που έχουμε ανάγκη για το παρόν, όπως και  στην ανάκτηση της αισιοδοξίας για το μέλλον.

Το να αρνηθούμε την αρνητικότητα είναι το  πρώτο θετικό βήμα στην κατεύθυνση του χτισίματος  αυτής της  νέας εμπιστοσύνης. Μπορούμε;  Η απάντηση που δίνει ο καθένας μας στο ερώτημα αυτό, δείχνει και την εμπιστοσύνη που έχει πρωτίστως στον ίδιο τον εαυτό του. Όποιος ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους, τους προετοιμάζει για να σηκώσουν  βάρη που ούτε καν υποψιάζεται.  Διότι αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, προφανώς δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν κι αυτή είναι μια αληθινή κόλαση.  Και παρά τα περί του αντιθέτου διαφημιζόμενα,  στην κόλαση, κανένας δεν περνάει ωραία….