Ο Σύνδεσμος, ο Στεργίου και οι… εκλεκτοί!

Ομολογώ πως ένιωσα έκπληξη διαβάζοντας τα νέα. Ο Δήμαρχος Πεντέλης Δημήτρης Στεργίου αναλαμβάνει ρόλο, όπως φαίνεται, στην ηγεσία ενός κόμματος με την επωνυμία «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ».

Το κόμμα δεν το γνωρίζω, αν και έχει μια μικρή προϊστορία στο περιθώριο της πολιτικής ζωής καθώς ιδρύθηκε τον Νοέμβριο 2011, μετά από πρωτοβουλία ομάδας αποστράτων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Ήταν το τελευταίο που περίμενα από έναν άνθρωπο απόλυτα ταυτισμένο με την αυτοδιοίκηση και μάλιστα με ένα δικό του προσωπικό αυτοδιοικητικό στυλ, το οποίο επιβραβεύτηκε σε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις.

Ασφαλώς είναι σύνηθες μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας να χρησιμοποιεί την αυτοδιοίκηση ως εφαλτήριο για τη διεκδίκηση θέσης και ρόλου στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Όμως η περίπτωση της επιλογής του κ. Στεργίου δεν είναι τέτοια, με την έννοια πως το εν λόγω κόμμα δεν καταγράφεται ούτε δημοσκοπικά, τουλάχιστον με βάση τις έρευνες που δημοσιεύονται.

Άρα δεν είναι καθόλου αυτονόητο και δεδομένο ένα έδρανο στη βουλή για τον ίδιο, όπως συνέβη με πλείστες άλλες περιπτώσεις συναδέλφων του, οι οποίοι μεταπήδησαν με χαρακτηριστική ευκολία από την αυτοδιοίκηση στο κοινοβούλιο.

Εν προκειμένω ο κ. Στεργίου, αποκτώντας τη συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα  αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο να αποξενωθεί από μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του δημοτών της Πεντέλης, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιη μια έδρα στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν – λογικά – πριν τις αυτοδιοικητικές. Παρ’ όλα αυτά το τολμά κι ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για την επιλογή αυτή, οφείλει να αναγνωρίσει έναν ασυνήθιστο ιδεαλισμό για τα δεδομένα της εποχής.

Η πολιτική όμως είναι η τέχνη του πραγματισμού, ειδικά στην εποχή μας. Εκ των πραγμάτων λοιπόν το νέο πολιτικό εγχείρημα του Δημάρχου Πεντέλης ανοίγει  δύο χρόνια πριν από τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου του 2019 το ζήτημα του ποιος θα τον διαδεχθεί στο Δήμο, ανεξάρτητα αν ο ίδιος διατηρεί ή όχι τη φιλοδοξία της επανεκλογής.

Το ζήτημα είναι σύνθετο ασφαλώς αλλά η απόφαση Στεργίου αντικειμενικά λειτουργεί ως ….πρόσκληση ενδιαφέροντος κι επιταχύνει πλέον τις εξελίξεις.

Οι μνηστήρες είναι πολλοί. Όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Όπως λέει και η ευαγγελική ρήση «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί».

Δίκη Σώτης Τριανταφύλλου: Υπάρχουν “απαγορευμένες σκέψεις”;

Το γεγονός ότι έχουμε την πρώτη δίκη για ισλαμοφοβία στην Ελλάδα είναι η απτή απόδειξη πως καλούμαστε πλέον να αντιμετωπίσουμε μια πραγματικότητα που ξεπερνάει τα ως τώρα συνήθη δεδομένα. Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου θα απολογηθεί «για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους» με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο και μετά από μήνυση που κατατέθηκε από τον διαχειριστή της σελίδας «Παρατηρητήριο ρατσιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα», Παναγιώτη Δημητρά, με αφορμή ένα άρθρο της.

Η συγγραφέας κατηγορείται για τη φράση της πως «ο Μάρκο Πόλο [είπε πως] φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι».

Θα μπορούσε ο κ. Δημητράς να γράψει ένα απαντητικό άρθρο στην κ. Τριανταφύλλου. Θα μπορούσε να είναι κι ένα ενδιαφέρον debate που θα εμπλούτιζε τον δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα αυτά. Αντίθετα ο κ. Δημητράς έσπευσε να ποινικοποιήσει την έκφραση μιας γνώμης, ξεκινώντας ένα «κυνήγι μαγισσών».

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις της Σώτης Τριανταφύλλου, η συγγραφέας θα πρέπει να μπορεί να τις εκφράζει. Ο ρατσισμός, έτσι κι αλλιώς, δεν αντιμετωπίζεται ούτε με δίκες, ούτε με λογοκριτές. Είναι ο πιο λάθος δρόμος διότι οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Η «ηθική αναμόρφωση» δια της βίας είναι ο πιο ακραίος ρατσισμός, τον οποίο και επεφύλασσαν διαχρονικά οι «πεφωτισμένες» ελίτ έναντι του αμαθούς «πόπολου». Οδηγεί πάντα σε καθεστώτα ετερονομίας, αυταρχισμού και δογματισμού, όποιον μανδύα εξουσίας κι αν χρησιμοποιούν κάθε φορά.

Τον ρατσισμό τον πολεμάει μόνο η συνειδητότητα. Το να ξέρεις τι είσαι, ώστε να μην προβάλεις τους φόβους σου πάνω στους άλλους. Και να ξέρεις τι θέλεις, ώστε να περιφρουρείς την αξιοπρέπειά σου. Αυτό είναι το μέτρο της προσωπικής μας ελευθερίας και αυτονομίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευματικό επίπεδο με την ακατάπαυστη ανανέωση της σκέψης και την αναζήτηση νέων ιδεών. Μπορεί να ακούγεται «ιδεαλιστικό» σε καιρούς που κατρακυλάμε στο κάτω μέρος του τροχού της ιστορίας. Όμως μόνο αν επιμείνουμε να κινούμαστε προς αυτή την ιδέα, θα καταφέρουμε να μη βυθιστούμε στο σκοτάδι.

Η υπόθεση αυτή λοιπόν δεν είναι καθόλου αστεία και δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία της. Οφείλει να εγείρει πολλές συνειδήσεις, δημοκρατικές συνειδήσεις, οι οποίες είναι καιρός πλέον να πάψουν να πιστεύουν πως η σιωπή είναι χρυσός. Τα «ουργουελιανής» έμπνευσης παρατηρητήρια που θα ελέγχουν τι μπορεί να εκφράζεται δημόσια και τι όχι, προφανώς είναι ένα εξαιρετικά ανησυχητικό προμήνυμα για το που πάει το πράγμα.

Αν αρχίσουν να υπάρχουν «απαγορευμένες σκέψεις» σύντομα θα υπάρχουν και «απαγορευμένα βιβλία» και «απαγορευμένοι συγγραφείς» και λίαν συντόμως «απαγορευμένοι άνθρωποι», πάντα στο όνομα μιας «ανώτερης πραγματικότητας», δηλαδή μια επί της ουσίας αθεϊστική θεοκρατία.

ΥΓ: Στη φωτογραφία, η ρεαλιστική αποτύπωση ενός «φρικαρισμένου» αισθήματος κατωτερότητας και μιας μωροφιλόδοξης και αστήρικτης αυθάδειας. Ελπίζω να μην διαπράττω διπλό ρατσιστικό έγκλημα τώρα…

Σε κάθε πόλεμο κερδίζει αυτός που έχει στρατηγική “Survivor”

Συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως «κάτι κάνουμε». Οπότε οι μισοί Έλληνες πουλάνε καφέδες στους άλλους μισούς Έλληνες που φτιάχνουν ιστοσελίδες. Κι έτσι απλά,  μια «χαλαρή» Παρασκευή,  θα μας πούνε πως αναστέλλονται όλες οι τραπεζικές συναλλαγές λόγω προβλημάτων του «συστήματος».  Ίσως να μας ζητήσουν να κλείσουμε και τους υπολογιστές το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί γιατί η χώρα θα έχει δεχθεί ηλεκτρονική επίθεση από «κυβερνοτρομοκράτες»! Λέμε τώρα… Μη τα πάρετε και τοις μετρητοίς.

Παίξαμε και χάσαμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Προσποιηθήκαμε πως είμαστε ένα κανονικό ευρωπαϊκό έθνος, πως έχουμε αποτάξει τον δαίμονα του «βαλκανισμού» και πως μπορούμε να γίνουμε «η ψυχή του πάρτι» σε αυτό που ονομάστηκε Ευρωπαϊκή Ένωση και έμοιαζε τόσο πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Αλλά και σε κάθε συζήτηση για το «νέο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας»,   αντιλαμβάνομαι την αμηχανία όσων οικονομολόγων σέβονται την επιστήμη τους και δεν αμολάνε διάφορες κοτσάνες περί «ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης» και «ανάπτυξης με σύγχρονους όρους» για την οικονομία μιας χώρας που δεν ξέρει ούτε που πατά, ούτε που πηγαίνει. Μιας χώρας που μετεξελίσσεται σε έναν ασαφή «χώρο», μη έχοντας πλέον απολύτως καμία ιδέα για τον εαυτό της.

Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Και προσωπικά θεωρώ τη γεωγραφία αναπόφευκτη μοίρα. Πολύ δε περισσότερο όταν ζεις στη «γειτονιά» που έχει προβλεφθεί στο παγκόσμιο «πολεοδομικό» σχέδιο ως αποθήκη «χρήσιμων ηλιθίων». Απόδειξη τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία 24ωρα στη FYROM, τον αδύναμο γεωπολιτικό κρίκο της Βαλκανικής. Προφανώς, θα συμβούν κι άλλα… χειρότερα!

Καταλύτης είναι η Τουρκία. Οι αντιφάσεις της είναι τέτοιες που καθιστούν αναπόφευκτη μια έκρηξη επέκτασης προς τη δύση. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο… είναι σχεδόν νομοτέλεια. Το κλείσιμο του πολιτικού δρόμου προς την Ε.Ε για τον «σουλτάνο» Ερντογάν δεν του αφήνει εναλλακτική.  Ο πόλεµος αποτελεί συνέχεια της πολιτικής. Κι εκεί ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα.

Αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Διότι η «Ευρώπη» που θα μας «τάιζε» και ταυτόχρονα θα «φύλαγε» τα σύνορά μας ως ευρωπαϊκά σύνορα δεν υπάρχει. Καλό ήταν όσο κράτησε το παραμύθι… και μαζί του οι ιδεολογίες του ειρηνιστικού ευδαιµονισµού –  είτε φιλελεύθερης, είτε μαρξίζουσας απόχρωσης –  που εμπέδωσε το ελληνικό πολιτικό σύστημα,  αναπαράγοντας επί δεκαετίες τον εαυτό του. Όλα αυτά ανήκουν πλέον στην ιστορία καθώς το πολιτικό παιχνίδι της μεταπολίτευσης μέσω του ευρωπαϊκού «αυτόματου πιλότου» έχει λάβει τέλος.

Ο μόνος τρόπος που είναι διαθέσιμος πλέον στην Ελλάδα για να παραμείνει μεταξύ των ισχυρών της Δύσης, αποδεικνύοντας εμπράκτως την υψηλή γεωπολιτική αξία της, είναι να αναλάβει συνειδητά να «καθαρίσει» (με) τον Ερντογάν.

Σε κάθε πόλεμο κερδίζει αυτός που έχει στρατηγική “survivor”!