Η «μεγάλη εικόνα»

Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις και βάλε. Συνοψίζει σε ένα «τυχαίο» περιστατικό όλη τη «μεγάλη εικόνα» για την κατάσταση στον πλανήτη. Η συνηθισμένη μπουλντόζα απέναντι στο θηριώδες κοντέινερσιπ που έφραξε τη Διώρυγα του Σουέζ και δημιουργεί 10 δις δολάρια  ζημιές ημερησίως. To «Ever Given» δίνει πόνο στην παγκόσμια οικονομία, λες και έχει λίγα να αντιμετωπίσει.

Δεν ξέρω αν έχουμε μπει σε «twilight zone» πάντως όσο περισσότερος λόγος γίνεται για σταθερότητα τόσο περισσότερο αρχίζουν να μοιάζουν όλα με «κινούμενη άμμο». Η σταθερότητα είναι μια ωραία ιδέα. Αλλά οι ιδέες δεν αλλάζουν παρά μόνο ιδέες. Το κάτι παραπάνω απαιτεί πράξεις και στην πράξη οι πάντες δρουν αποσταθεροποιητικά. Δεν υπάρχουν «τυχαία» περιστατικά. Απλώς εκδηλώνεται εξωτερικά αυτό που δεν συνειδητοποιήθηκε εσωτερικά ως αναγκαιότητα.

Ο γιγαντισμός δεν είναι η λύση, είναι ΤΟ πρόβλημα. Γι αυτό και χρειαζόμαστε μια επαναφορά των πραγμάτων στο μέτρο, αναγκαιότητα όμως που προσκρούει στο δόγμα της συνεχούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.  «Ήλιος ούκ αν υπερβήσεται μέτρα» έλεγε ο Ηράκλειτος αλλά ποιος να του δώσει σημασία στον καιρό της παγκόσμιας επικυριαρχίας του «παν μέτρο άχρηστο»

Συνεπώς το πως θα επιλυθεί αυτή η αντίφαση είναι μόνον ζήτημα χρόνου. Και ασφαλώς η λύση δεν θα αρέσει σε κανέναν αλλά η ιστορία είναι η κρίση της ιστορίας κι έρχεται καταπάνω μας.

Συνεχίζεται…

Η Επανάσταση είναι διαρκής. Βγαλμένη κάθε φορά από το μεδούλι των κοκάλων της «μαγιάς» που πάντα μένει, όπως βλέπει στα οράματά του ο Μακρυγιάννης. Των λίγων που αποφασίζουν με τη θύμηση του Ρήγα πως και μόνο μιας ώρας ελεύθερη ζωή, είναι καλύτερη από 40 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής, όποια μορφή κι αν παίρνει. Η διαρκής πάλη των αδυνάτων με τους δυνατούς, με μόνα όπλα αυτά του Κάλβου, την αρετή και την τόλμη. Γι αυτό και δεν τελείωσε ακόμη η πραγματοποίησή της, καθώς αποφαίνεται ο Σεφέρης.
Η Επανάσταση είναι διαρκής. Σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη, όπως δίδαξε ο Καζαντζάκης. Να διακρίνεις από μακριά τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα που έρχεται, όπως προειδοποίησε ο Ελύτης κι όμως να επιμένεις, μαζί με τον Σικελιανό, πως είμαστε ιστορικός λαός και έχουμε μια ιστορική αποστολή μέσα στην παγκόσμια Βαβυλωνία.
Η Επανάσταση είναι διαρκής για να ευαγγελίζει τον κόσμο. «Ὑπόσχεση είναι μοναχά, γι᾿ Αγώνα υπόσχεση» όπως γράφει βασανισμένος στην απομόνωσή του, στο Μπογιάτι, ο Αλέκος Παναγούλης.Μόνο η ελεύθερη ζωή αξίζει τον κόπο και μόνο μέσα στην ελευθερία του μπορεί να είναι σημαντικός ο άνθρωπος. Μπορεί και να συντριβεί στα όριά της, να συντριβεί όμως ελεύθερος.
Συνεχίζεται…
ΦΩΤΟ:GREEK FLAG CRYING (acrylics on canvas) by Caroline Rovithi

Η χώρα κυβερνιέται σαν σουβλατζίδικο.

Στα σουβλατζίδικα έχει πέσει δουλειά γιατί όλοι τα βράδια βουτάμε μέσα στο λίπος το θυμό και την κατάθλιψη. Οπότε το «management» έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Από κει και μετά αναλαμβάνει η επικοινωνία. Όταν παίρνεις εξαγριωμένος γιατί σε έχει κόψει η λόρδα, ρωτώντας τι γίνεται με την παραγγελία ρε μάγκες, η απάντηση βγαίνει με θεατρική ειλικρίνεια: «Έχει φύγει κι έρχεται…».
Θα ρθει, δεν θα ρθει, κανείς δεν το ξέρει. Το point εδώ είναι η επιδίωξη της καθησυχαστικής βεβαιότητας πως το καλύτερο που προσδοκούμε είναι απλά ζήτημα χρόνου να φανεί και να μας χτυπήσει το κουδούνι.
Η χώρα κυβερνιέται σαν σουβλατζίδικο. – Τι γίνεται με τα εμβόλια; – Έχουν φύγει κι έρχονται… – Τι γίνεται φέτος με τουρίστες; – Α, έχουν φύγει ήδη κι έρχονται… – Τι θα γίνει με την ανάκαμψη και τα λεφτά του Ταμείου; – Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο με την Ούρσουλα, έχουν φύγει κι έρχονται… – Τι θα γίνει με τις συντάξεις; – Α δεν τα μαθες; Τις δώσαμε σε ιδιώτες, έχουν φύγει κι έρχονται….
Οπότε περιμένοντας – τον Γκοντό του Μπέκετ μάλλον – χαζεύουμε αεροπλάνα, για την ασφάλειά μας πάντα, την ώρα που κόσμος και κοσμάκης έχει φύγει και … πάει!

2034

2034. Τρία αμερικανικά αντιτορπιλικά πλέουν στα διαφιλονικούμενα νερά της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας και καταλαμβάνουν κινεζικό σκάφος το οποίο κινείτο με εχθρικές διαθέσεις. Το Πεκίνο εξαπολύει κυβερνοεπιθέσεις, που παραλύουν καίριες αμερικανικές υποδομές. Ακολουθούν μάχες και ναυμαχίες με συμβατικά όπλα, που σωρεύουν μεγάλες απώλειες και για τις δύο πλευρές. Αρκετές χωρών παρασύρονται στη σύγκρουση, στην οποία κάποια στιγμή επιστρατεύονται και τακτικά πυρηνικά όπλα.
Τελικά, όλοι βγαίνουν χαμένοι από μια αναμέτρηση χωρίς νικητή. Το υποθετικό αυτό σενάριο εκτυλίσσεται στο βιβλίο «2034: Μια νουβέλα για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο», που κυκλοφόρησε αρχές Μαρτίου και υπογράφεται από τον ναύαρχο Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην ανώτατο στρατιωτικό διοικητή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, και τον βετεράνο του Αφγανιστάν Ελιοτ Ακερμαν.
«Το βιβλίο μας είναι μυθοπλασία, αλλά η προειδοποίηση πραγματική», τονίζει ο Σταυρίδης στην Washington Post, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. «Τα έθνη είναι σαν τους ανθρώπους: η υπερβολική αυτοπεποίθηση μπορεί να τα οδηγήσει σε λάθος επιλογές. Σίγουρα αυτό έχει συμβεί με τις ΗΠΑ σε πολλές περιπτώσεις», υπενθυμίζει ο απόστρατος αξιωματικός.
Το «2034» είναι ίσως πολύ πιο κοντά απ’ όσο υποψιαζόμαστε καθώς η Κίνα βγαίνει οικονομικά και γεωπολιτικά ενισχυμένη από την πανδημία, διεκδικώντας πλέον ευθέως το να γίνει η πρώτη οικονομία στον κόσμο, ρίχνοντας από το βάθρο τις ΗΠΑ.

Γιατί;

H ζωή έχει ένα «πως» κι ένα «γιατί».
Στο πρώτο δίνουμε υπερβολικά μεγάλη σημασία με βάση τα manuals της κοινωνίας , μέσα στην οποία συμβιώνουμε ως άτομα.
Το δεύτερο συνήθως μένει αναπάντητο μέσα στη ρουτίνα και ξεχνιέται.
Ωστόσο, ζούμε πλέον μια καθημερινότητα που καθιστά τον καθένα μας μελλοθάνατο κομπάρσο ενός παγκόσμιου θρίλερ. Απλά και μόνο μπαίνοντας στο μετρό μια Τρίτη.
Θέλοντας και μη, το γεγονός αυτό μας φέρνει μπροστά στο «γιατί», το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθεί προσωπικά ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσο κι αν μπουκώνεται το ανοιχτό ερώτημα με lexotanil, xanax, αλκοόλ, κόκα, σεξ, τζόγο ή όποια ιδεολογική «παραμύθα», η αναβλητικότητα θα μεταφράζεται σε σιωπηρή συναίνεση στο θάνατο. Κι αυτή τη φορά, όχι του άλλου.