«Είναι κακή κατασκευή, αγαπημένε μου», γράφει  ο Αλμπέρ Καμύ  στην «Πανούκλα» και προσθέτει:  «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια».

Τι είναι ο επαναστατημένος άνθρωπος; Απαντά και πάλι ο Καμύ: «Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται.».  Είναι αυτός που θέλει να βάλει ένα όριο στην αδικία που υφίσταται. Για αυτό και το «όχι» που λέει,  μεταφράζεται σε: “ως εδώ και μη παρέκει”, “το τραβάτε μακριά”, “το παρακάνετε” κι ακόμα “υπάρχει ένα όριο που δε θα ξεπεράσετε”.

Ο συσχετισμός της εισαγωγικής αναφοράς μου με τις εξελίξεις που πυροδοτεί η πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος την άλλη Κυριακή 5 Ιουλίου, είναι προφανής. Και διάλεξα να αναφερθώ στον Καμύ καθώς στην εποχή του ήρθε σε  σύγκρουση με τους κομμουνιστές, με τους φασίστες, με τους ναζί, με τους κληρικούς, με τους σουρεαλιστές, με τους αποικιοκράτες Γάλλους και με τους φονταμενταλιστές Αλγερινούς. Κι έπραξε έτσι καθώς δεν ήταν ένας ακόμη τυφλός οπαδός μιας ιδεολογίας, μιας ψευδούς συνείδησης δηλαδή, αλλά ένας υπερασπιστής της αυθεντικής συνείδησης, η οποία γεννιέται με την απόφαση του «όχι». Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση».

Ο ελληνικός λαός έκανε την εξέγερσή του στις 25 Ιανουαρίου,  δίνοντας  εντολή αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Κι αυτό που συμβαίνει είναι η σχεδιασμένη καταστροφή της οικονομίας της, την οποία οι δανειστές συνεχίζουν με αμείωτη ένταση για πέντε ολόκληρα χρόνια. Απόδειξη πως η  τελική πρόταση των δανειστών προς την ελληνική κυβέρνηση δεν εμπεριέχει ίχνος οικονομικού ορθολογισμού. Είναι ένα μίγμα μέτρων το οποίο επιχειρεί με φορολογικές βολές ακριβείας να πλήξει τους τελευταίους εναπομείναντες πυλώνες που κρατάνε όρθια την οικονομία,  ήτοι: τις υπηρεσίες εστίασης και τουρισμού, ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική βιομηχανία και την ελληνική αγροτική παραγωγή, ενώ την ίδια στιγμή θέλει να «αποκεφαλίσει» με σκληρότητα “τύπου ISIS”,  τις συντάξεις χάρη στις οποίες επιβιώνει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού λόγω των δεσμών οικογενειακής αλληλεγγύης που ευτυχώς διατηρούνται ακόμα ισχυροί.

Το «όχι» του Τσίπρα στην αποδοχή αυτής της επίθεσης και η προσπάθειά του να σηκώσει μια «εθνική ασπίδα» με το δημοψήφισμα για να αποκρούσει ή έστω να απομειώσει τη σφοδρότητά της, κάνει την συνείδηση «να προβάλλει στο φως» για να κατανοήσουμε πως το ζητούμενο από τους δανειστές δεν είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους,  αλλά να μας «τελειώσουν»  οικονομικά και κατ’ επέκταση πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά.

Για το λόγο αυτό και ως μια πρώτη απάντηση στο ελληνικό «όχι», το Eurogroup απαγόρευσε κατ’ ουσίαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Συνειδητοποιούμε κατά συνέπεια πως  μαζί με την επιδίωξη της οικονομικής καταστροφής, αλλάζει και το πολίτευμα. Δεν είναι πλέον προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και το καταλαβαίνουμε τώρα που επιχειρούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα του δημοψηφίσματος, το οποίο σαφώς προβλέπεται στο πλαίσιό της. Αν με οποιονδήποτε τρόπο εμποδιστεί η άσκηση αυτού του δικαιώματος, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με πραξικοπηματική αλλαγή πολιτεύματος.

Και τα πολιτικά κόμματα, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως θεματοφύλακας του πολιτεύματος (και όχι της συμμετοχής μας στο ευρώ) και οι πολίτες, είμαστε όλοι μπροστά σε ιστορικές ευθύνες. Διότι αν έχουμε Δημοκρατία, όλα γίνονται. Χωρίς Δημοκρατία….

ΥΓ: Το «Ανήκομεν εις τη Δύση» κατά τη γνώμη μου έχει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Σημαίνει πως ανήκουμε πάντα στον «ελεύθερο κόσμο», όπως κι αν αυτός ορίζεται κάθε φορά. Πάντα θα είμαστε μέρος του πολιτικού πολιτισμού που γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1776 όταν συγκλήθηκε η  συνέλευση των Αμερικανών στη Φιλαδέλφεια, όπου ψηφίστηκε  η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία στηρίζεται εν πολλοίς  στις πολιτικές ιδέες της κλασσικής ελληνικής αρχαιότητας. Ο πόλεμος που ακολούθησε έμεινε γνωστός ως Αμερικανική Επανάσταση ή Πόλεμος της Ανεξαρτησίας και αποτέλεσε την απαρχή δημιουργίας του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Βεβαίως, αυτός ο πολιτισμός έχει χάσει σήμερα τις ρίζες του κι έχει στεγνώσει επικίνδυνα.

Στις 5 Ιουλίου, την επομένη της Μέρας Ανεξαρτησίας, η Ελλάδα ως  μήτρα του δυτικού πολιτισμού, έχει την ιστορική αποστολή να αποκαταστήσει αυτή την επαφή με το περιεχόμενο της  Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, στην οποία μεταξύ άλλων σημειώνονται και τα εξής:

«Απευθύναμε έκκληση στο έμφυτο αίσθημα δικαιοσύνης και μεγαλοθυμίας τους και επικαλεστήκαμε τους δεσμούς της κοινής καταγωγής μας για να αποκηρύξουν αυτές τις πράξεις σφετερισμού, οι οποίες αναπότρεπτα θα διαρρήγνυαν τους δεσμούς και την αλληλογραφία μας. Και αυτοί κώφευσαν στη φωνή της δικαιοσύνης και της συγγένειας. Οφείλουμε, κατά συνέπεια να ενδώσουμε στην ανάγκη που επιβάλει το χωρισμό μας και να τους θεωρούμε, όπως και το υπόλοιπο της ανθρωπότητας, εχθρούς στον πόλεμο και φίλους στην ειρήνη.».

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

Η Ελλάδα δίνει μάχη για την ελευθερία της. Και τη δίνει διαχρονικά,  από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους καθώς ουδέποτε υπήρξε αυτονόητη και δεδομένη. Εσχάτως, τη δίνει  κόντρα στις πιο δόλιες μεθοδεύσεις που έχουν να κάνουν: με την απαίτηση της συνέχισης διάπραξης εγκληματικών ενεργειών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου,  όπως για πολλά χρόνια συνέβαινε με την ανοχή αλλά και τη σύμπραξη του παλαιού πολιτικού προσωπικού της χώρας,  ή εφόσον αυτό δεν είναι πλέον εφικτό, με τη διολίσθηση σε εμφύλιο διχασμό. Έχοντας αποτύχει το σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης», τώρα το σχέδιο είναι «συστηματικά σχεδιασμένη καλλιέργεια του φόβου να γίνουμε Ουκρανία», το οποίο άρχισε ήδη να «σπρώχνει» στην πολιτική αγορά, ο γνωστός «τηλεντήλερ» Άδωνης Γεωργιάδης. Κι αν τα λόγια δεν αποδειχθούν αρκετά, υπάρχουν και οι …. σφυρίχτρες.

Γι αυτό και η ευθύνη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι διπλή. Το ζητούμενο δεν είναι να πετύχει την καλύτερη δυνατή διαχείριση της σχέσης της χώρας με τους δανειστές της,  αλλά ταυτόχρονα να διασφαλίσει την αποτροπή συνθηκών διχασμού, καθώς πλέον είναι ξεκάθαρο πως αυτό αποτελεί σχέδιο κέντρων που αντιμάχονται την Ελλάδα και δυστυχώς βρίσκουν πρόθυμους συνεργάτες και εντός των συνόρων. Οι συνειδητοί «Εφιάλτες» και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», δυστυχώς, δεν έλειψαν ποτέ από αυτόν τον τόπο.

Αύριο λοιπόν ο πρωθυπουργός καλείται να δώσει την «τελική μάχη» συναισθανόμενος να ακουμπά στους ώμους του η ιστορική  ευθύνη της αποτροπής ενός διχασμού, ο οποίος όπως και όλοι οι προηγούμενοι πληρώθηκαν ακριβά, πισωγύρισαν την Ελλάδα, οδήγησαν σε εθνικές απώλειες και εμπόδισαν τους Έλληνες,  και ως άτομα και ως πολιτική κοινωνία,   από το να ασκήσουν υπεύθυνα την ελευθερία τους για την απρόσκοπτη εξέλιξη και ευημερία τους. Η ασυδοσία κάθε λαμόγιου υπήρξε διαχρονικά,  η αδιάψευστη απόδειξη περιορισμού ή και στέρησης αυτής της ελευθερίας.

Το έγκλημα του εθνικού διχασμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία, καθώς σχεδιάζεται και πριμοδοτείται συνειδητά από ξένα και εγχώρια κέντρα αποφάσεων, τα οποία λειτουργούν αντικειμενικά ως «Πράκτορες του Χάους». Τηρουμένων των αναλογιών,  ο Τσίπρας θα πρέπει,  πριν καθίσει στο τραπέζι της Συνόδου  Κορυφής να ξαναδιαβάσει τα τρία ιστορικά άρθρα που έγραψε ο ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος  Ενρίκο Μπερλιγκουέρ αμέσως μετά την πτώση και τη δολοφονία του Αλιέντε στη Χιλή και μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης αποσταθεροποίησης της Ιταλίας τη δεκαετία του 70, εισάγοντας την έννοια του «ιστορικού συμβιβασμού» στην πολιτική θεωρία της αριστεράς και γράφοντας  μεταξύ άλλων τα εξής σοφά λόγια:

“Η αντιπαράθεση και η μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στα κόμματα που έχουν βάση μέσα στον λαό, και από τα οποία σημαντικές μάζες του λαού αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται, οδηγούν στη ρήξη, στον κυριολεκτικό διχασμό της χώρας, που θα ήταν μοιραίος για τη δημοκρατία και θα παρέσυρε τα ίδια τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους.”.

Αυτή η εμπειρία δεν μπορεί να υποτιμηθεί, όταν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει να είναι κληρονόμος της παράδοσης της ευρωκομμουνιστικής ανανέωσης, που οριοθετήθηκε με ιδεολογική σαφήνεια έναντι του λενινιστικού βοναπαρτισμού  της Μεγάλης Νύχτας για την «εξ εφόδου κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων».

Η Μεγάλη Νύχτα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η αυριανή. Προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει την «Πύλη του Βρανδεμβούργου» όπως ενδεχομένως πίστεψε κάποια στιγμή ορμώμενος από «επαναστατικό ενθουσιασμό», καλλιεργούμενο ενδεχομένως από λάθος αντίληψη για τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης ή από παραπληροφόρηση σε σχέση με αυτούς. Τώρα όμως έχει ιδία αντίληψη.

Προφανώς επίσης,  θα μπορούσε να επιτύχει πολλά περισσότερα έναντι των δανειστών, αν στο εσωτερικό της χώρας υπήρχε μια δημοκρατικά θεμελιωμένη ομοψυχία επί των διεκδικούμενων εθνικών στόχων σε ότι αφορά την οικονομία και την ανάπτυξη. Από τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει, από τη στιγμή που κόμματα που έχουν βάση μέσα στο λαό συντάσσονται ανοιχτά με την πλευρά των δανειστών, ελλοχεύει ο πραγματικός κίνδυνος της διολίσθησης στον διχασμό. Αυτομάτως η πολιτική προτεραιότητα μεταβάλλεται.

Εθνικός στόχος πλέον είναι η αποτροπή του διχασμού και υπό αυτές τις συνθήκες να πάρει ό,τι μπορεί να πάρει από τους δανειστές, κερδίζοντας πολιτικό χρόνο και διασφαλίζοντας τη σταθερότητα που του είναι αναγκαία,  για να αξιοποιήσει ένα μελλοντικό «παράθυρο ευκαιρίας», όταν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα μπορούν να είναι ευνοϊκότεροι.

Την προτεραιότητα αυτή ο πρωθυπουργός θα πρέπει να την εξηγήσει σωστά στον ελληνικό λαό και να την τεκμηριώσει με στοιχεία που φαντάζομαι πως έχει στη διάθεσή του και αφορούν σε πολλές περισσότερες λεπτομέρειες απ’ όσα γνωρίζουμε ως τώρα και έχουν να κάνουν με το συντονισμένο μπαράζ ενεργειών τρομοκράτησης της κοινωνίας. Από την «τεχνητή φυγή» των καταθέσεων και τις πολιτικές παρεμβάσεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας μέχρι τα «αυθόρμητα συλλαλητήρια» με τα ομοιόμορφα σχεδιασμένα πλακάτ που καταλάμβαναν το περιστύλιο της Βουλής και τροφοδοτούσαν με εικόνες μιας δήθεν «εξέγερσης» τα διεθνή media. Αλλά αυτά,  είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου…

H υπεράσπιση της Ελληνικής Δημοκρατίας από όσα σχεδιάζονται να συμβούν σε βάρος της (ο Ιούλιος έχει υπάρξει μοιραίος μήνας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αν αναλογιστούμε την αποστασία του 65 και την εισβολή – κατοχή της Κύπρου μόλις εννιά χρόνια αργότερα) δεν είναι υποχώρηση. Είναι κρίσιμος εθνικός στόχος που επιτάσσει τον «ιστορικό συμβιβασμό» ως στρατηγική επιλογή μιας πραγματικά αριστερής και πατριωτικής κυβέρνησης. Συνεπώς,  η Μεγάλη Νύχτα για τον Αλέξη Τσίπρα προσλαμβάνει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: Να βάλει γραβάτα! Όχι για να γίνει ίδιος με τους «άλλους»,  αλλά για να γλυτώσει τη χώρα και τη δημοκρατία από τους «άλλους». Ναι, πάση θυσία!

ΥΓ1:  Άλλωστε κι ο Μπερλιγκουέρ,  γραβάτα φορούσε…

ΥΓ2: Θερινό ηλιοστάσιο σήμερα. Έχει να λέει ο λαϊκός πολιτισμός που αρδεύεται από αρχαίες πηγές, κι ας λέει ό,τι θέλει η Die Welt για την καταγωγή των νέων Ελλήνων. «Ανοίξετε τον κλήδονα να βγει ο χαρισμένος, απου τα κάστρα πολεμά και βγαίνει κερδισμένος».

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να συγκεντρώνονται πάνω στη διαπραγματευτική προσπάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές, είναι ωστόσο ενθαρρυντικό το γεγονός πως υπάρχει και μια «δεύτερη γραμμή» κυβερνητικών στελεχών που χαρτογραφούν ευκαιρίες και δυνατότητες αναπτυξιακής επανεκκίνησης σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη.

Μαθαίνω λοιπόν πως πήγε εξαιρετικά καλά η επίσκεψη που έκανε στα τέλη Μαΐου, σε Κατάρ και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,  ο  Γενικός Γραμματέας Διεθνών και Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών Γιώργος Τσίπρας,  συνοδευόμενος από στενό συνεργάτη του Γιάννη Δραγασάκη. Είδαν υπουργούς, είδαν και επιχειρηματίες.  Το σημαντικό όμως είναι πως άφησαν καλές εντυπώσεις κι έβαλαν τις βάσεις για τη συνέχεια. Σημειώστε το αυτό γιατί θα παίξει ρόλο.

Τα τελευταία χρόνια οι Άραβες είχαν βαρεθεί να βλέπουν ελληνικές αντιπροσωπείες σε ταξιδάκια αναψυχής. Πήγαιναν, διασκέδαζαν, υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες και καμιά δουλειά δεν προχωρούσε. Για αυτό και με τον καιρό, οι Άραβες έπαψαν να δίνουν και μεγάλη σημασία στις ελληνικές επισκέψεις και στο τέλος είχαν φτάσει να πιάνουν τον Μηταράκη «στο δούλεμα».

Τα μηνύματα όμως που έρχονται αυτή τη φορά είναι τελείως διαφορετικά. Εκτιμήθηκε δεόντως πως οι δύο εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης ακολούθησαν με ευλάβεια το πρόγραμμα όπως το είχαν προετοιμάσει ο πρέσβης μας στο Άμπου Ντάμπι Διονύσης Ζώης και ο πρέσβης μας στο Κατάρ Γιάννης Μεταξάς και δεν έψαχναν να τους βρουν όπως έχει συμβεί με μέλη ελληνικών αντιπροσωπειών σε περιόδους προηγούμενων κυβερνήσεων.  Επίσης δεν αναζητήθηκαν από την πλευρά των Ελλήνων επισκεπτών μπαρ, κλαμπς και διάφορα hot spots «αναψυχής» όπως κατά σύστημα συνέβαινε στο παρελθόν.

Επιπλέον αυτή τη φορά δεν ακούστηκαν υποσχέσεις και μεγάλα λόγια του τύπου «ελάτε κι εμείς θα τα φτιάξουμε όλα» που ακούγονταν συνήθως και υπήρξαν μόνο βεβαιώσεις τήρησης της νομιμότητας με το μικρότερο δυνατό γραφειοκρατικό βάρος. Αυτός ο προσγειωμένος ρεαλισμός καταγράφηκε με ενδιαφέρον.

Επίσης σε ένα σημαντικό για τους Άραβες ζήτημα που το έθεταν και το θέτουν πάντα στη συζήτηση και αφορά στο μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα, αυτή τη φορά πήραν μια συγκεκριμένη απάντηση με βάση την τροπολογία που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή. Σημειωτέον πως οι Καταριανοί θυμούνται ακόμη τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, όταν με την ιδιότητα του υφυπουργού Εξωτερικών απαντούσε σε ανάλογες συζητήσεις «τι το θέλετε το τζαμί αφού σας δίνουμε γήπεδα…»!

Το συμπέρασμα από το ταξίδι είναι πως το αραβικό επενδυτικό ενδιαφέρον αναθερμαίνεται. Και όχι μόνο για επενδύσεις μεγάλης κλίμακας  στο real estate αλλά και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα οι τράπεζες. Για να πάει όμως παραπέρα αυτό το ενδιαφέρον, υπάρχουν δυο προαπαιτούμενα.

Πρώτον, να κλείσει ο κύκλος της αβεβαιότητας για την τύχη της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό πως άραβες επιχειρηματίες τοποθετύνται επί του συγκεκριμένου ζητήματος ως εξής: «Δεν μας νοιάζει αν θα είστε στο ευρώ ή στη δραχμή. Κάντε μια επιλογή όμως για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε…».

Δεύτερον, η καλή «νέα αρχή»,  να έχει κι ανάλογη συνέχεια. Κι αυτό σημαίνει σύσφιξη σχέσεων. Κατάρ και Άμπου Ντάμπι έχουν «χρυσώσει» κυριολεκτικά την Τουρκία του Ερντογάν μέσα από μεγάλες άμεσες επενδύσεις, την ώρα που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να φέρουν στο «δια ταύτα»,  καμία ανάλογη επένδυση.  Στην κατεύθυνση αυτή προγραμματίζεται ταξίδι του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στην περιοχή μέσα στο καλοκαίρι, Ιούλιο κατά πάσα πιθανότητα, που θα προετοιμάσει και την επίσκεψη Τσίπρα το φθινόπωρο. Κλειδί είναι το χτίσιμο της εμπιστοσύνης και είναι κοινή,  διπλωματική και επιχειρηματική,  εκτίμηση πως ο Αλέξης Τσίπρας «το’χει» και θα μπορέσει να ξεκλειδώσει επιτέλους τις δυνατότητες που έμειναν τόσα χρόνια ανεκμετάλλευτες.

ΥΓ: Γι αυτούς που θα αναρωτηθούν «μα καλά, ξέρει η Αριστερά από επενδύσεις;» η απάντηση είναι απλή και διπλή. Αφενός είδαμε μια «τρύπα στο νερό» από αυτούς που υποτίθεται πως ήξεραν, αφετέρου κι αν δεν ξέρει,  οφείλει να μάθει αν θέλει να ανταποκριθεί στην αποστολή της και να φανεί χρήσιμη για αυτούς που εκπροσωπεί. Το παραδοσιακό στερεότυπο της Αριστεράς «του κακομοίρη» δεν έχει να δώσει πολλά στους σημερινούς καιρούς. Αντίθετα,  μια Αριστερά έντιμη, υπεύθυνη και σοβαρή,  που ξέρει να διαπραγματεύεται «και με τον εμίρη», μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε μια πορεία αναπτυξιακού εκσυγχρονισμού της χώρας και μάλιστα με προοδευτικό, αριστερό πρόσημο.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

Από τη στιγμή που η συλλογική βούληση εκφράστηκε με τη προτροπή των πολλών να παραστήσουμε το «γαλατικό χωριό»  και να το παίξουμε «τρελίτσα» μέσα στο imperium  της Προτεσταντικής Λίγκας του Βορρά, αψηφώντας τις «λεγεώνες» και τους «μισθοφόρους» των «θεσμών», στην πραγματικότητα έχουμε δύο επιλογές.

Επιλογή   πρώτη: Να γίνουμε οι παγκόσμιες «ρόμπες».  Να πούμε δηλαδή ό, τι είπε κι ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο με το λιοντάρι. «Ε, είπαμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα….». Μετά από  αυτή τη «δήλωση μετανοίας», βγαίνουμε στους δρόμους πανικόβλητοι, αδειάζουμε τα ΑΤΜ, χτυπάμε άδειες κατσαρόλες για να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε, ρίχνουμε τον «μη κανονικό» ΣΥΡΙΖΑ και κάνουμε πρωθυπουργό «εθνικής ενότητας» τον Γιάννη Στουρνάρα!

Με βάση το σενάριο αυτής της επιλογής, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέντιουμ για να προβλέψει πως σε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια κανονική χώρα της «βαλκανικής ζώνης»  κατά Τόμσεν, τουτέστιν με βασικό μισθό και βασική σύνταξη στα 300 ευρώ, τη Μαφία κυρίαρχη, τους μισούς Έλληνες μετανάστες και στη χώρα να ανθούν ως μόνες οικονομικά κερδοφόρες  δραστηριότητες το εμπόριο ανθρώπων, η πορνεία, τα ναρκωτικά και τα όπλα.

Επιλογή δεύτερη: Να υπερασπιστούμε την επιλογή μας. Για να το πω απλά,  σημαίνει να δούμε στο “δίδυμο” Τσίπρα – Βαρουφάκη, τον Αστερίξ και τον Οβελίξ, κλείνοντας τα αυτιά μας στις εκνευριστικές παραφωνίες των Κακοφωνίξ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις απειλητικές ιαχές των επικεφαλής των επιτιθέμενων «λεγεώνων» και «μισθοφόρων»,  εντός κι εκτός συνόρων.

Ασφαλώς και είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε  πως ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης έχουν το «μαγικό φίλτρο» για να σώσουν το «γαλατικό χωριό», αλλά εδώ που τα λέμε δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Καταμεσής του πελάγους τραβάμε «κουπί»,  κι αν αυτοί οι δυο τύποι δεν τα καταφέρουν, τότε  με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Ελλάδα θα γίνει η νέα «Lehman Brothers» επί δέκα, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για την παγκόσμια οικονομία αλλά και για την ίδια, δηλαδή για τις ζωές όλων μας. Είναι και ο λόγος που το ελληνικό πρόβλημα μπαίνει στην ατζέντα των G7 και είναι πλέον παγκόσμιο και όχι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αυτή είναι από μόνη της μια «μικρή νίκη» για μια μικρή χώρα μεν,  αλλά με σπουδαίο γεωστρατηγικό πλεονέκτημα σε όλη την ευρωμεσογειακή λεκάνη την ώρα που αναδύεται μια Νέα Μέση Ανατολή, υπό την πολιτικο – στρατιωτική ηγεμονία του ISIS.

Αυτή τη γεωστρατηγική υπεραξία παίζουμε αυτή τη στιγμή και είναι τα …ρέστα μας. Γι αυτό και έχει κρίσιμη εθνική σημασία στο διάστημα που θα ακολουθήσει να επιδειχθεί συσπείρωση γύρω από την ελληνική ηγεσία και να μην αντιμετωπιστεί με το γνωστό εθνοδιαλυτικό τρόπο της αντιπολιτευτικής μικρότητας,  την οποία και η ίδια ως αντιπολίτευση έχει επιδείξει,  αλλά κάποτε ο «φαύλος κύκλος» πρέπει να σταματάει.

Θεωρώντας τους Έλληνες και τις Ελληνίδες νοήμονες και συναισθηματικά ευφυείς, προσωπικά είμαι αισιόδοξος πως το «κόλπο» μπορεί να πιάσει. Αν  δούμε τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη σαν ένα ανίκητο «δίδυμο» και τους δώσουμε εμείς οι ίδιοι το «μαγικό φίλτρο» της πολιτικής εμπιστοσύνης που χρειάζονται αυτή τη στιγμή, ίσως καταφέρουμε να αποφύγουμε το σενάριο «πρώτης επιλογής», το οποίο αρέσει μόνο σε όσους είναι είτε χαζοί, είτε Ναζί. Για τους υπόλοιπους είναι μονόδρομος,  να πιστέψουμε στην αξία του «Μαζί».

Σε αυτή την κατεύθυνση βεβαίως θα βοηθούσε τα μέγιστα μια άμεση και ειλικρινή απεύθυνση στον ελληνικό λαό, ως οφείλει ένας ηγέτης σε εθνική αποστολή. Απορώ μάλιστα γιατί μετατίθεται χρονικά διαρκώς το διάγγελμα Τσίπρα. Διότι είναι ευθύνη του Τσίπρα να μιλήσει, όχι του Βαρουφάκη.

Ο υπουργός των Οικονομικών είναι …Οβελίξ.  Είναι μια θυελλώδης προσωπικότητα , άρα «κακός πολιτικός». Έχει όμως μέσα του τη φλόγα ενός επιστημολογικού αντάρτη που θέλει να εισάγει νέες αντιλήψεις σε μια  οικονομική επιστήμη που κυριαρχείται από εμμονικές ιδεοληψίες, οι οποίες  διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα και αρχίζουν να συμφωνούν σε αυτό οι διασημότεροι οικονομολόγοι στον κόσμο. Η φιλοδοξία του Βαρουφάκη και των ακαδημαϊκών υποστηρικτών του  είναι να αλλάξουν το «επιστημονικό παράδειγμα».  Αντιστέκονται όμως σθεναρά Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) πολιτικοί,  προσδεμένοι απόλυτα στα οικονομικά συμφέροντα που επενδύθηκαν στις εμμονικές ιδεοληψίες. Δουλειά του είναι λοιπόν να ρίχνει τις «πρώτες μπουνιές» και μέχρι εκεί…

Δουλειά του Τσίπρα σαν «καλός πολιτικός»,  είναι να μιλήσει στην καρδιά και το μυαλό των Ελληνίδων και των Ελλήνων,  ώστε να τους δώσουν το «μαγικό φίλτρο» της εθνικής αυτοπεποίθησης που συνεπάγεται η ομοψυχία και η διασφάλιση της εθνικής εμπιστοσύνης. Γι αυτό και το διάγγελμα πρέπει να είναι καλογραμμένο. Που σημαίνει ότι το draft που θα δώσει ο Βαρουφάκης θα πρέπει να «χτενιστεί» με κειμενογραφική δεινότητα ώστε να είναι πράγματι το σωστό brief στον ελληνικό λαό και να μην επιφέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, πράγμα σύνηθες σε προκατόχους του. Που σημαίνει επίσης, πως το διάγγελμα πρέπει να ενώνει και να υπηρετεί την αξία του «Μαζί». Οριζοντίως αλλά και καθέτως.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post