Μηνιαία αρχεία: Ιουλίου 2014

Από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες μέχρι τον Σαίξπηρ, από τις ιστορίες της Βίβλου ως το καταθλιπτικό Broadway του 30  και το μεταπολεμικό «ηρωικό» Hollywood, από  το GamesofThronesως  το Californication που μόλις ολοκλήρωσε τον τηλεοπτικό βίο του, το λογοτεχνικό  μοτίβο είναι πάνω κάτω το ίδιο: Σπέρμα, αίμα, στέμμα!  Είτε σε παπύρους, είτε σε περγαμηνές, είτε σε χαρτί, είτε πάνω στο σανίδι,  είτε σε οθόνη, είτε σε χαρτοπετσέτες και λαδόκολλες,  αυτοί που γράφουν αναλώνονται στο να ρίξουν φως στη σκοτεινή πλευρά.  Σεξουαλικότητα, Θάνατος, Εξουσία.

Αλλά όπως έλεγε κι ο Νίτσε «τα ψηλά βουνά έχουν βαθιές χαράδρες». Στην πλειοψηφία τους,  οι μεγάλοι συγγραφείς, λογοτέχνες, ποιητές είναι άνθρωποι οι οποίοι «σταυρώνονται».  Από τη μια αγγίζουν την κορυφή της δημιουργίας και από την άλλη βυθίζονται σε χαοτικές καταστάσεις προσωπικής νοσηρότητας. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ο πρωταγωνιστής – αντιήρωας του Californication,  καθηγητής και συγγραφέας HankMoody.

HΔυτική Πνευματική Παράδοση είναι γεμάτη «ναυάγια».  Δολοφόνοι, αυτόχειρες, οπιομανείς, σεξομανείς, παιδεραστές, σχιζοφρενείς, απροσάρμοστοι, με εμμονές, θανατοφοβικοί ή θανατόφιλοι, εριστικοί, κυνικοί,  συχνά βίαιοι κι άλλοτε σε μόνιμο «παραλήρημα μεγαλείου».  Όσο περισσότερο φώτιζαν με την τέχνη τους το σκοτεινό κομμάτι της ύπαρξης, τόσο πιο βαριά έπεφτε η «σκιά» πάνω στη ζωή τους.  Από τον Ρεμπώ μέχρι τον Τζιμ Μόρισον.  Από τον Καρυωτάκη μέχρι τον Νικόλα Άσημο.  Όποιος γράφει με την ψυχή του, ξέρει πολύ καλά τι εννοώ…

Κανείς δεν ήταν «καλό παιδί», με τη συμβατική έννοια του όρου.  Αν το καλοσκεφτείς, κανείς δεν θα ήθελε η κόρη του να παντρευτεί με κάποιον από αυτούς που δημιούργησαν και δημιουργούν την «παγκόσμια πνευματική κληρονομιά». Διότι είναι άνθρωποι που επεδίωξαν να δουν την άβυσσο και ως γνωστόν,  όταν κοιτάς την άβυσσο, μοιραία σε κοιτάζει κι αυτή!

Το πρόβλημα είναι πως όσοι δεν το κάνουν, είναι θανάσιμα ανιαροί…. Το «νορμάλ»  είναι πληκτικό. Για αυτό ζούμε την  ιστορία και δεν ζούμε την «Αιώνια Ειρήνη» που ονειρεύτηκε ο Καντ.  Και μέσα στην ιστορία οι Μεγάλες Δυνάμεις είναι πράγματι το Σεξ, ο Πόλεμος και η Εξουσία. Τα κατ’ εξοχήν αντρικά χαρακτηριστικά που νοηματοδότησαν την ιστορία της ανθρώπινης προσπάθειας να  κατακτήσει  τα «πως» και τα «γιατί»  της ύπαρξης.  Αλλά ακριβώς  όπως συμβαίνει με τους «καταραμένους» ποιητές και συγγραφείς, συμβαίνει και με τις κοινωνίες.  Μπορεί να κερδίζουμε σε γνώση, όμως το τίμημα πληρώνεται πάντα σε απόγνωση.

Ευτυχώς,  υπάρχει κι ένα παράλληλο ρεύμα μέσα στην ιστορία. Οι Γυναίκες. Έστεκαν πάντα πιο πέρα. Πιο πίσω. Στην πραγματικότητα, πιο ψηλά.  Κι από εκεί έβλεπαν καλύτερα και περισσότερα απ’ όσα κατέγραφαν τα αντρικά μάτια.  Έτσι, μπορεί από την αρχαιότητα ως και τους σύγχρονους καιρούς να θεωρήθηκαν σαν «πράγματα», όμως κατάφερναν πάντα με μια αξιοθαύμαστη επιμονή να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Με μια πρακτική εξυπνάδα έδιναν πάντα απαντήσεις χειροπιαστές. Φρόντιζαν να είναι καθαρός και τακτοποιημένος  ο κόσμος τους , να δώσουν ζωή στα παιδιά τους και  να εξελίξουν το είδος,  όταν οι ημιπαράφρονες άντρες  «κυνηγούσαν»  κάθε φορά τις  «καθαρές ιδέες» τους.  Ή τα καθαρά κέρδη τους.  Στη θηλυκή αντίληψη της ζωής,  η αληθινή αρμονία  δημιουργείται από τη σωστή χωροθέτηση  της πολυπλοκότητας και όχι από την αδιαφοροποίητη ενότητα μιας καταναγκαστικής εξουσίας.

Οι Γυναίκες δεν περιμένουν πια κανέναν σούπερ – ήρωα. Πλέον,  τελειώνουν και με τους αντιήρωες.  Ξέρουν τι θέλουν κι έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση για να το ζητάνε.  Διότι αυτό που παίρνουν είναι πάντα πολύ λίγο για αυτές και γι αυτό έχουμε όλοι οι άντρες την αίσθηση πως υπερκαταναλώνουν.  Στην πραγματικότητα καταναλώνοντας κάνουν shoppingtherapy. Διαχειρίζονται τον θυμό τους που μας βλέπουν σαν ηλίθιους να ασχολούμαστε μόνον με το ΑΕΠ, όταν ένας από τους σοφότερους πολιτικούς άντρες, ο  Robert F. Kennedy είχε πει: «Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μιας χώρας μετρά τα πάντα, εκτός από ό,τι κάνει τη ζωή να αξίζει τον κόπο».

Ιδού λοιπόν  αυτό που θέλουν πραγματικά οι Γυναίκες στο δικό τους μυαλό και όχι στο δικό μας. Θέλουν μια ζωή που να αξίζει τον κόπο. Γιατί μόνον έτσι μπορεί η Γυναίκα να νιώσει μοναδική. Αλλά αυτή η ζωή δεν έχει καμιά σχέση με το ΑΕΠ. Διότι αυτή τη ζωή μπορεί να τη φέρει μόνον μια νέα εποχή πιο ελεύθερη αλλά και πιο  αλληλέγγυα, περισσότερο δοτική και λιγότερο  εγωιστική.  Περισσότερο εποχή μητρικής αγκαλιάς και λιγότερο πατρικής επιβολής «για το καλό σου».  Για να βγούμε από το κάδρο του  «Σπέρμα, Αίμα, Στέμμα» και  να δημιουργήσουμε ένα νέο περιεχόμενο για την ανθρώπινη  δημιουργικότητα, τη χαρά, τον έρωτα, την απόλαυση της ζωής με όρους που θα την εξελίσσουν και δεν θα την καταστρέφουν.  Να δούμε το  – κατά Coelho – «θηλυκό πρόσωπο του Θεού». Το πρόσωπο της  ευτυχίας που έρχεται μόνον  ως ανταμοιβή και ποτέ δεν μπορεί να κατακτηθεί ως σκοπός.

Η  παλιά εποχή  του  «Σπέρμα, Αίμα, Στέμμα» ό,τι είχε να δώσει το έδωσε.  Το ζητούμενο από τη νέα εποχή είναι να συνθέσει την Αγάπη με την Αφθονία. Κι αυτό η Γυναίκα ξέρει να το κάνει καλά. Είναι στη φύση της.  Ξέρει πως κανένας δεν εξελίσσεται μόνος του, όπως επίσης  ξέρει πως για να  υπάρξει  Αύριο, πρέπει να «συμμαζευτεί» το χάος που αφήνει το «παρελθόν».  Ξέρει, τέλος, πως ο καλύτερος πολεμιστής είναι αυτός που μεταμορφώνει  έναν εχθρό σε φίλο.

Κυνηγώντας χίμαιρες,  αφήσαμε το «σπίτι» να βρομίσει πολύ.  Μήπως  είναι ώρα, λοιπόν,  να ανοίξουμε «πόρτες» και «παράθυρα»  να μπει λίγο φως; Να βγάλουμε έξω τα «σκουπίδια»; Να πέσουνε πολλά  « νερά»  για «γενική καθαριότητα»;  Να  βρούμε και μια «σκούπα» – ιπτάμενη ή μη – για να διώξουμε όλη τη διανοητική  σκόνη της προκατάληψης και των στερεοτύπων κι όλη τη συναισθηματική τοξικότητα του μίσους και του φόβου. Και … μήπως να το κάνουμε όλοι μαζί για τον κόσμο μας αλλά και ο καθένας ατομικά  για τον εαυτό του;

Η αλήθεια, έστω και «μπουκίτσα – μπουκίτσα»,  πρέπει να λέγεται. Το Californication τελείωσε. Η  εποχή της «σκούπας» ξεκίνησε…