Η συμμετοχή μου στο αφιέρωμα του Allwrite «Σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης μέσα από τα μάτια των δημοσιογράφων».
Όποιος ανατρέξει στην ιστορία του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους θα παρατηρήσει εύκολα πως τα τελευταία 40 χρόνια η Ελλάδα υπήρξε για πρώτη φορά μια «κανονική χώρα», όπως αποτυπώνεται αυτή η έννοια στη συνείδηση του μέσου δυτικού πολίτη. Δεν συνέβη τίποτα το αναπάντεχο και το συνταρακτικό, δεν δημιουργήθηκαν έκτακτες συνθήκες, δεν χρειάστηκαν έκτακτα μέτρα, δεν σημειώθηκαν εκτροπές και ανώμαλες πολιτικές συνθήκες. Το επίπεδο της ποιότητας ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας αυξανόταν διαρκώς με υλικούς όρους και η λαϊκή ετυμηγορία ήταν αυτή που διαμόρφωνε τη βασική δομή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή την απρόσκοπτη εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία μέσα σε συνθήκες ειρήνης, σταθερότητας και προόδου.
Αν και η Μεταπολίτευση χτίστηκε πάνω σε μια «εσχάτη προδοσία», για μια χώρα με το ιστορικό παρελθόν της Ελλάδας, αυτά τα 40 χρόνια μοιάζουν με … ανέμελες διακοπές στη Χαβάη. Όμως όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος. Κι εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Στην εξορία από τον «παράδεισο» της Μεταπολίτευσης. Το ιστορικό ταξίδι της Ελλάδας μέσα στo «τσουνάμι» της παγκοσμιοποίησης δεν θα συνεχιστεί “first class”. Είμαστε ήδη έκπτωτοι προνομίων και δικαιωμάτων καθότι από δω και πέρα ό,τι τρώμε και ό,τι πίνουμε θα πρέπει να το βγάζουμε «με τον ιδρώτα του προσώπου μας».
Η ανακοίνωση αυτή έγινε με τον πιο επίσημο τρόπο στο Καστελόριζο το 2010 από τον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος στη συνέχεια ανετράπη. Το τέλος της Μεταπολίτευσης γράφτηκε σιωπηρά με αυτές τις δυο πράξεις. Την εκχώρηση της κυριαρχίας στους δανειστές μας και την έναρξη ενός νέου κύκλου πολιτικής αντιπροσώπευσης, ο οποίος είναι πλέον ανήμπορος να εναρμονίσει τις κοινωνικές ανάγκες και τα εθνικά συμφέροντα με τον παγκόσμιο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ανταγωνισμό και κατ’ επέκταση με τις επιλογές των Μεγάλων Παικτών.
Δυστυχώς η λύση του προβλήματος δεν είναι θέμα «ανθρώπινων πόρων». Δεν είναι θέμα πολιτικού προσωπικού μειωμένων ικανοτήτων, το οποίο μπορούμε να αντικαταστήσουμε και να πάμε καλύτερα. Αυτό είναι το επιφαινόμενο πάνω στο οποίο εστιάζουν την κριτική τους τα mainstream media.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους κανόνες που έχουν φτιάξει οι Μεγάλοι Παίκτες για να επωφελούνται από το Μεγάλο Παιχνίδι, η ευρύτερη περιοχή μας θα διευθετηθεί σαν ένα ενιαίο «οικόπεδο». Υπό αυτή την έννοια το γεύμα Σαμαρά-Ρέντσι στη Φλωρεντία μόνο τυχαίο δεν ήταν. Κι αν ο Ερντογάν δεν ήταν σε προεκλογική περίοδο, ίσως είχαμε εξίσου « υψηλού επιπέδου» γεύματα και από την άλλη πλευρά.
Είναι η έσχατη άμυνα; Ή ο κύκλος της Μεταπολίτευσης θα κλείσει και συμβολικά όπως άνοιξε, με μια «εσχάτη προδοσία» για να εξαγοράσουμε άλλα 40 χρόνια ειρήνης, σταθερότητας και προόδου;
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 