Μου άρεσε αυτή η κίνηση που έκανε ο Τατσόπουλος γράφοντας ένα επικήδειο post στο facebook για να αποχαιρετήσει με ανθρωπιά και ευαισθησία τον Στέλιο Σταυρίδη, με τον οποίο είχε πλακωθεί άγρια σε ένα webtv πάνελ. Είναι μια ένδειξη πως υπάρχει τουλάχιστον ένας εν ενεργεία βουλευτής του κοινοβουλίου που συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των πραγμάτων. Τη ματαιότητα των μεγάλων αντιπαραθέσεων μεταξύ μικρών θνητών ανθρώπων, οι οποίοι φαντασιώνονται τους εαυτούς τους ως ενσαρκώσεις του Αιώνιου και του Απόλυτου.
Σκεφτείτε πως θα ήταν η πολιτική αλλά και η οικονομία ανά τον κόσμο, στον βαθμό που οι άνθρωποι σταματούσαν επιτέλους να πιστεύουν με τόση αφέλεια σε ένα τόσο χονδροειδέστατο ψέμα: πως θα ζούνε για πάντα. Νομίζω πως θα ζούσαμε όλοι σε έναν πιο χαρούμενο κόσμο. Ίσως σε ένα κόσμο πιο παγανιστικό, πιο κοντά στη φύση, άρα με περισσότερη αθωότητα και λιγότερο φθόνο. Όταν έχεις συνείδηση της θνητότητάς σου, είναι γελοίο να παίρνεις τον εαυτό σου και πολύ στα σοβαρά. Να υπηρετείς την ατσαλάκωτη περσόνα της καθημερινής επιτυχίας. Όπως επίσης είναι γελοίο ως υποψήφιο πτώμα να πατάς πάνω σε πτώματα για να ανέβεις. Για να φτάσεις που βρε μασκαρά; Ο θάνατος είναι η μόνη αληθινή δημοκρατία επί της γης. Συμμετέχουν όλοι χωρίς εξαιρέσεις.
Η «αντίσταση» έναντι του αναπότρεπτου προκαλεί μόνον δάκρυα και καταστροφή, όπως αποδείχθηκε ιστορικά με όλες τις «μεγάλες αφηγήσεις» που αποχαλίνωσαν την ανθρώπινη μικρότητα. Αντίθετα, η αποδοχή του κύκλου της ζωής θα μας χάριζε εκείνο το συναίσθημα της ψυχικής ειρήνης που έχει χαθεί, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρίσκεται σε έναν αδυσώπητο πόλεμο με τη φύση του, με τον εαυτό του. Και κάνει «εξαγωγή» αυτού του πολέμου. Στο περιβάλλον του. Στην οικογένειά του. Στην εργασία του. Στην πόλη του. Στη χώρα του. Στον πλανήτη του. Λες κι έχει άλλον…
Κακότροπες συμπεριφορές. Δολιότητες, υποκρισία και οργή. Φθόνος. Αλαζονεία και απληστία. Αίμα στη Δαμασκό. Αίμα στο Κίεβο. Πλημμυρισμένη η Μεγάλη Βρεττανία. Νεκροί από το ασταμάτητο χιόνι στις ΗΠΑ. Όλα είναι φαινόμενα της ίδιας δομικής ανισορροπίας που έχει εγκαθιδρυθεί στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση του και την έχει καταστήσει σχέση πολεμική. Έχουμε μπει σε μια «Μαζεράτι», με το Mp3 «στη διαπασών» να παίζει το «I feel pretty» από το West Side Story και τρέχουμε με 300 πάνω στον τοίχο της συνθήκης της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη Γη.
Θα πρότεινα λοιπόν, ως ταπεινός πολιτικός παρατηρητής, στον Πέτρο Τατσόπουλο να συνεχίσει να γράφει στα αρχίδια του τον λούμπεν καθωσπρεπισμό της εν Ελλάδι «καθεστηκυίας τάξης», να παραμένει ένας φυσιολογικός άνθρωπος με συνείδηση της θνητότητάς του και να εξακολουθήσει να μην παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Κι αν είναι όσο «ωραίος τρελός» θέλει να δείχνει, ας φτάσει μέχρι τα άκρα. Φτιάχνοντας κόμμα. Ναι, ναι… κόμμα. Αλλά όχι από αυτά του σωρού. Ούτε κόμμα της αριστεράς, ούτε της κεντροαριστεράς, ούτε της κεντροδεξιάς, της δεξιάς και ακροδεξιάς, ούτε τίποτα. Όλες αυτές είναι οι απαντήσεις του Παλαιού Καθεστώτος. Η «Βαστίλη» ξαναπέφτει. Συνεπώς ο Τατσόπουλος σαν ένας από τους πλέον αυθεντικούς πολιτικούς εκπροσώπους μιας νέας αντίληψης για την καθημερινότητα, της αντίληψης των social media, ας φτιάξει ένα κόμμα Social, ένα κόμμα Share & Like! Όχι για να καταλάβει την εξουσία αλλά για να δώσει μια εκλογική διέξοδο σε αυτούς που έχουν καταλάβει την ουσία και βαριούνται αφόρητα…
Ένα «δεκαράκι» (followers) το βλέπω στο νερό, Πέτρο…
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 