Μήνας: Δεκέμβριος 2015

Μήπως είναι ώρα να ξυπνήσει η Δύναμη, σύντροφε;

tsip2Το 2015 που φεύγει μπορεί να χαρακτηριστεί αναμφίβολα ως «η χρονιά του Τσίπρα». Ό,τι κι αν συμβεί από δω και πέρα, ο Τσίπρας έχει βάλει το όνομά του με μεγάλα bold γράμματα μέσα στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Όμως αυτό που θα κριθεί μέσα στο 2016 θα είναι το πρόσημο που θα τον συνοδεύει για πάντα,  ως πρώτου (και τελευταίου;) αριστερού πρωθυπουργού της χώρας. Διότι διαχρονικά  – από τoν μύθο του πλατωνικού σπηλαίου μέχρι τo τελευταίο Star Wars – αποδεικνύεται το ίδιο δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το σύμπαν των ψευδαισθήσεων, όσο και να ξαναγυρίσει εκεί, θέλοντας να προειδοποιήσει αυτούς που αγνοούν την ολέθρια εξάρτησή τους.

Όλα τα γεγονότα της φετινής χρονιάς αντανακλούν ακριβώς αυτή τη διαρκή «σχοινοβασία»  του Τσίπρα,  να «ισορροπεί» ως πρωθυπουργός μιας Αριστεράς που μπορεί να κυβερνάει,  υπό τις δεδομένες συνθήκες. Στην αρχή το επιχείρησε με την «υπόσχεση του ονείρου» κι αφού μεσολάβησε ο θρίαμβος του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα,   έφτασε στη γνωστή «17ωρη διαπραγμάτευση» του περασμένου Ιουλίου που κατέληξε στο «τρίτο μνημόνιο». Η  στρατηγική της «υπόσχεσης του ονείρου»  ηττήθηκε έξω αλλά νίκησε μέσα.

Ο Τσίπρας ξεφορτώθηκε δύο επικίνδυνους πολιτικούς αντιπάλους του, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, καθώς και όλη την «αριστερή πτέρυγα» του κόμματός του μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη.  Και λίγο αργότερα ο Τσίπρας παραιτήθηκε, έκανε εκλογές και αυτή η «δεύτερη φορά Αριστερά» δεν είναι ίδια με την πρώτη. Η υπόσχεσή της αυτή τη φορά υπήρξε πιο… ρεαλιστική. Υποσχέθηκε μια αξιοπρεπή διαχείριση της ήττας με τους έξω και δημιουργία κάτι νέου μέσα.

Πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις , εις εκ των βασικών εμπνευστών αυτού του αφηγήματος, του «παράλληλου προγράμματος», εκφραστής της κίνησης των 53 και εν δυνάμει «πονοκέφαλος» του Τσίπρα, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης «οδηγήθηκε» με συνοπτικές διαδικασίες στην έξοδο από την πολιτική.

Καθόλου παράξενο που  το διάστημα  που ακολούθησε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν δικαιώνει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, την υπόσχεση του νέου. Τίποτα ακόμη  στον ορίζοντα που να μοιάζει σαν κάτι νέο. Η κατάσταση στην αγορά τραγική.  Η κοινωνία στη γωνία, απογοητευμένη. Ίδιες διαχειριστικές λογικές, όχι μόνο στα προαπαιτούμενα του μνημονίου αλλά και συνολικά στον τρόπο διακυβέρνησης. Η ίδια «αγωνία» για το στήσιμο «συστήματος εξουσίας» αλλά κανένα διαφορετικό «ύφος και ήθος» στην άσκησή της,  που θα μπορούσε να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεων και για το χτίσιμο της συλλογικής εμπιστοσύνης που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα σε ένα περιβάλλον κατακλυσμιαίων αλλαγών. Η κρίση δυστυχώς συνεχίζει ακάθεκτη και εν πολλοίς αυτοτροφοδοτούμενη,  εξαιτίας της έλλειψης ενός συλλογικού σχεδίου πλεύσης, το οποίο θα κέρδιζε πραγματικά την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Οι δημοσκοπήσεις που επιβεβαιώνουν την απαισιοδοξία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, οι αρνητικές γνώμες για το κυβερνητικό έργο και η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα εκλογικά ποσοστά του είναι ένα πρώτο ηχηρό καμπανάκι για τον Τσίπρα. Η λογική «κάντο όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα» δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Και μπορεί το γραφείο του Σπίρτζη να είναι γεμάτο από φωτογραφίες του Άρη Βελουχιώτη αλλά αυτό δεν είναι παρά η επανάληψη της τραγωδίας της «Αλλαγής» των 80’s σε σύγχρονη εκδοχή “stand-up comedy”…

Αν αυτή είναι η μόνη εκδοχή κυβερνώσας Αριστεράς που μπορεί να σκεφτεί ο Τσίπρας τότε είναι χαμένος από χέρι. Η σοσιαλδημοκρατία της «διαχείρισης των συμβόλων» έχει εξαντλήσει τον ιστορικό της ρόλο από τη στιγμή που εξαντλήθηκαν τα δάνεια με τα οποία «έχτιζε» τους «στρατούς» που είχε ανάγκη για τη διατήρηση της εξουσίας. Την ώρα της πληρωμής των δανεικών,  είναι προφανές πως δεν είναι έξυπνο να ζητάς επιστροφή  στη συνταγή που δημιούργησε το πρόβλημα, ακόμη κι αν αυτή τη φορά οι ημέτεροι «μη προνομιούχοι» βολεύονται και με … ψίχουλα.

Η δυσκολία απόδοσης θετικού  κυβερνητικού έργου αρχίζει ήδη να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της ηγεμονίας του Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. H εύηχη και ευπροσάρμοστη ρητορική δεν είναι πλέον αρκετή, όταν η κοινωνία για ακόμη μια φορά παρατηρεί το γεγονός πως οπουδήποτε συγκεντρώνεται η εξουσία, τότε τα ιδιαίτερα συμφέροντα του «ηγεμόνα» υποστηρίζονται από τη διακυβέρνησή του περισσότερο σθεναρά απ’ ό,τι το κοινό συμφέρον της χώρας. Αλήθεια παλιά όσο κι ο κόσμος.

Ο Τσίπρας έχει μια οριακή δυνατότητα διάσωσης της αριστερής του τιμής. Να καταφέρει να επιλύσει ένα κατ’ ουσία πολιτικό πρόβλημα: Την απελευθέρωση της χώρας από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής στις οποίες υποχρεώνεται ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της και κυρίως της νεολαίας της.

Η λύση δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Η λύση είναι πάντα προς τα πάνω. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο Τσίπρας να αφυπνίσει την πραγματική δημιουργική δύναμη  της χώρας, η οποία συντίθεται από τη γεωγραφία της, το ιστορικο – πολιτισμικό απόθεμά της, τα συγκριτικά παραγωγικά πλεονεκτήματά της και το ανθρώπινο δυναμικό της.  Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει ο Τσίπρας να βρει και την ομάδα των ανθρώπων που μπορεί να πάρει στην πλάτη της ένα τέτοιο στοίχημα και να το κερδίσει, με δεδομένο πως η κυβερνητική σύνθεση ως έχει είναι «μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη», δηλαδή πολύ κατώτερη των προκλήσεων.

Πολιτικό μάνατζμεντ στις σημερινές συνθήκες σημαίνει ομάδα ανθρώπων που δεν θα καταθέτει διαπιστευτήρια δουλικότητας  ή κομματικά ένσημα, ούτε θα θεωρεί αυτονόητες τις «φιλικές εξυπηρετήσεις» και τη διαχείριση του κράτους με όρους «φαμίλιας». Αντίθετα, θα πρέπει να συνεισφέρει με την ευρύτητα της αντίληψής της για το σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα, την επιστημονική της ακεραιότητα και τις ικανότητές της να μετατρέπει καλές ιδέες σε πράξεις. Ταυτόχρονα δε, θα πρέπει να βρίσκεται σε άμεση συνεργατική σχέση με τη μόνη αληθινά επαναστατική πρωτοπορία της εποχής μας, την Τεχνολογία.

Αν δεν ηττηθεί «η συνομωσία των μέτριων» – που καταδυναστεύει τη χώρα για δεκαετίες μέσω του κομματικού συστήματος – από την Αριστερά που θέλει να εκπροσωπεί το μέλλον και το νέο, τότε από ποιον πρέπει να περιμένουμε να ηττηθεί; Από τη «συντήρηση»;

Η χρονιά του Τσίπρα τελειώνει ημερολογιακά. Μένει να διαπιστωθεί αν τελειώνει κι ο πολιτικός χρόνος του. Αν δεν καταφέρει ο Τσίπρας να  «ξυπνήσει» πολύ γρήγορα αυτή τη δημιουργική δύναμη, τότε την επόμενη φορά που θα θελήσει να χρησιμοποιήσει έναντι των δανειστών το επιχείρημα «μετά από μένα το χάος», ενδέχεται να εκπλαγεί εισπράττοντας την απάντηση « Α … όχι! Τώρα υπάρχει ο Κυριάκος!». Οπότε αυτομάτως θα βρεθεί  στη δυσάρεστη  θέση των προκατόχων του που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Μαξίμου πριν προλάβουν να φτάσουν στην πηγή και να πιουν νερό. Κι ας είχαν κάνει πολλά από τα δύσκολα κομμάτια της διαδρομής…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

Είναι ο «πανωλεθρίαμβος», η Αριστερά της εποχής μας;

kastanasΟι περισσότερες κουβέντες ξεκινάνε πλέον με το ερώτημα «πως τα βλέπεις τα πράγματα;» και συνήθως ακολουθούν  διάφορες γκριμάτσες και άσεμνες χειρονομίες. Ο πρωθυπουργός έγραψε χθες  στην Εφημερίδα των Συντακτών – και πολύ σωστά – πως «ούτε η τυφλή σύγκρουση, ούτε η επιστροφή στην αντιπολίτευση, ούτε η οικειωθελής αναχώρηση από τις κυβερνητικές ευθύνες συνιστά αριστερή στρατηγική». Το υπαρξιακό ερώτημα της Αριστεράς όμως δεν μπορεί να σταματά εδώ. Οφείλει να βλέπει που και που τον εαυτό της στον καθρέπτη και να διερωτάται αν έχει  στρατηγική για τη διαχείριση μιας «κατάστασης πραγμάτων» που εμφανίζει – ενδεικτικά σταχυολογώ μόνον από τις ειδήσεις της τελευταίας εβδομάδας – τα ακόλουθα χαρακτηριστικά «ανεμόμυλου»:

Πρώτα απ’ όλα σε καμία σοβαρή χώρα το γραφείο πρωθυπουργού δεν απαντά σε σχολιαστή μιας ξένης εφημερίδας, όποιος κι αν είναι ο σκοπός του δημοσιεύματός του. Ακόμα δε χειρότερα,  όταν η απάντηση είναι γραμμένη σε ύφος και στυλ «Άντε γεια»,  λες κι έχουν προσλάβει το Τάκη για Διευθυντή Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού.

Δεύτερον είχαμε ένα αιφνίδιο καβγαδάκι με τον Σόιμπλε, καθώς από ελληνικής πλευράς άρχισε ξαφνικά να διακινείται το σενάριο της μη συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Κάτι τέτοια «τρελά» είχε αρχίσει να λέει κι η κυβέρνηση Σαμαρά ( «θα βάλουμε το ΔΝΤ στο πίσω κάθισμα») κι άρχισε να μετράει μέρες αντίστροφα…

Τρίτον,  με μόλις 10% τηλεθέαση της συνέντευξης του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ στα γενικά και 6% στα νεανικά κοινά, είναι αμφίβολο αν φτάνει  το κομπλιμέντο της Μενεγάκη, η οποία παραδέχθηκε δημόσια πως ο Τσίπρας δείχνει μικρότερός της. Μάλλον χρειαζόταν κάτι περισσότερο…

Τέταρτον,  η ανάπτυξη έρχεται. Όπως ίσως πληροφορηθήκατε συστήνεται κυβερνητική επιτροπή για Μεγάλα Έργα Υποδομής με συντονιστή τον Αλέκο Φλαμπουράρη! Είναι η επιβεβαίωση της γνωστής ρήσης «ευτυχία είναι να ζεις στο στοιχείο σου».

Πέμπτον, τι παιδιά βγάζει η Κρήτη! Μετά τον μελισσοκόμο Κρητικό το πανελλήνιο ανακάλυψε τον… Πολάκη. Η επιτομή της «Κοινωνίας του Θεάματος» του Γκυ Ντεμπόρ προσωποποιημένη. Νομίζω πως πλέον το ρείκι είναι μονόδρομος… διά πάσα νόσο και μαλακία.

Έκτον, αυτό που ο Βενιζέλος πάει πάντα και «χώνεται» την ώρα που μιλούν οι αρχηγοί, φαντάζομαι η Φώφη θα το βλέπει, ε; Το βλέπει και ο Τσίπρας, ε;

Έβδομον, η αγορά κοιμάται και ξυπνάει με το ερώτημα: Που θα φτάσει η «μετοχή» του Λεβέντη; Θα αποδειχθεί «φούσκα» ή θα δώσει λεφτά στους «επενδυτές»; Έλα ντε…

‘Ογδοον, όσοι περίμεναν τον «Μαύρο Δεκέμβρη» θα πρέπει να περιμένουν μέχρι του χρόνου πάλι.

Κατόπιν τούτων,  τι να κάνει κι ο πρωθυπουργός, πήγε να δει μετά της συζύγου και του μισού υπουργικού συμβουλίου την παράσταση «Θεέ μου, τι σου κάναμε» του Λαζόπουλου. Κανονικά η παράσταση θα έπρεπε να έχει τον τίτλο «Λαέ μου, τι σου κάναμε» αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Όπως είπε κι ο πρωθυπουργός «Μοιάζει λίγο από τα έργα κλασικών». Από..! Τώρα τελευταία ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει και ψωνίζει  συντακτικό από  τα lidl, όπως λένε και στο twitter.

Αθροίστε τώρα τον Αμβρόσιο, τον Φαήλο και την Μπαλατσινού  που καλούν ο καθένας το «πιστό ποίμνιό» του να «φτύνει» τους ομοφυλόφιλους ( και προφανώς όχι για να μην τους ματιάσουν), την ίδια ώρα που ειδικές μονάδες καταστολής συλλαμβάνουν καστανάδες και μανάβισσες γιαγιάδες για φοροδιαφυγή! Ακόμη και η πιο ζωηρή φαντασία αδυνατούσε να συλλάβει αυτό που αποκαλύπτει η  «πρώτη φορά αριστερά», δηλαδή πως για να αλλάξουμε αναπτυξιακό πρότυπο πρέπει να τελειώνουμε με τη μαφία των καστανάδων που γονάτισε τη χώρα.

Με τέτοια «ρότα» για το … «ακυβέρνητο καράβι», σε πολύ λίγο ο Ρουβίκωνας των αναρχικών θα έχει πιο πολλούς οπαδούς από το Ποτάμι. Και θα’ ναι μόνον η αρχή…

Α.. και πριν κλείσουμε να σας ενημερώσουμε πως  κάποιοι «μαυριδεροί» συνεχίζουν να πνίγονται αδιάλειπτα όταν δεν «ψήνονται» σε ηλεκτροφόρους φράχτες, ενώ εμείς στολίσαμε σπίτια και επιχειρήσεις που θα πάρουν οι τράπεζες, ύστερα από άλλη μια πετυχημένη «διαπραγμάτευση»!

Εν κατακλείδι, στο αρχικό ερώτημα «πως τα βλέπεις τα πράγματα;» η μόνη έντιμη απάντηση που μπορεί να σταθεί είναι: Πανωλεθρίαμβος!

Αναμένω λοιπόν σε  ένα επόμενο άρθρο του ο πρωθυπουργός να μας εξηγήσει αν αυτός ο «Πανωλεθρίαμβος» συνιστά «την Αριστερά της εποχής μας» και θα πρέπει όχι μόνο να αρκεστούμε σε αυτό αλλά και να το υπερασπιστούμε.

πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post