Μηνιαία αρχεία: Απρίλιος 2021

Όλοι μαζί ακόμη εδώ.

Στο σημείο μηδέν.

Όταν δεν έχεις κανένα έλεγχο πάνω στη ζωή σου, τι είσαι; Μηδέν.

Πόσοι μπορούν αυτή τη στιγμή να ισχυριστούν πως έχουν τον πλήρη έλεγχο στη ζωή τους;

Aστεία πράγματα. Παντού.

Εντός η χώρα κυβερνιέται σαν σουβλατζίδικο. « Το παιδί έχει φύγει κι έρχεται…». Όλα στην αναμονή,  όλα έχουν φύγει κι έρχονται.  Μην έρχονται καταπάνω μας όμως….  

Αστεία πράγματα εντός, αστεία πράγματα  και εκτός. Η Ε.Ε για άλλη μια φορά αποδείχθηκε κατώτερη των απαιτήσεων της ιστορικής συγκυρίας. Ως συνήθως  δειλή, μοιραία και άβουλη. Είτε αφορά στην κρίση του ευρώ, είτε στην προσφυγική κρίση, είτε στην κρίση της πανδημίας και των συνεπειών της που ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί το βάθος και την έκτασή τους.

Η Ευρώπη μοιάζει όλο και πιο πολύ με μια Κακή Γριά, που είναι με το ένα πόδι στον τάφο και στέκεται αδιάφορη πάνω από τον πόνο που υπάρχει  στις πραγματικές ζωές των  πραγματικών ανθρώπων.  Αφήνει τις κρίσεις να βαθαίνουν και να εξελίσσονται, κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους, καταστρέφοντας ό,τι ονομάστηκε μεσαία τάξη και οδηγώντας στον κοινωνικό αποκλεισμό ένα μεγάλο τμήμα του ευρωπαϊκού πληθυσμού, ειδικά των νέων και των γυναικών.  

Κι όμως σε αυτή την ήπειρο άνθισαν ένα σωρό ωραίες και μεγάλες ιδέες. Για την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη. Για το δικαίωμα του ανθρώπου να προσπαθήσει για την ευτυχία του.

Τώρα γυρνάμε στο μηδέν. Ο σώζον εαυτόν σωθείτο.

Άλλωστε το Βερολίνο ό,τι είχε να πάρει από την ΕΕ το πήρε. Τώρα λοξοκοιτάζει προς Μόσχα και Πεκίνο υπό το άγρυπνο βλέμμα πάντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπως αρέσει στους Γερμανούς να λένε γελώντας,  όταν μιλάνε κατ’ ιδίαν μεταξύ τους.   

Οι ήσυχες μέρες έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.  Όπως καταλαβαίνεις άλλωστε και τα μεγάλα λόγια για τα λεφτά από το Ταμείο Ανάκαμψης είναι φύκια,  άσχετα αν πωλούνται ως μεταξωτές κορδέλες.  Τώρα λέει η γερμανική δικαιοσύνη θα αποφανθεί αν είναι σύννομος με τις Συνθήκες ο δανεισμός της Ε.Ε ως τέτοιας για να χρηματοδοτηθεί το Ταμείο για να χρηματοδοτηθούν στη συνέχεια και τα κράτη μέλη που αφέθηκαν χωρίς εμβόλια στο έλεος της πανδημίας. Και θα περνάει ο καιρός…

Εμείς πάντως ως επιμελείς μαθητές σπεύσαμε να κάνουμε homework. Είναι καλός ο Κυριάκος σε αυτά. Σαν έτοιμος από καιρό βγήκε και εξήγγειλε την Ελλάδα 2:0. Αλλά όπως προκύπτει από την μεγαλύτερη εικόνα των πραγμάτων  το 2:0  είναι σκορ  ήττας.  Τουλάχιστον για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Η  Ευρώπη είναι  μια πολύ ωραία ιδέα που τρώει τον έναν Έλληνα πρωθυπουργό μετά τον άλλο. Διότι οι ιδέες στον κόσμο των φαινομένων εκπίπτουν, γίνονται ομοιώματα,  καρικατούρες, είδωλα.  

Αυτό δεν αφορά μόνο την Ευρώπη. Αφορά στο σύνολο της Δύσης. Ο δυτικός πολιτισμός είναι η καρικατούρα αυτού που θα μπορούσε να είναι.

H Δύση συνέχισε να σωρεύει τους θησαυρούς όλoυ του πλανήτη. Τα εμπορικά πάρκα  έγιναν ο χαμένος παράδεισος. Ένας παράδεισος επί της γης  για την παγκόσμια μαζική κατανάλωση. 

Μετά από τόσα νίον φώτα δεν είναι άραγε φυσικό επακόλουθο η έλευση του σκότους; Είναι. Γιατί; Γιατί ζούμε σε ένα σύμπαν που η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί. Μπορεί να μετατραπεί μόνο από τη μία μορφή στην άλλη. Κι αυτό συμβαίνει τώρα.

Το σκοτάδι εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Από την παγκόσμια παιδοφιλία, τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό  μέχρι το λιώσιμο των πάγων της Αρκτικής.  Από την ίδια την πανδημία και τους γεωοικονομικούς ανταγωνισμούς στην αντιμετώπισή της μέχρι το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, το οποίο πλέον δεν είναι ένα απίθανο ενδεχόμενο. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει ο κατά πολύ εμπειρότερος συμπατριώτης μας, ο ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Έγραψε βιβλίο μυθοπλασίας ακριβώς για το ενδεχόμενο αυτό, υπό τον τίτλο 2034.

Αλλά κι αυτό να μη γίνει,  σίγουρα θα σκάσει η βόμβα στα μυαλά μας. Η μέρα κρατάει πολύ. Οι δεκαετίες φεύγουν γρήγορα. Πολύ σύντομα λοιπόν αυτό που λέμε άνθρωπος δεν θα είναι παρά ένας αλγόριθμος. Θα σε ξέρει καλύτερα απ’ ότι εσύ τον εαυτό σου και θα είναι ο αλγόριθμος που θα παίρνει τις αποφάσεις για τη ζωή σου.

Μηδέν είπες? Μηδέν με τόνο. Ειδικά όσο βουλιάζουμε μέσα στη σύγχυση και ο μόνος – ισμός που έχει πλέον νόημα, ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα, είναι ο μηδενισμός.

Σιωπές ξαπλωμένες στους καναπέδες. Έτσι ηττηθήκαμε γιατί τη ζωή  τη ζούμε σαν τυφλόμυγες.

Το σκοτάδι απλώνεται  σαν μαύρο μελάνι πάνω στο χαρτί. Δεν περιμένεις εμένα να στο πω, το ξέρεις κι εσύ.  Έχουμε ελπίδα;  Τι να σου πω;

Σίγουρα είναι αλήθεια πως  αν δεν ξέρεις το τέλος, δεν ξέρεις την ιστορία.

Σίγουρα επίσης, από την ίδια την εξέλιξή μας,  γνωρίζουμε πως  οι οργανισμοί που προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον τους επιβιώνουν και μεταπερνούν τα χαρακτηριστικά τους στους απογόνους τους.  Σήμερα η συνειδητότητά μας είναι ξεπερασμένη σε σχέση με τους όρους των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται update κι αυτό που οι πιο ευαίσθητοι δέκτες κατανοούν είναι  πως πρέπει να αρχίσουν να αναπτύσσονται και να ζουν μέσα σε ένα ολότελα διαφορετικό φιλοσοφικό πλαίσιο.   

Αν αυτά τα μόνα δύο «σιγουράκια» είναι αρκετά για να καταφέρουμε τελικά να δουλέψουμε συνεργατικά  για ένα βιώσιμο κόσμο, δεν μπορώ να το ξέρω. Κάποια πράγματα επιβεβαιώνονται τη στιγμή που γίνονται. Μέχρι τότε είναι πιθανότητες για το  άνοιγμα μιας πόρτας του μέλλοντος. Ένα εξελικτικό στοίχημα   που ενώ ξεπερνά τον καθένα μας σαν άτομο ταυτόχρονα είναι και πολύ προσωπικό. Ό,τι είμαστε, ό,τι κάνουμε, ό,τι σκεφτόμαστε δημιουργεί και αναδημιουργεί τον κόσμο.

Για αυτό και είναι η  ώρα να το πάρουμε όλο ανάποδα.  Να κόψουμε προς τα εκεί που υπάρχει κάτι που αληθινά  μας ενώνει όλους. Ο ήλιος στέκεται δίκαια πάνω από όλους μας.  Προς τα εκεί που δεν θα μας μετρήσει κανένας για να  είμαστε τα μηδενικά ενός μεγάλου αριθμού. Είτε ψηφοφόρων, είτε χρηστών ενός κοινωνικού δικτύου, είτε θυμάτων του αόρατου πολέμου,  είτε μέγεθος δημόσιου χρέους, είτε κερδών των ολιγαρχών.  Προς τα εκεί που δεν χρειάζεται ούτε να πούμε ούτε να ακούσουμε μεγάλα λόγια.   Χωρίς συνθήματα. Μόνο  με συναισθήματα. Να στραφούμε στο φως να φορτίσουμε. Έχει πολύ σκοτάδι μπροστά και αν μη τι άλλο χρειαζόμαστε δύναμη για να το αντιπαλέψουμε.

Όχι μια μεγάλη ιδέα λοιπόν, όπως κατά κόρον ακούστηκε στα βλαχομπαροκ πανηγύρια για τα 200 χρόνια Επανάστασης.  Αλλά μια μικρή ιδέα. Απλά να βγούμε στον ήλιο. Αυτή  είναι η πρόταση.   

Και να το κάνουμε μια συγκεκριμένη μέρα. Μια συγκεκριμένη ώρα. Όχι γιατί το είπε μια φωνή στο διαδίκτυο. Αλλά γιατί νιώθουμε εσωτερικά  την  αξία του να χαρούμε απλά  ένα μεσημέρι στη λιακάδα.    

Όποιος θέλει, όποιος μπορεί.  Όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί που έλεγε ο ποιητής

Δεν θα συγκεντρωθούμε κάπου, ούτε θα μετρηθούμε.  Ούτε διαδήλωση κάνουμε, ούτε διαμαρτυρία.  Όσοι είμαστε εκεί θα είμαστε σαν ατομικότητες.

Ατομικότητες όμως που μπορούν να κάνουν κάτι μαζί.

10 -15 λεπτά ευγνωμοσύνης στον ήλιο που φωτίζει την πέτρα. Για να ξανανιώσει με ενέργεια η ψυχή μας που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ και χρειάζεται μια δόση αναψυχής!

Τρίτη 20 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι. Στο Πεντελικό Όρος.

Βρίσκει ο καθένας τη θέση του, χαιρετάμε μαζί με ευγνωμοσύνη τον ήλιο και… μεθ’ ημών ο εαυτός που δεν γνωρίσαμε ακόμη. 

Άκουσε το και σε podcast εδώ