Μηνιαία αρχεία: Δεκέμβριος 2014

Στη σχέση μας με την Ευρώπη, η βασική επιλογή του πολιτικού συστήματος υπήρξε ο «τραβεστισμός». Με τον όρο «τραβεστισμός» εν προκειμένω, εννοώ να ζούμε σε μια διαρκή σύγχυση ταυτότητας, αποδεχόμενοι το ψεύδος της προσποίησης πως τάχα μπορούμε να γίνουμε ένα κανονικό βορειοκεντρικό ευρωπαϊκό κράτος. Δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε γιατί ζούμε σε άλλη γεωγραφία. Η γεωγραφία είναι ιστορικό πεπρωμένο.

Το να επιμείνουμε στην επιλογή του «τραβεστισμού», την οποία εγκαινίασε ως «εθνική στρατηγική» ο Κώστας Σημίτης κι ακολούθησαν όλοι οι διάδοχοί του μέχρι και τον Αντώνη Σαμαρά, είναι φανερό μετά την κρίση πως οδηγεί στον αφανισμό των Ελλήνων. Παραιτημένοι από κάθε εθνική πολιτική βούληση, η χώρα αφέθηκε «χύμα» στη ροή της συγκυρίας, αντιδρώντας σπασμωδικά και στιγμιαία σε γεγονότα που διαμορφώνονταν κάθε φορά από τρίτους. Έχει απωλέσει μεγάλο κομμάτι της εθνικής ισχύος της και εξαιτίας αυτής της αδυναμίας της, απειλεί να συμπεριφερθεί σαν το «κακό παιδί» που βάζει φωτιά στο «σπίτι».

«Ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεί παῖδές ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν», δηλ. «Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά και δεν υπάρχει κανένας γέροντας Έλληνας». Κι αυτό που είπαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα ( «έκοβε το μάτι τους») επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας ακόμη και σήμερα. «Παιδιαρίσματα» και τζογαδόρικο «παιχνίδι» με την τύχη της χώρας, την τύχη της κάθε ελληνικής οικογένειας που θέλει να ξέρει τι της ξημερώνει αύριο το πρωί.

Όλοι «ψυχανεμίζονται» πως τα «παιδιά» δεν θα κάνουν για πολύ ακόμη την …Κοντσίτα των αγορών. Γι αυτό κι έχουν μαζευτεί δεκάδες διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα. Τα «παιδιά» είναι έτοιμα να βάλουνε φωτιά στο σπίτι. Πρώτη φορά είναι; Για τα «παιδιά», «όλα είναι παιχνίδι»…

Μόνο που η αφήγηση αυτή έχει ένα μικρό πρόβλημα. Μένει στα ιστορικά ορόσημα και αποσιωπά τα μεταξύ τους διαστήματα, κατά τα οποία οι Έλληνες πλήρωναν ακριβά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το να βάζουν τη φωτιά στο «σπίτι», παρ’ όλο που ήταν πάντα με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μεγάλη αδικία αυτή…

Υπό αυτό το πρίσμα, μεταξύ του επιδεικνυόμενου «τραβεστισμού» και των «κακών σκέψεων» να βάλουμε σαν άτακτα παιδιά τη φωτιά στο «σπίτι», θα άξιζε να ακουστεί η φωνή των Ελλήνων. Η πλειοψηφία των πολιτών, δείχνει μία εκπληκτική ωριμότητα που καταγράφεται σε δεκάδες δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου και με ποσοστά κοντά στο 60% εκφράζει τη θέση πως η χώρα δεν πρέπει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές με την ευκαιρία της εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ακόμη και από τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που φθάνει στο 40% δεν επιθυμούν εκλογές τώρα. Γιατί; Μα γιατί βλέπουν πως αν «κάψουμε» μόνοι μας και έτσι βιαστικά το χαρτί των εκλογών, η επόμενη κυβέρνηση όποια κι αν είναι, πρακτικά θα έχει μόνο δύο επιλογές: ή να συνεχίσει να παριστάνει την …Κονσίτα ή να υποχρεωθεί σε άμεση παύση πληρωμών και να μπει η φωτιά στο «σπίτι».

Αν οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές, ποιοι τις θέλουν; Χθες συνέφαγαν σε μια «σύσκεψη κορυφής» οι κ. Μπόμπολας, Ψυχάρης και Βαρδινογιάννης, με προφανές αντικείμενο συζήτησης τη διαμόρφωση κοινής στάσης στις εξελίξεις. Σήμερα, το «Έθνος» έχει πρωτοσέλιδο ότι Σαμαράς και Τσίπρας συμφωνούν σε κάτι: Πρόεδρος ή εκλογές. Τα ΝΕΑ προβάλλουν επίσης τη δήλωση Σαμαρά ότι η πολιτική αβεβαιότητα θα λήξει σύντομα.

Επίσης, σήμερα θέμα της μέρας γίνεται η απόπειρα χρηματισμού του Χαϊκάλη, γεγονός που σπρώχνει ακόμη περισσότερο προς τις κάλπες. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Οι δανειστές θέλουν επίσης τις εκλογές. Θέλουν να δώσουν ένα «μάθημα» στην Ελλάδα, πριν τις ισπανικές εκλογές τον Νοέμβριο διότι άπαξ και «σηκώσει κεφάλι» η Ισπανία, μετά το πράγμα δεν θα μαζεύεται. Γι αυτό κι αν είχαμε μισό δράμι μυαλό τις εκλογές θα έπρεπε να τις τοποθετήσουμε την επόμενη Κυριακή των ισπανικών εκλογών. Αυτό που εξ ενστίκτου συλλαμβάνουν οι ευαίσθητες κεραίες των πολιτών, περιφρονείται προκλητικά από το σύνολο των κομμάτων και είναι δείγμα του κενού πολιτικής εκπροσώπησης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα.

Είναι πράγματι η ώρα της Αριστεράς, όπως συμβαίνει στις κρισιμότερες στιγμές της πατρίδας μας. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδευμένος στη ρητορική «εκλογές εδώ και τώρα», τελεί εν αμηχανία μπροστά στην παγίδα που του στήνουν. Πρέπει να βάλει πλάτη κατά τη γνώμη μου και η «άλλη Αριστερά». Το ΚΚΕ είναι το ιστορικότερο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου. Με κολοσσιαία λάθη αλλά και τεράστια προσφορά. Η μακροβιότητά του το καθιστά εξ αντικειμένου τον «συλλογικό γέροντα» της δημόσιας ζωής στη χώρα. Το να μένει στη γωνία απομονωμένο σαν διακοσμητικό αξεσουάρ του καθεστώτος όταν διακυβεύεται η τύχη του λαού, είναι στάση αναντίστοιχη της πολιτικής σοφίας που έχει αποκτήσει μέσα στην ιστορία. Ας γίνει αυτό που μπορεί. Ας γίνει η φωνή του λαού που δεν επιθυμεί εκλογές σε αυτή τη φάση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συναινεί στην κυβερνητική πολιτική. Ναι, μπορούν να συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα όταν μιλάμε για στρατηγική.

Το ΚΚΕ ξέρει καλά πως «ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού». Θα ήταν καταλυτικής σημασίας η προσφορά του στο λαό και στον τόπο εάν θεσμικά, ως έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση, προτείνει σήμερα κιόλας τον αριστερό υποψήφιο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι από εκεί και πέρα αυτομάτως «ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».

ΥΓ: Μετά και τον «ιστορικό συμβιβασμό» ΗΠΑ – Κούβας, είναι και η πιο κατάλληλη στιγμή…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Το νέο trend στην πολιτική επικοινωνία είναι η «εθνική συνεννόηση». Επειδή γύρω από την έννοια αυτή θα ξεδιπλωθούν πολλά σενάρια στο προσεχές διάστημα και ίσως αποτελέσει τον καμβά μιας διάδοχης πολιτικής πραγματικότητας, έχει αξία ο προβληματισμός πάνω στο τι θα μπορούσε να αποτελεί περιεχόμενο της  εθνικής συνεννόησης.

Είναι βέβαιο πως μια πολύ μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα συμφωνούσε με επιδιώξεις όπως η ενίσχυση της  δημοκρατίας , η ορθή απονομή της δικαιοσύνης,  η μείωση των ανισοτήτων, η αύξηση των ευκαιριών. Όπως επίσης μεταξύ των απλών πολιτών είναι σχεδόν καθολική η υποστήριξη της ελεύθερης αγοράς, του πραγματικού ανταγωνισμού δηλαδή,  ενάντια στην  ελεγχόμενη και εξαναγκαστική μονοπώληση ή ολιγοπώληση  που βλέπουμε ως κυρίαρχη τάση στον σύγχρονο καπιταλισμό.

Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η συνεννόηση  του 99% που θα αναλάμβανε να κάνει πράξη όλα τα παραπάνω που αποτελούν τον «κοινό τόπο» μιας ευρύτατης πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης;  Διότι όλα τα παραπάνω  είναι οργανικά διασυνδεδεμένα  με την έννοια της εθνικής κυριαρχίας μιας δημοκρατίας. Με τη δυνατότητα δηλαδή που έχουν οι πολίτες μιας χώρας  να είναι αφέντες του σπιτιού τους,  κύριοι των όρων και των προϋποθέσεων της ζωής τους. Με το αίσθημα πως  δεν είναι έρμαια που κλυδωνίζονται από  παγκόσμιες δυνάμεις και πως η εξουσία δεν είναι κάπου αλλού αλλά μέσα στο «σπίτι» τους.

Η πρόκληση είναι προφανής. Σήμερα κυριαρχεί η αίσθηση πως η εξουσία βρίσκεται κάπου στην «παγκόσμια αγορά» ή στις Βρυξέλλες, οι πολίτες  είμαστε τα παιχνίδια της και η πολιτική δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σόου με μαριονέτες. Ηγέτες και κυβερνήσεις μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους πιλότους των σύγχρονων αεροσκαφών. Οι πιλότοι σήμερα δεν «πετούν» με την κυριολεκτική έννοια. Η δουλειά τους είναι ο έλεγχος των πληροφοριών  και η επιτήρηση πολύπλοκων υπολογιστικών συστημάτων. Κατά συνέπεια το  «σας μιλάει ο κυβερνήτης» στερείται πραγματικού νοήματος εφόσον δεν πετάει αυτός αλλά ένα «σύστημα διαχείρισης πτήσης».

Αυτή η κρίση της δημοκρατικής κυριαρχίας γίνεται αισθητή παντού και πολύ περισσότερο στη σημερινή Ελλάδα και ευρύτερα στον ευρωπαϊκό νότο.

Ο Dani Rodrik,  καθηγητής στο Χάρβαρντ, επινόησε τη φράση «πολιτικός χώρος» για να περιγράψει ό, τι χρειαζόμαστε. Κάθε χώρα πρέπει να έχει πολιτικό χώρο. Ένα μέγεθος δεν ταιριάζει σε όλους. Χρειαζόμαστε πολιτικές που είναι κατάλληλες για τις κυρίαρχες συνθήκες και τις ιστορίες των χωρών που ζούμε. Και το νόημα μιας αληθινής  πολιτικής είναι  να υπερασπιστεί και να διευρύνει την χωρητικότητα των κυρίαρχων δημοκρατιών για να δημιουργήσει το «πολιτικό χώρο» που χρειάζονται, αντί να καταπίνουν το φάρμακο της λιτότητας, που επινόησαν «γιατροί»  που δεν ξέρουν τίποτα για τις ανάγκες των «ασθενών»  τους.

Η δημοκρατία δεν είναι μια διαδικασία, ένα μέσο ή μια τεχνική. Είναι ένας τρόπος να ζούμε με μια σειρά από αξίες που δημιουργούν την αίσθηση σε κάθε πολίτη πως ζει σε ένα μέρος όπου δεν είναι χαμένος και δέσμιος δυνάμεων που βρίσκονται πολύ μακριά του και δεν μπορεί να τις επηρεάσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Από τα παραπάνω θέλω να πιστεύω πως καθίστανται προφανές το τι θα μπορούσε να αποτελεί περιεχόμενο της εθνικής συνεννόησης. Η δημιουργία χώρου για τη χώρα, προκειμένου να χωράμε όλοι και να μην «περισσεύουν» άνθρωποι για τα σκουπίδια.

ΥΓ: Η πολιτική πάντα προσωποποιείται, αλλιώς είναι εξαιρετικά πολύπλοκη για να γίνεται καθολικά αντιληπτή. Συνεπώς κι ο κυβερνήτης σε μια πορεία εθνικής συνεννόησης, πρέπει να είναι αυτό που λέει. Κυβερνήτης και όχι επιτηρητής ενός «συστήματος διαχείρισης πτήσης». Δηλαδή να ξέρει να πιλοτάρει και «με το χέρι», αν χρειαστεί.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

 

Αύριο  υπάρχει  σοβαρός  κίνδυνος να έχουμε στην Αθήνα γεγονότα τύπου «Δεκέμβρη 2008».  Μόνο που τώρα, Υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν είναι ο ψύχραιμος  καθηγητής Παυλόπουλος,  είναι ο Κικίλιας.  Ο οποίος όπως απεδείχθη προσφάτως χάνει εύκολα την αίσθηση του μέτρου, προσβάλλοντας και εξευτελίζοντας ανώτερους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ  στην Πάτρα.  Και το έκανε αυτό για να κερδίσει «τα παιδιά» που ψηφίζουν μονοκούκι τη «Χρυσή Αυγή».

Και από την άλλη,  είναι τα «άλλα παιδιά». Που έχουν κάνει λαϊκό ήρωα τον Νίκο Ρωμανό και είτε ομολογημένα, είτε ανομολόγητα θα τον ήθελαν «κάδρο» στο «μαρτυρολόγιο» της …. επανάστασης. Κι αυτό, επειδή μπούκαρε με βαρύ οπλισμό για να ληστέψει μια τράπεζα.  Με νοητικά άλματα δημιουργούν το «παιδί – σύμβολο»  που «τα’ βαλε»  με τις τράπεζες που φταίνε για την κρίση που φταίει για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν. Κι έτσι κατεβαίνουν 15.000 άνθρωποι στο δρόμο. Κι αύριο στην πορεία της επετείου του Γρηγορόπουλου μπορεί να είναι πολλαπλάσιοι και να γίνει «της κολάσεως».

Ο Ρωμανός ούτε είναι, ούτε πρέπει να γίνει Γρηγορόπουλος.  Όσο καλλιεργείται αυτή η ψευδής εντύπωση και οδηγούνται προς τα εκεί τα πράγματα, τόσο η συνάντηση των «παιδιών» του Κικίλια με τα «άλλα παιδιά» μπορεί να είναι όσο εκρηκτική χρειάζεται να είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια.  Δυστυχώς όμως,  το να «ματώσει»  αύριο  η Αθήνα έχει καταστεί εξαιρετικά πιθανό,  καθώς τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε «διαλόγους» σε ένα θέατρο του παραλόγου.

Από τη μια,  πρέπει να πιστέψουμε πως ο Ρωμανός έχει ειλικρινές ενδιαφέρον να παρακολουθήσει τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, την ώρα που ως αναρχικός – κατά δήλωσή του –  εχθρεύεται και μισεί τις επιχειρήσεις. Ομοίως και τα πανεπιστήμια, ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της εξουσίας. Γι αυτό άλλωστε, κατά καιρούς,  ομάδες νεαρών  ομοϊδεατών του τα έχουν κάψει, τα έχουν καταστρέψει και λεηλατήσει.

Και από την άλλη,  το Υπουργείο Δικαιοσύνης που παρακολουθεί ατάραχο τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές που θυμίζουν όλο και περισσότερο αυτές της Λατινικής Αμερικής ,  βλέπουμε να  τάζει τηλεδιασκέψεις  και free wifi στις  φυλακές,  για να μην χάσει ο Ρωμανός τα μαθήματά του!

Ο Ρωμανός ζητάει την εκπαιδευτική άδεια για να την κοπανήσει. Και θεωρεί πως έχει αυτό το «δικαίωμα» γιατί απευθύνεται στην ίδια πολιτεία που άφησε τον Χριστοφοράκο να την κοπανήσει. Από εκεί αντλεί «ηθική νομιμοποίηση» το αίτημα που υποβάλει, το οποίο είναι αίτημα απόδρασης επί της ουσίας. Η ελληνική πολιτεία αυτό το ξέρει και  συνεχίζουμε να δουλευόμαστε έτσι άγρια μεταξύ μας.  Με τους μισούς να υποκρίνονται τους  φύλακες της «νομιμότητας» και τους άλλους μισούς να παριστάνουν τους σταυροφόρους των «δικαιωμάτων του παιδιού».

Ο Ρωμανός ανήκει στα «παιδιά» που μεγάλωσαν βρίσκοντας τα πάντα «έτοιμα».  Είναι πολύ λογικό αυτά τα «παιδιά» να πιστεύουν πως στην κοινωνία δεν υπάρχουν παρά μόνον «τζίνι» που πραγματοποιούν όλες τις ευχές τους. Κι όταν οι ευχές τους δεν γίνονται πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Μπορούν και να την πυροβολήσουν…  Γιατί είναι cool.

Όμως αυτό δεν δικαιολογεί το να χάσει ένας νέος άνθρωπος τη ζωή του, ακόμη κι αν ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος γι αυτό. Πρέπει όλοι να καθίσουν και να βρουν μια λύση μέχρι αύριο. Και η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη. Όπως επίσης και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ασκήσει όση επιρροή διαθέτει για να αποκλιμακωθεί η ένταση, διότι αν ο μη γένοιτο πάει κάτι στραβά αύριο,  ο ίδιος θα έχει μόνον ζημιές και αυτά που διακυβεύονται είναι πολλά.

Πάνω απ’ όλους όμως,  πρέπει να βοηθήσουν οι γονείς του Ρωμανού, με το να πάψουν να κάνουν πολιτική ως την ύστατη ώρα. Αυτή η «ψύχρα», τόσο γνώριμη στις μεγαλοαστικές οικογένειες, δεν βοηθάει. Μια μάνα από το λαό, όταν το παιδί της κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία, έχει μπουκάρει με τάπερ μέσα στο δωμάτιο, έχει πετάξει έξω τους μπάτσους και το ταΐζει με το ζόρι. Γιατί η μάνα ξέρει πως υπέρτατη αξία είναι η ζωή του παιδιού της.

ΥΓ: Ήρωας  είναι ένα παιδί που διαβάζει ατέλειωτα μερόνυχτα γιατί θέλει να γίνει γιατρός. Κι επειδή πάει στο  δημόσιο λύκειο μιας υποβαθμισμένης συνοικίας του κέντρου των Αθηνών και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα  του φροντιστηρίου, ξέρει πως η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει είναι διπλάσια ή και τριπλάσια σε σχέση με άλλους. Αλλά δεν μασάει. Ξέρει πως το πείσμα είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο σημαντικό για τον εαυτό του και τους άλλους. Έχει διαγνώσει την ανισότητα και  την αδικία. Γι αυτό  θέλει να γίνει γιατρός. Να μην  παίρνει «φακελάκια» και να βοηθάει με ανιδιοτέλεια. Αν ο  κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος, αυτό θα γίνει  μόνο με ανθρωπιά και όχι με καλάζνικωφ. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post