Μηνιαία αρχεία: Ιανουαρίου 2018

Ο Έλληνας θα καταλήξει… βλάκας με περικεφαλαία;

Από διάφορες πλευρές  και για προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς, καλλιεργείται συστηματικά ένας πρωτόγονος πολιτικός  «μεσσιανισμός», ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ εμπεδώνει την προσδοκία για  την «επιστροφή του Μ. Αλέξανδρου», ο οποίος καβάλα στον «Βουκεφάλα»  θα κόψει με το σπαθί όλους τους γόρδιους δεσμούς των προβλημάτων μας και των μειονεξιών μας  κι ασφαλώς «θα πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά».   Τώρα αν θα τον λένε Αλέξανδρο, Ιωάννη, Κωνσταντίνο, Αντώνη, Νικόλαο και όλα τα συναφή, εκεί διχάζονται οι… προφήτες.

Στη σύγχρονη Ελλάδα,  δεν μας έλειψαν οι «Μεσσίες» και φτάσαμε ως εδώ. Το αντίθετο. Δημοκράτες μας έλειψαν. Είχαμε μια δημοκρατία χωρίς δημοκράτες. Και η μομφή δεν αφορά μόνον τους πολιτικούς αλλά και τους πολίτες. Διότι η δημοκρατία υπάρχει πρωτίστως στο μυαλό του καθενός από εμάς και στο πως αυτή αντανακλάται σε όλη μας τη συμπεριφορά. Την προσωπική, την κοινωνική, την επαγγελματική, κοκ. Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία με ευθύνη, παντού.  Κι αυτή είναι μια εξίσωση για δυνατούς λύτες και όχι για πολιτικούς αλήτες.

Δυσκολευόμαστε λοιπόν πολύ να παρακολουθήσουμε τα άλματα που κάνει σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας, της ανοιχτής σκέψης, της ανοιχτής κοινωνίας, οπότε καταφεύγουμε στην ευκολία της …περικεφαλαίας. Για ν’ αντισταθμίσουμε τη σημερινή «ντέκα» με ένα «παραλήρημα μεγαλείου».

Όμως το να βάζεις – κυριολεκτικά ή μεταφορικά – μια περικεφαλαία και να βγαίνεις στους δρόμους δεν σε καθιστά πατριώτη. Καραγκιόζη σε κάνει. Πατριωτισμός είναι να κινηθούμε μπροστά και να προλάβουμε το μέλλον πριν είναι αργά. Πατριωτισμός είναι αυτό που κάνουν δυο νέα παιδιά, τα οποία γνώρισα πρόσφατα, ο Θανάσης Γεωργούλης και η Κωνσταντίνα Μπεθάνη. Έχουν ιδρύσει από το 2006 την εταιρεία Tenebra Studios  που εξειδικεύεται στην ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών και εφαρμογών εικονικής πραγματικότητας. Σήμερα είναι επίσημοι συνεργάτες του κολοσσού της Sony, με το σπαθί τους. Χωρίς πολιτικά  «κονέ» ή «κολλητούς από το κολέγιο». Ταυτόχρονα έχουν ανοίξει την κινεζική αγορά μέσα από συνεργασία ετών με την Huawei και την Xiaomi, αναπτύσσοντας κατά παραγγελία παιχνίδια για τα appstores τους,   όπου εκεί πραγματικά “sky is the limit”.

Είναι μέρος μιας παγκόσμιας επανάστασης αλλά σκέφτονται την Ελλάδα. «Θέλουμε να γίνουμε η αλλαγή. Μαζί με όσους προσπαθούν όπως εμείς για μια Ελλάδα που δεν θα τρώει τα παιδιά της» μου λένε και σίγουρα πιστεύουν κάθε λέξη που λένε.  Θα μπορούσαν να επαναπαυθούν στην επιτυχία τους. Δεν το έκαναν. Θέλησαν ταυτόχρονα με όλα αυτά, να κάνουν κάτι που να έχει  αποκλειστικά ελληνικό άρωμα. Κι έτσι   προχωρούν στην ανάπτυξη του πρώτου Ελληνικού βιντεοπαιχνιδιού εικονικής πραγματικότητας (VR) με τίτλο »Η Δούκισσα της Πλακεντίας» (Duchess of Plaisance). Το παιχνίδι, το οποίο βασίζεται στην αληθινή όσο και τραγική ιστορία της Αμερικανογαλλίδας Δούκισσας Sophie de Marbois-Lebrun, η οποία διακρίθηκε για τον φιλελληνισμό της, θα κυκλοφορήσει γύρω στο Μάρτιο, σε υπολογιστές και κινητά. Οι  χρήστες θα βιώνουν με το σύνολο των αισθήσεών τους τη μοναδική εμπειρία της  πιστής αναπαράστασης της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Αληθινά εκπληκτικό.

«Πολλοί πιστεύουν πως η Δούκισσα της Πλακεντίας είναι απλά ένας σταθμός του μετρό. Τώρα θα μάθουν πολλά περισσότερα» μου λένε γελώντας. Με λίγη βοήθεια από τον Δήμο Πεντέλης, τους Φίλους του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας και κάποιους ακαδημαϊκούς φορείς κάνουν αυτό το μικρό τεχνολογικό  «θαύμα».

Μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτά τα παιδιά για τον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας αν το Υπουργείο Πολιτισμού, για παράδειγμα, είχε γνώση και άποψη για το τι σημαίνει σήμερα παγκόσμια πολιτιστική επικοινωνία; Αν «έβαζαν πλάτη» και άλλοι «θεσμικοί εταίροι» που έχουν όφελος από «περισσότερη Ελλάδα στον κόσμο», όπως ο ΣΕΤΕ, ο ΣΕΒ, κλπ; Μπορεί να σκεφτεί κανείς πόσα προϊόντα ευφυούς τεχνολογίας, θα μπορούσαν να παράγονται από νέους Έλληνες επιστήμονες και τεχνικούς και να πωλούνται ανά τον κόσμο με ελληνικό περιεχόμενο; Από εικονικές περιηγήσεις σε νησιά και σε μουσεία μέχρι VR games με όλη την ελληνική μυθολογία. Πόσες χώρες θα κατακτούσαμε;

Κανένας Μεσσίας! Όπως κι αν τον λένε… Αν κάποιον πρέπει να αναμένουμε,  αυτός είναι ένας. Ο καλύτερος εαυτός μας! Ανοιχτή γνώση, δημοκρατικό ήθος και υψηλή τεχνολογία μαζί!

πρώτη δημοσίευση: RIZOPOULOS POST

H κα… ρέκλα του Σταθάκη

Ο Σταθάκης κάθεται σε μια καρέκλα, τα πόδια της οποίας πατάνε  πάνω στη διασταύρωση τεσσάρων απόλυτα καθοριστικών για την τύχη της κυβέρνησης ζητημάτων: Γεωπολιτική της ενέργειας – ΕΣΠΑ – επενδύσεις – Real Estate. Αν ο Τσακαλώτος είναι η «καρδιά» της κυβέρνησης, ο Σταθάκης μαζί με τον Παπά (ο οποίος έχει την ψηφιακή τεχνολογία και τις επικοινωνίες) είναι τα δύο ημισφαίρια του «εγκεφάλου» της. Ένα αριστερό κι ένα δεξί.

Ο Σταθάκης δεν τα’ χει πάει κι άσχημα. Έκανε “focus” εκεί που έπρεπε, στο «μεγάλο παιχνίδι» της ενέργειας που αντανακλά βασικές γεωπολιτικές δεσμεύσεις της χώρας και για τα υπόλοιπα ακολούθησε τα «κλασσικά».  Έβαλε στο «ρελαντί» εκκρεμότητες με  «πολιτικό κόστος» (π.χ Σκουριές) κι απέφυγε να εμπλακεί σε περίπλοκα ζητήματα όπως το «Χρηματιστήριο Ενέργειας». Παράλληλα, με «σημειακές παρεμβάσεις» έδωσε ώθηση μόνο σε ό,τι θα τον βοηθούσε προσωπικά να ενισχύσει τις μετοχές του στο εσωτερικό «πολιτικό χρηματιστήριο» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.

Αλλά όπως έλεγε κι ο Λένιν, «το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας». Η κυριαρχία πάνω στις ζωές των άλλων δίνει ένα αίσθημα αλαζονείας και υποτίμησης του κινδύνου πως τελικά «θα σου έρθει από κει που δεν το περιμένεις».

Ο Σταθάκης έγινε μέσα σε μια μέρα  viral στο διαδίκτυο, με  μπλαζέ ύφος συνοικιακού «γόη» της δεκαετίας του 70. Το φωτογραφικό ενσταντανέ  «ρέκλα στην καρέκλα»,  το «γλέντησαν» κανονικά τα shares στα social media.  Το χειρότερο όλων όμως είναι πως βγάζει «ανετίλα»,  με αυτή τη χαρακτηριστική έκφραση στη γλώσσα του σώματος, έχοντας  απέναντί του 63 ανθρώπους που… απολύει ο ίδιος! Πιο αριστερός πεθαίνεις δηλαδή.

Είναι οι 63 δικηγόροι στο Κτηματολόγιο που απολύονται με το προσφάτως ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο,  εκτός κι αν υπογράψουν «δήλωση μετάνοιας»  πως «δεν θα είναι πλέον δικηγόροι» και παραμείνουν ως υπάλληλοι, απλοί απόφοιτοι της Νομικής. Όμως ο πρωθυπουργός στη Βουλή τόνιζε πως με το πολυνομοσχέδιο δεν απολύεται κανένας. Λέει ανακρίβειες ή μισές αλήθειες ο πρωθυπουργός; Κι αν λέει σ’ αυτό, μήπως λέει και στο αφήγημα της «καθαρής εξόδου»;

Επιπλέον, τα κακά μαντάτα ανησύχησαν πολλούς. Αν  ξεκινήσει αυτή η πρακτική με τους δικηγόρους,  σε ποιους επιστημονικούς κλάδους που συνεργάζονται με το δημόσιο θα σταματήσει; Η ανησυχία και η δυσφορία πήγε πολύ πέρα από κει που είχε υπολογίσει ο κ. Σταθάκης και οι σύμβουλοί του, δικαιώνοντας την αντιπολιτευτική κριτική  περί «ταξικού πολέμου στη μεσαία τάξη».

Το «impact» αυτής της ιστορίας εκνεύρισε τον Σταθάκη και συνέχισε τα λάθη.  Στο καφενείο της βουλής απείλησε με μήνυση την δικηγόρο Πειραιά και στέλεχος της ΝΔ Ζωή Ρούσσου που συμπεριλαμβάνεται στους υπό απόλυση δικηγόρους, θεωρώντας τη υπεύθυνη για τη διαρροή επειδή είναι δραστήρια στα social media.  Αλλά τη συνάντηση ενός υπουργού στο γραφείο του με μια αντιπροσωπεία υπό απόλυση δικηγόρων δεν τη λες και «ιδιωτική στιγμή». Οπότε κι εκείνη απάντησε «την αντιδικία κύριε Υπουργέ την έχω σπουδάσει, εσύ είσαι ερασιτέχνης!».  Σταθάκης – Ρούσσου: 0 – 1.

Τώρα, ο υπουργός  ψάχνει κάτι μεσοβέζικες λύσεις, να κρατήσει κάποιους αφού περάσουν πρώτα από… συνέντευξη! Και την ίδια στιγμή,  καθυστερεί εκδικητικά τις πληρωμές των ανθρώπων αυτών που ζουν με την αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Ανεμόμυλος! Έβαλε μόνος του ένα αυτογκόλ, την πιο ακατάλληλη στιγμή, επαληθεύοντας τη ρήση πως «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.». Ενίοτε, είναι και ξανθός…

πρώτη δημοσίευση: liberal.gr

Καλά κρασιά!

Tο παλιό μπορεί να μας είναι πλέον άχρηστο, όμως μας είναι γνώριμο και οικείο, ενώ αντίθετα το νέο, το καινούργιο,  μας  είναι άγνωστο και το φοβόμαστε. Γι αυτό ακόμη κι αν ορκιζόμαστε στην αξία της αλλαγής, στην πραγματικότητα την ξορκίζουμε. Αναζητούμε συνήθως ένα «άλλοθι» που θα επιτρέψει στον κόσμο μας να μείνει ίδιος κι απαράλλακτος. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει διαιώνιση της δυστυχίας ή της τυρρανίας μας, καθίσταται προτιμητέα επιλογή σε σχέση με τη δυστυχία που μας προκαλεί η τυρρανία της αβεβαιότητας.

Συνήθως εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που ορθώνουμε τα σοβαρότερα εμπόδια στην εξέλιξή μας. Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα της ρουτίνας και της συνήθειας. Αγαπάμε πολύ αυτό που είμαστε για να το θυσιάσουμε χάρη αυτού που μπορούμε να γίνουμε.

Τι θα μπορούσαμε να γίνουμε; Μα το αυτονόητο. Πολίτες!

Έγραφε ωραία ο αείμνηστος Χρόνης Μίσιος, υποδεικνύοντας μια διαφορετική πολιτική αισθητική: «…γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος ζωντανός και να μην συμμετέχεις στο γίγνεσθαι της εποχής σου! Τότε, δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι πολίτης, είσαι υπήκοος, είσαι οπαδός, είσαι ένα “ζώον”. Και δυστυχώς, έχουμε γεμίσει από οπαδούς και υπηκόους αντί από πολίτες, διότι η λέξη πολίτης, σημαίνει ότι συμμετέχεις, ότι δρας, ότι σκέφτεσαι, ότι έχεις κριτική σκέψη, ότι έχεις φαντασία, ότι έχεις θέληση…».

Αυτό είναι το αληθινό έλλειμμα της χώρας. έλλειμμα συμμετοχής, δράσης, κριτικής σκέψης, φαντασίας και θέλησης. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» που τραγουδούσε κι ο Παπάζογλου. Γίνεται μια οπαδική αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεολογιών, δηλαδή σε επίπεδο ψεύδους.

Να ένα πολύ μικρό καθημερινό παράδειγμα. Η Εθνική Τράπεζα κάνει καμπάνια σε φιλικά της μέσα για να μας πείσει πως στηρίζει start up και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή, η Εθνική Τράπεζα χρεώνει 120 ευρώ το χρόνο, για την τήρηση εταιρικού λογαριασμού μιας μονοπρόσωπης ΙΚΕ. Συγγνώμη αλλά αυτό δεν λέγεται «προμήθεια», λέγεται «νταβατζιλίκι».

Αλήθεια λοιπόν, το να τραβήξεις το αυτί της Εθνικής ώστε να σταματήσει να κάνει αυτό τον ταξικό πόλεμο σε βάρος της μεσαίας ( τρομάρα μας… ) τάξης, είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική πολιτική; Απορία ψάλτου βηξ!

Γι αυτό και το πολιτικό σύστημα μας προτρέπει να συζητήσουμε καλύτερα το όνομα των Σκοπίων που όλος ο κόσμος αποκαλεί «Μακεδονία» αλλά εδώ ακόμη το συζητάμε διότι  όσοι πάνε και τ’ ακουμπάνε στο καζίνο της Γευγελής έχουν θέμα με τους «γυφτοσκοπιανούς» αφού ως γνωστόν  «η Μακεδονία είναι ελληνική». Πόσο «μπάοκ» είμαστε τελικά σ’ αυτή τη χώρα;

Υπό αυτές τις περιστάσεις μόνο ένα «θαύμα» συλλογικής αφύπνισης από το λήθαργο των έτοιμων ιδεολογημάτων θα μπορούσε να αλλάξει πραγματικά τη προδιαγεγραμμένη μοίρα παρακμής. Μέχρι τότε, κάθε φορά που ακούω για «καθαρή έξοδο» αντεύχομαι: «Καλά κρασιά!».

πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ»20.1.2018

Ιστορίες με … καλικάντζαρους!

Οι καλικάντζαροι, ως γνωστόν, αποτελούν  χαρακτηριστικές φιγούρες της λαϊκής μας παράδοσης που έχουν βαλθεί από τα βάθη του χρόνου να πελεκάνε το δέντρο της ζωής  που κρατάει τον απάνω κόσμο για να τον ρίξουν κάτω.

Αν ο κόσμος κινδύνευε μόνο από τα φανταστικά όντα, θα ήταν ένα υπέροχος κόσμος. Πλην όμως ο «καλικατζαρισμός», η επιδίωξη του αφανισμού του δέντρου της ζωής, είναι, δυστυχώς, χαρακτηριστικό πρωτίστως ανθρώπινο. Και παντού γύρω μας βλέπουμε κι ακούμε ιστορίες με… καλικάντζαρους.

Ο Κιμ κι ο Τραμπ μετρούσαν την Πρωτοχρονιά ποιος έχει πιο μεγάλο …κουμπί για να εξαφανίσει με πυρηνικά τον άλλο. Το Ισραήλ δικάζει μια 16χρονη επειδή κλωτσάει πάνοπλους στρατιώτες. Το Ιράν σκοτώνει τα νέα παιδιά του που ζητούν ψωμί κι ελευθερία. Στο Λονδίνο έχουν βγει μαχαίρια και δολοφονούνται νέοι άνθρωποι χωρίς αιτία, μόνο από σκληρότητα και μίσος.

Εντάξει ποτέ ο κόσμος δεν ήταν ιδανικός. Αλλά και ποτέ δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα φανερός ο παραλογισμός του. Ένας άνεργος πατέρας στο Βόλο βρέθηκε με χειροπέδες επειδή επιχείρησε να κλέψει δυο κουτιά βρεφικό γάλα! Τη μήνυση υπέβαλε υπεύθυνος  τοπικού καταστήματος σούπερ μάρκετ…. Κατά τα λοιπά, ορκίζονται στην εταιρική κοινωνική ευθύνη του  «όλοι μαζί μπορούμε»!

Αλλά και ποιος να ασχοληθεί περισσότερο από το να βάλει ένα «λυπάμαι» στο facebook; Έχουμε τόσα να μας προβληματίζουν… από την «καθαρή έξοδο» ( μην αποδειχθεί του … Μεσολογγίου, λέω εγώ τώρα,  που δεν είμαι όμως και χρηματοπιστωτικός αναλυτής στην Goldman Sachs Group όπως … άλλοι) μέχρι την … πλαστική σακούλα.

Αλλά κι αυτό θα περάσει. Το «σανό» που καταναλώνεται έχει «ψυχεδελικές» ιδιότητα τελικά. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς που ακούει πως γεννήθηκε μέσα από την κοινωνία ένα «Κίνημα Αλλαγής» και… τσουπ, πέφτει πάνω στη Γεννηματά που λέει επικίνδυνο τον Τσίπρα. Για γέλια δηλαδή…

Αλλά την καλύτερη ιστορία σας τη φύλαξα για το τέλος. Το ανάποδο μαχαίρι του Άδωνη, με την «μπουμπούκα» πίσω του να έχει αφήσει το βλέμμα της να χάνεται στους ανοιχτούς ορίζοντες του πολιτικού μέλλοντος του άντρα της. Νομίζω είναι η φωτογραφία της χρονιάς καθώς τα λέει όλα. Και πρώτα απ’ όλα λέει πως ένας άνδρας πέφτει τόσο χαμηλά πάντα, όσο τον αφήνει να πέσει η γυναίκα!

Εμ,  έτσι ροκανίζεται το δέντρο της ζωής. Με το ψέμα, την εξαπάτηση και την προσποίηση. Όταν λείπει η αλήθεια και η αυθεντικότητα οι «καλικάντζαροι» δεν έχουν θέμα να φτάσουν στ’ άκρα. Ο έχων ώτα, ας ακούει… γλυκούλη Κυριάκο. Όλα καλά;  Η Μαρέβα; Μπράβο! Μεγάλες αλλαγές λέει ο Λεφάκης για το 2018,  που καλό θα’ ναι ν’ ακούς περισσότερο αυτόν με τέτοιους επικοινωνιακούς «στρατηγούς» που έχεις…

Τι άλλο να πω… Καλή φώτιση σε όλους μας και είθε οι «καλικάντζαροι» πάσης φύσεως και μορφής  ν’ αποτύχουν στο έργο τους. Μπας και δούμε ξέφωτο…

πρώτη δημοσίευση: press publica