Μηνιαία αρχεία: Ιουνίου 2014

Τι έχουν πάθει όλοι  με την Ελλάδα; Καταφθάνουν από κάθε γωνιά του πλανήτη κατά εκατομμύρια. Με αεροπλάνα και βαπόρια (κρουαζιέρας). Και την ίδια στιγμή η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου απολαμβάνει στα γήπεδα της Βραζιλίας μια δημοφιλία αναντίστοιχη των πραγματικών ποδοσφαιρικών δυνατοτήτων της. Κι αυτό το «κλίμα» δίνει «αέρα» στα πανιά του «πειρατικού» της Εθνικής! Κι έτσι οι Έλληνες «πειρατές» γίνονται θέμα σε όλα τα παγκόσμια δίκτυα κι ανατροφοδοτούν το ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Πως εξηγείται αυτό; Πως εξηγείται αυτό το ψυχολογικό ντελίριο στο οποίο βρίσκεται ο πλανήτης με την Ελλάδα; Πως εξηγείται το γεγονός ότι σήμερα 27 Ιουνίου 2014 δεν υπάρχει ούτε ένα διαθέσιμο δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Αθήνας; Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν πριν δέκα χρόνια, το 2004, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Για να επιτευχθεί όμως τότε, δαπανήθηκε άγνωστος αριθμός εκατομμυρίων ευρώ που καταβύθισε τη χώρα. Σήμερα επαναλαμβάνεται σαν θαύμα, τη στιγμή που δεν στάζει ούτε «σάλιο».

Είναι γιατί στη χώρα του Παρθενώνα, χόρεψε ο «Ζορμπάς»; Είναι γιατί η γεωγραφία έχει μυστικά που ακόμη δεν γνωρίζουμε; Είναι γιατί σε κάποιους αρέσει να «παχαίνουν» πρώτα τις γαλοπούλες πριν τις καταβροχθίσουν στο πιάτο των «Ευχαριστιών»; Είναι γιατί οι Έλληνες κατάγονται από τον Σείριο και για αυτό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»;

Πιστεύω πως η «παραδοξότητα» του φαινομένου δεν έχει να κάνει με τις «αντικειμενικές συνθήκες». Έχει να κάνει με την έμπνευση, τη φαντασία και την πίστη. Την ώρα που μας έδειχναν σαν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να φορτώσουν πάνω μας όλες τις αμαρτίες του κόσμου, εμείς «βγάλαμε και γλώσσα» με τον Αλέξη. Κι αυτό φαίνεται πως αρέσει στον κόσμο!

Το new sexy ξαναγίνεται ο «Ζορμπάς». Ο αντίπαλος της πλήξης είναι η έκπληξη. Και σ’ αυτό είμαστε καλοί. Από παλιά.

Να λοιπόν που την Κυριακή, σαλπάρουμε πάλι με το «πειρατικό». Όμως λίγο πριν τη σέντρα – ούτε προγραμματισμένο να ήταν – το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής παρουσιάζει για πρώτη φορά στο Παναθηναϊκό Στάδιο και για μία και μοναδική παράσταση, το κλασικό έργο – ορόσημο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, διάσημο στα πέρατα της γης, τον Ζορμπά του Μίκη Θεοδωράκη. Έργο βασισμένο στον Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη. Ό,τι σημαίνει «ελληνικότητα» μέσα σε μια παράσταση.

Εκεί πρέπει να είμαστε όλοι. Μέσα – έξω… δεν έχει σημασία. Να κυκλώσουμε το Στάδιο και με τον ρυθμό του Μίκη και με τα λόγια του Καζαντζάκη «ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά», να «φυσήξουμε» μέσα από την ψυχή μας, δυνατά και καθαρά, στα πανιά του «πειρατικού». Και να μείνουμε εκεί για να το πανηγυρίσουμε!!!

 

 

Όταν πρωτομπήκα στο επάγγελμα, κάποιος ήδη «παλιός» θυμάμαι πως μου είπε πως «η δημοσιογραφία είναι η πιο διεφθαρμένη πουτάνα, γιατί δεν πουλάει το σώμα της πουλάει την ίδια την ψυχή της». Τα χρόνια που ακολούθησαν μου έδωσαν την ευκαιρία να καταλάβω απολύτως τι εννοούσε.

Αυτός είναι και ο λόγος που ένα μεγάλο τμήμα της δημοσιογραφίας έχει μια τόσο αρνητική και επικριτική στάση απέναντι στα πράγματα. Με το να πουλάει διαρκώς την ψυχή της πότε για τον ένα και πότε για τον άλλον, χάνει τον σεβασμό για τον εαυτό της. Κι όταν χάνεται ο αυτοσεβασμός το μόνο που μένει είναι μια «σκιά» που προβάλλεται στους άλλους. Μπορεί να «τα κάνει όλα πουτάνα» γιατί ξέρει ακριβώς τι είναι η ίδια.

Με περισσή ευκολία λοιπόν αρπάζει το «μαστίγιο» και στο όνομα αξιών και εννοιών με τις οποίες στην πραγματικότητα έχει τόση σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο, επιβάλλεται σαδιστικά πάνω σε κάθε «στόχο» της. Το ποιοι θα επιλεγούν βεβαίως ως «στόχοι» δεν το αποφασίζει η ίδια. Το αποφασίζει αυτός ή αυτοί, που κάθε φορά της δίνουν το «καρότο» της για να ικανοποιήσει το πάθος της.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τον ροζ απόηχο των δημοτικών εκλογών της Αθήνας. Διαμορφώνονται ανελέητα ήθη κάθε φορά που οι «αναμάρτητοι» ζητούν «την κεφαλή επί πίνακι» των βουτηγμένων στην «αμαρτία». Κι αυτό είναι πάντα κακό για κάθε κοινωνία που έχει ανάγκη να ξεπερνάει τον εαυτό της, για να μπορεί να κινηθεί μπροστά. Όμως είναι βέβαιο πως πάντα κάποιοι θέλουν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, διότι «είναι πολλά τα λεφτά» που μοιράζονται εξαιρετικά «λίγοι». Χρησιμοποιούν λοιπόν και το «καρότο» και το «μαστίγιο» για να το πετύχουν.

Προσωπικά, θεωρώ πως η μόνη αληθινά ηθικά έγκυρη απάντηση σε αυτού του τύπου τα «σαδομαζοχιστικά» παιχνίδια εξουσίας είναι αυτή που έδωσε πριν από 2000 χρόνια και κάτι, Εκείνος που έριξε φως στη σκιά λέγοντας: «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω». Ήταν μια αληθινά συγκλονιστική αποκάλυψη και ως τέτοια ασφαλώς και δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία.

http://www.rizopoulospost.com/post4life/arena/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%BF/

Βουνό ή θάλασσα; Η δημοφιλής απάντηση είναι θάλασσα. Παρ’ όλα αυτά η ορθότητα μιας άποψης δεν μπορεί να κρίνεται από τη δημοφιλία της. Όσοι το «ψάχνουμε» λίγο παραπάνω λέμε πως αφού η φύση μας τα έχει δώσει όλα απλόχερα, γιατί να μπαίνουμε σε ψευδοδιλλήματα. Και βουνό και θάλασσα!

Έτσι λοιπόν, σε μια πεζοπορική μου εξόρμηση στα ψηλά βουνά, συνάντησα κάποτε ένα τσοπάνη. Είχε τη στάνη του κοντά στα 2000 μέτρα υψόμετρο κι εκεί έβγαζε όλο το καλοκαίρι με το κοπάδι του, σε μια προχειροφτιαγμένη σαρακατσάνικη καλύβα. Πρέπει να ήταν καμιά 70αριά χρόνων, ίσως και παραπάνω. Πάντως ήταν καλοστεκούμενος, δραστήριος, εύθυμος, με ένα δυνατό τσίπουρο σαν φάρμακο και μια καρδιά ανοιχτή για όσους θα τύχαινε να συναντήσει.

Πάνω του δεν είχε τίποτα από αυτά τα παγωμένα χαρακτηριστικά μιας ανέκφραστης θλίψης που βλέπεις συνήθως στους ανθρώπους των πόλεων. Το γέλιο του ήταν πηγαίο κι όταν ήθελε να πει κάτι στα σοβαρά ήξερε πώς να το κάνει. Έβλεπες τη διακύμανση των συναισθημάτων, αυτή που κάνει το πρόσωπο να παίρνει μορφή όπως εκφράζεται, να γίνεται όμορφο. Το αντίθετο δηλαδή από τις ανέκφραστες μάσκες που ματαιοπονούν να φυλακίσουν τη νεότητα.

Με τα πολλά, πιάσαμε κουβέντα για την πολιτική. Όταν του είπα τι δουλειά κάνω, γυρίζει αυθόρμητα και μου λέει: « Δεν λυπάσαι το εαυτό σου βρε παιδί μου;». Στα βουνά ο αέρας είναι καθαρός. Και κάθε ανάσα που παίρνεις είναι μια εισπνοή του απείρου της ελευθερίας. Μια εισπνοή του ίδιου του Θεού. Κι ο Θεός είναι ο βασιλιάς των αναρχικών. Των πραγματικών αναρχικών, όχι αυτών που σπάζουν βιτρίνες και πετάνε μολότοφ. Αυτών που «δεν βολεύονται με λιγότερο ήλιο» κατά την έκφραση του ποιητή κι αναζητούν διαρκώς να σηκωθούν «λίγο ψηλότερα».

«Δεν βαριέσαι συνέχεια μόνος σου;» ήταν η δική μου απάντηση. Το ξέρω δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν η πρώτη που βρήκα λόγω κεκτημένου τρόπου σκέψης. Ο γερο – τσοπάνης γύρισε και με κοίταξε απορημένος: «Εγώ δω πάνω είμαι ο βασιλεύς των ορέων!». Κι έπειτα σκάζοντας στα γέλια μου λέει: «Οι άντρες άμα δεν έχουμε στ’ αυτί μας μια γυναικεία φωνή να μας λέει τι να κάνουμε, μπορούμε να φάμε μια ζωή με το να ξύνουμε τ’ αρχίδια μας. Την κυρά την έχω κάτω. Μαζί ξεχειμωνιάζουμε μισό αιώνα. Εδώ όμως ανεβαίνω για να ξύνω τα αρχίδια μου. Γιατί κι αυτό το έχουμε ανάγκη. Έτσι όρισε ο καλός Θεός τη φύση. Πρέπει να νοιάζεσαι και για το δεξί και για το αριστερό. Το ίδιο ισχύει και για το κάτω κεφάλι αλλά και για το πάνω. Έτσι ζεις ελεύθερα. Πρέπει να μιλάει το αριστερό… και να κάνει το δεξί!».

Τη συνομιλία αυτή, αν κι έχουν περάσει χρόνια αφότου έλαβε χώρα, δεν την ξέχασα. Και τη μεταφέρω εδώ σήμερα, διότι για κάποιο μυστήριο λόγο τη διαισθάνθηκα εξαιρετικά επίκαιρη.