Μηνιαία αρχεία: Ιανουαρίου 2016

Tο δίπολο «Τσίπρας – Μητσοτάκης» έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως κινδυνεύουμε, ως Ελλάδα, να γίνουμε «Ανατολικό Ζήτημα». Ανατολικό Ζήτημα έχουμε κάθε φορά που για κάθε Μεγάλη Δύναμη υφίστανται σοβαροί προβληματισμοί  ως προς το πώς θα διαφυλαχθούν καλύτερα τα συμφέροντα της στον χώρο που κατείχε κάποτε η «Οθωμανική Αυτοκρατορία» και ποιες ενέργειες πρέπει να αναληφθούν γι αυτό.

Αυτό περιπλέκει άσχημα τα πράγματα. Διότι επί της ουσίας είναι και ο πραγματικός λόγος που διαφωνούν μεταξύ τους οι «θεσμοί»,  στο βαθμό που ο καθένας αντιλαμβάνεται πλήρως τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Το «ανήκομεν εις τη Δύση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχω την αίσθηση πως αποκτά μια δραματική επικαιρότητα έναντι του «βαθέως» στρατηγικού σχεδίου ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»,  είτε  με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, είτε με κάποιον άλλο. Σενάριο που  συνεπάγεται την αναπόφευκτη  δορυφοροποίηση της Ελλάδας γύρω από την Τουρκία.

Μέχρι το 2010 ήμασταν εμείς που κάναμε τους «καλούς» για να μπούνε οι Τούρκοι στην Ε.Ε. Με αφετηρία την «πολιτική κατευνασμού»  του Κώστα Σημίτη έναντι της Τουρκίας μετά τα Ίμια, αποτέλεσε την πεμπτουσία της εθνικής στρατηγικής τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα δεδομένα αυτά δεν ισχύουν πλέον.

Δυστυχώς σήμερα είναι η Ελλάδα αυτή που διαπραγματεύεται την παραμονή της στην Ευρώπη, με εξαιρετικά σκληρούς όρους καθώς ρεαλιστικά ως μόνη εναλλακτική διαφαίνεται το να καταλήξουμε να διαπραγματευόμαστε το πώς τελικά  θα βάλουμε εμείς το «φέσι». Αυτό  θα συνιστούσε ασφαλώς  εθνική ταπείνωση τεραστίων διαστάσεων, που  δεν θα μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από καμία πολιτική ηγεσία.

Ο χρόνος που έχουνε Τσίπρας και Μητσοτάκης  για να εξαιρέσουν από την πολωτική αντιπαράθεσή τους τη συμφωνία τους σε μια νέα εθνική στρατηγική,  η οποία θα αντικαταστήσει αυτή που «πνίγηκε» τόσο άδοξα στα νερά του Καστελόριζου,  δεν είναι ατέλειωτος. Κι αυτόν που έχουμε διαθέσιμο ως τώρα,  τον έχουμε  διότι η απόπειρα ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, συνάντησε εξ αρχής την αμφισβήτηση τόσο από το Ισραήλ, όσο και από μεγάλο τμήμα του αραβικού κόσμου. Επί της ουσίας ωστόσο, φάνηκε πως καταπνίγηκε από τους Ρώσους. Όντως; Και για πόσο;

Εικάζω πως αυτά είναι ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς και θα πρέπει να ενημερώνει σχετικά την πολιτική ηγεσία της χώρας,  προκειμένου να σταθμίζει ανάλογα τη συμπεριφορά της ώστε  με αίσθημα ιστορικής ευθύνης να λάβει αποφάσεις «υπαρξιακού» χαρακτήρα.

ΥΓ: Το Μεγάλο Παιχνίδι είναι για «μεγάλα παιδιά» και όχι για κακομαθημένα «παιδάκια» που απλώς  κάνουν φασαρία για να τα προσέξουμε.

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post

Ένας χρόνος «αριστερής διακυβέρνησης» αποδείχθηκε αρκετός για να συζητάμε μεταξύ σοβαρού και αστείου πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας, με βασική προεκλογική δέσμευση τη μείωση του ΦΠΑ στη δημόσια εκπαίδευση! Μαγικό;

Εικάζω πως καθώς συμπληρώνεται αυτός ο  ένας χρόνος στην πρωθυπουργία, και ο  ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τη ζωή και τον κόσμο. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά βέβαια, ούτε μιλάω μαζί του. Μπορώ μόνον  να υποθέσω πως το δρομολόγιο από την αφετηρία «Τσίπρας – Βαρουφάκης» στον τερματισμό «Τσίπρας – Λεβέντης» θα έχει εμπλουτίσει τις παραστάσεις του πρωθυπουργού μας, σε σχέση με όσα πίστευε και νόμιζε πριν ξεκινήσει αυτή τη «βόλτα».

Στο βαθμό που o Αλέξης Τσίπρας πλέον γνωρίζει για το πώς έχουν τα πράγματα στον «πραγματικό κόσμο» και όχι στις νοητικές  προσομοιώσεις της αμέριμνης αριστεράς, υποθέτω ξανά πως ο  Τσίπρας, λογικά, ρίχνει όλη μέρα πάνω στο γραφείο του κινέζικα κέρματα “I Ching” με το υπαρξιακό ερώτημα: Να φύγω ή να μείνω;

Κάθε  ήρωας  δράματος, ο οποίος  βρίσκεται σε αυτή τη διλημματική κατάσταση,  βιώνει τρόπον τινά τη μοναξιά κατά τη «νύχτα της Γεσθημανής», όπου καλείται σε τελική ανάλυση να πιεί το «πικρό ποτήρι» της αποστολής του. Οπότε όπως το έθεσε και μάλιστα  σε παντελώς ανύποπτο χρόνο και ο Σπύρος Ριζόπουλος «Θα προλάβει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ /ΑΝΕΛ να φάει αρνί το Πάσχα;»

Δύσκολο έως αδύνατον. Η απάντηση είναι πλέον καταφανής. Ο ένας χρόνος «αριστερής διακυβέρνησης» έχει αρχίσει να εκνευρίζει φίλους κι αντιπάλους σαν το e-mail που έχει «κολλήσει» και δεν «κατεβαίνει». Οι δημοσκοπήσεις ήδη ξεκίνησαν να δείχνουν τον εκνευρισμό μιας κοινωνίας που διαπιστώνει πως συνέχεια πάει  «κουβά». Οπότε κι ο Τσίπρας πάει για «σταύρωση».

Φτάνει κι αυτός – σε έναν εξαιρετικά πυκνότερο πολιτικό χρόνο – στο  σημείο όπου οι προκάτοχοί του φρόντιζαν να υποστούν την αναπόφευκτη «σταύρωση»  με τρόπο που θα διασφάλιζε κατά το δυνατόν την υστεροφημία τους και θα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο της «εκ νεκρών ανάστασής» τους και μιας «δευτέρας παρουσίας».

Ωστόσο αυτό το «κόλπο», μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν το έχει πετύχει κανείς.  Δεν είναι τυχαίο πως ουδείς εκ των «ταχυδακτυλουργών»  που προηγήθηκαν του Τσίπρα,   κατάφερε τελικά να επιστρέψει μετά τη «σταύρωση»  και να πάρει τη ρεβάνς. Αν και όλοι ζουν με αυτό το όνειρο… Και ο Σημίτης. Και ο Καραμανλής. Κι ο Σαμαράς. Ακόμη και ο ΓΑΠ.  ‘Άλλο «ταχυδακτυλουργός» κι άλλο … Μάγος, μιας άλλης εποχής.

Στο βαθμό που η δημοκρατία των μέσων  λειτουργεί από τη δεκαετία του ’90 και μετά   ως μια αέναη  κρίση προσώπων και όχι αντικειμενικών ζητημάτων, η  πολιτική «αρένα» για να παραμένει «προσωποποιημένη» έχει ανάγκη διαρκώς από «νέο αίμα» που θα κρατάει τον κόσμο «μέσα». Έτσι,  καταναλώνουμε περισσότερες «νέες ελπίδες», απ’ όσες μπορούμε να παράγουμε.

Θα πάρει την άγουσα και ο Τσίπρας για μια «βουβή» θέση μεταξύ των «σταυρωμένων» πρώην πρωθυπουργών  ή έχει δύναμη για  κάτι περισσότερο από αυτό;

Κοντός ψαλμός, αλληλούια…

Πρώτη δημοσίευση: Rizopoulos Post