Μηνιαία αρχεία: Μαρτίου 2019

Απόγνωση. Μπορεί και εκδίκηση. Μικρή σημασία έχει. Η χθεσινή παιδοκτονία και αυτοκτονία είναι δικαίωση του Νίκου Καρούζου. Αυτού του «ποιητή Β'» σύμφωνα με την κατάταξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας, ο οποίος αν και δεν πρόλαβε το «θαύμα» που ακολούθησε τη δεκαετία του 90 και μετά, είχε δει όμως αρκετά για να αποφανθεί πως «η κόλαση λοιπόν είν’ η πατρίδα μας». Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα. Όταν μια μάνα ρίχνει το παιδί της από τον 5ο και βουτάει μετά εκείνη, δεν μπορεί να είναι «σαν να μπαίνει η Άνοιξη στα ξαφνικά». Στην κόλαση δεν υπάρχει Άνοιξη.
Αλλά η βουτιά στο Νέο Κόσμο δεν είναι μόνο ατομικό συμβάν. Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, όπως λένε οι Κινέζοι. Ζούμε την εποχή των τεράτων, ακολουθώντας τη συλλογιστική του Γκράμσι. Η βουτιά είναι ιστορική. Απόγνωση κι εκδίκηση παντού. Στην Ουτρέχτη. Στη Ν. Ζηλανδία. Στο φλεγόμενο Παρίσι. Είναι τα πρόδρομα συμπτώματα ενός Νέου Κόσμου που δεν ξέρουμε πως θα μοιάζει. Σίγουρα όμως δεν θα είναι αυτός στον οποίο γεννηθήκαμε. Δεν ξέρουμε καν αν θα είναι ανθρώπινος ή θα πρέπει να μιλάμε για μετα-ανθρώπινο κόσμο στην απόλυτη εξουσία των αλγορίθμων και των ψυχοφαρμάκων.
Η ζωή χρησιμοποιεί την ειρωνεία έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε το μέτρο μας μέσα σε ένα μη ανθρωπο-κεντρικό σύμπαν. Αλλά αυτό πληγώνει τον προσωπικό ναρκισσισμό μας και το μήνυμα μένει «αδιάβαστο». Όταν το «μπροστά» σημαίνει πλέον «βουτιά», τότε σίγουρα κάτι έχει πάει πολύ λάθος. Ο Νέος Κόσμος που αναδύεται στις οθόνες των έξυπνων κινητών μας δεν είναι το happy end της ιστορίας. Εnd, μπορεί. Happy, με τίποτα. Τουλάχιστον για όσους/ες δεν προλάβουν μέσα στον ίλιγγο του κενού να βγάλουν φτερά. Είτε σαν άγγελοι, είτε σαν δαίμονες.