Μηνιαία αρχεία: Φεβρουαρίου 2018

Βλαντιμίρ Πούτιν: Άλλο διδάκτορας κι άλλο δικτάτορας!

Το να μιλούν για τον Πούτιν στάζοντας το στόμα τους μέλι διάφοροι επιφανείς ιεράρχες της Εκκλησίας το καταλαβαίνω. Είναι οι ίδιοι  που πάνε  και καταθέτουν μηνύσεις  κατά των συντελεστών της παράστασης Jesus Christ Superstar, γιατί λέει η γνωστή ροκ όπερα παρουσιάζει τον Χριστό ως «χίππι». Και ειρήσθω εν παρόδω,  δεν βρίσκεται ένας χριστιανός να πάει να κάνει μήνυση στους μητροπολίτες που παρουσιάζουν το Χριστό ως χοντρό εξουσιομανή ημίτρελο με χρυσοποίκιλτα άμφια…

Αλλά το να αναγορεύει τον Πούτιν σε επίτιμο διδάκτορα ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, ομολογώ πως δυσκολεύομαι να το κατανοήσω και όταν διάβασα τη σχετική είδηση, προς στιγμή πίστεψα πως επρόκειτο για “fake news”. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Πράγματι, την Πέμπτη 22. 2 ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Μάλιστα όπως γνωστοποίησε η ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα,  «η  διοίκηση του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου απένειμε στον Βλαντίμιρ Πούτιν τον ανώτατο ακαδημαϊκό τίτλο για το σύνολο του έργου του και για την προσφορά του στις ελληνορωσικές σχέσεις, τα γράμματα, τις τέχνες, την κοινωνία και τη δημοκρατία». Εδώ γελάνε προφανώς!

Όμως το ζήτημα δεν είναι για γέλια.  Ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι η συνεισφορά του Πούτιν σε όλα τα παραπάνω αλλά ξέρω  τις απόψεις και τις ενέργειές του για την εξόντωση των αντιπάλων του, τον ακραίο εθνικισμό του και η περιφρόνησή του για τη δημοκρατία και τον  δυτικό κοινοβουλευτισμό. Ο Πούτιν δεν είναι ο διάδοχος των  των ηγετών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως θέλουν ορισμένοι να εξιδανικεύσουν το Ρώσο Πρόεδρο. Ο Πούτιν είναι ένας σύγχρονος εκφραστής του φασιστικού δόγματος όπως αυτό έγινε πολιτική θεωρία και πράξη από τον Μουσολίνι. Γι αυτό και δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί κατά της ρηχότητας του δυτικού υλισμού, κατά της παρακμής των αξιών, κατά των ομοφυλόφιλων, κατά των γυναικών δίνοντας τη μάχη υποτίθεται για τη σωτηρία της «ρώσικης ψυχής».

Ο «πεφωτισμένος συντηρητισμός», όπως είθισται να τον αποκαλεί ο ρωσικός τύπος γιατί δεν μπορεί να πει κάτι διαφορετικό, δεν είναι παρά ο μουσολινικός φασισμός ντυμένος στα ρώσικα χρώματα. Γι αυτό ακριβώς  και ο Πούτιν, σε ένα παραλήρημα μεγαλείου όπως όλοι οι φασίστες που πιστεύουν πως εκπληρώνουν ένα μεταφυσικό πεπρωμένο,  διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο τις έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης, της δημοκρατίας κλπ,  γεγονός που εξηγεί και την ‘επιλεκτική’ ερμηνεία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων, των γυναικών. Αυτή τη στιγμή είναι νόμιμο στη Ρωσία να δέρνει κανείς τη γυναίκα του κι αυτό από μόνο του τα λέει όλα.

Επίτιμος διδάκτορας λοιπόν ο Πούτιν από ακαδημαικό ίδρυμα μια χώρας που θέλει να προβάλλει τον εαυτό της ως «λίκνο της δημοκρατίας»; Ή αυτά είναι καλά μόνο για να τα λέμε στα λόγια; Σίγουρα η δυτική δημοκρατία έχει σοβαρά προβλήματα και οξυμένες αντιφάσεις. Αλλά η υπέρβαση αυτών των προβλημάτων και των αντιφάσεων δεν θα γίνει με την επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν. Η συνταγή αυτή δοκιμάστηκε στο παρελθόν κι απέτυχε αφήνοντας εκατόμβες νεκρών επί ευρωπαϊκού εδάφους. Το να αναζητείται  ένας «Φύρερ», ένας ηγέτης δηλαδή που δεν σκοτίζεται πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συνθήκες, είναι η είσοδος σ’ έναν εφιαλτικό λαβύρινθο. Και τυφλός που οδηγεί τυφλούς είναι όπως πάντα ένας «πολύ μάγκας» που δεν ασχολείται με τις «λεπτομέρειες» του πολιτισμού, της δημοκρατίας  και  του δικαίου μπροστά στη μεγάλη εικόνα του «μεγαλείου του έθνους».

Κατανοητές οι δημόσιες σχέσεις ενός Πανεπιστημίου αλλά όλα πρέπει να έχουν κι ένα όριο, όταν μάλιστα μιλάμε για πνευματικά ιδρύματα. Τα οποία,  αν όχι τίποτε άλλο, οφείλουν στοιχειωδώς να ξεχωρίζουν πως άλλο διδάκτορας κι άλλο δικτάτορας.

Πρώτη δημοσίευση: RIZOPOULOS POST

Πάμε πόλεμο;

«Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα. Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί… Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων… ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί», λέει με την ποιητική οξυδέρκειά του ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

Σήμερα δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς τόσο σοφός για να aκούσει τη βουή ενός πολέμου με την Τουρκία που πλησιάζει. Το καθησυχαστικό «αυτά δεν γίνονται» που αποτέλεσε κυρίαρχη ιδεολογία σε προηγούμενες δεκαετίες φαίνεται πως είναι πλέον ελάχιστα πειστικό.  Άλλωστε και να ήθελε κανείς να κλείσει τ’ αυτιά του, οι δηλώσεις Ερντογάν, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, μπροστά σ’ έναν αμήχανο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Ο Ερντογάν απαιτεί αλλαγή διεθνών συνθηκών, δηλαδή αλλαγή συνόρων, κι αυτό ποτέ σχεδόν δεν γίνεται χωρίς τη προσφυγή στη χρήση στρατιωτικής βίας.

O μεγάλος  φιλόσοφος   Ιμμάνουελ Καντ,  εξήγησε  πως η «αιώνια ειρήνη» θα παραμένει ένα άπιαστο όνειρο για την ανθρωπότητα όσο θα εξακολουθεί να υφίσταται  ασυμφωνία μεταξύ  πολιτικής και ηθικής.  Μ’ αυτή την έννοια, εφόσον  η πολιτική  στηρίζεται στη σκοπιμότητα και στη ζωώδη ροπή προς την κυριαρχία, δεν μπορεί να είναι ηθική και κατ’ επέκταση ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

Η πολιτική του Ερντογάν είναι μια κατ’ εξοχήν πολεμική κι ανήθικη πολιτική, όπως μαρτυρούν άλλωστε και οι πρόσφατες εικόνες φρίκης και ντροπής από τη συριακή πόλη Αφρίν. Ανήθικο πόλεμο κάνει όμως και στην ίδια την τουρκική κοινωνία. Μόλις πριν λίγες μέρες μια τουρκάλα δασκάλα πνίγηκε στον Έβρο μαζί με τα δυο παιδιά της, διωκόμενη από την κρατική  τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει εναντίον κάθε αντιφρονούντα ο δικτάτορας της Άγκυρας.

Παρ’ όλα αυτά ο Ερντογάν είναι ένας αποτυχημένος. Απέτυχε στη στρατηγική επιδίωξή του να ανασυστήσει τη νεοθωμανική αυτοκρατορία, όπως προέβλεπε το «στρατηγικό βάθος» της σκέψης του Νταβούτογλου. Δημιούργησε περισσότερους εχθρούς από φίλους μεταξύ του αραβικού κόσμου, διέρρηξε τη στρατηγική συμμαχία της Τουρκίας με το Ισραήλ, απομονώθηκε από τη Δύση, θα συμβιβαστεί θέλοντας και μη στην ύπαρξη αυτόνομου Κουρδικού κράτους και οδήγησε τη χώρα του στον διχασμό μετά το πραξικόπημα. Το μόνο που απομένει για την υστεροφημία του είναι να καταφέρει τουλάχιστον να βάλει την Τουρκία στο παιχνίδι των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Και θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει, ακόμη και πόλεμο.

Κι εμείς; Εμείς προς το παρών κάνουμε πως «δεν τσιμπάμε». Στην πραγματικότητα η  ελληνική στρατηγική έναντι της Τουρκίας,  όπως έχει διαμορφωθεί διαχρονικά,  είναι η πάση θυσία αποφυγή της στρατιωτικής σύγκρουσης. Γιατί; Μα πολύ απλά διότι τις δυο φορές που συνέβη μέσα σ’ έναν αιώνα, το 1922 και το 1974, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις υπέστησαν δεινή στρατιωτική  ήττα και το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλης έκτασης εθνική καταστροφή. Ο ελληνισμός της Ιωνίας και του Πόντου εκτοπίστηκε, η Κύπρος διχοτομήθηκε.  Τώρα για τα «πως» και τα «γιατί» μπορούμε να συζητάμε ατέλειωτα, αλλά η ιστορία γράφεται με τα γεγονότα και όχι με τα … αν. Όπως γράφτηκε ιστορία και στα Ίμια το1996,  όταν και πάλι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ηττήθηκαν στο επιχειρησιακό πεδίο με την κατάληψη της μιας βραχονησίδας από τούρκους κομάντος κι ασχέτως αν μετά ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ Λυμπέρης πρότεινε γενικευμένη πολεμική σύρραξη για ν’ ανακαταλάβει αυτό που έχασε μέσα από τα χέρια του. Κι αυτό όπως ήταν φυσικό δημιούργησε τετελεσμένα.

Τούτων δοθέντων, ας εκτιμηθεί όπως πρέπει πως ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα έδωσε  το «παρών» στην Άγκυρα, στη συνάντηση του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ας εκτιμηθεί επίσης η ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο twitter, όπου  ο κ. Pyatt ευχαρίστησε προσωπικά τον Αμερικανό Υπουργό Άμυνας Στρατηγό James Mattis «για την ισχυρή υποστήριξή του στη συμμαχία με την Ελλάδα».

Ας πούμε λοιπόν άλλη μια φορά πως «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» ( οι οποίοι έχουν αναλάβει πλέον να κυνηγάνε και τα τουρκικά πλοία που βολτάρουν στην Εύβοια) κι ας κερδίσουμε το χρόνο που χρειαζόμαστε,  ώστε αυτή η αναπόφευκτη σύγκρουση να μη συμβεί τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται στα χειρότερά της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόση καταστροφή θα έφερνε το ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης μόνον στον τουρισμό, τη μόνη μηχανή που έχει απομείνει να δουλεύει στην ελληνική οικονομία και τη μόνη που δίνει δουλειές στην ελληνική κοινωνία. Πέρα απ’ όλα τα άλλα δυσθεώρητα κόστη, των ανθρωπίνων ζωών συμπεριλαμβανομένων.

Γι αυτό τούτη την ώρα,  οι εθνικιστικοί παροξυσμοί και οι ρητορείες πατριδοκαπηλείας είναι εξ ορισμού ύποπτες κι επιβεβαιώνουν τη γνωστή ρήση του  συγγραφέα, ποιητή και διανοητή, Σάμιουελ Τζόνσον, πως «ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Κι από τέτοιους – σύμφωνα και με το FBI – έχουμε μπόλικους.

Η κοινωνία παράγει και το πολιτικό σύστημα καταναλώνει – Για πόσο ακόμη;

O τουρισμός είναι από τους ελάχιστους κλάδους της οικονομίας,  ο οποίος  άντεξε στην κρίση.          Το  ελληνικό ξενοδοχείο,  εκμεταλλευόμενο την τρέχουσα γεωπολιτική συγκυρία στις χώρες της Β. Αφρικής και στη Τουρκία,   κατάφερε να  γίνει – όπως εύστοχα σημείωσε προχθές ο νέος Πρόεδρος του Ξενοδοχιακού Επιμελητηρίου Ελλάδας Αλέξανδρος Βασιλικός μιλώντας στη γενική συνέλευση των μελών του –  «ο κινητήρας για να δουλέψουν οι μηχανές της οικονομίας».

Ο τουρισμός δεν έδωσε μόνο δουλειά στο κλάδο. Βάζει πλάτη και σε τομείς όπως η πρωτογενής παραγωγή συμβάλλοντας τα μέγιστα προκειμένου να κερδηθεί το στοίχημα της εξωστρέφειας και της τοποθέτησης των ποιοτικών ελληνικών προϊόντων σε  μεγάλες διεθνείς αγορές, αναφέροντας μάλιστα ο κ . Βασιλικός το πολύ επιτυχημένο παράδειγμα του Προγράμματος «Ελληνικό Πρωινό».

Ο τουρισμός «αιμοδοτεί» πάρα πολλούς άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, από την οικοδομή μέχρι την παροχή τεχνολογικών υπηρεσιών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως κάθε χρόνο 9000 υφιστάμενα ξενοδοχεία επενδύουν από 10.000 έως και 500.000 ευρώ για να αναβαθμίσουν το προϊόν τους. Χώρια οι επενδύσεις σε νέες μονάδες. Το συνολικό άθροισμα  δίνει ένα ποσό πολλών εκατομμυρίων, το οποίο επενδύεται στην ελληνική οικονομία και μάλιστα διαχέεται γεωγραφικά και κλαδικά. Είναι αυτή τη στιγμή  η μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στη χώρα κι ας περιμένουμε τάχα να έρθουν οι … ξένοι επενδυτές. Με αυτή τη μεγάλη ιδιωτική επένδυση ζει  και ο ηλεκτρολόγος κι ο υδραυλικός κι ο μαραγκός, κι ο χτίστης, κι ο κηπουρός και η εταιρεία λογισμικών προϊόντων και η εταιρεία που κατασκευάζει ιστοσελίδες, κοκ. Είναι αυτό που εύστοχα επίσης,  ο κ. Βασιλικός ,  όρισε ως «συν-ανάπτυξη».

Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Είναι η απόδειξη πως η κοινωνία κάνει τη δουλειά της. Δημιουργεί. Αλλά η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα και δεν είναι οικονομικό. Οικονομικό γίνεται δευτερογενώς. Η χώρα έχει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα. Διότι την ώρα που οι δυνάμεις της κοινωνίας μοχθούν για να κινήσουν τα πράγματα μπροστά, το πολιτικό σύστημα,  επαναλαμβάνει διαχρονικά τον εαυτό του σε μια τραγωδία χωρίς τέλος, χωρίς κάθαρση.

Από το 1989 ως και σήμερα παρακολουθούμε διαδοχικά «σίκουελ» του «Κλέφτες κι Αστυνόμοι». Κι έτσι ο πολιτικός καυγάς καλά κρατεί και το πολιτικό σύστημα εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του με την πόλωση  ανάμεσα στη ρητορική των σκανδάλων από τη μια πλευρά και τη ρητορική της σκευωρίας από την άλλη. Όμως δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας.  Ο κοινωνικός κόπος «καταναλώνεται» πότε στο «πάρτι» του ενός και πότε στου άλλου. Όποιο «θέμα» κι αν έχει το «πάρτι», είτε προσωπικής μίζας, είτε κατασπατάλησης, είτε χαριστικών πράξεων, είτε διορισμών, είτε κομματικής οικονομικής ενίσχυσης, είτε ό,τι άλλο επινοηθεί…

Ο λογαριασμός ωστόσο, σταθερά,  πάει στην κοινωνία για να τον πληρώσει. Στον ξενοδόχο, στον ηλεκτρολόγο, στον υδραυλικό, στον web developer.  Για πόσο ακόμη άραγε;

πρώτη δημοσίευση: RIZOPOULOS POST