Category Archives: My Penteli

Το σκεπτικό με το οποίο η αίθουσα στο Δημοτικό Κατάστημα Πεντέλης ονομάστηκε “Αίθουσα Ιωάννη Καποδίστρια” ομολογώ πως δεν το γνωρίζω. Η μόνη σχέση του πρώτου Κυβερνήτη του νέου ελληνικού κράτους με την Πεντέλη που συμβαίνει να γνωρίζω είναι ο φημολογούμενος έρωτάς του με την Δούκισσα της Πλακεντίας και η ατυχής του κατάληξη. Υποθέτω όμως πως ένας Δήμος δεν προχωράει σε ονοματοδοσίες με κριτήριο άτυχους έρωτες, ζήλιες, πάθη και αντεκδικήσεις.

Εικάζω λοιπόν πως η απόφαση ελήφθη μάλλον για τη γενικότερη προσφορά του Καποδίστρια. Τώρα από ποιον ελήφθη πάλι δεν γνωρίζω καθότι πληροφορούμαι πως δεν υπήρξε σχετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά ίσως και να είχε λίγη σημασία αυτό, εάν επρόκειτο στ’ αλήθεια περί αληθινής τιμής στη μνήμη του πρώτου Κυβερνήτη της χώρας.

Ωστόσο φοβάμαι πως η επιγραφή που αναρτήθηκε αδικεί την όποια πρόθεση απόδοσης τιμής.  Πρόκειται για μια  κακόγουστη από κάθε άποψη ταμπέλα, με αισθητική προπαγανδιστικών κομματικών εντύπων της δεκαετίας του 80. Το μόνο που μαρτυράει αυτή η κακοτεχνία σε “μουσταρδί” φόντο είναι το έλλειμμα μιας στοιχειώδους καλαισθησίας όσων ενέκριναν την ανάρτησή της.

Φαίνεται όμως πως διανύουμε την περίοδο “ό,τι να’ ναι” καθώς μετά το αισθητικό σοκ που υφίσταται κανείς βλέποντας αυτό το κακοτέχνημα και βγαίνοντας από το δημοτικό κατάστημα, στην πίσω πλευρά του θα ανακαλύψει μια σιδηροκατασκευή που μοιάζει με πύλη. Ναι μεν πύλη,  αλλά από που προς που;  Το “έργο” αυτό μοιάζει να στέκεται άσχετο στη μέση του πουθενά και ειλικρινά από τη στιγμή που το είδα σπάω το κεφάλι μου να δώσω μια λογική εξήγηση για την αιτία της ύπαρξής του.

Ειλικρινά όμως απορώ πραγματικά. Μ’ αυτά ασχολείται άραγε στην καθημερινότητά της η Δημοτική Αρχή μας; Με κιτς ταμπέλες κι άχρηστες σιδηροκατασκευές;  Αν πρέπει οπωσδήποτε κάτι να κάνει και δεν ξέρει τι  – που προφανώς δεν ξέρει,  διότι αν ήξερε κάτι περισσότερο θα έβρισκε να κάνει ως έργο – ας φτιάξει κάνα παγκάκι.

Τουλάχιστον να κάθεται να ξεκουραστεί κάνας άνθρωπος.

Ομολογώ πως ένιωσα έκπληξη διαβάζοντας τα νέα. Ο Δήμαρχος Πεντέλης Δημήτρης Στεργίου αναλαμβάνει ρόλο, όπως φαίνεται, στην ηγεσία ενός κόμματος με την επωνυμία «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ».

Το κόμμα δεν το γνωρίζω, αν και έχει μια μικρή προϊστορία στο περιθώριο της πολιτικής ζωής καθώς ιδρύθηκε τον Νοέμβριο 2011, μετά από πρωτοβουλία ομάδας αποστράτων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Ήταν το τελευταίο που περίμενα από έναν άνθρωπο απόλυτα ταυτισμένο με την αυτοδιοίκηση και μάλιστα με ένα δικό του προσωπικό αυτοδιοικητικό στυλ, το οποίο επιβραβεύτηκε σε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις.

Ασφαλώς είναι σύνηθες μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας να χρησιμοποιεί την αυτοδιοίκηση ως εφαλτήριο για τη διεκδίκηση θέσης και ρόλου στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Όμως η περίπτωση της επιλογής του κ. Στεργίου δεν είναι τέτοια, με την έννοια πως το εν λόγω κόμμα δεν καταγράφεται ούτε δημοσκοπικά, τουλάχιστον με βάση τις έρευνες που δημοσιεύονται.

Άρα δεν είναι καθόλου αυτονόητο και δεδομένο ένα έδρανο στη βουλή για τον ίδιο, όπως συνέβη με πλείστες άλλες περιπτώσεις συναδέλφων του, οι οποίοι μεταπήδησαν με χαρακτηριστική ευκολία από την αυτοδιοίκηση στο κοινοβούλιο.

Εν προκειμένω ο κ. Στεργίου, αποκτώντας τη συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα  αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο να αποξενωθεί από μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του δημοτών της Πεντέλης, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιη μια έδρα στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν – λογικά – πριν τις αυτοδιοικητικές. Παρ’ όλα αυτά το τολμά κι ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για την επιλογή αυτή, οφείλει να αναγνωρίσει έναν ασυνήθιστο ιδεαλισμό για τα δεδομένα της εποχής.

Η πολιτική όμως είναι η τέχνη του πραγματισμού, ειδικά στην εποχή μας. Εκ των πραγμάτων λοιπόν το νέο πολιτικό εγχείρημα του Δημάρχου Πεντέλης ανοίγει  δύο χρόνια πριν από τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου του 2019 το ζήτημα του ποιος θα τον διαδεχθεί στο Δήμο, ανεξάρτητα αν ο ίδιος διατηρεί ή όχι τη φιλοδοξία της επανεκλογής.

Το ζήτημα είναι σύνθετο ασφαλώς αλλά η απόφαση Στεργίου αντικειμενικά λειτουργεί ως ….πρόσκληση ενδιαφέροντος κι επιταχύνει πλέον τις εξελίξεις.

Οι μνηστήρες είναι πολλοί. Όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Όπως λέει και η ευαγγελική ρήση «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί».

Παρά τα κατά καιρούς αναγγελθέντα και υπεσχημένα,  δεν υπάρχει κανένα μαγικό εγχειρίδιο που να δίνει τις ορθές οδηγίες χρήσης της Ιστορίας. Αντίθετα το μήνυμα το οποίο σαν κόκκινη κλωστή διαπερνά τους πολιτισμούς μέσα στην ιστορική διαχρονία, είναι πως ο τρόπος της σκέψης μας αντανακλάται στον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και το αντίστροφο. Ωστόσο, τα σκουπίδια τα κρύβουν εύκολα οι λέξεις. Γι αυτό και μαζεύτηκε πολλή σαβούρα μέσα στο μυαλό και είναι ώρα να ρίξουμε αυτή τη σαβούρα στη θάλασσα για να μην μπατάρει το καράβι. Να ξαναψάξουμε καλά μέσα στα λόγια και να κρατήσουμε ό,τι πραγματικά έχει αληθινή αξία για τον πλανήτη μας και την ανθρωπότητα.

Με απλά λόγια εάν θέλουμε έναν κόσμο ελευθερίας και δικαιοσύνης για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας με πλήρη δέσμευση στις αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Γνωρίζοντας πως όσο αποκλίνουμε από τη πλήρη δέσμευση, τόσο ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε θα ρέπει προς την πλευρά του φόβου και της αδικίας.

Όλα εδώ πληρώνονται και πλέον το γνωρίζουμε όλοι. Ωστόσο, είναι μια εξαιρετικά ενοχλητική σκέψη και για τον ναρκισσευόμενο και για τον καταθλιπτικό εαυτό μας. Ξεγελιόμαστε από την ξενικότητα που μας συνοδεύει μέσα μας και δεν αντιλαμβανόμαστε πως δημιουργούμε κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή τον κόσμο μας.   Με όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε, με όλα όσα σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, πιστεύουμε…

Ζητάμε άλλα από αυτά που δίνουμε διαιωνίζοντας ένα σύστημα κυριαρχίας του φόβου και της αδικίας. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να βρούμε μια νέα ιδεολογία για να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτό το έχουμε δοκιμάσει και απέτυχε ιστορικά. Το ζήτημα είναι να βρούμε τη δύναμη προκειμένου να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Να τους καταστήσουμε αυθεντικούς και ελεύθερους, ώστε να εννοούμε αυτό που λέμε. Να ενσαρκώνουμε το Λόγο ως Πράξη, αναλαμβάνοντας πλήρως την προσωπική ευθύνη που οφείλει να επιδεικνύει ο ελεύθερος άνθρωπος.

Αν έχει μια ελπίδα να μην καταρρεύσει ο ανθρώπινος πολιτισμός μέσα σ’ ένα σκοτεινό μηδενισμό, τη χρωστάει σε αυτούς που δεν έχουν καμία ελπίδα να αντέξουν το βάρος αυτής της κατάρρευσης. Δηλαδή, σε όλους εμάς.

“We the people” που λέει και η προμετωπίδα του αμερικανικού συντάγματος.  Ωστόσο, η  μεγάλη επανάσταση που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο πλέον, δεν μπορεί να είναι ούτε εθνική, ούτε ταξική. Ιστορικά ό,τι είχαν να δώσουν αυτές οι μορφές επαναστάσεων το έδωσαν.

Η επανάσταση μπορεί να είναι μόνο προσωπική. Μοναδική για το καθένα μας. Κι ακριβώς γι αυτό, παγκόσμια!

Πρώτη δημοσίευση: My Penteli