Οι άντρες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας τουλάχιστον, έχουμε την ψευδαίσθηση πως στις γυναίκες αρέσει να τις κάνουμε ευτυχισμένες πουτάνες. Μπορεί και να τους αρέσει στο κρεβάτι, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό για αυτές. Το αληθινά σημαντικό είναι αυτό που ακολουθεί. Να μιλήσουν μετά, για ό,τι έγινε πριν. Η αληθινή κόλαση δηλαδή των αντρών, οι οποίοι μεγαλώνουμε για να γίνουμε «μπαμπάδες–αφέντες» που δεν δίνουν λογαριασμό.
Η ελπίδα είναι βουβή, η πίστη μιλάει. Ο άντρας «μπαμπάς–αφέντης» πίστευε πως η «κοριτσάρα του» θα ήταν πάντα υπάκουη και πρόθυμη να «χορεύει» στους ρυθμούς των «χορδών» του «βιολιού» του. Η γυναίκα ήλπιζε βουβά. Όσο λοιπόν η πίστη των αντρών επιβεβαιωνόταν, η έννοια της οικογένειας ανήκε στα «όσια και τα ιερά», δίπλα στη θρησκεία και την πατρίδα. Πίσω από αυτή την «αγία τριάδα» κρυβόταν το αρσενικό “αφεντιλίκι” πάνω στη γυναίκα, η οποία ήλπιζε στην αγάπη του «μπαμπά» και φοβόταν την εξουσία του «αφέντη».
Μέσα στην πορεία του χρόνου, οι γυναίκες σταμάτησαν και να ελπίζουν και να φοβούνται. Ικανοποίησαν δηλαδή τις δύο προϋποθέσεις της ελευθερίας, έτσι όπως έθεσε το ζήτημα ο Ν. Καζαντζάκης. Άρχισαν λοιπόν να πιστεύουν στον εαυτό τους. Οπότε μοιραία, η γυναίκα άρχισε και να «μιλάει». Από τη «Μαρία της Σιωπής» τρέξαμε ως κοινωνία με ιλιγγιώδεις ταχύτητες –μέσα σε μια γενιά δηλαδή– και φτάσαμε στη «Θηλυκή Εταιρεία». Την αρχή έκανε εκείνη η ατάκα της Κοντού: «Ξύπνησαν οι σκλάβοι, Αντωνάκη μου!».
Ζούμε κατακλυσμιαίες αλλαγές σε πολιτισμικό επίπεδο αλλά επειδή ζούμε μέσα στις αλλαγές αυτές, δεν συνειδητοποιούμε την έκταση και το βάθος τους. Δεν έχουμε πλήρη συναίσθηση του γεγονότος πως βρισκόμαστε πάνω σε μια παράξενη γέφυρα και ο καθένας μας καλείται να συλλογιστεί αν θα υποχωρήσει στο κατώτερο ζώο για να «συντηρηθεί» το παρελθόν ή αν θα κοιτάξει προς τα πάνω και θα καθοδηγηθεί προς το μέλλον από τον μέσα του θεό. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το συλλογικό ανθρώπινο πεπρωμένο. Το πεπρωμένο του στοχαστή, ο οποίος φτιαγμένος από σκέψη ζητάει να ξεκαθαρίσει τα πάντα για να γνωρίσει τον εαυτό του. Αυτός ο αθάνατος στοχαστής που επιμένει διαρκώς να ρωτάει: «Γιατί υπάρχω;».
Αλλά για να βρεθεί η σωστή απάντηση, θέλει δύο. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ένα. Είναι δύο. Αρσενικός και Θηλυκός. Αυτή η συνειδητοποίηση εκ των πραγμάτων θα διαμορφώσει το νέο πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ζήσει ο/η άνθρωπος της Νέας Εποχής. Άνθρωπος που στη μεγαλύτερη διάρκεια του βίου του, θα μοιάζει με Παιδί. Κι ως γνωστόν, στα μεγάλα παιδιά αρέσουν τα μεγάλα παιχνίδια. Οπότε ή κάθεσαι και παίζεις ή…. παίρνεις το καπελάκι σου και βγαίνεις από το παιχνίδι. Πάντως απ’ τα παιδιά μαθαίνεις την αλήθεια.
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 