Μία από τις πιο συνετές φωνές της σύγχρονης ιστορίας, ο τελευταίος Σοβιετικός ηγέτης και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, βγήκε πρόσφατα για να χτυπήσει το «καμπανάκι του κινδύνου» να βρεθεί ο κόσμος μέσα σε μια πολεμική περιπέτεια με άγνωστη έκβαση.
Η ανθρωπότητα ζει ακόμη στην «εποχή των σπηλαίων». Γι αυτό και κινδυνεύει τόσο άμεσα, να ξαναγυρίσει κυριολεκτικά στα σπήλαια, είτε μετά από έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, είτε λόγω των δραματικών κλιματικών αλλαγών που ήδη αφανίζουν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, είτε και από τα δύο μαζί όπως, δυστυχώς, μπορεί να αποδειχθεί και το πιο πιθανό.
Αν δεν βγούμε άρον – άρον από τα «σπήλαια» του εγωισμού μας, αν δεν πούμε όλοι μας ένα μεγάλο από καρδιάς «ΝΑΙ» σε μια Νέα Αρμονική Ισορροπία με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τη φύση και τον πλανήτη, έχω αρχίσει να πιστεύω πως τα παιδιά μας δεν θα προλάβουν να γεράσουν.
Όσοι νομίζουν αφελώς πως θα είναι ασφαλείς στα «σπήλαια» του εγωισμού τους – «κάστρα» με security, offshore, πλάκες χρυσού, κλπ – θα δοκιμάσουν την οδυνηρή έκπληξη πως στοιχημάτισαν υπέρ της λάθους πλευράς, την πιο λάθος στιγμή για την ανθρώπινη ιστορία.
«Αγάπη για κάθε τι που ανασαίνει πάνω στη γη», έγραψε πριν μερικές μέρες στο facebook του Κύκλου Αλληλεγγύης και με όλο τον επαναστατικό ρομαντισμό της, ένα «πνευματικό παιδί» της iDialogue , η ταλαντούχα νέα λογοτέχνης και δημοσιογράφος, Γεωργία Δρακάκη.
Διαβάζοντας το post αυτό, με γύρισε στη δική μου νεότητα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μου θύμισε όταν μαζί με τη σύντροφό μου και τότε και σήμερα, Έφη Ασημακοπούλου , ενθουσιαζόμασταν με τους στίχους από την «Ενδοχώρα» του Ανδρέα Εμπειρίκου: «Όλα στη γη θέλουν αγάπη και στοργή/ Τα πάντα μοιάζουν στη βαθύτερη πηγή τους…».
Τότε , το «τικ ….τακ» συλλαμβανόταν μόνον ως μακρινή βοή από τη διαρκή ευαισθησία του ελευθεριακού και εναλλακτικού πνεύματος, το οποίο εκφραζόταν με τις πρώτες πολιτικές απόπειρες οργάνωσης ενός κινήματος κοινωνικής οικολογίας. Στοίχημα ανοιχτό ακόμη…
Με τα μάτια του σήμερα, η Γεωργία – σε μια μεταγενέστερη και γι αυτό πιο επείγουσα «ποιητική αποκάλυψη» – βλέπει τα «λύτρα» που πρέπει να πληρώσει η ανθρώπινη αλαζονεία, για να σωθεί ο κόσμος. Για να έχει το δικαίωμα να γεράσει η γενιά της και οι επόμενες γενιές!
Δεν πρόκειται πλέον για μια μάχη πολιτικών ή/και θρησκευτικών ιδανικών. Είναι μάχη για τη ζωή αυτή καθ’ αυτή. Για μια κοινωνία του ζώντος. Με τα λόγια του Ραούλ Βανεγκέμ:«Φαντάζομαι σαν μέσα από μια ξαφνική αναλαμπή – ένα σημείο συγχώνευσης όπου οι αισθήσεις και η συνείδησή τους φωτίζουν ξαφνικά τους δαιδάλους του λαβυρίνθου μας, τοποθετώντας μας στο κέντρο, στο σημείο όπου ακριβώς η ατομική μας θέληση για ζωή ανακαλύπτει την πηγή της σε μια συλλογική θέληση για ζωή».
Βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή στην οποία πρέπει να αποκτήσουμε μια νέα θεώρηση για τη ζωή, τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Ένα είδος Νέου Διαφωτισμού που θα έχει σε προτεραιότητα την Ορθή Πράξη, με θεμελιώδεις αρχές την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη φιλία, την αλληλοβοήθεια. Μια αληθινή επανάσταση που θα αγγίξει όλους τους τομείς της ζωής, ακριβώς για να μπορέσει και να τη σώσει.
Είναι η στιγμή να αγαπήσουμε. Πρωτίστως, τα ίδια τα παιδιά μας. Δυνατά κι αληθινά. Δεν τους αξίζει το καλύτερο; Το καλύτερο δεν είναι το «παιχνίδι εξουσίας» που μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο. Το καλύτερο για τα παιδιά μας, είναι μια ζωή γεμάτη «όμορφα και λαμπερά πράγματα», μέσα σε ένα κόσμο δίκαιης ελευθερίας για όλους και με «αγάπη για ό,τι ανασαίνει πάνω στη γη».
Τικ… Τακ… Τικ…. Τακ…
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ 